Pełna recenzja: https://www.wattpad.com/741679367-nita-tnie-ksi%C4%85%C5%BCki-jakub-k-d%C4%99bski-dem3000-raptory

Fabularnie komiks Dema nie wpisuje się w krąg dzieł wybitnie wymagających. Ot, paru bohaterów, którzy muszą przetrwać konwent. Kilka pozornie luźno splecionych ze sobą wątków, które ostatecznie przymknięte są oczywistą klamrą, wcale nie wymaga od czytelnika nadzwyczajnej sprawności umysłowej. Ale już zabawa w szukanie swoistych easter eggów to kompletnie inna sprawa.

Jak już wspomniałam, historia jest prościutka. Mamy aplikację mobilną Raptory, opartą na dokładnie tych samych zasadach, co Pokemon Go. Rozszerzona rzeczywistość, łapanie w konkretnych miejscach, ograniczenie czasowe spawnu, określona ilość możliwych złapań. Złapane Raptory kolekcjonujemy, rozmnażamy, walczymy nimi. Ich spawn pointy powiązane są z rodzajem (np. Raptory wodne spotkamy blisko zbiorników wodnych), same rodzaje powiązane z wyglądem, a wygląd – inspirowany tym, co już znamy. Mamy zatem zarówno Raptora Kurę, jak i Raptora Krowę.

Nie ma jednak historii bez odpowiednich bohaterów, z których na prowadzenie wysuwają się Jagoda (moja komiksowa odpowiedniczka) i Port. Są dopasowani idealnie. Czy istnieje lepsze połączenie niż egoistka plus altruista? Ci dwoje kończą wspólnie na Raptorkonie, konwencie dla fanów wyżej wspomnianej gry. I tu wszystko się zaczyna, bo oto aplikacja przestaje działać, a organizatorzy dali ciała, przez co konwent zamienia się w prawdziwy obóz przetrwania.

Pytanie, co takiego mają w sobie Raptory? I czy w ogóle to coś mają?

Widzicie, Raptory to przede wszystkim skondensowany komentarz społeczny. Choć obszar poddany ocenie jest bardzo zakrojony, to naprawdę solidnie wykorzystany. YouTube, Pokemon Go, różnice pokoleniowe, Polacy-cebulacy – wszystko, co znamy z memów. Pytanie, czy ów obszar nie jest już aby wystarczająco wyeksploatowany? Czy Raptory są w ogóle potrzebne?

Pełna recenzja: https://www.wattpad.com/741679367-nita-tnie-ksi%C4%85%C5%BCki-jakub-k-d%C4%99bski-dem3000-raptory

Fabularnie komiks Dema nie wpisuje się w krąg dzieł wybitnie wymagających. Ot, paru bohaterów, którzy muszą przetrwać konwent. Kilka pozornie luźno splecionych ze sobą wątków, które ostatecznie przymknięte są oczywistą klamrą, wcale nie wymaga od czytelnika...