Każdego dnia tysiące ludzi na całym globie wybierają się w góry. Dla jednych jest to forma relaksu, dla drugich sport i możliwość sprawdzenia swojej kondycji oraz umiejętności. Jedni wybierają niewysokie wierzchołki, inni – nieliczni – marzą o kilkutysięcznych kolosach. Nie wszyscy zdają sobie sprawę, że wybierając drogę pod górę, wkraczamy do magicznego, specyficznego i jedynego w swoim rodzaju świata. Góry to skały, śnieg i lód. Góry to świat, który ma dla eksplorujących go ludzi wiele do zaoferowania. Góry ćwiczą nasze ciała, ale i szlifują dusze. Zmieniają nas i zawsze jest to przemiana na lepsze. Będąc daleko od betonu i zdobyczy cywilizacji, jesteśmy w stanie docenić, co jest tak naprawdę dla nas ważne, czego potrzebujemy, a co jest zbędne w naszym życiu. Górskie wycieczki są niczym olimpiada dla ciała i rekolekcje dla duszy.

Te wszystkie refleksje wyrosły w moim umyśle niczym grzyby po deszczu po lekturze rewelacyjnej książki Rafała Froni „Anatomia góry”. Autor nie tylko zabiera nas w górski świat, ale i odkrywa przed nami swoje wnętrze i spisuje osobiste przeżycia, jakich doznaje w tamtym świecie, a także zwierza się, jak górskie życie zmienia go i kształtuje.

Twórca „Anatomii góry” był członkiem zimowej wyprawy na K2, organizowanej w ramach programu Polski Himalaizm Zimowy. Publikowane przez niego w internecie dzienniki zdobyły ogromną popularność. Czytały je tysiące osób. To było podstawą do napisania książki, która zabiera czytelnika w góry i ukazuje, jak spełniają się górskie marzenia. Ta publikacja jest jednak nieco inna niż pozostałe tytuły z tego kręgu. Jest bardzo osobista, autentyczna i intymna. Ze szczegółami pokazuje związek gór i ich pasjonata, który nie ubiera się w strój bohatera czy śmiałka. Jest pokornym człowiekiem, który z pietyzmem i szacunkiem obcuje z naturą, która w tamtej rzeczywistości wyjątkowo mocno podkreśla swoją przewagę. Rafał Fronia poza opisaniem swoich górskich, nie tylko himalajskich, przygód próbuje dociec, co dają ludziom góry, czym kuszą, by je zdobyć, a przy okazji postawić na szali swoje życie. Pomiędzy relacje z baz i obozów autor wplata wiele refleksji, myśli i rozważań. Pokazuje swoje osobiste związki z górami, które niekiedy przyjmowały go życzliwie, a innym razem pokazały swoje najgroźniejsze oblicze.

Publikacja doskonale oddaje specyfikę górskiego świata. Jego prawa i grozę. Jego piękno i  niebezpieczeństwa, które się w nim pojawiają. Słabość człowieka i wartości, jakie możemy z niego czerpać. W trakcie czytania umysł odbiorcy z łatwością odrywa się od codziennej rzeczywistości i towarzyszy Froni w Himalajach, Andach, Karakorum czy Pamirze. Gdy zagłębiamy się w zapisane słowa, czujemy zimno, strach, radość z sukcesu i trudy życia w nieprzyjaznym klimacie. Dotykamy mistyki gór i ich specyfiki. Czerpiemy z górskiego źródła emocje i wrażenia niedostępne poza tą rzeczywistością. Mamy okazję zrozumieć tych, dla których góry są jak narkotyk, który nie ma zamiennika.

Lektura tej książki to niesamowita i niepowtarzalna podróż. Wrócicie z niej bogatsi o nieprawdopodobne wrażenia i rozważania. Inaczej spojrzycie na życie i codzienne sprawy. Autor daje nam bowiem zasmakować gór, a one przeobrażają mocno i do głębi. By tego doświadczyć, trzeba spędzić kilka godzin z książką, która zawiera nie tylko słowa, ale i przepiękne zdjęcia. Dzięki nim usłyszycie muzykę huraganowego wiatru, odczujecie szczypanie mrozu w policzki i poczujecie oddech ogromnej lawiny na plecach. Zapewniam, że będą to niezapomniane chwile spędzone w towarzystwie człowieka, który kocha góry całym sercem i duszą.

Bernardeta Łagodzic-Mielnik