Prawdopodobnie najlepsze dzieło Briana K. Vaughana, którego ostatnimi czasy nie znoszę, bo tworzy laurki zamiast koncepty fabularno-ideologiczne. Zręczna mieszanka superhero z political fiction, gdzie dawny heros (wybawiciel) stwierdził, że lepiej będzie, gdy pomoże ludziom zostając burmistrzem Nowego Jorku, a nie latającą machiną z głupim kaskiem na głowie. Vaughan rozumie istotę superbohaterów, dlatego nie pcha go w kanciaste, groteskowe przygody - stawia na realizm, a w prawdziwym świecie superbohater może zostać oskarżony na wiele sposobów - za narażanie życia cudzych bytów, za nadużycia i lekceważenie aparatu sądowniczego czy służb porządkowych. Jak prawdziwy superbohater - chce dobrze, dlatego zakłada gajerek i dyskutuje o bieżących sprawach niecierpiących zwłoki.

Fajnie, że Vaughan, jak polityk, stawia na krasomówczość. Niczym piłeczki od ping-ponga odbijają się słowa - atak/kontratak, dochodzi do sporów i niejednych sarkastycznych, uszczypliwych uwag. Jest czas na powagę, na kurtuazję i animozje. Do tego liczne perypetie społeczne, które musieli przerabiać w USA na początku XXI wieku, jak atak na World Trade Center czy legalizacja małżeństw homoseksualnych. Znakomita wiwisekcja, jak się powinno konstruować dialogi w politycznych niuansach.

Prawdopodobnie najlepsze dzieło Briana K. Vaughana, którego ostatnimi czasy nie znoszę, bo tworzy laurki zamiast koncepty fabularno-ideologiczne. Zręczna mieszanka superhero z political fiction, gdzie dawny heros (wybawiciel) stwierdził, że lepiej będzie, gdy pomoże ludziom zostając burmistrzem Nowego Jorku, a nie latającą machiną z głupim kaskiem na głowie. Vaughan rozumie...