Niezniechęcona paroma negatywnymi opiniami, miałam dość wysokie oczekiwania w stosunku do tej książki. Nie przeczę, że pomysł książki wydaje się na początku tandetny, Got i cheerleaderka razem?
Na początku autorka opisuje nam bardzo schematycznie bohaterów. Got trzymający się z innymi gotami, ubierający się oczywiście na czarno, ufarbowany na czarno, noszący czaszki, łańcuchy. Isobel, cheerleaderka, chodząca oczywiście z najpopularniejszym futbolistą.
Na szczęście później jest już coraz lepiej, okazuje się, że bohaterowie nie są wcale tacy płytcy i schematyczni. Główny bohater, Varen niedostępny, tajemniczy i ponury a przy bliższym poznaniu również wrażliwy i romantyczny. Trochę brakowało mu ikry, jego mroczny humor mnie nie ujął, nie był ani odrobinę zabawny. Isobel natomiast mnie pozytywnie zaskoczyła, potrafiła stanąć w obronie innych i pokazać, że nie jest tylko różową blondynką, za którą ją wszyscy uważają. Najbardziej chyba polubiłam młodszego brata Isobel Danny’ego, który w komiczny sposób krył siostrę przed rodzicami.
Twórczość Edgara Allana Poe niezwykła, mroczna i gotycka dodała książce niesamowitego klimatu. Styl autorki bardzo dobry, lekko i przyjemnie się czytało.
Wątek miłosny nie był nachalny, bohaterowie mimo wszystko bardzo do siebie pasowali.
Natomiast wątek paranormalny, świat, do którego przenieśli się nasi bohaterowie mnie trochę rozczarował. Mimo, że klimatyczny, pasujący do twórczości Poego był niedopracowany, za mało rozbudowany i miałam wrażenie, że autorka sama się w nim trochę pogubiła. Dużo wątków nie zostało wyjaśnionych.
Podsumowując jestem zadowolona z lektury, chociaż oczekiwałam czegoś więcej. Czegoś mi w tej książce brakowało.
Zakończenie było zaskakujące i łamiące serce. Moim zdaniem książka powinna się zakończyć po pojawieniu się Isobel w domu, te ostatnie rozdziały były trochę na siłę, oprócz epilogu, który był świetny.
Znałam już wcześniej Kruka E.A Poe, ale po tej lekturze go pokochałam i z pewnością sięgnę po jego książki.

„Moja piękna, moja Isobel. Moja miłości. Prosiłaś, bym czekał. Więc czekam. Bo wiem, że to wszystko jest tylko snem. A kiedy ze snu się zbudzimy, znowu Cię zobaczę.”

Niezniechęcona paroma negatywnymi opiniami, miałam dość wysokie oczekiwania w stosunku do tej książki. Nie przeczę, że pomysł książki wydaje się na początku tandetny, Got i cheerleaderka razem?
Na początku autorka opisuje nam bardzo schematycznie bohaterów. Got trzymający się z innymi gotami, ubierający się oczywiście na czarno, ufarbowany na czarno, noszący czaszki,...