"zbliżenie: choroba"
mówi: śnił mi się bóg był stary
i chodził na czterech łapach wołaliśmy
na niego kuba chociaż nie przypominał
umaszczeniem naszego myśliwskiego psa

starsi rozpoznali nim wściekliznę jeden z nich
zabrał z pniaka siekierę i zaprowadził boga za stodołę
później znosiliśmy w to miejsce naręcza nawłoci
ciężkie od rosy

"zbliżenie: choroba"
mówi: śnił mi się bóg był stary
i chodził na czterech łapach wołaliśmy
na niego kuba chociaż nie przypominał
umaszczeniem naszego myśliwskiego psa

starsi rozpoznali nim wściekliznę jeden z nich
zabrał z pniaka siekierę i zaprowadził boga za stodołę
później znosiliśmy w to miejsce naręcza nawłoci
ciężkie od rosy

Autorka sama przyznaje, że pracę nad tym zbiorem rozpoczęła krótko po publikacji Matecznika, który z kolei ściśle wiązał się z Granicą lasu. I tym razem znajdujemy rozwinięcie pewnych wątków, ale zamiast na domostwie, ogólnie rozumianym dzieciństwie i postaci ojca, autorka skupia się na rodzeństwie, rywalizacji, rytuałach i obowiązkach.

Pełną recenzję można przeczytać na blogu Redhead in Wonderland:
https://redhead-in-wonderland.blogspot.com/2020/11/sny-uckermarkerow.html

Autorka sama przyznaje, że pracę nad tym zbiorem rozpoczęła krótko po publikacji Matecznika, który z kolei ściśle wiązał się z Granicą lasu. I tym razem znajdujemy rozwinięcie pewnych wątków, ale zamiast na domostwie, ogólnie rozumianym dzieciństwie i postaci ojca, autorka skupia się na rodzeństwie, rywalizacji, rytuałach i obowiązkach.

Pełną recenzję można przeczytać na...

Kupiłam "Sny uckermärkerów" latem w Szczebrzeszynie, ale po przeczytaniu zaledwie kilku wierszy wróciłam do poprzedniego tomiku Lebdy, "Matecznik", który bardzo cenię i lubię. Teraz poetka dostała Nagrodę Literacką Gdynia, co zmobilizowało mnie do sięgnięcia po "Sny..." jeszcze raz. I zanurzyłam się w zmysłową, ciemną, gęstą materię jej poezji. Oczywiście można powiedzieć, że "Sny..." to odcinanie kuponów od "Matecznika", można jednak to odwrócić i powiedzieć, że poetka jest konsekwentna i wciąż czerpie ze swoich źródeł: rodziny, wsi, przyrody, cyklu życia i śmierci, który na wsi odzyskuje swoje pierwotne sensy. Cielesność, materia, krew, ziemia, woda - poezja Lebdy jest zmysłowa i metafizyczna zarazem. Może "Sny..." nie będą moim ulubionym tomem, ale czytanie Lebdy to dla mnie zaszywanie się w ciemnej jaskini i słuchanie jak bije moje serce.

Kupiłam "Sny uckermärkerów" latem w Szczebrzeszynie, ale po przeczytaniu zaledwie kilku wierszy wróciłam do poprzedniego tomiku Lebdy, "Matecznik", który bardzo cenię i lubię. Teraz poetka dostała Nagrodę Literacką Gdynia, co zmobilizowało mnie do sięgnięcia po "Sny..." jeszcze raz. I zanurzyłam się w zmysłową, ciemną, gęstą materię jej poezji. Oczywiście można...

Kompletnie nic ta książka nowego nie wnosi (oprócz tego, że wiersze są krótsze!). Mam wrażenie, że wszystko, co autorka chciała powiedzieć - zrobiła w poprzednich książkach. Po co się powtarzać i udawać, że to coś nowego? Może wystarczyło poczekać na książkę istotną? Poezja to nie biznes - nie wypada się z obiegu... Za dużo i za często... Wielka szkoda. Wielkie rozczarowanie.

Kompletnie nic ta książka nowego nie wnosi (oprócz tego, że wiersze są krótsze!). Mam wrażenie, że wszystko, co autorka chciała powiedzieć - zrobiła w poprzednich książkach. Po co się powtarzać i udawać, że to coś nowego? Może wystarczyło poczekać na książkę istotną? Poezja to nie biznes - nie wypada się z obiegu... Za dużo i za często... Wielka szkoda. Wielkie rozczarowanie.

Kolejny, świetny tom Małgorzaty Lebdy.
Powracają tematy, które zostały poruszane
w poprzednim tomie, a jednak pojawia się
też nowa świeżość. Momentami dosłowna,
ociekająca krwią jak świeże mięso.
Gorąco polecam!

Kolejny, świetny tom Małgorzaty Lebdy.
Powracają tematy, które zostały poruszane
w poprzednim tomie, a jednak pojawia się
też nowa świeżość. Momentami dosłowna,
ociekająca krwią jak świeże mięso.
Gorąco polecam!

To dobra autorka, ale ta książka jest słabsza od dwóch poprzednich. Nieznośne powtórzenia tego, co już było (i gorzej wykonane). To już po prostu nie działa.

To dobra autorka, ale ta książka jest słabsza od dwóch poprzednich. Nieznośne powtórzenia tego, co już było (i gorzej wykonane). To już po prostu nie działa.

wolałbym żeby wydano Matecznik po raz drugi, a Sny uckermarkerów wystąpiły w roli przypisów, takich na końcu tomu, żeby móc swobodnie przechodzić z początku na koniec książki i odwracać pewne rzeczy wzrokiem, przechodzić przez strony jak śmierć

wolałbym żeby wydano Matecznik po raz drugi, a Sny uckermarkerów wystąpiły w roli przypisów, takich na końcu tomu, żeby móc swobodnie przechodzić z początku na koniec książki i odwracać pewne rzeczy wzrokiem, przechodzić przez strony jak śmierć

nudne i szczerze to nie wiem po co napisane

nudne i szczerze to nie wiem po co napisane