Zazwyczaj książki King’a albo mi się podobają albo nie. Z „Desperacją” jest idealnie po środku. Nie jest to jakaś rewelacyjna powieść, ale też nie można o niej powiedzieć, że jest słaba. Po prostu średniak.

Pierwsza połowa książki podobała mi się bardzo – policjant zatrzymujący niewinnych turystów na drodze, który okazuje się jakimś maniakalnym psychopatą, który owych turystów morduje, a w najlepszym wypadku zamyka w więzieniu. Zapowiadała się ciekawa, emocjonująca opowieść o szaleńcu. Do czasu, bowiem druga połowa książki skręciła w zupełnie inny klimat i inną historię, której policjant – morderca był ledwie elementem. No i ten klimat i historia już niekoniecznie mi się spodobały. Owszem, przeczytałem z zaciekawieniem, ale bez emocji, bez dreszczyku.

Nie wiem czemu, ale „Desperacja” kojarzyła mi się z twórczością Grahama Mastertona. Nie ma nic absolutnie przeciw Matertonowi i jego powieściom, ale to były rzeczy, które mnie pasjonowały jak byłem nastolatkiem, z których wyrosłem i których klimat już mnie nie rusza. I może dla niektórych to moje porównanie będzie na wyrost, ale nie zmienia to faktu, że takie skojarzenie mi się zalęgło i trwało uparcie do końca lektury.

Podsumowując – fanom polecam rzecz jasna. Ale nie żeby jakoś szczególnie. King ma w dorobku o wiele lepsze powieści.

Zazwyczaj książki King’a albo mi się podobają albo nie. Z „Desperacją” jest idealnie po środku. Nie jest to jakaś rewelacyjna powieść, ale też nie można o niej powiedzieć, że jest słaba. Po prostu średniak.

Pierwsza połowa książki podobała mi się bardzo – policjant zatrzymujący niewinnych turystów na drodze, który okazuje się jakimś maniakalnym psychopatą, który owych...