Patrząc się na okładkę pierwszego i drugiego tomu Kuro, można pomyśleć, że to słodziutka historia o małej dziewczynce z dużymi oczami i jej dziwnym, choć równie słodziutkim koteczkiem. Po przeczytaniu rzekłbym, że to jest dość straszna rzecz.
Jak kiedyś wspominałem w poprzednich artykułach, za horrorem jako gatunkiem zdecydowanie przepadam - i to w przeróżnych mediach. Najwięcej jednak przyjemności mam z zapoznawania się z takimi utworami, które pochodzą z krajów dalekiego wschodu. Ciężki, bądź niepokojący klimat, bez występowania wymyślnych potworów, jest czymś, co ja lubię najbardziej.
Główną bohaterką tej serii jest mała dziewczynka Koko, która mieszka samotnie w wielkim domu z równie słusznych rozmiarów ogrodem, razem ze swoim ukochanym kotkiem Kuro, co po japońsku oznacza czarny lub ciemny. Mieszka w nim sama, nie do końca wiemy co stało się z jej rodzicami. Mimo że ludzie z jej małej miejscowości nie chcą mieć z nią nic do czynienia(oczywiście nie wiemy czemu), Koko wcale to nie przeszkadza. Kontakty z nauczycielką i jej córką, jej jedyną przyjaciółką Milk oraz jedynym lekarzem w jej miejscowości w zupełności wydają się jej wystarczać. W jej ogrodzie znajduje się szklarnia, w której rosną przepiękne białe kwiaty, po które miesiąc w miesiąc przychodzi lekarz, aby wytworzyć, jak sam mówi, farbę oraz szczepionki.

Reszta recenzji: http://www.geekkochanajmocniej.pl/2017/10/moj-koteek-wcale-nie-jest-demonem.html

Patrząc się na okładkę pierwszego i drugiego tomu Kuro, można pomyśleć, że to słodziutka historia o małej dziewczynce z dużymi oczami i jej dziwnym, choć równie słodziutkim koteczkiem. Po przeczytaniu rzekłbym, że to jest dość straszna rzecz.
Jak kiedyś wspominałem w poprzednich artykułach, za horrorem jako gatunkiem zdecydowanie przepadam - i to w przeróżnych mediach....