Tom zawiera wspomnienia – świadectwa kobiet, które jako dzieci zostały zesłane ze swoimi rodzinami do Kazachstanu. Pierwszą osobą, która opisuje losy swojej rodziny jest Regina Szablowska-Lutyńska. Wspomina okres przedwojenny w Mizoczu, wywózkę, życie codzienne w Kazachstanie, pracę w kołchozie, kombinacie szwalniczym i zarządzie domów kolejowych. Wspomina też święta na obczyźnie: „Zasiedliśmy do Wigilii i mimo tej nędzy spędziliśmy ją w uroczystym nastroju. Dzieliliśmy się prawdziwym opłatkiem, który dotarł w którymś liście. Było sporo wspomnień, trochę łez i jak zwykle pojawiła się nadzieja, że to być może ostatnie Boże Narodzenie na zesłaniu”. Opisuje też powrót do Polski i dwukrotne wyjazdy do Mizocza. Z kolei pochodząca z Białokrynicy koło Krzemieńca Danuta Trylska-Siekańska wspomina o harcerskich doświadczeniach rodziców, rozwoju szkolnictwa w Krzemieńcu i codziennym życiu przed wywózką do Kazachstanu. Dalej opowiada o próbach przetrwania podczas zsyłki, działalności religijnej babci i długotrwającym, lecz szczęśliwym powrocie do Polski. Wspomina o rodzinnym kultywowaniu pamięci o Kresach. Kolejna bohaterka opowieści – Stefania Dyluś w początkowym okresie zsyłki uniknęła ciężkiej pracy dzięki enkawudziście, który odmłodził ja o 4 lata, ponieważ był pijany i uznał ją za podrostka nienadającego się do pracy przy wyrębie lasów. Dzięki temu rozpoczęła pracę w kuchni i mogła wyżywić siebie i mamę. Dalej wspomina o pracy przy budowie linii kolejowej Magnitogorsk-Karaganda, starania o możliwość powrotu do Polski oraz emocje związane z wizytą na Wileńszczyźnie po wielu latach. Kolejną relację przedstawia Janina Całko, która najpierw przeżyła czas tzw. Wielkiego Głodu na Żytomierszczyźnie, a później była świadkiem krwawych wydarzeń w 1943 r. na Wołyniu i szczęśliwie ocalała uciekając stamtąd. Natomiast Weronika Aleksandrowna Jełancewa jako córka „wraga narada” po wojnie została skierowana do pracy w Magadanie, określanego przez nią „bramą piekieł”. Regina Staniławowna Stańko również była córką „wraga narada”. Po aresztowaniu ojca, znalazła się z matka i bratem w Tomsku. Duży fragment jej wspomnień dotyczy praktyk religijnych. Z kolei Mirosława Jefimowa wspomina swoje studia i pracę w azjatyckiej części ZSRR, działalność naukową, religijną, promowanie kultury polskiej. Dwie ostatnie opowieści również ukazują walkę rodzin, zwłaszcza kobiet w obronie Kościoła katolickiego i zachowania niezależności światopoglądowej. Ich bohaterkami są jest Janina Górska (żywa ikona mołdawskiej Polonii) oraz siostra Urszula Biełołus..

Tom zawiera wspomnienia – świadectwa kobiet, które jako dzieci zostały zesłane ze swoimi rodzinami do Kazachstanu. Pierwszą osobą, która opisuje losy swojej rodziny jest Regina Szablowska-Lutyńska. Wspomina okres przedwojenny w Mizoczu, wywózkę, życie codzienne w Kazachstanie, pracę w kołchozie, kombinacie szwalniczym i zarządzie domów kolejowych. Wspomina też święta na...