Kocham papier, jego chropowatą powierzchnię. Kładąc na nim pastel, dotykam go dłonią, palcami, tak jak pianista dotyka klawiszy pianina. Wydobywam na powierzchnię kartki różne kształty przypominające nos, usta, oczy, które razem tworzą zarysy twarzy. Od bieli ledwie niebieskiej, ledwie żółtej, ledwie szarej -poprzez brązy, zielenie, błękity - aż do ciemnoszarych granatów, aż do czerni. Trafność wyboru koloru jest nierozłączna z trafnością decyzji ręki, oka, umysłu. Zamiast słowa „umysł" można użyć kilku innych: podświadomość, intuicja, doświadczenie. Jedna decyzja pociąga za sobą inną. Związek papieru i kredki pasteli to wyjątkowe połączenie. Jeśli udane, mogę mówić o komforcie tworzenia. Ucieszyłem się, kiedy kilka lat temu trafiłem na książkę Genevive Monnier „Le Pastel". Historia pasteli od Leonarda da Vinci, przez Edgara Degas, Claude'a Moneta, Henri de Toulouse-Lautreca, Joana Miró, Paula Klee do Willema de Kooninga. Jednak-żaden z nich nie miał na mnie znaczącego wpływu. Być może dlatego, że miałem już za sobą pokaźny dorobek w tej technice. Zawsze również miałem swoje wizje, swoje ulubione motywy, swój sposób tańca z kredką pastelową. Odrzucając wszelkie pozaartystyczne zależności, tworzę dotykając palcami chropowatej powierzchni papieru i oddychając powietrzem pełnym pastelowego pyłu.

******
wydano w nakładzie 300 sztuk