Lektura "Pani Dalloway" wymagała ode mnie całkowitej uwagi, skupienia, wyciszenia. Wykluczone było czytanie w autobusie czy w kawiarni. Nie przypominam sobie książki, która "wymagała" ode mnie totalnej izolacji od otoczenia i to nie w miarę rozwoju akcji, ale od samego początku - z założenia po prostu. Z pewnością jednak się opłaciło.

Forma strumienia świadomości, mimo iż wymagająca dla czytelnika przekazuje więcej o bohaterach i ich życiu niż jakiekolwiek kwieciste opisy czy niespodziewane zwroty akcji. Nic dziwnego, że za czas akcji wystarczył jeden dzień z życia pani Dalloway. Wydaje się, że nie można poznać w tak krótkim czasie żadnego człowieka. Ale Virginia Woolf udowadnia, że to jedynie dlatego, iż nie znamy jego myśli.

Szczególnie podobał mi się też pomysł śledzenia myśli ludzi bliskich głównej bohaterce, ale także zupełnie jej nieznanych, przypadkowo spotkanych na ulicy. Dowiadujemy się, co myślą w chwili potkania z panią Dalloway, dlaczego i co się z nimi dzieje później.

Lektura "Pani Dalloway" wymagała ode mnie całkowitej uwagi, skupienia, wyciszenia. Wykluczone było czytanie w autobusie czy w kawiarni. Nie przypominam sobie książki, która "wymagała" ode mnie totalnej izolacji od otoczenia i to nie w miarę rozwoju akcji, ale od samego początku - z założenia po prostu. Z pewnością jednak się opłaciło.

Forma strumienia świadomości, mimo iż...