Z Locke&Key mam ten problem, że znam tę serię na pamięć - to był mój pierwszy "poważny" amerykański komiks. Tytułem zainteresowałem się zaraz po premierze pierwszego zeszytu (a więc zanim-to-było-modne, taki ze mnie hipster!) - jako że kocham prozę Joego Hilla, postanowiłem, że sprawdzę, jak facet poradzi sobie w tym nieznanym mi wówczas medium, jakim jest komiks. I o ile pierwszy tom jakoś specjalnie mnie nie porwał, tak wraz z początkiem drugiego storyarcu zakochałem się w tej serii na amen. Z niecierpliwością wyczekiwałem kolejnych zeszytów - dosłownie odliczałem dni do ich premiery - a przed lekturą każdego nowego rozdziału tej historii przypominałem sobie wszystkie poprzednie - dotąd wydane - części, stąd w rezultacie pierwsze cztery tomy przeczytałem jakiś miliard razy. I chyba dlatego teraz, lata później, kiedy emocje już dawno ze mnie opadły, tak trudno jest mi się zachwycać tą serią, podczas gdy wszyscy dookoła wypisują w polskich internetach peany na jej cześć. Dzisiaj jednak lektura Wskazówek przypomniała mi, dlaczego kiedyś uwielbiałem "Locke&Key". I znowu - wszystko sprowadza się do Joego Hilla. Ten facet to cholerny geniusz. On to wszystko zaplanował, od początku do końca. Tu każdy najmniejszy szczegół ma znaczenie. Każdy rozdział to element większej układanki. A teraz, w piątym tomie, kiedy wszystkie puzzle wskoczyły już na swoje miejsca, nagle wszystko stało się jasne - co nie znaczy wcale, że mniej przerażające. Nawet nie macie pojęcia, jak zazdroszczę wszystkim tym, którzy lekturę ostatniego tomu - Alfy i Omegi - mają jeszcze przed sobą. Zakończenie nie jest może do końca takie, jakiego bym sobie życzył, ale nie zmienia to faktu, że ryczałem przy nim jak bóbr. Wy też pewnie będziecie płakać. Bo to naprawdę piękna opowieść jest. Jeśli jakimś cudem jeszcze nie daliście jej szansy - nie wahajcie się już ani chwili. Warto!

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Z Locke&Key mam ten problem, że znam tę serię na pamięć - to był mój pierwszy "poważny" amerykański komiks. Tytułem zainteresowałem się zaraz po premierze pierwszego zeszytu (a więc zanim-to-było-modne, taki ze mnie hipster!) - jako że kocham prozę Joego Hilla, postanowiłem, że sprawdzę, jak facet poradzi sobie w tym nieznanym mi wówczas medium, jakim jest komiks. I o ile...