Przerażająca opowieść o sztuce i artyście. Budząca grozę, wywołująca bliżej nieuzasadniony niepokój, który zagnieżdża się gdzieś na skraju świadomości, sprawiając, że nawet w momencie, gdy akurat nie czytasz "Ręki mistrza" jakaś część twojego umysłu, świadomie lub też nie, błądzi wokół opowiadanej historii. A historia ta sięga po ciebie swoimi lepkimi, zachłannymi mackami, oblepiając umysł i przyciągając myśli. Sprawia, że nie jesteś w stanie skupić się na niczym innym poza czytaniem, czytaniem, czytaniem. Nawet jeśli próbujesz się jej przeciwstawić "Ręka mistrza" sięga po ciebie nieubłaganie i zanim się obejrzysz, siedzisz i pochłaniasz stronę za stroną, do ostatniego rozdziału, akapitu, linijki i słowa. I dopiero wtedy, gdy docierasz do samego końca, jesteś w stanie wrócić do normalnego życia i codziennych obowiązków.

A przynajmniej to działo się ze mną w tracie czytania tej książki.

Zawsze byłam zdania, że literatura jest formą sztuki, a pisarz artystą. Stephen King swoją powieścią udowodnił mi, że się nie myliłam. Coś w tej historii, sposobie w jaki została opowiedziana, wykreowana, sprawiło, że w miarę czytania czułam rosnący w piersi zachwyt. Wypełnił mnie całą i spowodował, że w pewnej chwili pomyślałam, że człowiek, który napisał tę książkę jest geniuszem. Zawładnął mną całkowicie. Jest w tej opowieści coś, co łapie za jakąś ukrytą w głębi nas strunę, chwyta i nie chce puścić. Wywołuje głęboki zachwyt, ale i równie silny niepokój.

Przerażająca opowieść o sztuce i artyście. Budząca grozę, wywołująca bliżej nieuzasadniony niepokój, który zagnieżdża się gdzieś na skraju świadomości, sprawiając, że nawet w momencie, gdy akurat nie czytasz "Ręki mistrza" jakaś część twojego umysłu, świadomie lub też nie, błądzi wokół opowiadanej historii. A historia ta sięga po ciebie swoimi lepkimi, zachłannymi mackami,...