http://superbook.blog.pl/2016/03/16/207-brian-posehn-gerry-dugantony-moore-deadpool-martwi-prezydenci/

Deadpool to postać niecodzienna jak na świat Marvela. Z jednej strony jest typem błazna jakim niegdyś był Lobo. Bohaterem który jest skrajnie przejaskrawiony, nakreślony przerysowaną kreską. Z drugiej, moim zdaniem bardziej prawdziwej, to wariat mówiący całkowitą prawdę. Wyśmiewający superbohaterski archetyp, odwołujący się do wielu treści kulturowo- społecznych i zdający sobie sprawę ze swojej fikcyjności. Dodać do tego jego całkowitą zdolność regeneracji w pewnych momentach lepszą niż ta Logana i dostajemy bohatera jakiego to wydawnictwo od zawsze potrzebowało. Pierwszy komiks z Deadpool’ em ujrzał światło dzienne w trakcie wyświetlania filmu z jego udziałem i na krótko przed publikacją innej historii o tej postaci z WKKM. Czy jest to więc tylko chwyt marketingowy mający za zadanie przyciągnąć nowych klientów i wydusić ostatnie grosiwo z portfela, czy może dobra opowieść swoim debiutem torująca piękną ścieżkę dla Pyskatego Najemnika na polskim rynku komiksowym ?
Jaki prezydent USA jest najbardziej zapamiętany ? Walczący o abolicję Lincoln ? Nieugięty Reagan ? Porządkujący świat po wojnie Truman ? Czy może umoczony Nixon, znakomity generał, ale kiepski wódz Grant lub bawidamek JFK ? To nie ważne dla Wade’ a Wilsona. Ważne, że są oni martwi, a żyją i biją. Cały panteon amerykańskich prezydentów wstaje z grobu i sieje zniszczenie w swojej ojczyźnie. Jakim cudem? A takim, że pewien zatroskany o dobro kraju okultysta związany z S.H.I.E.L.D. wskrzesza ich bez głębszej refleksji. A że do Dr Strange’a mu daleko, prezydenci nie mają ani krztyny z ducha wodzów narodu którego posiadali w mniejszej lu większej ilości za życia.
A jeśli już jestem przy Strange’ u- mag pomaga Deadpool’ owi, choć nie można nazwać tej relacji przyjaźnią. Podobnie jak w przypadku znajomości z Avengers. Krótko mówiąc- pozostali bohaterowie Marvela traktują najemnika jako pożytecznego, ale niekoniecznie dobrze widzianego w towarzystwie dziwaka.
Posehn i Duggan po prostu gniotą podręcznikowe myślenie o niegdysiejszych gospodarzach Białego Domu. Gwiezdne wojny Reagana, myśliwska smykałka Theodore’ a Roosvelta czy pięściarski pojedynek z samym Abe’ m. To naprawdę drobna część absurdalnego, ale i niebanalnego humoru jaki serwują autorzy. Aczkolwiek lektura wymaga dość dobrej znajomości juesejowskich prezydentów. Sam ze wstydem zaglądałem za niektórymi nazwiskami…

Tony Moore pieczałowicie zdemonizował umarlaków. Najwięksi mężowie stanu, sól ziemi amerykańskiej nie przypominają samych siebie, a karykaturalne bestie żądne destrukcji w swój potworny sposób pojmujący dobro kraju. Poprzez jego absolutne zniszczenie i odbudowanie od nowa. Na czele stoi oczywiście sam Jerzy Waszyngton, ale Abraham Lincoln czy Ronald Reagan nie stoją bardzo w jego cieniu. Pojawia się też Benjamin Franklin. I jak to bywa z Deadpool’ em do końca nie wiadomo czy jest to twór jego wyobraźni czy realna istota. Jeden z Ojców Założycieli nie jest umarlakiem, a widmem związanym z elektrycznością. Dosyć rubasznym widmem…
Podsumowanie: Widowiskowy debiut komiksowy w Rzeczypospolitej zapewne przyniesie korzyść dla dalszych tomów z jego udziałem. I to nie tylko tych z Egmontu. Historia jest tym czego oczekiwałem. Dobry, deadpool’owski humor komponujący się z pokręconą fabułą. Swoją drogą… Z racji znikomej ilości prezydentów urzędujących w RP, ciekaw byłbym jak zachowywaliby się martwi królowie… Ot Lew Lechistanu Sobieski czy kochaneczek carycy król Staś. :D

http://superbook.blog.pl/2016/03/16/207-brian-posehn-gerry-dugantony-moore-deadpool-martwi-prezydenci/

Deadpool to postać niecodzienna jak na świat Marvela. Z jednej strony jest typem błazna jakim niegdyś był Lobo. Bohaterem który jest skrajnie przejaskrawiony, nakreślony przerysowaną kreską. Z drugiej, moim zdaniem bardziej prawdziwej, to wariat mówiący całkowitą prawdę....