Zagadnienia, którymi zajmuje się Marcin Poręba w książce „Granice względności”, to prawdziwa crème de la crème abstrakcyjnych dociekań: Wittgensteinowski problem kierowania się regułą (dokładnie naświetlony w porywającym wykładzie Kripkego), twierdzenie o niezupełności, redukcja qualiów. Słowem – to wszystko, co sprawia, że pocą się nam dłonie, policzki czerwienieją, a krew szybciej krąży w tętnicach. I dlatego tylko siedem gwiazdek, ponieważ lepiej można było rozplanować dramaturgię wywodu, przejrzyściej zmiksować wątki, zapewnić większą dobitność puentom, przy czym nie tyle są to uchybienia autora, co raczej nieuniknione skutki ekspresowego tempa powstawania tekstu tak wymagającego treściowo. W każdym razie odnotowujemy obecność fragmentów, w których płonie żywy ogień (szczególnie w rozdziale czwartym i posłowiu), a sama idea utożsamienia pojęć i wrażeń będzie się domagać dalszego obracania w myśli. Polecam.

Zagadnienia, którymi zajmuje się Marcin Poręba w książce „Granice względności”, to prawdziwa crème de la crème abstrakcyjnych dociekań: Wittgensteinowski problem kierowania się regułą (dokładnie naświetlony w porywającym wykładzie Kripkego), twierdzenie o niezupełności, redukcja qualiów. Słowem – to wszystko, co sprawia, że pocą się nam dłonie, policzki czerwienieją, a krew...