Po przeczytaniu książki jestem pod wrażeniem. Już sam tytuł wzbudza ciekawość. W pierwszym rozdziale umieszczona jest historia artystki –Candy Chang, dla której strata bliskiej osoby była trudnym wydarzeniem w życiu, nie mniej jednak myśli o innych bliskich, o upływie czasu i to wydarzenie zainspirowały ją do działania. Jej pomysłem było stworzenie miejsca na ścianie w jednym z opuszczonych domów, w którym ludzie mogą się napisać, co chcieliby zrobić zanim umrą.
Die empty życie na 100 % to sposób życia, którym autor dzieli się z czytelnikami.
Polega na tym, żeby każdy koniec dnia był „pusty”, dzisiejsze obowiązki nie zostały przepisane na kolejny dzień, wszystkie działania i podjęte projekty miały ukończony status, a każdy nowy pomysł zobaczył światło dzienne, a nie został zabrany na cmentarz.
W rozdziale drugim jest mowa o wkładzie i wysiłku, który jest najważniejszy i tylko on jest gwarancją sukcesu. Sposób, w jaki człowiek traktuje pracę ma wpływ na stosunek do wszystkich obszarów życia. Każdy człowiek posiada unikalny zestaw swoich pasji, który jest tym niepowtarzalnym wkładem. Treść mówi o tym, czym jest rozwój i w jakim celu być pracowitym. Ponadto, jutrzejszy dzień zależy od dzisiejszych działań, jakie podejmę. Wkład to proces utrzymywania codziennej dyscypliny.
Kolejne rozdziały są o:
-bylejakości – o grzechach bylejakości, o tym, jak poważne zagrożenia stwarza poczucie stabilizacji i komfortu, o kosztach bezczynności, ocenie skuteczności pracy za pomocą odczuć, czy czuję się usatysfakcjonowany tym, co dzisiaj wykonałem? Czy to była wystarczająca praca na dzisiaj?
-bitwach i o tym dlaczego warto być „zaciekle ciekawym” w życiu, jak ogromny ma to wpływ na naszą kreatywność i sposób nastawienia do każdego sektora,
-strefie komfortu i o sobie –o tym, że warto przełamywać się, dlatego że możemy nie doznać już niczego po raz kolejny, być gotowym do opuszczenia sfery komfortu, by móc się rozwijać, z kolei
nie warto tracić czasu na rozmyślaniu o innych, dlatego że i tak w efekcie końcowym oczekiwania innych znikają w „obliczu śmierci”,
-przekonaniach –o tym, że ludzka iluzja może prowadzić do poważnych strat, w jaki sposób przeformułowywać problem żeby nadać jemu nowy, zupełnie inny kierunek,
-„otwartych polach” –czyli działaniach z zapomnianej dziedziny, które były do wykonania –jak sobie z nimi wybierać, w jaki sposób je szacować, które z nich są ważne, a które odpuścić,
-poszukiwaniu siebie –określeniu swoich umiejętności, świadomego rozwoju, dokonaniu wyboru,
-życiu pustym –inspirowaniu innych, stawianiu kroków tylko naprzód, , rzucaniu sobie wyzwań.
Więcej o ciekawości i zadawaniu pytań, robieniu list nurtujących zagadnień każdego dnia i pogłębianie wiedzy, odkrywanie tego, co nowe, poznawanie.
O tym, dlaczego warto tworzyć prototypy, o świętej przestrzeni w życiu,
chowaniu żalu.
Książka ma charakter dość motywujący i uświadamia kruchość życia człowieka, w jednej linijce tekstu. Skłania do refleksji. Buduje nowe przekonania odnośnie wymiaru czasu i dnia. Czekanie jest tak zwaną „wymowną formą powiedzenia nie”.
Tood Henry proponuje jak najczęstszą akceptacje w formie odpowiedzi na „TAK” , przypomina tym samym, że warto ryzykować i próbować.

Po przeczytaniu książki jestem pod wrażeniem. Już sam tytuł wzbudza ciekawość. W pierwszym rozdziale umieszczona jest historia artystki –Candy Chang, dla której strata bliskiej osoby była trudnym wydarzeniem w życiu, nie mniej jednak myśli o innych bliskich, o upływie czasu i to wydarzenie zainspirowały ją do działania. Jej pomysłem było stworzenie miejsca na ścianie w...