Zazwyczaj czytanie starych komiksów Marvela jest dla mnie drogą przez mękę, do której zmuszam się z różnych powodów: przygotowuję się do recenzji filmu z MCU, szukam ciekawostek, chcę poznać origin postaci i tak dalej. I nie dzieje się tak ze względu na rysunki, bowiem te w wykonaniu mistrzów pokroju Kirby'ego czy Ditko bardzo ładnie znoszą próbę czasu (o kolorach nie można tego samego powiedzieć), czy całą masę anachronizmów (ciągła ekspozycja!) a o scenariusz.
Stan Lee jest po prostu grafomanem do siedemnastej potęgi i nawet najlepsze ilustracje tego nie ukryją, nie wspominając o tym, że te zeszyty zwykle są pełne rasizmu i seksizmu (to akurat czyni je ciekawymi, ponieważ dają świadectwo swoich czasów).
Wyobraźcie więc sobie moje zdziwienie, kiedy z marsową miną przystąpiłem do lektury "Doktor Strange: Bezimienna Kraina Poza Czasem" (film nadchodzi, wypada więc zrobić research) i okazało się, że bawię się przy tym tomie naprawdę nieźle! Poza fantastycznymi, onirycznymi ilustracjami Steve'a Ditko (gość był abstynentem, w co naprawdę ciężko uwierzyć), widać też jak świetnie bawi się tutaj Stan Lee. W innych komiksach jego grafomaństwo okrutnie mnie razi, natomiast tutaj, wśród tych wszystkich "karmazynowych wstęg Cyttoraka" i innych pokręconych zaklęć wydaje się idealnie wpisywać w istotę komiksu.
Jeśli cały ten uroczy kicz uda się przenieść na srebrny ekran, a przy tym wizualnie odtworzyć wytwory wyobraźni Ditko, czeka nas w kinie niezapomniana przygoda!

Zazwyczaj czytanie starych komiksów Marvela jest dla mnie drogą przez mękę, do której zmuszam się z różnych powodów: przygotowuję się do recenzji filmu z MCU, szukam ciekawostek, chcę poznać origin postaci i tak dalej. I nie dzieje się tak ze względu na rysunki, bowiem te w wykonaniu mistrzów pokroju Kirby'ego czy Ditko bardzo ładnie znoszą próbę czasu (o kolorach nie można...