Mam wrażenie, że jakiś taki krótki ten tomik, ledwo co zaczęłam czytać, a tu już koniec. Chyba dlatego, że akcja się robi coraz ciekawsza i chciałoby się więcej. Całe szczęście jeszcze mam w zapasie na półeczce dwa kolejne tomy, ale strach się bać, co to będzie potem, jak trzeba będzie Eru wie ile czekać na kolejny.
Pierwszy rok w Ezono dobiega końca i większość uczniów wyprowadza się z internatu. Hachiken dzięki dziadkowi Mikage znajduje miejsce na stancji, a co najważniejsze postanawia ostatecznie założyć własną firmę. W obu tych kwestiach potrzebuje jednak skontaktować się z rodzicami, dzięki czemu mamy okazję zobaczyć, że jego ojciec nie jest takim znowu Pradawnym ZUem z Najmroczniejszych Otchłani… no, w każdym razie nie jest nim całkowicie, chociaż szkolne zwierzęta twierdziłyby inaczej xD Mikage coraz bardziej poprawia swoje stopnie, ale nadal doprowadza koleżanki do rozpaczy całkowitą ślepotą w sprawach uczuciowych. I bardzo dobrze, raz, że dodaje to dziewczynie sporo trzeciego wymiaru i sympatyczności, dwa, skoro już musi być wątek romantyczny z udziałem głównego bohatera, to niech będzie chociaż zabawny ^^ Okawa w dalszym ciągu odczuwa pewne, hm, skutki uboczne zemsty Nishikawy xD, a co gorsza nie może znaleźć żadnej pracy – ale wygląda na to, że może być bardzo użyteczny dla planów Hachikena. A już zaraz zacznie się kolejny rok szkolny i do Ezono trafią nowi uczniowie – zobaczymy, jak też Yugo i spółka będą sobie radzić jako „senpaiowie” ^^

Mam wrażenie, że jakiś taki krótki ten tomik, ledwo co zaczęłam czytać, a tu już koniec. Chyba dlatego, że akcja się robi coraz ciekawsza i chciałoby się więcej. Całe szczęście jeszcze mam w zapasie na półeczce dwa kolejne tomy, ale strach się bać, co to będzie potem, jak trzeba będzie Eru wie ile czekać na kolejny.
Pierwszy rok w Ezono dobiega końca i większość uczniów...