Czas pędzi dalej, nieubłaganie do przodu, tym bardziej gdy ma się ręce pełne roboty. Nadeszła więc pora na ciąg dalszy zmagań uczniów technikum rolniczego Ezono. Przedstawiam recenzję tomów 11-13 serii ,,Silver Spoon”.

Pod koniec roku Hachiken podejmuję decyzję o wyprowadzce z internatu. To jednak nie koniec zmian w jego życiu, postanawia on również w przyszłości założyć własną firmę i by osiągnąć swój cel już teraz zaczyna planowanie szczegółów swojego przedsiębiorstwa. By jednak w ogóle myśleć o realizacji swoich planów musi wpierw uzyskać fundusze. Przełamując swój strach i niechęć, dzwoni do swojego ojca i zawiązuje z nim umowę – jeżeli jest w stanie udowodnić, że traktuje swoje przedsięwzięcie poważnie, otrzyma potrzebne wsparcie. Niestety, założenie firmy, a w szczególności takiej która będzie miała szansę utrzymać się rynku bez wyrobionej marki, nie jest zadaniem łatwym ani prostym. Hachikena czeka kolejne wyzwanie i okazja do wyniesienia cennej nauki, a także przekonania się jak ważne jest wsparcie przyjaciół. Bo nawet ten co zawsze ma dla wszystkich pomocną dłoń, także może potrzebować ramienia na którym będzie mógł się wesprzeć.

Choć przed uczniami Ezono nigdy nie brakowało wyzwań to jednak wyraźnie widać iż wraz ze zbliżaniem się do kresu nauki historia staje się bardziej poważna, a czas zabaw i wspólnych wygłupów mija zastąpiony rozważaniami na temat dalszej drogi dorosłego już życia i związanego z nim problemów. Mimo tego podczas lektury nie zabraknie okazji do szerokich uśmiechów.

Hiromu Arakawa stworzyła serię od której trudno się oderwać i choć sam temat opisania codzienności uczniów technikum rolniczego nie jednego mocno zaskoczy, a nawet przyprawi o wybuchy śmiechu to po raz kolejny powtórzę: Hachiken i pozostali uczniowie Ezono to bohaterowie których zdecydowanie warto poznać.

https://koszzksiazkami.pl/silver-spoon-tomy-11-13-recenzja/

Czas pędzi dalej, nieubłaganie do przodu, tym bardziej gdy ma się ręce pełne roboty. Nadeszła więc pora na ciąg dalszy zmagań uczniów technikum rolniczego Ezono. Przedstawiam recenzję tomów 11-13 serii ,,Silver Spoon”.

Pod koniec roku Hachiken podejmuję decyzję o wyprowadzce z internatu. To jednak nie koniec zmian w jego życiu, postanawia on również w przyszłości założyć...

CZAS NA DECYZJE

To już jedenasty tom „Silver Spoon”, a bohaterowie zdążyli spędzić zaledwie rok w murach Ezono. Ale co to był za rok! Ileż przyniósł emocji, uczuć, wyzwań, przyjaźni i przygód! Ileż trosk i radości! A przede wszystkim ile dobrego jedzenia! Każdy czegoś się nauczył, każdy coś zyskał, wielu też straciło. Teraz nadszedł czas wielkich zmian.

Zima trwa, ale powoli kończy się pierwszy rok nauki w Ezono. Uczniowie wracają po wolnych dniach by zmierzyć się z wyzwaniem wyboru czy w drugiej klasie będą chcieli nadal mieszkać w internacie czy też zdecydują się na nieco droższą, ale dającą więcej swobody opcję przeniesienia się na stancję. Co wybierze Hachiken? To tylko jedno z jego zmartwień. Czas na decyzję ucieka, coraz więcej stancji jest wynajętych, a wraz z zapisywaniem się do szkoły nowych uczniów maleje szansa na zostanie na miejscu. Co więcej nasz bohater wpada na kolejny pomysł, który tym razem może na dobre odmienić jego życie. W tym celu dzwoni do znienawidzonego przez siebie ojca z pewną prośbą…
Tymczasem korepetycje Aki dają rezultaty i dziewczyna zaczyna mieć dużą szansę na dostanie się na wymarzone studia. Oczywiście nie może ani na chwilę przestać się starać tak, jak dotychczas. Do tego zbliżają się walentynki i Aki postanawia zrobić coś pysznego dla Hachikena. Szczególnie, że ten ma ochotę na czekoladki. Jednakże w Ezono, chociaż uprawiane jest tak wiele różnych roślin, nie ma kakaowca…

A to tylko część tego, co czeka na Was w jedenastym tomie „Spilver Spoon”. Pomysł Hachikena na… (nie, nie zdradzę, przeczytajcie sami) rozpala wyobraźnię uczniów, ale nie tylko on. Wszystkim zostało wiele produktów, które dostali od rodziców czy na drodze mięsnej wymiany, coś trzeba z tym zrobić, zanim przestaną się do czegokolwiek nadawać, więc nadszedł czas przygotowania… Mrocznego Garnka Męskości. Czy coś co wygląda jak… kupa, ma w ogóle szansę dobrze smakować?

Tom jedenasty to czas zmian i pożegnań. Z tej też przyczyny pozostaje także tomem bardzo sentymentalnym, co w przypadku serii mocno bazującej na uczuciach sprawdza się naprawdę doskonale. Jak zwykle dużo jest także humoru i innych wydarzeń, popychających akcję do przodu, do tego dochodzi ta sama, znakomita szata graficzna, która łączy prostotę designu postaci z rewelacyjnie oddaną mimiką i wspaniale oddanymi detalami tła.

Nic więcej dodawać nie trzeba. „Silver Spoon” to znakomita seria i warto jest przyjrzeć się jej bliżej. Jeśli więc jeszcze jej nie znacie, polecam ją Waszej uwadze.

Recenzja opublikowana na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2017/08/04/silver-spoon-11-hiromu-arakawa/

CZAS NA DECYZJE

To już jedenasty tom „Silver Spoon”, a bohaterowie zdążyli spędzić zaledwie rok w murach Ezono. Ale co to był za rok! Ileż przyniósł emocji, uczuć, wyzwań, przyjaźni i przygód! Ileż trosk i radości! A przede wszystkim ile dobrego jedzenia! Każdy czegoś się nauczył, każdy coś zyskał, wielu też straciło. Teraz nadszedł czas wielkich zmian.

Zima trwa, ale...

Mam wrażenie, że jakiś taki krótki ten tomik, ledwo co zaczęłam czytać, a tu już koniec. Chyba dlatego, że akcja się robi coraz ciekawsza i chciałoby się więcej. Całe szczęście jeszcze mam w zapasie na półeczce dwa kolejne tomy, ale strach się bać, co to będzie potem, jak trzeba będzie Eru wie ile czekać na kolejny.
Pierwszy rok w Ezono dobiega końca i większość uczniów wyprowadza się z internatu. Hachiken dzięki dziadkowi Mikage znajduje miejsce na stancji, a co najważniejsze postanawia ostatecznie założyć własną firmę. W obu tych kwestiach potrzebuje jednak skontaktować się z rodzicami, dzięki czemu mamy okazję zobaczyć, że jego ojciec nie jest takim znowu Pradawnym ZUem z Najmroczniejszych Otchłani… no, w każdym razie nie jest nim całkowicie, chociaż szkolne zwierzęta twierdziłyby inaczej xD Mikage coraz bardziej poprawia swoje stopnie, ale nadal doprowadza koleżanki do rozpaczy całkowitą ślepotą w sprawach uczuciowych. I bardzo dobrze, raz, że dodaje to dziewczynie sporo trzeciego wymiaru i sympatyczności, dwa, skoro już musi być wątek romantyczny z udziałem głównego bohatera, to niech będzie chociaż zabawny ^^ Okawa w dalszym ciągu odczuwa pewne, hm, skutki uboczne zemsty Nishikawy xD, a co gorsza nie może znaleźć żadnej pracy – ale wygląda na to, że może być bardzo użyteczny dla planów Hachikena. A już zaraz zacznie się kolejny rok szkolny i do Ezono trafią nowi uczniowie – zobaczymy, jak też Yugo i spółka będą sobie radzić jako „senpaiowie” ^^

Mam wrażenie, że jakiś taki krótki ten tomik, ledwo co zaczęłam czytać, a tu już koniec. Chyba dlatego, że akcja się robi coraz ciekawsza i chciałoby się więcej. Całe szczęście jeszcze mam w zapasie na półeczce dwa kolejne tomy, ale strach się bać, co to będzie potem, jak trzeba będzie Eru wie ile czekać na kolejny.
Pierwszy rok w Ezono dobiega końca i większość uczniów...

A to ciekawe, że tylko na rok do internatu, a nie na cały okres trwania nauki.

A to ciekawe, że tylko na rok do internatu, a nie na cały okres trwania nauki.