Czytane lata temu, chyba w podstawówce...

Czytane lata temu, chyba w podstawówce...

Są to bardzo smutne opowiadania, ale bardzo realistyczne, prawdziwe. Gdy czytałam te opowiadania kilkadziesiąt lat temu również byłam nimi zachwycona, kunszt pisania Pani Konopnickiej jest ponadczasowy.

Są to bardzo smutne opowiadania, ale bardzo realistyczne, prawdziwe. Gdy czytałam te opowiadania kilkadziesiąt lat temu również byłam nimi zachwycona, kunszt pisania Pani Konopnickiej jest ponadczasowy.

Przepełnione brutalnością świata nowele, jedynie <<Marianna w Brazylii>> ma optymistyczny wydźwięk i jest wesołym utworem. Bohaterowie Konopnickiej w większości pławią się w cierpieniu, doświadcza ich życie, jest im ciężko i ciężko. Nie będę opowiadać o treści nowel, każdy zna choć jedną ze szkoły. Wstęp do tomu był obiecujący, dawał mi nadzieję, że rzeczywiście prozatorska działalność Konopnickiej będzie mniej męcząca niż jej poezja, niestety wyszło, jak wyszło.

Przepełnione brutalnością świata nowele, jedynie <<Marianna w Brazylii>> ma optymistyczny wydźwięk i jest wesołym utworem. Bohaterowie Konopnickiej w większości pławią się w cierpieniu, doświadcza ich życie, jest im ciężko i ciężko. Nie będę opowiadać o treści nowel, każdy zna choć jedną ze szkoły. Wstęp do tomu był obiecujący, dawał mi nadzieję, że rzeczywiście prozatorska...

Konopnicka urzeka swoją subtelnością, rozsądkiem i prawdziwością pisanych przez nią opowiadań. Z pewnością pozycja warta sięgnięcia na długi, melancholijny wieczór - bo tych tekstów nie czyta się na szybko, do szkoły, tylko wchodzi się w nie, odczytuje symbolikę, chłonie emocje bohaterów, analizuje ich portrety psychologiczne, tak dobrze stworzone przez Marię - i zachwyca niesamowitym talentem Konopnickiej do ujmowania ludzkiego nieszczęścia w wcale nieckliwy i nietuzinkowy schemat.

Konopnicka urzeka swoją subtelnością, rozsądkiem i prawdziwością pisanych przez nią opowiadań. Z pewnością pozycja warta sięgnięcia na długi, melancholijny wieczór - bo tych tekstów nie czyta się na szybko, do szkoły, tylko wchodzi się w nie, odczytuje symbolikę, chłonie emocje bohaterów, analizuje ich portrety psychologiczne, tak dobrze stworzone przez Marię - i zachwyca...

Zbiorek opowiadań, które niedawno wpadły mi w ręce zawierał jeszcze oprócz wymienionych Józika Srokacza, Wojciecha Zapałę, Martwą Naturę, Urbanową i Maryśkę, ale wpisuję się tutaj by nie mnożyć bytów bez potrzeby.
Gdyby Konopnicka żyła w dzisiejszych czasach z pewnością byłaby dziennikarką "Wysokich obcasów". Jej opowiadania a właściwie, możnaby rzec, reportaże są bardzo dojrzałe i zarówno w tematyce jak i warsztatowo czy językowo zdecydowanie XX albo i XXI-wieczne.
Wielu omija M.K. szerokim łukiem ("bo lektura") a ja przeczytałam ten zbiorek (niektóre opowiadania czytałam po raz pierwszy inne znałam ze szkoły) bez uprzedzeń i można powiedzieć - jednym tchem, nie mogąc wyjść z podziwu dla kunsztu autorki. Prym wiedzie zdecydowanie ta wyśmiewana i obrzydzona przez kiepskich nauczycieli "Nasza szkapa" (dzięki Ci Boże za dobrą polonistkę w podstawówce, przy niej czytanie lektur było przyjemnością. W liceum niestety już nie). Ale o tym opowiadaniu napiszę osobno, bo zasługuje na osobny wpis.
Doskonała jest też humorystyczna "Marianna w Brazylii", dający do myślenia "Mendel Gdański" czy piękne studium psychologiczne wykorzystanej a wciąż kochającej kobiety ("Maryśka").
Ciekawe, że nie zmieniły się moje odczucia przy "Miłosierdziu gminy" i choć wiedziałam jak się skończy, tak samo jak w dzieciństwie miałam nadzieję, że tym razem syn zdoła wylicytować Kunsta.
I podkreślę jeszcze raz - podziwiam kunst ;) przepraszam, kunszt autorki. Wielki respect!

Zbiorek opowiadań, które niedawno wpadły mi w ręce zawierał jeszcze oprócz wymienionych Józika Srokacza, Wojciecha Zapałę, Martwą Naturę, Urbanową i Maryśkę, ale wpisuję się tutaj by nie mnożyć bytów bez potrzeby.
Gdyby Konopnicka żyła w dzisiejszych czasach z pewnością byłaby dziennikarką "Wysokich obcasów". Jej opowiadania a właściwie, możnaby rzec, reportaże są bardzo...

Smutne te opowiadania. I niestety bardzo prawdziwe. Konopnicka dobitnie i wyraziście opisała rzeczywistość XIX wieku. Nakreśliła też genialne portrety psychologiczne postaci.

Smutne te opowiadania. I niestety bardzo prawdziwe. Konopnicka dobitnie i wyraziście opisała rzeczywistość XIX wieku. Nakreśliła też genialne portrety psychologiczne postaci.