Szukałem czegoś o mitologii słowiańskiej, co nadałoby się do czytania dzieciom. Niestety, uznane ogólnie opracowania Gieysztora czy Brucknera raczej do tego się nie nadają.
A sama książeczka... Cóż, więcej się spodziewałem. Bardzo fajny wiersz dotyczy stworzenia świata wg Słowian (Świętowit, Swaróg, Weles) i tu nie miałem wątpliwości, że utwór jest oparty na solidnych podstawach. W pozostałych opowiadaniach innych bogów nie ma (chociażby znanej mi ze "Starej Baśni" Łady czy znanego z "Powieści minionych lat" Peruna). Są natomiast opowiadania ludowe, które niby są oparte na motywach słowiańskich, ale w jakim stopniu? Nie wiem. Brakuje przypisów, które by pozwoliły oddzielić czystą słowiańszczyznę od ogólnego folkloru ludowego (np. podania o Babie Jadze, o Wodniku). Ja czułem się przez to zagubiony. Nie pomagała też forma wierszowana--przy czytaniu na głos musiałem się koncentrować na dobrym wykonaniu warstwy technicznej z niekorzyścią dla pełnego rozumienia treści...
Gieysztor będzie musiał kiedyś zawitać na moim celowniku...
PS.
W technice i stylu wiersza też zdarzały się mankamenty, np. słownictwo w zwrotce s. 59
<<A któż nocą czyni te chrobotki?
Jakby Dziejopisa chciał tym obudzić?
Zdaje się, że ciche prawi też bełkotki
W stylu, że "dlia dzieśi do tśeba sieę tludzić">>
"W stylu"??? Wobec zwrotów literackich nagle wpada zwrot kolokwialno-gimnazjalny? Pomijam używanie "wypełniaczy ilości sylab" takich, jak "też" w drugiej strofie od końca (sam to robiłem kiedyś w moim wierszoklectwie i było to przyznanie się do porażki w uzyskaniu zgrabnej konstrukcji rymu).

Szukałem czegoś o mitologii słowiańskiej, co nadałoby się do czytania dzieciom. Niestety, uznane ogólnie opracowania Gieysztora czy Brucknera raczej do tego się nie nadają.
A sama książeczka... Cóż, więcej się spodziewałem. Bardzo fajny wiersz dotyczy stworzenia świata wg Słowian (Świętowit, Swaróg, Weles) i tu nie miałem wątpliwości, że utwór jest oparty na solidnych...