„Wow, Ola, naprawdę przeszłaś sama siebie czytając taką książkę!” – dokładnie to była moja pierwsza myśl po skończeniu krótkiej lektury „The Gruffalo”. A druga myśl była taka: „E tam, fajna książeczka!”

Uczciwie się przyznam, że gdyby nie to, że w mojej pracy wszyscy zachwycają się tą pozycją (która podobno jest klasykiem) i na koniec miesiąca mamy mieć ‘teatrzyk’ na podstawie niej właśnie, pewnie tak by mnie nie ciągnęło. Ale było mi nieswojo z tym, że wszyscy znają i lubią tę książkę, a ja nie wiem nawet o co w niej chodzi. Przeczytałam ją więc w czasie przerwy na lancz i jestem zauroczona.

Była sobie kiedyś mała myszka, która chciała być traktowana z należytym respektem, chciała by inne zwierzęta się jej bały. Ale jak ma to osiągnąć niegrzeszący dużym rozmiarem gryzoń? Wystarczy poopowiadać w koło o strasznym stworze, który mieszka w okolicy i zajada się przysmakami z lisów, sów i innych chojraków. A potem wystarczy owego stwora znaleźć, odpowiednio nim pomanipulować, żeby bał się nas i voila! Jesteśmy królami lasu!

To historia „The Gruffalo” w skrócie.

Książeczka jest niesamowita, wywołała u mnie uśmiech i kręcenie głową z niedowierzaniem. Bo chociaż tytułowy stwór Gruffalo faktycznie jest wielki i straszny, tak naprawdę to tej małej myszy trzeba się bać, bo skubaniutka wie jak kombinować.

Analizować i szukać podtekstów nie będę. Natomiast każdemu, kto tę książkę na swojej drodze spotka, serdecznie polecam (chociaż to książka dla młodszych dzieci).

„Wow, Ola, naprawdę przeszłaś sama siebie czytając taką książkę!” – dokładnie to była moja pierwsza myśl po skończeniu krótkiej lektury „The Gruffalo”. A druga myśl była taka: „E tam, fajna książeczka!”

Uczciwie się przyznam, że gdyby nie to, że w mojej pracy wszyscy zachwycają się tą pozycją (która podobno jest klasykiem) i na koniec miesiąca mamy mieć ‘teatrzyk’ na...