Filozofia Leibniza to próba wielkiej unifikacji współczesnych mu prądów filozoficznych, naukowych oraz religijnych. Gdzieś pomiędzy scholastyką i Kartezjuszem, Spinozą i Lockiem, z uwzględnieniem najnowszych osiągnięć nauki (w tym niejednego swojego autorstwa), teologii chrześcijańskiej (zarówno katolickiej, jak i protestanckiej), to dzieło godne wybitnego uczonego, jakim Leibniz niewątpliwie był. Nie trudno w takim wypadku o pewne niespójności, drobne sprzeczności czy naciągnięcia. A może ich tam wcale nie ma? Być może po prostu próg jest za wysoki.

Monadologia to dzieło bardzo krótkie. Sama w sobie nie wyczerpuje bynajmniej myśli autora. Większą część książki zajmuje wstęp tłumacza, Henryka Elzenberga, który świetnie wprowadza w arkany filozofii Leibniza, zwracając uwagę na jej podstawowe trudności. Osobiście Leibniza do końca nie rozumiem, ale muszę przyznać, że ta lektura w znacznym stopniu mnie do tego przybliżyła.

Filozofia Leibniza to próba wielkiej unifikacji współczesnych mu prądów filozoficznych, naukowych oraz religijnych. Gdzieś pomiędzy scholastyką i Kartezjuszem, Spinozą i Lockiem, z uwzględnieniem najnowszych osiągnięć nauki (w tym niejednego swojego autorstwa), teologii chrześcijańskiej (zarówno katolickiej, jak i protestanckiej), to dzieło godne wybitnego uczonego, jakim...