Niemiecki, matematyk i filozof. Bardzo wcześnie wykazał dojrzałość umysłową. Mając lat 15 rozpoczął studia uniwersyteckie. W siedemnastym roku życia był już autorem rozprawy De principio individui. W dwudziestym roku życia został doktorem praw. W swoich rozważaniach filozoficznych łączył różne punkty widzenia: metafizyczny, naukowy, społeczny i religijny. Jego system osiągnął cechy prawie wszystkich poprzedzających go, gdyż był racjonalistyczny, pluralistyczny, indywidualistyczny, dynamistyczny, spirytualistyczny, finalistyczny, harmonistyczny i, co najważniejsze, optymistyczny.http://
Jak to zwykle bywa; okazuje się, że by zrozumieć Leibniza najlepiej sięgnąć do oryginalnych prac a nie tracić czas na opracowania; ta praca jest cudowna w swojej klarowności i imponująca w swoich wnioskach.
Język jakim operuje Leibniz jest (na szczęście) odległy od tego jakim operuje Hegel - jednak, mimo to, prezentuje system metafizyczny z taką abstrakcją i rozmachem jakiego by raczej nie powstydziłby się wyżej wspomniany.
W tej krótkiej pracy wyjaśnia swoje pojęcie monady, zasadę racji dostatecznej i niesprzeczności, swoją koncepcje najlepszego świata, rozwiązanie problemu dualizmu psychofizycznego, dowody na istnienie Boga i wiele więcej; zdecydowanie robi wrażenie.
W dalszym ciągu fragment z monadami wydał mi się hermetyczny a miejscami praca jest już nazbyt ezoteryczna i póki co nie potrafię rozgryźć natury empirycznych bytów w tym systemie - ale zostałem silnie zmotywowany do dalszego zagłębiania się w Leibniza.
Wszystkim, którzy chcą poznać tego myśliciela polecam od razu brać się za to dzieło.
Zbiór krótkich prac Leibniza oraz niektórych ważniejszych listów, pokrywający cały okres jego twórczości. Celem zbioru jest pokazanie myśli wielkiego filozofa niejako od podszewki. Ustawione w porządku chronologicznie pod względem powstania prace, niekoniecznie jednak w swoim czasie publikowane, a nieraz będące jedynie szkicami, mają za zadanie jak najlepiej przybliżyć czytelnikowi sposób myślenia Leibniza. Sam dobór tekstów został przeprowadzony tak, aby każdy kolejny tekst pokazywał te same idee w nieco inny sposób, co pozwala lepiej je zrozumieć, bądź nieznacznie przeformułowane i doprecyzowane, co pozwala śledzić rozwój myśli filozofa.
Leibniz długo był dla mnie filozofem trudnym do zrozumienia. Myślę, że ten zbiór pozwolił mi w końcu ten dystans intelektualny przełamać. Czytany ciurkiem od deski do deski może być trochę męczący, zakres poruszanych w tekstach zagadnień nie jest bowiem szeroki. Jednak odpowiednio dawkowany potrafi żywo zainteresować i daje wspaniałą pożywkę intelektualną. Cóż zrobić, że myśl Leibniza jest trudna w odbiorze dla współczesnego czytelnika, wymaga już wcześniej konkretnej znajomości filozofii, czego się dzisiaj nie uczy, oraz zupełnie innego sposobu myślenia, tak różnego od współczesnych kategorii naukowych. Pozostaje jedynie polecić ten zbiór każdemu z otwartym oraz wyćwiczonym w filozoficznych rozważaniach umysłem.