W pozycji tej próżno szukać uwielbienia dla pracy bądź pochwały dla edukacji. Tytuł może być cokolwiek mylący. W pozycji tej Irvine Welsh dostarcza nam kilku opowiadań i jedną mini powieść. Zaskakujący jest fakt, że opowiadania nie są napisane w dialekcie szkockim.

Pierwsze opowiadanie (Rattlesnakes) fantastyczne, kolejne niestety trochę słabsze, momentami nużące, bronią się z reguły zakończeniami. Natomiast mini-powieść... W to mi graj. Powracamy do Szkocji z całym jej lingwistycznym piekiełkiem. Nikt tak jak Welsh nie potrafi tak realnie ukazywać środowiska. Z całym plugastwem, zagubieniem, tęsknotą, a także realizacją marzeń, dzieleniem się małymi przyjemnościami. Zwykłe życie, takie jakie prowadzi każdy z nas. Mamy tu byłego jockeya, obecnie odnoszącego sukcesy (?) gracza w piłkarzyki, mamy Jenny, która jest od tego, żeby spełniać marzenia ojca (wiadomo, że się zbuntuje), mamy ojca na pozór porządną głowę rodziny itd. Relacje międzyludzkie są zagmatwane, postaci niejednoznaczne. Do tego należy oczywiście dodać absurdalne momentami acz obowiązkowe poczucie humoru (robić jaja z wypadku motocyklowego i dekapitacji potrafi tylko Welsh!).

Co tu dużo mówić - Irvine Welsh najlepszy jest podany po szkocku!

PS: opowiadanie D.O.G.S. of Lincoln Park strasznie przypominał stylem Breta Eastona Ellisa.

W pozycji tej próżno szukać uwielbienia dla pracy bądź pochwały dla edukacji. Tytuł może być cokolwiek mylący. W pozycji tej Irvine Welsh dostarcza nam kilku opowiadań i jedną mini powieść. Zaskakujący jest fakt, że opowiadania nie są napisane w dialekcie szkockim.

Pierwsze opowiadanie (Rattlesnakes) fantastyczne, kolejne niestety trochę słabsze, momentami nużące, bronią...