Dziwię się, że nazywa się utwór powieścią, chociaż nie ma żadnego ciągu zdarzeń. Język jest bardzo specyficzny: prosty, następuje wiele powtórzeń i prawie nie ma akcji.

Tekst opowiada o kobiecie, celebrytce, wielokrotnie przeprowadzającej się, wielokrotnie wychodzącej za mąż, posiadającą wiele psów, nielubiącą drzwi i nieustannie odpoczywającą. Dlaczego tak mało o niej wiemy? Dla mnie przedstawienie Idy w książce jest takie jak przedstawienie gwiazd w magazynach plotkarskich. Co o nich wiemy? Zazwyczaj nazwiska nowych małżonków. W tej powieści jest podobnie, Ida jest znana, a o znanych ludziach piszę się w kontekście ich ślubów i bzdurnych czynności, a nie wnętrza i ich prawdziwego "ja".

Ida ma niedojrzałą tożsamość, którą oddaje w ręce innych. To inni ją tworzą, robią z nią co chcą, a ona ciągle mówi tak. Oto cytat z wstępu do książki, który dobrze to ujmuje w słowa: "To the extent that people feel they do not exist unless other recognize them, they depend on the moment of encounter that says "I know you.""

Pojawia się też wzmianka o siostrze bliźniaczce o imieniu Ida-Ida, przezwanej Winnie (od wygrywania), którą ja osobiście traktuje jako drugą twarz Idy. Twarz, którą wystawia dla świata jako celebrytka.

Dziwię się, że nazywa się utwór powieścią, chociaż nie ma żadnego ciągu zdarzeń. Język jest bardzo specyficzny: prosty, następuje wiele powtórzeń i prawie nie ma akcji.

Tekst opowiada o kobiecie, celebrytce, wielokrotnie przeprowadzającej się, wielokrotnie wychodzącej za mąż, posiadającą wiele psów, nielubiącą drzwi i nieustannie odpoczywającą. Dlaczego tak mało o niej...