Dlaczego właściwie złapałam za tą książkę? Nie wiem, lecz od dłuższego czasu miałam ochotę na śmieszną i lekką lekturę. Nie ukrywam także, że spośród wielu książek ta wyróżniała się dość ciekawym tytułem. Zaintrygowała mnie.
Cóż, "Genetyczna Samotność" to dzieło jak wiele innych. Opowiada o codziennym życiu, akceptacji samego siebie, źródłach problemów, czy - jak można wywnioskować z tytułu - samotności. Historia napisana jest głównie w formie listów, co robi miłe wrażenie na czytelniku. Przyznam, że uśmiałam się przy tej książce potwornie. W pewnym sensie jest ona bliska każdemu z nas. Bardzo podobało mi się jej zakończenie, choć przyznam szczerze - było dość przewidywalne i spodziewałam się go. Język autorki też nie był najgorszy, jednak w oczy poraził mnie błąd, jaki często popełniają autorzy książek dla nastoletnich dziewcząt. Ich twórcy nie potrafią dostosować wieku postaci do jej zachowania. Dzieci w "Genetycznej Samotności" czasem traktowane są tak, jakby były zacofane lub niezbyt wyedukowane.
Pomimo to jest to bardzo dobra książka na jeden wieczór. Polecam zapoznanie się z nią - niekoniecznie rodzicom, lecz dzieciom i owszem. Warto poświęcić jej kilka chwil.

Dlaczego właściwie złapałam za tą książkę? Nie wiem, lecz od dłuższego czasu miałam ochotę na śmieszną i lekką lekturę. Nie ukrywam także, że spośród wielu książek ta wyróżniała się dość ciekawym tytułem. Zaintrygowała mnie.
Cóż, "Genetyczna Samotność" to dzieło jak wiele innych. Opowiada o codziennym życiu, akceptacji samego siebie, źródłach problemów, czy - jak można...