Zbiorek opowiadań, które niedawno wpadły mi w ręce zawierał jeszcze oprócz wymienionych Józika Srokacza, Wojciecha Zapałę, Martwą Naturę, Urbanową i Maryśkę, ale wpisuję się tutaj by nie mnożyć bytów bez potrzeby.
Gdyby Konopnicka żyła w dzisiejszych czasach z pewnością byłaby dziennikarką "Wysokich obcasów". Jej opowiadania a właściwie, możnaby rzec, reportaże są bardzo dojrzałe i zarówno w tematyce jak i warsztatowo czy językowo zdecydowanie XX albo i XXI-wieczne.
Wielu omija M.K. szerokim łukiem ("bo lektura") a ja przeczytałam ten zbiorek (niektóre opowiadania czytałam po raz pierwszy inne znałam ze szkoły) bez uprzedzeń i można powiedzieć - jednym tchem, nie mogąc wyjść z podziwu dla kunsztu autorki. Prym wiedzie zdecydowanie ta wyśmiewana i obrzydzona przez kiepskich nauczycieli "Nasza szkapa" (dzięki Ci Boże za dobrą polonistkę w podstawówce, przy niej czytanie lektur było przyjemnością. W liceum niestety już nie). Ale o tym opowiadaniu napiszę osobno, bo zasługuje na osobny wpis.
Doskonała jest też humorystyczna "Marianna w Brazylii", dający do myślenia "Mendel Gdański" czy piękne studium psychologiczne wykorzystanej a wciąż kochającej kobiety ("Maryśka").
Ciekawe, że nie zmieniły się moje odczucia przy "Miłosierdziu gminy" i choć wiedziałam jak się skończy, tak samo jak w dzieciństwie miałam nadzieję, że tym razem syn zdoła wylicytować Kunsta.
I podkreślę jeszcze raz - podziwiam kunst ;) przepraszam, kunszt autorki. Wielki respect!

Zbiorek opowiadań, które niedawno wpadły mi w ręce zawierał jeszcze oprócz wymienionych Józika Srokacza, Wojciecha Zapałę, Martwą Naturę, Urbanową i Maryśkę, ale wpisuję się tutaj by nie mnożyć bytów bez potrzeby.
Gdyby Konopnicka żyła w dzisiejszych czasach z pewnością byłaby dziennikarką "Wysokich obcasów". Jej opowiadania a właściwie, możnaby rzec, reportaże są bardzo...