Mój cud świąteczny zdarzył się 4 lata temu i gdyby nie to, święta sprzed czterech lat byłyby niewątpliwie najsmutniejszymi w moim życiu.

Wszystko zaczęło się jakiś tydzień przed świętami, kiedy to nasza mała psinka została pogryziona przez większego od siebie psa. Po powrocie do domu, skomląc przyszła do mojego pokoju, weszła do szafy i położyła się wśród ciepłych swetrów. Oddech miała świszczący, była w szoku i nie pozwalała nam się dotknąć. Tata jak najdelikatniej wziął ją na ręce, mimo tego, że cały czas był gryziony. Pobiegliśmy do weterynarza, gdzie dowiedzieliśmy się, że nasz pekińczyk ma przebitą opłucną i złamanych kilka żeber. Pani weterynarz dała jej znieczulenie i odesłała do kolegi po fachu - chirurga, który specjalizuje się w operowaniu małych piesków, a przede wszystkim ma do tego odpowiedni sprzęt. Bez wahania pojechaliśmy do Oświęcimia, oddalonego od miasta, w którym mieszkamy o ponad 60km. Operacja trwała ponad 2 godziny. Czas dłużył się wtedy nieubłaganie. Siedzieliśmy na pobliskiej stacji benzynowej i piliśmy kawę z plastikowych kubeczków, bojąc się cokolwiek powiedzieć. Po zabiegu, który trochę się przeciągnął, mogliśmy wreszcie zobaczyć naszą sunię – leżała bezwładnie z kroplówką przypiętą do małej łapki, a sierść na całym tułowiu miała wygoloną. Trzymałam ją za łapkę z wenflonem i patrzyłam, jak mój piesek – wiecznie wesoły i skory do zabaw – walczy o życie. Weterynarz powiedział, że operacja była bardzo trudna i najważniejsze będzie kilka najbliższych dni. W drodze powrotnej trzymałam ją na rękach. Opatulona kocami, z gipsem na tułowiu, oddychała ciężko i powoli, ale w pewnym momencie otworzyła oczka. Przez kilka najbliższych dni nie podnosiła się, dużo spała, trzeba było ją karmić i poić. Aż pewnego dnia stanęła niepewnie na swoich maleńkich łapkach, całkiem niezdarnie, zupełnie jakby dopiero uczyła się chodzić. Eskortowałam ją, co jakiś czas ratując od upadku. Sunia dochodziła do siebie, w co nie mógł uwierzyć nawet chirurg, który ją operował. W krótkiej rozmowie telefonicznej wyznał nam później, iż sam nie wierzył, że ona z tego wyjdzie.

Tamte święta wspominam wyjątkowo dobrze. Przede wszystkim dlatego, że przy stole wigilijnym znowu siedział z nami nasz ukochany piesek, który trącając nas łapką domagał się, abyśmy podzielili się z nim kolacją. Dla mnie to taki mały-wielki cud świąteczny. Piesek jest z nami do dzisiaj i ma się dobrze, chociaż liczy sobie już 14 lat.

Mój cud świąteczny zdarzył się 4 lata temu i gdyby nie to, święta sprzed czterech lat byłyby niewątpliwie najsmutniejszymi w moim życiu.

Wszystko zaczęło się jakiś tydzień przed świętami, kiedy to nasza mała psinka została pogryziona przez większego od siebie psa. Po powrocie do domu, skomląc przyszła do mojego pokoju, weszła do szafy i położyła się wśród ciepłych...

Grudzień zeszłego roku był najgorszym miesiącem mojego życia. Najbliższa znajoma rodziców dowiedziała się, że ma raka mózgu, facet, z którym byłam trzy lata mnie zostawił z tym znanym wszystkim kobietom tekstem „zasługujesz na kogoś lepszego”, mama miała spędzić święta w delegacji. Jakby tego było mało moja najlepsza przyjaciółka, z którą przyjaźnię się dosłownie od kołyski wyprowadziła się do Danii. Na zawsze. Zapowiadała się fantastyczna Wigilia w towarzystwie mojego taty, z którym – nie okłamujmy się – nie dogaduję się dobrze. Właściwie to w ogóle się z nim nie dogaduję. Nawet mój brat, który zawsze ratuje sytuację pojechał do rodziny swojej dziewczyny. Cudowne święta w grobowej atmosferze, bez prezentów, nawet bez choinki bo nas nie było stać. Ja, która kocham tłumy i jak największe grono bliskich osób miałam spędzić Święta praktycznie samotnie. Tak więc oto nadszedł ten „długo wyczekiwany dzień”. No i zaczęło się. Wchodzę do pokoju a tam ogromna choinka, wszędzie pełno kolorowych światełek, mój brat gadający sobie beztrosko z tatą i pięknie nakryty stół wigilijny a na nim, jeden.. dwa.. trzy… sześć talerzy? Gorączkowo zaczęłam liczyć, tata, brat z dziewczyną, jedno puste, ja.. To pięć, musieli się pomylić.. I w tym momencie do pokoju weszła mama. Z furą prezentów ale to nieistotne, liczyło się to, że ona tu była, udało jej się wrócić wcześniej, nie wiem jak ale wróciła. Niczego więcej mi nie było trzeba, naprawdę. Dzień, który chciałam skreślić z karty kalendarza mógł dla mnie trwać w nieskończoność. Do tej pory trudno mi w to uwierzyć, bo oczywiście to jeszcze nie wszystko. Zadzwoniła znajoma rodziców, tego dnia miała wizytę u lekarza. Rodzice wpadli w panikę, bali się usłyszeć coś złego. Ale wieści były dobre. Tak dobre, że graniczyły z cudem. Guz zniknął, rozpłynął się jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki. Była zdrowa, jak to możliwe? Nadal nie wiem. Około godziny 17.00 przyjaciółka wysłała mi zdjęcie z lotniska z dopiskiem „Wróciłam. Na zawsze.” Ah, prawie zapomniałam, wrócił do mnie chłopak. I to wszystko w ten jeden magiczny dzień. W Wigilię. I jak tu nie wierzyć w cuda?

Grudzień zeszłego roku był najgorszym miesiącem mojego życia. Najbliższa znajoma rodziców dowiedziała się, że ma raka mózgu, facet, z którym byłam trzy lata mnie zostawił z tym znanym wszystkim kobietom tekstem „zasługujesz na kogoś lepszego”, mama miała spędzić święta w delegacji. Jakby tego było mało moja najlepsza przyjaciółka, z którą przyjaźnię się dosłownie od...

Cud wigilijny, a może po prostu objaw skrywanej na co dzień ludzkiej dobroci... kilka lat temu wracałam do Warszawy właśnie w Wigilijny wieczór. Było ciemno, zimno i ponuro, mimo wirujących płatków śniegu i tych opadłych skrzących się w świetle ulicznych latarni. Gdzieniegdzie w oknach pobłyskiwały kolorowe światełka od choinek, a ja zmarznięta stałam na dworcu, czekając na pociąg, który ze względu na śnieżycę miał ponad godzinę opóźnienia. Stałam na peronie sama, większość ludzi chowała się przed zimnem i wiatrem w dworcowej poczekalni, a mnie zamyślenie kazało czekać na zewnątrz. W pewnej chwili podeszła do mnie starsza pani (na oko 60-65 lat) z mężem i zapytała czy jadę do Warszawy. Powiedziała mi, że jakieś przeczucie ją tknęło, że powinna się przejść po peronie i kimś zaopiekować. Gdy pociąg w końcu przyjechał, małżeństwo to usiadło ze mną w przedziale i całą drogę do domu rozmawialiśmy i śmialiśmy się jakbyśmy znali się od lat – prawdziwy cud wigilijny ;)

Cud wigilijny, a może po prostu objaw skrywanej na co dzień ludzkiej dobroci... kilka lat temu wracałam do Warszawy właśnie w Wigilijny wieczór. Było ciemno, zimno i ponuro, mimo wirujących płatków śniegu i tych opadłych skrzących się w świetle ulicznych latarni. Gdzieniegdzie w oknach pobłyskiwały kolorowe światełka od choinek, a ja zmarznięta stałam na dworcu, czekając na...

blog ***

2006
Zauważyłyście, że święta w dzieciństwie inaczej wyglądały? Bardziej świątecznie jakby? W Wigilię zawsze jedziemy do mojej Babci, dlatego u nas w domu jakoś nie pachnie wypiekami, karpiem itd. Za to oczywiście sprzątamy. No i mój brat nad ranem w Wigilię stwierdził, że on, kurczę, świąt nie czuje. To mu poradziłam, żeby dla odmiany pograł w inną grę komputerową, zaraz mu będzie inaczej. On na to, że to właśnie JEST inna gra i wcale mu przez to nie jest świąteczniej. Chwilę później dostaliśmy przydział na sprzątanie łazienki i sprawiedliwie podzieliliśmy się robotą. Bratu przypadł sedes. Po chwili rozniósł się okropny zapach WC Pickera cytrynowego lekko przeterminowanego a po następnej z łazienki wyłonił się mój brat zupełnie załamany. I rzecze: „Umyłem kibel... I nic! Nadal nie czuję świąt!”

2007
Grunt to tradycja. U nas jedynym widzialnym znakiem świąt jest sprzątanie, bo Wigilię spędzamy u Babci. Mój brat, o rok starszy niż poprzednio, znów przed świętami zajął się umyciem kibelka, a użył dokładnie tego samego WC Pickera, który już ostatnio był zdrowo przeterminowany (to już się nie powtórzy, bo specyfik ku powszechnej uldze wreszcie się skończył). W drugi dzień świąt jednak spokojny rytm naszego życia został zburzony wizytą znajomych naszych rodziców i konieczne było kolejne sprzątanie. Mój brat wielkolud mył kafelki pod sufitem a ja dla odmiany zajęłam się kibelkiem i jakże nie mogłabym mu zwrócić uwagi na żółte kropki na ścianie przy sedesie. Brat się oburzył, oczywiście. Rytuały zakończyłam umyciem podłogi w łazience na wysoki połysk co oznacza oddanie jej do użytku. Tuż przed godziną zero wybierałam się tam odłożyć wałki do włosów, podeszłam do drzwi i co widzę? Kapcie mojego brata (zostawił, żeby nie pobrudzić tej wypucowanej podłogi)! Jak tylko wyszedł zauważyłam, że wybrał się do kibelka jak do meczetu. On w śmiech i dodał: „Nawet sikałem na klęczkach, żeby ścian nie pobrudzić.”

2013
Spóźnione życzenia świąteczno-noworoczne od całej powiększonej rodziny! Świąt w tym (zeszłym) roku niestety nie miałam, bo siedziałam w szpitalu od 21 do 28 grudnia, a w samą Wigilię wieczorem leżałam po cesarce bez czucia od żeber w dół i oglądałam pierwszą gwiazdkę przez szarawe wertikale. Załączam parę zdjęć Wafla. Na niewielu ma otwarte oczy, bo jak nie krzyczy że głodny to śpi. A nie śpi głównie w nocy, kiedy trudno robić zdjęcia. U nas wszystko dobrze, ogarniamy nowe życie. Na prezent poproszę dodatkowe 3-4 ręce.

blog ***

2006
Zauważyłyście, że święta w dzieciństwie inaczej wyglądały? Bardziej świątecznie jakby? W Wigilię zawsze jedziemy do mojej Babci, dlatego u nas w domu jakoś nie pachnie wypiekami, karpiem itd. Za to oczywiście sprzątamy. No i mój brat nad ranem w Wigilię stwierdził, że on, kurczę, świąt nie czuje. To mu poradziłam, żeby dla odmiany pograł w inną grę...

Moja historia jest bardzo przyziemna i może ciężko nazwać cudem to co wówczas wydarzyło, ale świetnie pokazuje, że wciąż niestety jest wśród nas sporo hipokrytów, ale także ludzi dobrych choć zupełnie się z tym nieafiszujących.

Kilka lat temu, jeszcze na studiach, razem ze znajomymi z koła naukowego, wpadliśmy na pomysł aby zrobić psikusa lokalnym politykom z rady miejskiej. Wiedzieliśmy, że większość członków rady naszego miasta wywodzi się z prawicowej i konserwatywnej partii politycznej, ale jest też kilku lewicowych i raczej mocno zdystansowanych w stosunku do relacji miasto - kościół. Jako, że Boże Narodzenie jest bądź co bądź świętem chrześcijańskim a nie wymysłem konsumpcjonizmu, postanowiliśmy sprawdzić którzy politycy, zgodnie z tradycją pozostawiania pustego miejsca przy stole dla osoby samotnej, przyjmą nas (a dokładnie jednego kolegę) i zaproszą do stołu. Odwiedziliśmy w wigilijny wieczór (po godzinie 20, po swoich kolacjach wigilijnych) czterech przedstawicieli rady, których adresy znaliśmy. Dwóch z partii prawicowej, jednego niezwiązanego z żadną partią i jednego z lewicy.

Pana niezrzeszonego nie było w domu (zapewne był u swoich bliskich) a pierwszy pan z prawicy po otwarciu drzwi i wysłuchaniu bajki kolegi o tym, że jest bezdomny i głodny, zmieszał się i oznajmił, że ma gości więc z wejściem do domu nie bardzo, ale że może dać trochę jedzenia - po czym dał koledze bochenek chleba i kilka pierogów. Drugi pan z prawicy (który rozmawiał z nami przez domofon), powiedział, że kolega ma ********, bo są święta. Jak się domyślacie kolegę do swojego stołu zaprosił tylko jeden pan - ten z lewicy.

Wiem, że poglądy polityczne nie zawsze odzwierciedlają to jakim jest się człowiekiem, ale urzekło mnie w tej całej akcji, że ci, którzy pokornie gnają do kościoła w każdą niedzielę i święta, siadają w pierwszej ławce i najwięcej rzucają na tacę, na co dzień nie potrafią wykazać się prawdziwie katolicką postawą, a ci którzy są zdystansowani a czasem nawet przeciwni naukom kościoła, potrafią zachować się jak wzór.

Nasza akcja została nagłośniona przez lokalne radio, w którym ów kolega miał praktyki. Była heca.

Moja historia jest bardzo przyziemna i może ciężko nazwać cudem to co wówczas wydarzyło, ale świetnie pokazuje, że wciąż niestety jest wśród nas sporo hipokrytów, ale także ludzi dobrych choć zupełnie się z tym nieafiszujących.

Kilka lat temu, jeszcze na studiach, razem ze znajomymi z koła naukowego, wpadliśmy na pomysł aby zrobić psikusa lokalnym politykom z rady...

Agnieszka, moja kuzynka, zawsze żyła w biegu. Tamtego dnia też się spieszyła. Po miło spędzonym weekendzie w Szczecinie, wracała z powrotem do Poznania. Choć prognozy tego nie zapowiadały, w czasie jej podróży pogoda drastycznie się pogorszyła. Temperatura spadła poniżej zera, a z nieba leciał śnieg zmieszany z deszczem. Warunki były jednym słowem - fatalne. Aga jak to ona, wzorowa studentka, chciała dojechać do akademiku jeszcze przed ciszą nocną. Przez swój pośpiech nigdy do niego nie dojechała. Chcąc wyprzedzić wlokącą się przed nią ciężarówkę, wpadła w poślizg i wylądowała na potężnym dębie.
Aga została szybko przetransportowana do szpitala i pomimo fachowej opieki, w ciągu dwóch lat nie wybudziła się ze śpiączki. Jej rodzice postanowili spędzić z nią ostatnie święta. Jeszcze przed sylwestrem miała zostać odłączona od podtrzymującej ją przy życiu aparatury. W dwa lata po wypadku Aga nie wykazywała żadnej poprawy, a ciągłe łudzenie się, że wyzdrowieje, okazało się nie do zniesienia.
W jej ostatnią Wigilię postanowiłam pojechać do Poznania i się z nią pożegnać. Zawsze była mi bliska, dlatego też, uznałam to za swój obowiązek. Przynajmniej tyle byłam jej winna.
Wchodząc do sali ujrzałam ją pierwszy raz od roku. Ciężko przychodziło mi składanie jej odwiedzin. Wyglądała jakby zaraz miała się obudzić. Wyraźnie schudła, ale wyglądała na całkiem zdrową. Chwyciłam jej chłodną dłoń i zaczęłam opowiadać jej o wszystkim, co się u mnie wydarzyło. Gadałam jakby zaraz miała mi odpowiedzieć!
Na koniec rozpłakałam się i pocałowałam ją w czoło. Jej rodzice podziękowali mi, a ja ruszyłam na dworzec ledwo wyrabiając się na ostatni tamtego wieczoru pociąg. Płakałam całą drogę do domu. Zawsze miałam świadomość, że ona mimo wszystko żyje, że jej dusza wciąż gdzieś krąży, ale niedługo już jej nie będzie, a ja nie mogę nic na to poradzić! Ta bezsilność mnie przygnębiała, ale wiedziałam, że muszę żyć dalej. Ona właśnie tego by chciała.
Nazajutrz z samego rana, w pierwszy dzień Bożego Narodzenia, w domu rozdzwonił się telefon. Wydawało się, jakby dzwonek był głośniejszy niż zazwyczaj. Zaspana wstałam z łóżka i jako pierwsza z domowników podniosłam słuchawkę.
Nie zdążyłam nic powiedzieć, bo w słuchawce rozbrzmiał rozradowany głos mojej ciotki.
- Agnieszka się obudziła!
Pamiętam tylko huk uderzającej o podłogę słuchawki i podbiegającej do mnie mamy, próbującej uchronić moje bezwiedne ciało od upadku.

Agnieszka, moja kuzynka, zawsze żyła w biegu. Tamtego dnia też się spieszyła. Po miło spędzonym weekendzie w Szczecinie, wracała z powrotem do Poznania. Choć prognozy tego nie zapowiadały, w czasie jej podróży pogoda drastycznie się pogorszyła. Temperatura spadła poniżej zera, a z nieba leciał śnieg zmieszany z deszczem. Warunki były jednym słowem - fatalne. Aga jak to ona,...

Znamy się z Adamem od kilku dobrych lat. Adam jest mężczyzną, o którym marzy większość kobiet, a którego PODOBNO spotyka się tylko w powieściach. Ciepły, szczery, czuły, uczynny. Jednak życie to nie powieść, nie może być idealnie, każdy ma jakąś wadę. A wadą Adama zawsze była nieśmiałość względem ślicznych reprezentantek płci przeciwnej, które wzbudzały jego szczere zainteresowanie. Nie wspominając już o możliwości wykonania przez niego przysłowiowego „pierwszego kroku”. To, co dla jednych mężczyzn bywa błahostką, dla Adama zakrawało na Niemożliwe.
Półtora roku temu Adam, jadąc tramwajem do pracy, wypatrzył w tłumie dziewczynę. Śliczną blondynkę o dużych niebieskich oczach i szerokim uśmiechu. Z początku nie zajmowała zbytni jego myśli. W tłumie jest przecież wiele pięknych kobiet, a on chciał jedynie zajechać do pracy. Ale mijały kolejne dni, a dziewczyna codziennie wsiadała do tego samego tramwaju, dwa przystanki po nim. Wiem o tym dobrze, bo często zdarzało mi się jeździć z Adamem tą samą linią. Zawsze, kiedy się pojawiała, stawał się jakiś bardziej milkliwy i zdystansowany. I tylko zerkał na nią dyskretnie z ukosa. Tak minęło mu pół roku.
W Wigilię Bożego Narodzenia wsiadłam do tramwaju, którym Adam miał wracać z ostatnich przedświątecznych zakupów. I owszem, dostrzegłam go na drugim końcu pojazdu. Jednak nie podeszłam, nie chcąc burzyć chwili. Adam uśmiechał się promiennie. Nie był sam. Towarzyszyła mu śliczna blondynka o dużych niebieskich oczach. Ona także się uśmiechała.
Kilka dni później rozmawiałam z nim o tym zdarzeniu. Powiedział, że sam nie wie, co skłoniło go do przełamania swojej chorobliwej nieśmiałości i podejścia do dziewczyny. Byś może był to skutek grzanego wina, które chwilę wcześniej sączył na mieście, a które krążyło wówczas w jego żyłach, rozgrzewając myśl. Lub też wpłynął na niego Duch Świąt. Ale nagle poczuł, że jeżeli nie zrobi tego teraz, może nie mieć już więcej drugiej szansy. Bo i owszem, dziewczyna od Nowego Roku miała się przeprowadzić na drugą część miasta i już nie jeździliby więcej tą samą linią tramwajową.
Ta historia przypomniała mi się właśnie teraz, ponieważ kilka dni temu otrzymałam zaproszenie na ich ślub. Być może historia nie dla wszystkich stanowi wyobrażenie świątecznego cudu, ale ten jeden dzień, jeden impuls, jedna myśl na zawsze odmieniły życie dwojga ludzi. I uczyniły ich szczęśliwszymi. Dla mnie brzmi to jak definicja cudu.

Znamy się z Adamem od kilku dobrych lat. Adam jest mężczyzną, o którym marzy większość kobiet, a którego PODOBNO spotyka się tylko w powieściach. Ciepły, szczery, czuły, uczynny. Jednak życie to nie powieść, nie może być idealnie, każdy ma jakąś wadę. A wadą Adama zawsze była nieśmiałość względem ślicznych reprezentantek płci przeciwnej, które wzbudzały jego szczere...

Świątecznym cudem można nazwać mojego bratanka, który urodził się właśnie w Wigilię. Swoim przyjściem na świat narobił niezłego zamieszania w naszym domu. Właściwie do jego narodzin zostały jeszcze dwa tygodnie, więc gdy na niebie pojawiła się pierwsza gwiazdka, bez obaw zasiedliśmy do wigilijnego stołu. W tle słychać było, tak dobrze wszystkim znane, melodie polskich kolęd. Ledwo zdążyliśmy nałożyć na talerze wigilijne pyszności, kiedy przy mojej bratanicy wytworzył się pewien chaos. Odeszły wody… No pięknie. Zdenerwowanie udzieliło się już wszystkim domownikom i po chwili nikt nie wiedział co ma ze sobą zrobić. Mój brat pobiegł szybko po samochód do garażu, klnąc pod nosem, że nie przyjechał nim dzisiaj pod dom. Bratanica, oddychając szybko i głęboko, trzymała się kurczowo za brzuch, jakby się bała, że dziecko samo z niego za moment wyskoczy. Moja mama instruowała ją jak ma poprawnie oddychać, tata siedział niedaleko sącząc wino- gotowy w razie potrzeby skoczyć na ratunek.. chyba sam nie wiedział komu. Babcia robiła bratowej zimne okłady na czoło i śpiewała coś pod nosem. A ja… szczerze mówiąc- nie robiłam nic. Siedziałam i gapiłam się z pewnej odległości na całe to zamieszanie. Przecież ona tam już nie ma czym oddychać, wszyscy tłoczyli się wokół niej. Gdy wreszcie przyjechał brat, wszyscy przenieśli się na zewnątrz i usiłowali zmieścić się w samochodzie. W końcu do szpitala pojechałam tylko ja z mamą, no i oczywiście brat ze swoją ciężarną żoną. Później poszło już jakby szybciej. Bratowa urodziła szybko i bez komplikacji. Malec był przeuroczy. Patrzył na nas ogromnymi, niebieskimi oczkami i uśmiechał się do wszystkich. Pielęgniarki częstowały nas ciastem i tak spędziliśmy ostatnie godziny wigilii- w sali szpitalnej, patrząc na nasz mały, świąteczny cud.

Świątecznym cudem można nazwać mojego bratanka, który urodził się właśnie w Wigilię. Swoim przyjściem na świat narobił niezłego zamieszania w naszym domu. Właściwie do jego narodzin zostały jeszcze dwa tygodnie, więc gdy na niebie pojawiła się pierwsza gwiazdka, bez obaw zasiedliśmy do wigilijnego stołu. W tle słychać było, tak dobrze wszystkim znane, melodie polskich...

Było to kilkanaście lat temu. Obok mnie mieszkała pewna starsza pani (schorowana, uboga i bardzo samotna). Nie miała kontaktu ze swoją rodziną. Nikt nigdy jej nie odwiedzał. Wiem, że tęskniła za najbliższymi bo często pokazywała mi rodzinne zdjęcia i opowiadała o rodzinie (pamiętam, że zawsze w jej oczach pojawiały się wtedy łzy). Kiedyś nie rozumiałam dlaczego. Zawsze była jednak bardzo pomocna, zawsze można było na nią liczyć. Ja, jako dziecko często spędzałam u niej czas. Zawsze kiedy tylko mogłam, pędziłam do jej domu z radością. Bardzo ją lubiłam i dobrze czułam się w jej towarzystwie chociaż na jej twarzy przeważnie gościł smutek. Byłyśmy przyjaciółkami. Zawsze kiedy zbliżały się Święta Bożego Narodzenia staruszka stawała się coraz bardziej posępna. Widać było, że coś ją dręczy. Rzadko wychodziła z domu, nie miała ochoty z nikim się spotykać. Któregoś roku w Święta moi rodzice postanowili, że zaproszą naszą sąsiadkę na kolację Wigilijną. Przyjęła ona z chęcią zaproszenie (ze łzami w oczach – jak wspomina moja mama). Bardzo dziękowała moim rodzicom, była roztrzęsiona i bardzo wzruszona. Kiedy przyszła na kolację Wigilijną i zobaczyła, że miejsce dla niej nie jest tym jednym wolnym miejscem (które tradycja nakazuje przygotować), popłakała się. Zrozumiała, że traktujemy ją jako rodzinę, nie jako obcą osobę. Zrozumiała, że jest częścią naszej rodziny. My natomiast zrozumieliśmy, że bez niej nasze życie byłoby zupełnie inne, jakby pozbawione jakiegoś ważnego elementu. Zyskaliśmy nowego członka rodziny, chociaż tak naprawdę zawsze tak ją traktowaliśmy (tylko nie zdawaliśmy sobie z tego sprawy). Od tego momentu żadne uroczystości rodzinne nie odbywały się bez staruszki. Staruszka odzyskała radość z życia, częściej na jej twarzy pojawiał się uśmiech. Ja natomiast zyskałam coś bardzo cennego, coś co nie każdemu jest dane – moją trzecią babcię, a moja trzecia babcia zyskała ukochaną pierwszą wnuczkę. Te Święta były dla mnie cudem, gdyż odmieniły zdecydowanie na lepsze nie tylko moje życie, ale także życie moich rodziców i oczywiście przede wszystkim życie staruszki. Do dziś gdy wspominamy przy Wigilijnym stole tamte chwile, każdemu kręci się łza w oku. Wszyscy żałujemy, że mojej trzeciej babci nie ma już wśród nas, ale zawsze o niej pamiętamy.

Było to kilkanaście lat temu. Obok mnie mieszkała pewna starsza pani (schorowana, uboga i bardzo samotna). Nie miała kontaktu ze swoją rodziną. Nikt nigdy jej nie odwiedzał. Wiem, że tęskniła za najbliższymi bo często pokazywała mi rodzinne zdjęcia i opowiadała o rodzinie (pamiętam, że zawsze w jej oczach pojawiały się wtedy łzy). Kiedyś nie rozumiałam dlaczego. Zawsze...

Nie wiem czy cud to odpowiednie słowo. Nazywam to iskierką. Iskierka, bo roznieciła we mnie coś, czego nie potrafię nazwać, rozgrzała moje serce.
Przedświąteczna zbiórka żywności. Jako wolontariusz stoję przy wózku w sklepie, dziękuję ludziom za okazanie dobra, przyklejam dzieciom naklejki. Ludzie się uśmiechają, z siatek wystają im tuby z bombkami, przy kasie pakują do toreb mandarynki i cukierki. W pewnej chwili staje przede mną mała dziewczynka.
„Dzień dobly” – mówi do mnie i uśmiecha się promiennie. Odpowiadam małej i już widzę zmierzającą ku nam mamę przesłodkiej dziewczynki. Chowa w pośpiechu portfel, jednocześnie próbując wydostać z torby pudełko ryżu.
„Proszę” – mówi, wkładając do wózka ryż i paczkę makaronu.
Dziękuję i naklejam małej naklejkę na kurteczkę.
„Mamo, a cy biedne dzieci lubią lyz? Bo ja nie lubię.”
„Nie wiem kochanie”- mama dziewczynki poczerwieniała, zawstydzona pytaniem córki.
Dziewczynka włożyłą rączkę do torby z zakupami.
„Ja dam dzieciom cekoladkę. No bo jakby tez nie lubiły lyzu”
Nie wiem co zrobić, więc bez słowa obserwuję całą sytuację.
„Zuziu, ale kupiliśmy tylko jedną czekoladę. Nie wrócimy się po następną, zobacz jaka jest kolejka, nie mamy czasu. Nie będziesz potem płakać, że chcesz?”
„No moze bende, ale biedne dzieci nie bendom”
Matka uśmiechnęła się do dziewczynki, potem do mnie.
„Do widzenia” powiedziała, a mała pomachała do mnie rączką. Obserwowałam je jak odchodzą. Jak Zuzia patrzy z dumą na swoją naklejkę, a mama tak samo na córkę. Wtedy przestały mnie obchodzić krzywe spojrzenia ludzi, jak gdyby zbieranie jedzenia dla potrzebujących było czymś złym. Bo czasem ludzie zapominają, że są ludźmi.
I potrzebują iskierki, która trafi ich prosto w serce.

Nie wiem czy cud to odpowiednie słowo. Nazywam to iskierką. Iskierka, bo roznieciła we mnie coś, czego nie potrafię nazwać, rozgrzała moje serce.
Przedświąteczna zbiórka żywności. Jako wolontariusz stoję przy wózku w sklepie, dziękuję ludziom za okazanie dobra, przyklejam dzieciom naklejki. Ludzie się uśmiechają, z siatek wystają im tuby z bombkami, przy kasie pakują do...