Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

rozczytywana
oktisday
Caryca
Jowita Fiuk
Pyromaniac

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

rozczytywana
oktisday
Caryca
Jowita Fiuk
Pyromaniac

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Miejsce zamieszkania zmieniałam kilkakrotnie. Po paru latach wahania się postanowiłam wrócić do domu rodzinnego. Gdy już dotarłam na miejsce rozpoczęłam ,,zwiedzanie" miejsc, które niegdyś były mi tak bliskie. Wszystkie wspomnienia wróciły, a na niektóre z nich mogłam spojrzeć z całkiem innej strony. Poszukiwania pamiątek rozpoczęłam od obejrzenia strychu. Niczego tam nie znalazłam oprócz paru starych obrazów namalowanych przez dziadka. Postanowiłam pójść na dół i odpocząć. Przy okazji zastanawiałam się czy czegoś nie przeoczyłam. Wtedy do głowy przyszła mi piwnica, w której podczas upałów spędzałam całe dnie, przeznaczając czas na zabawy. Niewiele myśląc zajrzałam tam, może lekko przestraszona i zaniepokojona, nie wiedziałam czego spodziewać się, przecież tyle lat minęło. Ucieszyłam się kiedy potknęłam się o pierwszą skrzynkę, bo dotarło do mnie, że są to moje stare komiksy! Przeznaczałam wieczory na przenoszenie się do świata komiksu, tym samym odsuwałam od siebie dziecięce problemy. Niedaleko stała skrzynia ze starymi zabawkami: lalką porcelanową, miśkiem bez którego nie mogłam usnąć. I tak spędziłam dzień w piwnicy, odkrywając na nowo rzeczy, które kiedyś odgrywały taką ogromną rolę w moim życiu. Po raz pierwszy w moim już dorosłym życiu, zaczęłam myśleć według schematów dziecięcych, czyli prosto i zastanowiłam się co tak naprawdę jest ważne.

Miejsce zamieszkania zmieniałam kilkakrotnie. Po paru latach wahania się postanowiłam wrócić do domu rodzinnego. Gdy już dotarłam na miejsce rozpoczęłam ,,zwiedzanie" miejsc, które niegdyś były mi tak bliskie. Wszystkie wspomnienia wróciły, a na niektóre z nich mogłam spojrzeć z całkiem innej strony. Poszukiwania pamiątek rozpoczęłam od obejrzenia strychu. Niczego tam nie...

Dla mnie bardzo wyjątkowym znaleziskiem były stare skrzypce. Wtedy dziadek opowiedział mi rodzinną historię, której nie było mi jeszcze dane znać. Rodzina mojego dziadka była bardzo umuzyczniona. Wszyscy grali na wszystkim, co byli w stanie zdobyć: pradziadek, prababcia, wójkowie, ciotki no i mój dziadek. Okazało się, że podczas 2 wojny światowej to ta umiejętność ich uratowała. Każdy podczas wojny trafił gdzie indziej, jeden z wujków trafił do orkiestry w obozie koncentracyjnym, inni trafiali do bogatych niemców na farmy i też umilali czas swoimi instrumentami. Pradziadek po wojnie trafił do Wielkiej Brytanii, gdzie próbując dotrzeć przez Czerwony Krzyż do naszej rodziny znajdującej się w Polsce też grał na ulicach. Dziadek to dziecko powojenne, wojny nie pamięta, ale starsze rodzeństwo dbało o jego muzyczną edukację. Nie był maniakiem jak pozostała część rodziny ale z szacunku coś tam brzdąkał za młodu na znalezionych przeze mnie skrzypcach. Część rodziny nadal działa muzycznie i ta historia mocno mną poruszyła, gdy zrozumiałam z jakimi historiami jest powiązana.

Dla mnie bardzo wyjątkowym znaleziskiem były stare skrzypce. Wtedy dziadek opowiedział mi rodzinną historię, której nie było mi jeszcze dane znać. Rodzina mojego dziadka była bardzo umuzyczniona. Wszyscy grali na wszystkim, co byli w stanie zdobyć: pradziadek, prababcia, wójkowie, ciotki no i mój dziadek. Okazało się, że podczas 2 wojny światowej to ta umiejętność ich...

Otrzymałam wiadomość o śmierci mojej babci. Na pogrzebie cała rodzina spoglądała na mnie złowrogo. Babcia przepisała mi w spadku mały dworek.
- „Tak nie zachowują się księżniczki” – wspominałam nad grobem słowa babci.
- Basia – ktoś szarpnął mnie za rękę.
– Basia, to ja, księżna Anna – mrugnęła do mnie koleżanka z czasów szkolnych.
Po uroczystości udałyśmy się z butelką wina do domu, który otrzymałam w spadku.
- To była wspaniała kobieta – rzekła Ania, otwierając butelkę. – Bardzo długo wierzyłam w to, że płynie w nas błękitna krew.
Zaczęłyśmy się śmiać.
- Dla dziadka babcia do samego końca była księżniczką – rzekłam.
- Pamiętasz, jak wieczorami schodziła do piwnicy i nie pozwalała nam tam wchodzić? – wspominałam.
- Na szczęście nie oglądałyśmy wówczas horrorów – rechotała rozbawiona Ania.
- Z lampką wina i butelką pod pachą ruszyłam w kierunku drzwi prowadzących do piwnicy.
- Przestań! – zawołała Ania. – Może pójdziemy tam za dnia.
- Boisz się? – Zaczęłam się śmiać.
- Mam wrażenie, że duch twojej babci nie opuścił jeszcze tego domu.
- Huhuhu
- Jesteś nienormalna.
- Nie ma światła. Poświeć komórką.
- Uważaj!
- Co to? Czekaj, tu są świeczki. Zapalę je. Co to za szaty? Jakieś kostiumy do przedstawienia? I Biżuteria.
- Basia, spójrz! Czy to nie jest twoja babcia na tej fotografii?
- Co ty. To jakaś hrabina.
- Księżna Eugenia Topolska – przeczytała Ania napis pod zdjęciem.
- To babcia!
- Księżna? Czyżby naprawdę płynęła w Tobie błękitna krew?

Otrzymałam wiadomość o śmierci mojej babci. Na pogrzebie cała rodzina spoglądała na mnie złowrogo. Babcia przepisała mi w spadku mały dworek.
- „Tak nie zachowują się księżniczki” – wspominałam nad grobem słowa babci.
- Basia – ktoś szarpnął mnie za rękę.
– Basia, to ja, księżna Anna – mrugnęła do mnie koleżanka z czasów szkolnych.
Po uroczystości udałyśmy się z butelką...

Na podwórku mojej ś.p. Babci była piwnica, która wyglądała jak bunkier. Ogromny nasyp ziemi z niebieskimi drzwiami. Po wejściu do środka były dwa uklepane z ziemi schodki w dół i kawałek takiego "mini korytarza". A później znowu drzwi, tym razem drewniane, w naturalnym kolorze. Miało się wrażenie, że za chwilę otworzy się wrota do horroru.
Były uklepane półki, a na nich słoiki, było ogrodzone miejsce na ziemniaki... typowe wiejskie zaplecze. Ale było też coś niezwykłego. Na suficie, nogami do góry, zawsze stały tam nietoperze. Całe mnóstwo!
Pamiętam jak jako mała dziewczynka panicznie bałam się tam wchodzić, właśnie ze względu na te zwierzęta.
A babcia spokojnie wchodziła i mówiła "Gacusie, przyszłyśmy Was pooglądać".
Niby żadne to złoto, ale komu dana była możliwość przyjrzenia się z bliska żywym nietoperzom? Takie wspomnienia to skarb, mimo, że nadal wywołują ciarki.

Na podwórku mojej ś.p. Babci była piwnica, która wyglądała jak bunkier. Ogromny nasyp ziemi z niebieskimi drzwiami. Po wejściu do środka były dwa uklepane z ziemi schodki w dół i kawałek takiego "mini korytarza". A później znowu drzwi, tym razem drewniane, w naturalnym kolorze. Miało się wrażenie, że za chwilę otworzy się wrota do horroru.
Były uklepane półki, a na nich...

- Tu kiedyś mieszkali Makiwarrowscy. Ten dom ma historię, niesamowite że teraz tu wijemy swoje gniazdko. - Uwijanie musimy zacząć od sprzątania ptaszyno, spójrz jaki tu bała... - Co to? Klapa w podłodze? w piwnicy? Zawsze myślałem, że piwnica to jest już sam dół. Może to jakaś piwniczka na wino. Otwarte? - Otwarte, jest jakaś drabina. Kurde, głęboko to sięga. Jesteś pewien, że chcesz tam zejść? - Po pięćdziesięcioletnie wino? Jasne! - Weź latarkę, nie wiadomo czy jest tam światło. - Hej, drabina jest w niezłym stanie. SŁYSZYSZ MNIE!? JEST JAKIŚ KORYTARZ! IDĘ TO SPRAWDZIĆ! Ale długi, to pewnie jakiś schron atomowy. Są nawet drzwi. I Włącznik. Hej to przecież zagubiona apaszka mojej żony, skąd ona tu... CO TO BYŁO?! Ania, to Ty? A Ty kim DZIECKO...? CZYM TY...!?

- Tu kiedyś mieszkali Makiwarrowscy. Ten dom ma historię, niesamowite że teraz tu wijemy swoje gniazdko. - Uwijanie musimy zacząć od sprzątania ptaszyno, spójrz jaki tu bała... - Co to? Klapa w podłodze? w piwnicy? Zawsze myślałem, że piwnica to jest już sam dół. Może to jakaś piwniczka na wino. Otwarte? - Otwarte, jest jakaś drabina. Kurde, głęboko to sięga. Jesteś pewien,...

Im bardziej w głąb tym coraz surowsza atmosfera oraz odczucie zimna, przyprawiające o gęsią skórkę. Zaczyna się jak historia mrożąca krew w żyłach? Właśnie taki klimat towarzyszył mi podczas wędrówki do mojej piwnicy w celu przyniesienia kilku pustych słoików, których zabrakło, aby dokończyć smaczne domowe przetwory z owoców. Pełna dumy sięgając już po ostatni, nagle uderzyłam się czymś w głowę. Oczywiście zwróciło to moją uwagę, a było to stare solidne pudełko z grubą warstwą kurzu na wierzchu. Nie wiele myśląc zdjęłam je i delikatnie roztworzyłam, gdyż byłam ciekawa jaką zawartość skrywa w środku. Okazało się, że w wewnątrz jest spora gromadka starych listów zaadresowanych do mojej mamy. Tajemniczy mężczyzna z listów pisał tak: „Moja Kochana! Co u Ciebie? Wiem że dzielą nas kilometry, ale jestem pewny, że w końcu Cię zobaczę…” Chciałbym, żebyśmy się spotkali, więc przyjadę do Ciebie w sobotę 15 stycznia. Będę czekał w okolicy kiosku Ruchu o 9.30, a ubiorę się w czarna kurtkę, granatowe jeansy. Na mojej głowie zobaczysz kapelusz. W ręku będę trzymał gazetę Dziennik katolicki. Całuję”. Musiałam przeczytać do końca. Kontynuując dalej nie mogłam powstrzymać się od urojenia łez. Bardzo mnie intrygowało kim jest ten mężczyzna. Po upływie godziny wróciłam do domu. Pod wpływem ogromnych emocji opowiadając mamie o tym co znalazłam, dowiedziałam się że, tajemniczym mężczyzną z listów był mój tata! W tamtych czasach kontakt na daleką odległość był trudny, ponieważ nie było możliwości korzystania z Internetu. Byłam w podziwie, że listy pisane tyle lat temu jeszcze się zachowały, a co najważniejsze dzięki nim przetrwała więź moich rodziców, ponieważ ich miłość została wystawiona na wielką próbę. Od tej pory zawsze wspominamy tę jakże wzruszającą i romantyczną historię!

Im bardziej w głąb tym coraz surowsza atmosfera oraz odczucie zimna, przyprawiające o gęsią skórkę. Zaczyna się jak historia mrożąca krew w żyłach? Właśnie taki klimat towarzyszył mi podczas wędrówki do mojej piwnicy w celu przyniesienia kilku pustych słoików, których zabrakło, aby dokończyć smaczne domowe przetwory z owoców. Pełna dumy sięgając już po ostatni, nagle...

W mojej, i tylko mojej piwnicy wielkiego, opuszczonego domu, przetrzymuję jedną rzecz. Ciemność. Gdy bardzo czegoś chcę, po prostu schodzę po spruchniałych, marmurowych schodach, ocierając dłonią starą barierę, a gdy podnoszę rękę - widzę tylko kurz. I czerń. Rozciągająca się przede mną ciemność pochłania wszystko. Wyimaginowane krzesła i stare meble, słoiki pełne spleśniałego dżemu, butelki z winem, stare suknie i... to. To, czego zawsze chce. Wyobrażam to sobie na samym końcu wilkiego podziemia, a wtedy - idę tam. W wielką, ciemną otchłań. Za każdym razem, gdy to robię, udawaniam sobie, że pomimo strachu potrafię się przezwycieżyć. A gdy dotrę do betonowej ściany, zawsze znajduję coś, czego zupełnie się nie spodziewam. Nie to, czego chciałam,to tylko pomaga mi dojść w czarne zakamary piwnicy nieposiadającej okien ani lamp, tylko za każdym razem inną rzecz. Stare zegary z kukułką, stół z tajną szufladką, czy pergamin. Spruchniały pergamin, z jakąś mapą. Mapą... mojego domu. Wszystkie okna i drzwi i... tajne przejścia na skróty. Ale jest tam coś jeszcze... jakby gniazdo. Jest tuż obok mnie. Odwracam się i widzę wpatrzone we mnie dwa czerwone ślepia. Przerażona, rzucam w to mapą, ale ta przenika przez potwora, który rzuca się na mnie i odgryza mi rękę.
Tak, ewidentnie to on był moim najciekawszym odkryciem w mojej czarnej piwnicy :)

W mojej, i tylko mojej piwnicy wielkiego, opuszczonego domu, przetrzymuję jedną rzecz. Ciemność. Gdy bardzo czegoś chcę, po prostu schodzę po spruchniałych, marmurowych schodach, ocierając dłonią starą barierę, a gdy podnoszę rękę - widzę tylko kurz. I czerń. Rozciągająca się przede mną ciemność pochłania wszystko. Wyimaginowane krzesła i stare meble, słoiki pełne...

Co kryje się w piwnicy mojego rodzinnego domu? Historia. Wychowałam się w starym domu zbudowanym przed II wojną światową. Jak może niektórzy wiedzą, takie domy posiadały zawsze piwnice pod podłogą, najczęściej w kuchni ale zdarzały się również w innych częściach domu. Piwnice te służyły zawsze za spiżarnie a w czasie II wojny światowej ratowały nie tylko tę odrobinę jedzenia ale często też życie ludzi, którzy szukali tam schronienia przed złem zwanym nazistami. Dopiero w czasie ostatniego remontu, ok. 4 lata temu, moi rodzice zdecydowali się zasypać te piwnice i raz na zawsze pogrzebać smutną przeszłość. Nigdy więcej! Oby nigdy więcej historia się nie powtórzyła!
P.S. Autorka książki chodziła do mojego liceum :) Polonistka widziała zawsze w niej talent. Pozdrawiam serdecznie.

Co kryje się w piwnicy mojego rodzinnego domu? Historia. Wychowałam się w starym domu zbudowanym przed II wojną światową. Jak może niektórzy wiedzą, takie domy posiadały zawsze piwnice pod podłogą, najczęściej w kuchni ale zdarzały się również w innych częściach domu. Piwnice te służyły zawsze za spiżarnie a w czasie II wojny światowej ratowały nie tylko tę odrobinę...