Mój ojciec! Jako 87 latek zachował trzeżwy umysł i umie opowiadać. Rozmowy z nim to lekcje historii histori. Opowieści z czasów kiedy byłam dzieckiem i niewiele rozumiałam - teraz słucham z otwartą buzią! Dziecinne wspomnienia zamieniają się w realny obraz świata, ludzi, sytuacji...Wiele rzeczy dopiero teraz rozumiemn. Świat z opowieści Ojca już nie istnieje. Mój Tato to człowiek czynu, honoru i wielkiego serca. Zaprawiony w życiowych bojach od dziecięcych lat wojennych, poprzez lata pracy, nauki i całe lata poświęcone rodzinie i "małej ojczyźnie ", której służył jako strażak ochotnik. Człowiek wielu talentów, których nie wahał się użyć. Nie zabrakło nawet talentu muzycznego. Chciał dużo wiedzieć, umieć i rozumieć! Wiele osiągnął dzięki własnej pracy i nadal pozostaje czynny! Jest dla nas żródłem wiedzy i mądrości. Słuchając go dziś - myślę, że Jego życie to po prostu niesłychana historia i żal, aby przepadła w zapomnieniu... Wasz konkurs utwierdza mnie w przekonaniu, że powinnam spisać Jego wspomnienia!

Mój ojciec! Jako 87 latek zachował trzeżwy umysł i umie opowiadać. Rozmowy z nim to lekcje historii histori. Opowieści z czasów kiedy byłam dzieckiem i niewiele rozumiałam - teraz słucham z otwartą buzią! Dziecinne wspomnienia zamieniają się w realny obraz świata, ludzi, sytuacji...Wiele rzeczy dopiero teraz rozumiemn. Świat z opowieści Ojca już nie istnieje. Mój Tato to...

Spisałabym losy Śp.babci Rozalii,która przeszła piekło wojny gdzieś w dalekiej Rosji.Wychowała się bez matki,która zmarła gdy babcia była malutka,w wielodzietnej rodzinie,gdzie byli sami bracia i ona jedna - najmłodszy "rodzynek". Życie jej nie oszczędzało: zesłanie,przymusowe roboty gdzieś w głębi Rosji.Potem trafiła do Polski,gdzie poznała mojego Śp.dziadka Juliana. W powojennej Legnicy układali sobie życie,doczekali się pierworodnego syna - Zbysia. Jednak szczęście nie trwało długo.Zbysio w żłobku dostał zapalenia płuc i zmarł.Potem urodziła się jeszcze moja mama i jej brat.Gdy babcia miała 40 lat,dotknęła ją ( i nas) kolejna tragedia: nagle,w nocy umarł jej mąż a mój ukochany dziadek.W tak młodym wieku została wdową.Żałuję,że nigdy nie wypytałam ją o przejścia wojenne,nie spisałam wspomnień.Ale jako nastolatka,miałam inne priorytety,a teraz już czasu nie cofnę,niestety....

Spisałabym losy Śp.babci Rozalii,która przeszła piekło wojny gdzieś w dalekiej Rosji.Wychowała się bez matki,która zmarła gdy babcia była malutka,w wielodzietnej rodzinie,gdzie byli sami bracia i ona jedna - najmłodszy "rodzynek". Życie jej nie oszczędzało: zesłanie,przymusowe roboty gdzieś w głębi Rosji.Potem trafiła do Polski,gdzie poznała mojego Śp.dziadka Juliana. W...

Uważam, że na biografię zasługuje moja mama. Nie jest bohaterką, która zmieniła bieg historii czy zasłynęła z wielkich osiągnięć, choć dla mnie jej osiągnięcia okazały się podporą. Prowadziła bardzo przeciętne życie, mimo że w wieku 20 lat musiała zmierzyć się z macierzyństwem i wykonała swoją pracę świetnie. Była gotowa na wiele poświęceń, aby zapewnić mi dobre życie, a przy tym została moją najlepszą przyjaciółką. Wiele musiała unieść na swoich barkach, żeby nas utrzymać, dlatego uważam, że jest bohaterką, o której warto byłoby napisać powieść. Po to, żeby udowodnić, że nawet zwykli ludzie, którzy prowadzą normalne życie, mogą zostać bohaterem dla kogoś, dla kogo zawsze byli podporą i wsparciem. Bo bohater kryje się w każdym z nas, trzeba go tylko dostrzec.

Uważam, że na biografię zasługuje moja mama. Nie jest bohaterką, która zmieniła bieg historii czy zasłynęła z wielkich osiągnięć, choć dla mnie jej osiągnięcia okazały się podporą. Prowadziła bardzo przeciętne życie, mimo że w wieku 20 lat musiała zmierzyć się z macierzyństwem i wykonała swoją pracę świetnie. Była gotowa na wiele poświęceń, aby zapewnić mi dobre życie, a...

U mnie w domu już od wielu lat panuje tradycja spisywania wspomnień mojej babci. Jest to 90-letnia niewidoma kobieta, której jedynym ówczesnym zajęciem jest wspominanie starych czasów. Moja babcia cóż to dużo mówić do najmądrzejszych nigdy nie należała, a wręcz przeciwnie była typową gułą nie mającą o niczym pojęcia. W tym tkwi cały urok, niewiedza, a raczej wstręt do nauki przysporzył mojej babci wiele problemów zamieniając jej życie w swoisty komediodramat. Nigdy nie słyszałam o nikim innym, komu przytrafiłoby się tyle gaf oraz dziwnych historii. Życie babci nigdy nie było usłane różami, ale dzięki temu te historie mają klimat. Od najmłodszych lat służyła na dworze u dziedziców i zdecydowanie opowiadania o tym są moimi ulubionymi. Później wojna i całkowity przewrót. Babcia ma na imię Feliksa co po łacinie znaczy szczęście, los był jednak przekorny i wyszła Feliksa, czyli worek nieszczęść. Babcia jako osoba niewidoma postrzega świat zupełnie inaczej, a jej relacje przyjmują zupełnie inny charakter niż u osób widzących. Tracąc wzrok musiała otworzyć się na świat w inny sposób, a dzięki doskonałej i szczegółowej pamięci jest wstanie odtworzyć wszystko co działo się na przestrzeni jej całego życia czyniąc z tego fenomenalne historie.

U mnie w domu już od wielu lat panuje tradycja spisywania wspomnień mojej babci. Jest to 90-letnia niewidoma kobieta, której jedynym ówczesnym zajęciem jest wspominanie starych czasów. Moja babcia cóż to dużo mówić do najmądrzejszych nigdy nie należała, a wręcz przeciwnie była typową gułą nie mającą o niczym pojęcia. W tym tkwi cały urok, niewiedza, a raczej wstręt do nauki...

Spisałabym losy dziadka, którego dzieciństwo przypadło na czasy wojenne. Wspomniałabym o panującym głodzie i konieczności jedzenia tego, co popadnie żeby przeżyć (m.in. wróbli). Na pewno opisałabym czasy młodzieńcze, wypadek na motorze, po którym dziadek leżał dwa tygodnie w śpiączce, kiedy to medycyna nie była tak rozwinięta jak jest obecnie. W biografii dziadka umieściłabym informacje o jego przygodzie z wojskiem, o tym jak pewnego razu pracując "na kuchni" wylała się na niego gorąca kasza z kotła. Nakreśliłabym również dobre chwile - małżeństwo z ukochaną kobietą , narodziny dzieci, chwile wspólnie spędzane np. wyjścia do cyrku albo kina dzięki biletom, które dziadek zdobywał w pracy. Kończąc spisywać jego losy wspomniałabym o chorobie Alzheimera, która zabrała mu pamięć, ale nie wymazała z niej wszystkich wydarzeń z życia. Dziadek do końca swoich dni był wesołą i otwartą osobą, lubiącą ludzi i cieszącą się z każdego spotkania i każdej chwili spędzonej z innymi.

Spisałabym losy dziadka, którego dzieciństwo przypadło na czasy wojenne. Wspomniałabym o panującym głodzie i konieczności jedzenia tego, co popadnie żeby przeżyć (m.in. wróbli). Na pewno opisałabym czasy młodzieńcze, wypadek na motorze, po którym dziadek leżał dwa tygodnie w śpiączce, kiedy to medycyna nie była tak rozwinięta jak jest obecnie. W biografii dziadka...

Bohaterem mojej biografii zostałaby moja prababcia - mistrzyni ciętej riposty. Aniela zawsze była pogodna, roześmiana, potrafiła rozbawić każdego. Nawet mając 96 lat wymyślała wiersze i przyśpiewki, opowiadała wciąż nowe dowcipy i robiła innym psikusy. Zawsze pamiętała o urodzinach najbliższych i zawsze miała w kieszeni słodycze. Uwielbiałam jej szczerość i to, że można było z nią porozmawiać na każdy temat.
II wojna światowa, śmierć dziecka, utrata domu i gospodatstwa nie zgasiły jej optymizmu. Pozostała sobą do końca.

Bohaterem mojej biografii zostałaby moja prababcia - mistrzyni ciętej riposty. Aniela zawsze była pogodna, roześmiana, potrafiła rozbawić każdego. Nawet mając 96 lat wymyślała wiersze i przyśpiewki, opowiadała wciąż nowe dowcipy i robiła innym psikusy. Zawsze pamiętała o urodzinach najbliższych i zawsze miała w kieszeni słodycze. Uwielbiałam jej szczerość i to, że można...

Najbardziej fascynującą postacią w mojej dużej rodzinie była siostra ojca czyli ciotka Wanda.
Urodzona we Francji, gdzie spędziła z rodzicami i bratem 10 pierwszych lat życia. Potem już Polska, Warszawa, okupacja, walka o przetrwanie. Po wojnie skończyła studia medyczne i aż do emerytury pracowała jako lekarz okrętowy. Najpierw na polskich, później na zagranicznych statkach.
W zasadzie nie miała własnego domu na lądzie, jej mieszkaniem były kajuty, a ogrodem - morza i oceany.
W przerwach między rejsami pomieszkiwała u nas.
Zostawiła po sobie setki fascynujących opowieści, historii "okrętowych" i nie tylko, anegdot, zdjęć. Wystarczyłoby tego na porządny serial telewizyjny :)
Ciotka była bardzo barwną, ekscentryczną osobą, miała specyficzne poczucie humoru i specyficzny pogląd na życie, na świat. Była rajskim ptakiem w szarym, betonowym, skostniałym PRL-u.

Najbardziej fascynującą postacią w mojej dużej rodzinie była siostra ojca czyli ciotka Wanda.
Urodzona we Francji, gdzie spędziła z rodzicami i bratem 10 pierwszych lat życia. Potem już Polska, Warszawa, okupacja, walka o przetrwanie. Po wojnie skończyła studia medyczne i aż do emerytury pracowała jako lekarz okrętowy. Najpierw na polskich, później na zagranicznych...

Moja przyszywana babcia urodziła się w 1940 roku w Toruniu. Już jako małe dziecko mówiła płynnie nie tylko po polsku, ale i po niemiecku, a że dodatkowo była blondynką o jasnych oczach, spokojnie mogła uchodzić za Aryjkę.
Opowiadała mi, jak niejednokrotnie (jako kilkulatka!) wysyłana była do sklepów-tylko-dla-Niemców, by kupić coś, co było niedostępne Polakom. Doskonale grała małą niemiecką córeczkę. Nie przyłapano jej.
Ale nie zawsze było tak kolorowo. Nieraz otarła się o śmierć. Pewnego dnia do jej domu wpadli żołnierze, chcący obrabować mieszkanie. Taty nie było, jedynie ona i jej mama – dzielna kobieta, która nie zamierzała się poddać. Żołnierze kazali mamie iść ze sobą, ta twardo powiedziała, że nie zostawi córki samej. Ostatecznie wyszły obie – matce grożono bronią.
Miały iść przodem. Oni za nimi, wciąż z lufami skierowanymi w dorosłą kobietę.
Ale nagle, gdy się odwróciły, ich już nie było. Cud? Być może. Tym ciekawszy, że miejsce, w którym zorientowały się, że nic im już nie grozi, znajdowało się tuż przed ich przyszłym domem.
Obecnie „babcia” ma już niemal 80 lat. Jej troje dzieci siedzi w Niemczech i dobrze im się wiedzie. Ona, samotna, czeka na śmierć. Wciąż w Toruniu. Staram się ją odwiedzać i jej pomagać, mimo że nie łączą nas więzy krwi. Wiem, ile przeżyła i że nie zasługuje na taką starość, jaka ją spotkała…

Moja przyszywana babcia urodziła się w 1940 roku w Toruniu. Już jako małe dziecko mówiła płynnie nie tylko po polsku, ale i po niemiecku, a że dodatkowo była blondynką o jasnych oczach, spokojnie mogła uchodzić za Aryjkę.
Opowiadała mi, jak niejednokrotnie (jako kilkulatka!) wysyłana była do sklepów-tylko-dla-Niemców, by kupić coś, co było niedostępne Polakom. Doskonale...

Miałam to szczęście, że moja prababcia zmarła w wieku 102 lat – czyli całe dzieciństwo, nastoletniość i lata studenckie ją miałam. Niestety, za późno obudziła się we mnie chęć do poznania historii rodziny (jak to często bywa, dopiero z wiekiem mądrzejemy w tej kwestii). A pisząc biografię mojej babci byłoby o czym opowiadać.
Po pierwsze, rok 1911 narodziny. I to gdzie? W Bostonie. Tak, moi pra, pra wyemigrowali do Stanów, ale z uwagi na kiepską pogodę w Bostonie, przez którą mój pra, pradziadek chorował postanowili wrócić do Polski. I Wojnę Światową babcia słabo pamiętał, ale już bolszewicką jak najbardziej. Co więcej, w szkole miała możliwość uczenia się języka angielskiego! Jako że się urodziła i mogłaby tam wrócić. Uwierzcie, usłyszeć od prawie 100-letniej babci „good morning”, bardzo łamane i koślawe – bezcenne.
Podczas II Wojny Światowej miała już męża i dzieci. Została wdową w 1946 i sama pociągnęła gospodarkę. Za komuny była kułakiem i miała przez to problemy. Zniknęły też z jej dokumentów w gminie dane gdzie się urodziła. Sama wychowała 4 dzieci. Na chwilę związała się z kimś, ale się coś babci nie spodobał i go rzuciła – taka kobieta. Dodatkowo jak wiele starszych osób w moim regionie znała chachłacki.
Dzięki niej, w święta i różne okazje moja duża rodzina zwalała się do dziadków. Babcia śpiewała i bawiła się z nami. Uwielbiała się otaczać się rodziną a my, młodzi ją uwielbialiśmy.

Miałam to szczęście, że moja prababcia zmarła w wieku 102 lat – czyli całe dzieciństwo, nastoletniość i lata studenckie ją miałam. Niestety, za późno obudziła się we mnie chęć do poznania historii rodziny (jak to często bywa, dopiero z wiekiem mądrzejemy w tej kwestii). A pisząc biografię mojej babci byłoby o czym opowiadać.
Po pierwsze, rok 1911 narodziny. I to gdzie? W...

Napisałabym biografię mojego prapradziadka. Jeszcze rok temu wiedziałam o nim tylko tyle, że w czasie I wojny światowej został siłą wcielony do armii pruskiej i zginął gdzieś, nie wiadomo gdzie, „na Zachodzie”- jak powtarzano w rodzinie. Jedyna pamiątka po nim to zabytkowa fajka rezerwisty z 1911 roku. Ostatnio zajęłam się genealogią i postanowiłam spróbować dowiedzieć się czegokolwiek o tym prapradziadku. I tak, po nitce do kłębka, po różnych dokumentach z różnych archiwów udało mi się ustalić wiele faktów. Okazało się, że w 1914 roku pracował jako górnik w Westfalii. Wyruszając na wojnę musiał zostawić ciężarną żonę i małego synka: mojego 2–letniego pradziadka. Walczył w kawalerii na froncie wschodnim nad Rawką i Bzurą. Dotarłam do kroniki pułkowej, która pozwala zrekonstruować działania jego szwadronu tydzień po tygodniu. W maju 1915 został postrzelony w brzuch i zmarł w lazarecie. Jego grób znajduje się na cmentarzu wojennym wśród pól w województwie łódzkim: niecałe 3 godziny drogi autem od miejsca, w którym się urodził, a więc tak blisko a nie „gdzieś na Zachodzie”! Gdy dowiedziałam się tego wszystkiego poczułam się jakbym przywracała pamięć o prapradziadku całej mojej rodzinie. Gdybym stworzyła jego biografię to również z chęci przypomnienia o zapomnianych ofiarach Wielkiej Wojny; wcześniej nie uświadamiałam sobie ile tysięcy Polaków, zwykłych ludzi, zginęło walcząc w mundurach niemieckich czy rosyjskich.

Napisałabym biografię mojego prapradziadka. Jeszcze rok temu wiedziałam o nim tylko tyle, że w czasie I wojny światowej został siłą wcielony do armii pruskiej i zginął gdzieś, nie wiadomo gdzie, „na Zachodzie”- jak powtarzano w rodzinie. Jedyna pamiątka po nim to zabytkowa fajka rezerwisty z 1911 roku. Ostatnio zajęłam się genealogią i postanowiłam spróbować dowiedzieć się...