Duży pokój, w typie salonu, prostokątny, z wyraźnie widocznymi wszystkimi 4 kątami. Przytulny, z masywnym kredensem wypełnionym porcelaną, talerzykami, obrusami, kolekcją świec i baranków wielkanocnych. Kanapa, fotele, stół, dywan, tak, chyba był tam wtedy też dywan. Ale wróćmy do kątów. Jak już wspomniałam były 4, jak to w normalnych pokojach bywa ale tylko 2 z nich były inne. To też nie tak, że one był inne cały czas. Zdarzało się, że wszystko było z nimi w porządku, można było w kątach odkurzać, chować się albo przestawić tam inny mebel. W lato obok kątów przechodziło się by wyjść na taras i dalej na boso, pod wiśnie w ogrodzie. Kiedyś w rogu stały też kaktusy, zakwitały co roku i mama była wtedy zachwycona. Straszno robiło się dopiero gdy przychodziła jesień, nie mówiąc już o zimie. Dni stawały się krótsze i z kątów znikało światło i zaczynał gościć w nich mrok. To nie było jeszcze najgorsze. W kątach bowiem na czas zimowy gościły zasłony. A co gościło za zasłonami? Nie wiadomo. I to było najgorsze. To mogło być coś przerażającego ale z drugiej strony, co jeśli za zasłoną jest przejście. Przejście do innego świata, w inny wymiar, może w przeszłość? Codzienna walka strachu z ekscytacją, czy akurat dziś jest ten dzień, że w kącie kryje się coś wspaniałego i żal byłoby tego nie zobaczyć... Dziś już się nie boję i przy okazji sprawdzam, gdy akurat jestem w domu rodzinnym, co akurat przywita mnie za zasłoną :)

Duży pokój, w typie salonu, prostokątny, z wyraźnie widocznymi wszystkimi 4 kątami. Przytulny, z masywnym kredensem wypełnionym porcelaną, talerzykami, obrusami, kolekcją świec i baranków wielkanocnych. Kanapa, fotele, stół, dywan, tak, chyba był tam wtedy też dywan. Ale wróćmy do kątów. Jak już wspomniałam były 4, jak to w normalnych pokojach bywa ale tylko 2 z nich były ...

Jako dziecko miałam bardzo wybujałą wyobrażnię przez to dosyć często bałam się różnych rzeczy. Miałam kiedyś ogromnego pluszowego misia pandę niestety gdy w nocy się budziłam jego postać w ciemnym pokoju przyprawiała mnie o dreszcze. Bałam się wyściubić choćby palec spod kołdry, kiedy chciałam iść w nocy do toalety budziłam młodszą siostrę żeby szła ze mną i stała przy drzwiach. Strasznie ją to irytowało ale zawsze mi towarzyszyła. Zaskakujące jest jak w ciemności wszystko wygląda inaczej nawet zwykły pluszak czy gałąż na drzewie.

Jako dziecko miałam bardzo wybujałą wyobrażnię przez to dosyć często bałam się różnych rzeczy. Miałam kiedyś ogromnego pluszowego misia pandę niestety gdy w nocy się budziłam jego postać w ciemnym pokoju przyprawiała mnie o dreszcze. Bałam się wyściubić choćby palec spod kołdry, kiedy chciałam iść w nocy do toalety budziłam młodszą siostrę żeby szła ze mną i stała przy...

W dzieciństwie bałam się że "coś tam jest" Że coś jest w ciemnym korytarzu i czai się na drzwiami albo za ścianą gdzie panuje całkowita ciemność. Brrrrr na samą myśl przeszły mnie ciarki :D Wejść na piętro bez zaświeconego światła: nie było takiej możliwości.
"To coś" nie było dokładnie określone, nie była to postać, nie był to potwór z bajki czy filmu, nie był to nawet pająk. Po prostu "COŚ TAM BYŁO" !!! :D

W dzieciństwie bałam się że "coś tam jest" Że coś jest w ciemnym korytarzu i czai się na drzwiami albo za ścianą gdzie panuje całkowita ciemność. Brrrrr na samą myśl przeszły mnie ciarki :D Wejść na piętro bez zaświeconego światła: nie było takiej możliwości.
"To coś" nie było dokładnie określone, nie była to postać, nie był to potwór z bajki czy filmu, nie był to nawet...

Kiedy byłem małym dzieckiem, lubiłem słuchać jak ktoś mi coś czyta lub opowiada, a zazwyczaj robiła to mama. Jedną z moich ulubionych powieści był "Dzwonnik z Notre Dame", którego wyobrażałem sobie jako starego, budzącego postrach i grozę mężczyznę. Jako, że byłem wychowywany w duchu katolickim to każdej niedzieli z rodzicami brałem udział w mszy świętej - To właśnie tam wprowadzałem największy zamęt! Kiedy tylko ksiądz zaczął błogosławić ludzi, a na górze zabiły dzwony, zacząłem drzeć się na pełny regulator, wiać i uciekać ze świątyni. Miałem wyraźne wyobrażenie strasznego dzwonnika, a do tego lękałem się takiego głośnego dźwięku. Musiałem być wrażliwym dzieckiem! Chciałbym dalej mieć tak bogatą wyobraźnię...

Kiedy byłem małym dzieckiem, lubiłem słuchać jak ktoś mi coś czyta lub opowiada, a zazwyczaj robiła to mama. Jedną z moich ulubionych powieści był "Dzwonnik z Notre Dame", którego wyobrażałem sobie jako starego, budzącego postrach i grozę mężczyznę. Jako, że byłem wychowywany w duchu katolickim to każdej niedzieli z rodzicami brałem udział w mszy świętej - To właśnie tam...

Ja się bałam psów. W sumie to było takie błędne koło. Raz ugryzł mnie pies, który wyrwał drewniane zabezpieczenie z płotu, kiedy wracałam z kościoła i tak się zaczęło. Skoro ja się bałam owych psów, to one to wyczuwały i tym bardziej stawałam się dla nich zagrożeniem, więc były dla mnie agresywne.

Ja się bałam psów. W sumie to było takie błędne koło. Raz ugryzł mnie pies, który wyrwał drewniane zabezpieczenie z płotu, kiedy wracałam z kościoła i tak się zaczęło. Skoro ja się bałam owych psów, to one to wyczuwały i tym bardziej stawałam się dla nich zagrożeniem, więc były dla mnie agresywne.

Mój tato zawsze straszył mnie...komunistami. Wiem, że to dosyć orginalne, ale tak właśnie było. Urodziłam się w 93 roku w czasie transformacji ustrojowych w Polsce, a moje pierwsze wspomnienia pochodzą mniej więcej z roku '97, gdy w życie wchodziła nowa Konstytucja RP. Tato opowiadał mi i moim braciom komunistach, którzy są politykami. Polityk to taki pan, co rządzi. A o komunista to taki Pan co rządzi i zabiera wszystkim do okoła wszystko co mają.Straszył nas, że jeśli nie zaśniemy w nocy tylko będziemy szaleć po pokoju to towarzysz *iller przyjdzie i zabierze nasze bajki. A jak nie zjemy warzyw do obiadu to towarzysz *aruzelski zabierze nam kredki. Powiem szczerze - działało. Co prawda nie rozumiałam do końca, czym byli ci legendarni komuniści, ale wiedziałam jedno - że byli ŹLI i STRASZNI.

Mój tato zawsze straszył mnie...komunistami. Wiem, że to dosyć orginalne, ale tak właśnie było. Urodziłam się w 93 roku w czasie transformacji ustrojowych w Polsce, a moje pierwsze wspomnienia pochodzą mniej więcej z roku '97, gdy w życie wchodziła nowa Konstytucja RP. Tato opowiadał mi i moim braciom komunistach, którzy są politykami. Polityk to taki pan, co rządzi. A o...

Gdy miałam dziewięć lat do kin weszła bajka księżniczka i żaba, a jako że byłam (w zasadzie nadal jestem) miłośniczką bajek razem z rodzicami wybraliśmy się do kina. Wyobraźcie sobie dziewczynkę która bardzo emocjonalnie podchodziła do każdej bajki, co musiała czuć gdy na ekranie pokazała się mroczna postać, która praktykuje voodoo, a także którą otaczają złe duchy Postać ta przerażała również swoim wyglądem, człowiek zły do szpiku kości. Obraz tego czarnoksiężnik (czy kim on tam był) przeraził mnie na tyle że gdy tylko pojawiał się na ekranie miałam łzy w oczach. Do tej pory pamiętam jak wróciłam do domu nie mogłam zasnąć, ponieważ bałam się, że złe duchy, które współpracowały z czarnoksiężnikiem przyjdą także po mnie. Całe szczęście także i ta bajka miała szczęśliwe zakończenie więc moje problemy z zasypianiem nie trwały długo, ale za każdym razem gdy oglądałam ten film, znów czułam lęk.

Gdy miałam dziewięć lat do kin weszła bajka księżniczka i żaba, a jako że byłam (w zasadzie nadal jestem) miłośniczką bajek razem z rodzicami wybraliśmy się do kina. Wyobraźcie sobie dziewczynkę która bardzo emocjonalnie podchodziła do każdej bajki, co musiała czuć gdy na ekranie pokazała się mroczna postać, która praktykuje voodoo, a także którą otaczają złe duchy Postać...

Będąc małą dziewczynką, zawsze kładąc się spać lub idąc ciemnym korytarzem do łazienki bałam się, że "coś" mi się przygląda, że to "coś" czyha na mnie, że zaraz mnie złapie i mnie zabije. Mojego ojca natomiast bałam się, bo był (nadal jest) alkoholikiem. Nie raz podpalił się na łóżku, bo jak tłumaczył - "Zasnąłem z papierosem", bałam się za każdym razem gdy był pijany, że spłoniemy, że co to byłaby za okropna śmierć. Bałam się go też ze względu na tę jego agresywność.

Będąc małą dziewczynką, zawsze kładąc się spać lub idąc ciemnym korytarzem do łazienki bałam się, że "coś" mi się przygląda, że to "coś" czyha na mnie, że zaraz mnie złapie i mnie zabije. Mojego ojca natomiast bałam się, bo był (nadal jest) alkoholikiem. Nie raz podpalił się na łóżku, bo jak tłumaczył - "Zasnąłem z papierosem", bałam się za każdym razem gdy był pijany, że...

Rok 1994, Blokowisko w Sosnowcu.
12-letni Kamil został sam w domu. Rodzice poszli do cioci Hani na imieniny, obiecali wrócić przed 22. Oglądając telewizję chłopiec wyczekuje powrotu rodziców. Właśnie zaczyna się jakiś serial „Z archiwum X”.
-„Ciekawe co to za serial”-pomyślał Kamil i zaczął oglądanie.
Odcinek przedstawiał historię dziwnych kręgów i symboli pojawiających się w zbożu nocami, w nieodgadnionych okolicznościach. Agenci rządowi nigdy nie dali rady ustalić kto był odpowiedzialny za całe zdarzenie. Zastawiane kamery, nigdy nie nagrały żadnego sprawcy lub akurat psuły się w te noce gdy symbole się pojawiały. Jeden z agentów twierdził, że symbole są wynikiem działań przybyszów z kosmosu.
Akcja serialu zbliżała się do finałowej sceny i wyjaśnienia zagadki. Odcinek pochłoną Kamila całkowicie. Już prawie wiadomo. Odpowiedzialnymi za znaki w zbożu byli…i w tym momencie urwał się sygnał w telewizorze. Kamil aż stęknął z rozczarowania wydychając powietrze. Spojrzał na zegar ścienny: 22:30.
-Dziwne, rodzice już powinni wrócić – pomyślał. W ogóle, zegar wydawał się jakiś dziwny. Obciążniki mechanizmu zegara tworzyły jakiś znany symbol. Podobny do tego, który przed chwilą był w zbożu w serialu…uderzenie pioruna wyrwało chłopca z zamyślenia. Podszedł do okna spojrzeć na podwórko.
Trawa obok huśtawki ułożyła się w symbol z 5 okręgów, poprzecinanych różnymi liniami. Symbol tak złożony, że ciężko byłoby go wykonać. Symbol, którego wcześniej nie było...

Rok 1994, Blokowisko w Sosnowcu.
12-letni Kamil został sam w domu. Rodzice poszli do cioci Hani na imieniny, obiecali wrócić przed 22. Oglądając telewizję chłopiec wyczekuje powrotu rodziców. Właśnie zaczyna się jakiś serial „Z archiwum X”.
-„Ciekawe co to za serial”-pomyślał Kamil i zaczął oglądanie.
Odcinek przedstawiał historię dziwnych kręgów i symboli pojawiających...

Bałam się duchów. Moja babcia, gdy nocowała u nas w domu, opowiadała mi po nocach mnóstwo strasznych historii. Uwielbiałam je i zawsze naciągałam babcię na kolejne opowieści - z nią w łóżku obok nie bałam się niczego i z wielkim zainteresowaniem wysłuchiwałam opowieści o wywoływaniu duchów i leśnych zjawach. Lecz, gdy babcia wyjeżdżała umierałam ze strachu wyobrażając sobie, co tez kryje się w nocnych ciemnościach. Największe chwile grozy przeżyłam, gdy w środku nocy, z wielkim zgrzytem i bardzo powoli otworzyły się drzwi starej szafy stojącej naprzeciwko mojego łóżka.
I tak właściwie boję się duchów do dziś.

Bałam się duchów. Moja babcia, gdy nocowała u nas w domu, opowiadała mi po nocach mnóstwo strasznych historii. Uwielbiałam je i zawsze naciągałam babcię na kolejne opowieści - z nią w łóżku obok nie bałam się niczego i z wielkim zainteresowaniem wysłuchiwałam opowieści o wywoływaniu duchów i leśnych zjawach. Lecz, gdy babcia wyjeżdżała umierałam ze strachu wyobrażając...