Jak studiowałam mieszkałam na stancji. Mioje wspólokatorki zmieniały się aż w końcu wprowadziła się Monia. Przekochana bałaganiara. Długo docierałyśmy się ale stałyśmy się w końcu nierozłączne. Nie zapomnę nigdy wspólnych nocnych posiedzeń, wspólnej, nauki, odpytywania. I tych łez gdy się rozstawałyśmy. Minęło już kupę lat a nadal mamy kontakt. Każdemu życzę takiej współlokatorki.

Jak studiowałam mieszkałam na stancji. Mioje wspólokatorki zmieniały się aż w końcu wprowadziła się Monia. Przekochana bałaganiara. Długo docierałyśmy się ale stałyśmy się w końcu nierozłączne. Nie zapomnę nigdy wspólnych nocnych posiedzeń, wspólnej, nauki, odpytywania. I tych łez gdy się rozstawałyśmy. Minęło już kupę lat a nadal mamy kontakt. Każdemu życzę takiej...

Nie było dane mi współdzielić studenckiego życia i lokum, jednak jakieś doświadczenie we współmieszkaniu w jednym pokoju, ba!, łózku nawet mam. W walce o jakże intratnym i lukratywnym stanowiskiem wynagradzanym słynną najniższą karową zdarzało mi się kończyć pracę o 23 dnia pierwszego i zaczynać o 7 rano dnia następnego. A do domu 70 km.. Ach jaki ten człowiek głupi za młodu:) Wtedy na ratunek przychodziła ona- piękna,mądra i życzliwa jak ja- moja siostra! Wynajmowała w tamtym czasie mieszkaneczko, klitkę, pokiczek wręcz- bo do miana mieszkania brakowało jakieś 20m2 - i chętnie dzieliła ze mną te noce, które gdyby nie jej pomoc spędziłabym w większości w autobusie-w drodze z pracy do domu i odwrotnie. Zawsze równo 23.30 czekała na mnie aromatyczna herbata i ciepła rozmowa do późnych godzin nocnych. Potem kładłyśmy się spać do jednego oczywiście łóżka adekwatnego w swych rozmiarach do wielkości całego mieszkania. To był cudowny czas, który mimo niedogodności wspominam bardzo ciepło. Nigdy wcześniej nie byłyśmy z siostrą tak blisko nawet mieszkając razem w domu rodzinnym-ani emocjonalnie ani fizycznie śpiąc na pojedynczym łóżku:) Dopiero wtedy poznałyśmy się tak naprawdę i głęboko, zbudowałyśmy relację, jakiej życzę każdemu rodzeństwu. Tak, warto było dojeżdżać 70 km za najniższą karową,aby zaprzyjaźnić się z własną siostrą!

Nie było dane mi współdzielić studenckiego życia i lokum, jednak jakieś doświadczenie we współmieszkaniu w jednym pokoju, ba!, łózku nawet mam. W walce o jakże intratnym i lukratywnym stanowiskiem wynagradzanym słynną najniższą karową zdarzało mi się kończyć pracę o 23 dnia pierwszego i zaczynać o 7 rano dnia następnego. A do domu 70 km.. Ach jaki ten człowiek głupi za...

Nie było, co prawda było dane dzielić ze współlokatorami mieszkania.
Za to miałam okazję poznać, w jakich to warunkach akademickich mieszkała moja koleżanka ze studiów. Przedpokój, mała łazienka, kuchnia.

Jedynym miejscem, a sercem całego skromnego mieszkanka był pokój, który wypełniony miłością i serdecznością.

Spotkania w tym mieszkanku były sympatyczne, pełne rozmów na temat studiów, planów, co będzie dalej.

Ciekawostką było to, że jeśli dodatkowo odwiedził, koleżankę dostawał kubek z ciepłą herbatą. Dołączał się do naszych dyskusji. Rozmowy przeprowadzone miło.

Nie było, co prawda było dane dzielić ze współlokatorami mieszkania.
Za to miałam okazję poznać, w jakich to warunkach akademickich mieszkała moja koleżanka ze studiów. Przedpokój, mała łazienka, kuchnia.

Jedynym miejscem, a sercem całego skromnego mieszkanka był pokój, który wypełniony miłością i serdecznością.

Spotkania w tym mieszkanku były sympatyczne, pełne rozmów na...

Na studiach miałam bardzo zabawną współlokatorkę i na prawdę wspominam ją z ogromnym sentymentem. Była... lesbijką,więc przychodziły do niej dziewczyny,ale nie przeszkadzało mi to,bo ja miałam swoje życie a ona swoje.Czasem wspólnie jadłyśmy posiłki,które wyglądały tak: zupka chińska w proszku,błyskawiczny kisiel w proszku,ciasto z torebki itp.A śmiechu było przy tym co niemiara,bo obie miałyśmy dwie lewe ręce do gotowania,stąd też takie "wyszukane" potrawy w naszym menu.Czasem właścicielka domu,w którym mieszkałyśmy,podrzucała nam jakieś potrawy ugotowane przez siebie lub owoce i warzywa zebrane z ogródka. Nasze pokoje były usytuowane pod parterem i cały czas byłyśmy narażone na towarzystwo pająków i różnych robaczków,które do nas przychodziły.Te pająki były wszędzie. Tłukłyśmy je,zbierałyśmy odkurzaczem,a ciągle pojawiały się nowe.Nabawiłyśmy się arachnofobii. Pomimo tego,że nie mam łatwego charakteru (jedynaczka),to z Anią nigdy się nie kłóciłam,nie było konfliktów,nieporozumień,sporów. Każdemu życzyłabym takiej współlokatorki: przyjacielskiej,zabawnej,pomocnej i wyrozumiałej

Na studiach miałam bardzo zabawną współlokatorkę i na prawdę wspominam ją z ogromnym sentymentem. Była... lesbijką,więc przychodziły do niej dziewczyny,ale nie przeszkadzało mi to,bo ja miałam swoje życie a ona swoje.Czasem wspólnie jadłyśmy posiłki,które wyglądały tak: zupka chińska w proszku,błyskawiczny kisiel w proszku,ciasto z torebki itp.A śmiechu było przy tym co...

Współlokatorki-bibliofilki w jednym domu mieszkały,
współlokatorki sobie wzajemnie książki pożyczały.

I choć jedna komiksy i fantastykę głównie czytała,
a druga raczej romansowe historie wolała,
to się świetnie razem dogadywały.

Mieszkanie od podłogi do sufitu zarzucone książkami,
które współlokatorki czytały dniami i nocami,
a które to bardzo szanowały.

Nie znajdziesz bardziej w książkach zakochanych,
od współlokatorek przez nas omawianych,
które razem czas z książkami spędzały.

I choć studia szybko skończyły,
to książkowej pasji nie porzuciły,
mimo iż już więcej razem nie mieszkały.


****
P.S. Przepraszam wielbicieli poezji za ten mój twór ;)

Współlokatorki-bibliofilki w jednym domu mieszkały,
współlokatorki sobie wzajemnie książki pożyczały.

I choć jedna komiksy i fantastykę głównie czytała,
a druga raczej romansowe historie wolała,
to się świetnie razem dogadywały.

Mieszkanie od podłogi do sufitu zarzucone książkami,
które współlokatorki czytały dniami i nocami,
a które to bardzo szanowały.

Nie znajdziesz...

WSPÓŁLOKATORZY NA DOSTAWKĘ
Jako para na studiach zaocznych, nocowaliśmy jedynie weekendowo. Dzięki temu poznaliśmy trzy, zupełnie różne, studenckie domy.

Dom pierwszy - Rezydencja na przedmieściach.
Strzeżony parking, brama na pilota i zamknięte osiedle. A w środku wanna na pół pokoju, cisza i spokój. Ona pozytywna i twórcza. Robiła na śniadanie kanapki z serkiem paprykowym, sałatą i pomidorem - dla wszystkich. On wesoły i rozmowny.

Dom drugi - Niewidzialni współlokatorzy.
Gdy tylko wpadaliśmy na chatę, w naszych ręka lądowały klucze. Dziewczyny wylatywały na imprezy, koncerty, nocne maratony filmowe. Jak dobrze poszło wracały o 4, w innym przypadku trzeba było zjeździć pół miasta, żeby oddać klucze.

Dom trzeci - Wieczna impreza.
Przekraczając próg domu zewsząd słychać było śmiechy, rozmowy i dźwięk przelewanego alkoholu. Nigdy nie zliczyliśmy kto dokładnie tam mieszkał, a kto nie. Było spoko. Przerobiliśmy wszystkie możliwe gry planszowe i zajechaliśmy playstation. Mało spaliśmy, ale atmosfera była zawsze pozytywna.

WSPÓŁLOKATORZY NA DOSTAWKĘ
Jako para na studiach zaocznych, nocowaliśmy jedynie weekendowo. Dzięki temu poznaliśmy trzy, zupełnie różne, studenckie domy.

Dom pierwszy - Rezydencja na przedmieściach.
Strzeżony parking, brama na pilota i zamknięte osiedle. A w środku wanna na pół pokoju, cisza i spokój. Ona pozytywna i twórcza. Robiła na śniadanie kanapki z serkiem...

To był wyjątkowo mroźny luty. Zimny wiatr wdzierał mi się pod lichą kurtkę, a w nosie na zamarzniętych smarkach można było rozegrać mistrzostwa łyżwiarstwa figurowego. W takiej aurze trafiłam na stancję z ogłoszenia. Szukano dziewczyny do 2-os. pokoju, więc nie chcąc spędzać kolejnej nocy na podłodze u koleżanki, umówiłam się na spotkanie. W progu powitał mnie wielki jak szafa, długowłosy chłopak i od razu zaproponował herbatę. Nie skłamię, jeśli powiem, że ten gorący napój uratował mnie przed hipotermią. W przytulnej kuchni omówiliśmy warunki mieszkania, płatności oraz zasady panujące w domu. Potem obejrzeliśmy pokój – idealny! Byłam już pewna, że chcę tu zamieszkać, ale pozostała kwestia: kim jest moja współlokatorka?
–A więc… – zaczął niepewnie chłopak – …to ze mną byś dzieliła pokój.
Zdumiałam się, bo jak to tak… z jakimś obcym kolesiem?! Ale on mi wyjaśnił, że już od dłuższego czasu szuka współlokatora lecz ci, którzy się trafiali, byli beznadziejni: jak nie brudasy, to imprezowicze, albo tacy, co nie płacili na czas.
–Uznałem, że przy współlokatorce w spokoju dokończę doktorat…, a i kulturalniej się na stancji zrobi i o porządek chętniej będziemy dbali. Wyznaczymy granice, nie będziesz się czuła skrępowana.
I cóż, przystałam na to. Mieszkało nam się wygodnie i bez spięć. Miło wspominam wieczorne pokazy filmowe, muzykę puszczaną na gramofonie i niezapomniane smakołyki, bo mój współlokator okazał się nie tylko kinomanem i melomanem, ale również świetnym kucharzem.

To był wyjątkowo mroźny luty. Zimny wiatr wdzierał mi się pod lichą kurtkę, a w nosie na zamarzniętych smarkach można było rozegrać mistrzostwa łyżwiarstwa figurowego. W takiej aurze trafiłam na stancję z ogłoszenia. Szukano dziewczyny do 2-os. pokoju, więc nie chcąc spędzać kolejnej nocy na podłodze u koleżanki, umówiłam się na spotkanie. W progu powitał mnie wielki jak...

Na pierwszym roku studiów mieszkałam w trzypokojowym mieszkaniu z trzema współlokatorkami. Każda z nas była inna, studiowała co innego, miała inne hobby, przyjaciół, podejście do życia, ale od pierwszego dnia wiedziałam, że to naprawdę fajne dziewczyny. Od samego początku byłyśmy w dobrej komitywie, łączyło nas sceptyczne nastawienie do Pani Krystyny, właścicielki mieszkania, która była bardzo konserwatywną osobą i wynajmowała pokoje jedynie dziewczętom, dodatkowo nie życzyła sobie aby w mieszkaniu nocowali mężczyźni i odbywały się jakiekolwiek imprezy. Pomimo, że nie mieszkała w okolicy, miała bardzo dobre relacje z sąsiadami, którzy chętnie opowiadali jej co się u nas dzieje. Jednego razu postanowiłyśmy z dziewczynami zaszaleć i zrobić w mieszkaniu "malutką" imprezę. Wiedząc jak wygląda sprawa z sąsiadami kupiłyśmy bombonierki i odwiedziłyśmy KAŻDEGO z nich ze słodką niespodzianką, tłumacząc, że jedna z nas ma urodziny i będzie "troszkę" głośniej niż zwykle. Sąsiedzi jak jeden mąż orzekli, że im to absolutnie nie przeszkadza i że młodzież musi się bawić. Zabawa trwała więc do 4 rano, był DJ, dużo imprezowiczów i całkowita aprobata sąsiadów! Co więcej, niedługo po tej imprezie każda z nas związała się z "kolegą" i koledzy ci pomieszkiwali u nas przez mniej więcej pół roku, o czym szanowna właścicielka nigdy się nie dowiedziała, bo sztama z sąsiadami wciąż obowiązywała! Jedynie podczas jej regularnych wizyt trzeba było męskie kosmetyki z łazienki usunąć z zasięgu wzroku a buty i kurtki chować na dno szafy.

Na pierwszym roku studiów mieszkałam w trzypokojowym mieszkaniu z trzema współlokatorkami. Każda z nas była inna, studiowała co innego, miała inne hobby, przyjaciół, podejście do życia, ale od pierwszego dnia wiedziałam, że to naprawdę fajne dziewczyny. Od samego początku byłyśmy w dobrej komitywie, łączyło nas sceptyczne nastawienie do Pani Krystyny, właścicielki...

Ode mnie coś raczej nietypowego ;)
W samym konkursie udziału brać za bardzo nie zamierzam, ale czytam tak te wszystkie wpisy i powiem jedno - bardzo Wam zazdroszczę. Zazdroszczę Wam pięknych wspomnień i ludzi, których poznaliście. Tych złych, tych dobrych - ważne, że coś jest.
Za sprawą pewnych wydarzeń nabawiłam się wyjątkowo złośliwej amnezji - ludzie z okresu studenckiego/liceum/gimnazjum? to dla mnie coś, co nie istnieje xD jedna, wielka czarna dziura społeczna. Czasami oglądam tych "chyba znajomych z tamtych czasów", z którymi chyba siedziałam na wykładach, z którymi może pisałam maturę i myślę sobie czasami, WUT? Obcy ludzie, którzy podchodzą do mnie na ulicy, machają z daleka, którzy pytają jak tam po studiach, gdzie byłaś jak Cię nie było... A ja oczy jak miliony monet i nie wiem sama co powiedzieć.
Czy byłam w akademiku? Hm... Dobre pytanie xD chyba nie, ale nie dam sobie uciąć za to mojej ręki.
Taka tam głupiutka anegdotka. Pisząc ją chcę pokazać, że warto w miarę możliwości cieszyć się i korzystać z możliwości pisania własnych historii w tym pięknym czasie studenckiej orki i bajlando w jednym ;)

Ode mnie coś raczej nietypowego ;)
W samym konkursie udziału brać za bardzo nie zamierzam, ale czytam tak te wszystkie wpisy i powiem jedno - bardzo Wam zazdroszczę. Zazdroszczę Wam pięknych wspomnień i ludzi, których poznaliście. Tych złych, tych dobrych - ważne, że coś jest.
Za sprawą pewnych wydarzeń nabawiłam się wyjątkowo złośliwej amnezji - ludzie z okresu...

Dzieliłam kiedyś pokój z Gosią. Gosia od początku mnie irytowała; ubierała się na czarno, miała mnóstwo kolczyków na całym ciele, tatuaże zdobiły nawet jej szyję, a jej sposób bycia... Cóż, jest co najmniej dziwny. Uczyła się tylko o parzystej godzinie, zasypiała o 19, wstawała o 3 nad ranem (a to tylko niektóre z jej dziwactw).
- Co za kretynka! Taki syf w pokoju, jak zwykle... - mruczałam pod nosem pewnego dnia po wejściu do pokoju.
- Aż tak ci to przeszkadza? To sorry, zaraz posprzątam, pani porządnicka. - w drzwiach stanęła Gocha.
- Mam już tego dosyć! - zaczęłam na nią krzyczeć, wygarniając jej wszystkie wady.
Po chwili obie na siebie wrzeszczałyśmy, a po kilku minutach... wybuchnęłyśmy śmiechem.
- To żeśmy się dobrały. - skwitowała Gosia.
Od tamtej pory się przyjaźnimy, mimo tego, że jesteśmy całkowicie różne. Okazuje się, że każdy z nas ma wady, trzeba jednak umieć żyć z innymi. Mimo wszystko tamta przygoda z lokatorką wyszła mi na dobre, bo zyskałam niesamowitą przyjaciółkę, jaką jest Gosia - za chwilę druhna na moim ślubie.

Dzieliłam kiedyś pokój z Gosią. Gosia od początku mnie irytowała; ubierała się na czarno, miała mnóstwo kolczyków na całym ciele, tatuaże zdobiły nawet jej szyję, a jej sposób bycia... Cóż, jest co najmniej dziwny. Uczyła się tylko o parzystej godzinie, zasypiała o 19, wstawała o 3 nad ranem (a to tylko niektóre z jej dziwactw).
- Co za kretynka! Taki syf w pokoju, jak...