Dziękuję bardzo :) i gratuluję pozostałym zwycięzcom.

Dziękuję bardzo :) i gratuluję pozostałym zwycięzcom.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Bookmaania
Agata987651
sloneczko89
KailaaMoor
Wagabunda

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Bookmaania
Agata987651
sloneczko89
KailaaMoor
Wagabunda

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Pierwsze na co zwróciłam uwagę po wstaniu rano to utrata 15cm. Stałam akurat przed biblioteczką i mogłam dojrzeć górnej półki. Zdziwiona obróciłam się i spojrzałam na łóżko mojej siostry. Z którego właśnie wstałam. Jak oparzona pognałam do łazienki i spojrzałam w lustro. Zamiast na 175cm szczęścia i radości z życia, patrzyłam na 160cm emo chmur burzowych. Plus -5cm uśmiechu. Na próbę uniosłam kąciki ust i kurczę, to zabolało. Tak fizycznie.
Oczywiście nie mogłam zaprzepaścić tego daru od losu. Pierwsze co zrobiłam, to pójście na zakupy. W drodze uśmiechałam się do wszystkich napotkanych ludzi. Pod koniec szło mi to już całkiem dobrze. Po powrocie przytuliłam rodziców. W sumie robiłam to cały dzień, bo bawił mnie szok na ich twarzach (moja siostra to typ "bez kija nie podchodź"). Potem zamknęłam się w łazience i wykorzystałam zakupy zrobione w drogerii. Wyszłam 2,5 godziny później z różowymi włosami (nie znosi tego koloru) i tatuażem na ramieniu, przedstawiającym serce z napisem "kocham Dramione" (nie znosi tego paringu). Co prawda zrobiłam go henną, ale kto musi o tym wiedzieć? Potem zaproponowałam rodzicom wspólne oglądanie My Little Pony i zrobienie z tego tradycji rodzinnej. Zgodzili się, choć jakimś takim słabym głosem (a mi to zawsze odmawiali, zdrajcy).
A na koniec dnia nie zostało mi już do zrobienie nic, ponad wysłanie do wszystkich kontaktów z listy wiadomości; "dobranoc! nie pozwól by w czasie snu demony wciągnęły twoją duszę do piekła!".

Pierwsze na co zwróciłam uwagę po wstaniu rano to utrata 15cm. Stałam akurat przed biblioteczką i mogłam dojrzeć górnej półki. Zdziwiona obróciłam się i spojrzałam na łóżko mojej siostry. Z którego właśnie wstałam. Jak oparzona pognałam do łazienki i spojrzałam w lustro. Zamiast na 175cm szczęścia i radości z życia, patrzyłam na 160cm emo chmur burzowych. Plus -5cm...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Chętnie byłabym moją mamą - chciałabym wiedzieć czy jest ze mnie rzeczywiście tak dumna jak mówi. Chciałabym przez jeden dzień być w jej skórze i wiedzieć co czuje, co ukrywać, co ją boli, a o tym nie mówi - zarówno fizycznie jak i psychicznie.
Wiem, że później zrobiłabym wszystko, by ulżyć w jej cierpieniach, odciążyć zbolałe nogi, plecy... utrapiony umysł.

Chętnie byłabym moją mamą - chciałabym wiedzieć czy jest ze mnie rzeczywiście tak dumna jak mówi. Chciałabym przez jeden dzień być w jej skórze i wiedzieć co czuje, co ukrywać, co ją boli, a o tym nie mówi - zarówno fizycznie jak i psychicznie.
Wiem, że później zrobiłabym wszystko, by ulżyć w jej cierpieniach, odciążyć zbolałe nogi, plecy... utrapiony umysł.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Budzę się i przeciągam. Powoli otwieram oczy i dociera do mnie, że coś jest nie tak. Przede wszystkim znajduję się w luksusowej sypialni, w ogromnym łożu z baldahimem. Patrzę na swoje szczupłe dłonie zakończone czerwonymi paznokciami. Na pewno nie jestem dzisiaj sobą. Spoglądam na swoje szczuple ciało- choć raczej starsze niż moje własne i sięgam po lusterko leżące na nocnej szafce. O Boże, jestem moją szefową! To dopiero możliwości.

-dzień dobry!- wołam radośnie wbiegając do biura- ludzie na mój widok nerwowo chowają się za ekranami komputerów. - ogłaszam, że od dzisiaj każdemu pracownikowi przysługuje 25% podwyżki! - teraz wszyscy patrzą na mnie z niedowierzaniem - pani Halinko- wołam księgową - proszę do mojego gabinetu, musimy ustalić szczegóły.
Zarządzam dodatkową przerwę w czasie pracy. I zamawiam automat z przekąskami. Oraz specjalistę do zepsutej klimatyzacji. A także nowy ekspres do kawy. Ania, samotna mama, może pracować godzinę dziennie krócej, by mieć więcej czasu dla dzieci. A dla prawdziwej siebie zostawiam pod biurkiem skrzynkę coli.

Budzę się i przeciągam. Powoli otwieram oczy i dociera do mnie, że coś jest nie tak. Przede wszystkim znajduję się w luksusowej sypialni, w ogromnym łożu z baldahimem. Patrzę na swoje szczupłe dłonie zakończone czerwonymi paznokciami. Na pewno nie jestem dzisiaj sobą. Spoglądam na swoje szczuple ciało- choć raczej starsze niż moje własne i sięgam po lusterko leżące na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Budzę się i przeciągam. Powoli otwieram oczy i dociera do mnie, że coś jest nie tak. Przede wszystkim znajduję się w luksusowej sypialni, w ogromnym łożu z baldahimem. Patrzę na swoje szczupłe dłonie zakończone czerwonymi paznokciami. Na pewno nie jestem dzisiaj sobą. Spoglądam na swoje szczuple ciało- choć raczej starsze niż moje własne i sięgam po lusterko leżące na nocnej szafce. O Boże, jestem moją szefową! To dopiero możliwości.

-dzień dobry!- wołam radośnie wbiegając do biura- ludzie na mój widok nerwowo chowają się za ekranami komputerów. - ogłaszam, że od dzisiaj każdemu pracownikowi przysługuje 25% podwyżki! - teraz wszyscy patrzą na mnie z niedowierzaniem - pani Halinko- wołam księgową - proszę do mojego gabinetu, musimy ustalić szczegóły.
Zarządzam dodatkową przerwę w czasie pracy. I zamawiam automat z przekąskami. Oraz specjalistę do zepsutej klimatyzacji. A także nowy ekspres do kawy. Ania, samotna mama, może pracować godzinę dziennie krócej, by mieć więcej czasu dla dzieci. A dla prawdziwej siebie zostawiam pod biurkiem skrzynkę coli. :)

Budzę się i przeciągam. Powoli otwieram oczy i dociera do mnie, że coś jest nie tak. Przede wszystkim znajduję się w luksusowej sypialni, w ogromnym łożu z baldahimem. Patrzę na swoje szczupłe dłonie zakończone czerwonymi paznokciami. Na pewno nie jestem dzisiaj sobą. Spoglądam na swoje szczuple ciało- choć raczej starsze niż moje własne i sięgam po lusterko leżące na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

— Alex! Gdzie jest ten cholerny dzieciak?
Ktoś potrząsa moją ręką, a ja gwałtownie otwieram oczy. Chcę wrócić do snu, kiedy zmartwiona twarz zupełnie obcej kobiety mnie otrzeźwia.
— Alex, proszę. Nie chcesz go zdenerwować — szepcze.
W tym rzecz, że wcale nie mam na imię Alex.
— Nie chcesz, żebym tam po ciebie przyszedł!
— Proszę — powtarza desperacko kobieta.
Wstaję, wymijam ją i podchodzę do wiszącego na ścianie lustra. Alex, którego znam i szczerze nienawidzę, właśnie patrzy na mnie z odbicia. Błagam, każdy, tylko nie on.
— Pospiesz się, synku.
I nie wiem, co mnie podkusiło, ale słucham się matki Alexa. Ubieram się, próbując nie patrzeć na cienkie blizny na jego nadgarstkach i wyblakłe siniaki na wystających żebrach.
Wychodzę z pokoju na palcach, chociaż sam nie wiem, czego się boję. Facet wielki jak szafa chwyta mnie za ramię i brutalnie obraca w swoją stronę. Kulę się pod spojrzeniem jego rozsierdzonych oczu.
— Zdajesz sobie sprawę, że musimy zaraz wychodzić? — grzmi, zaciskając palce na mojej skórze. — Wystarczy mi upokorzenia, że wezwali mnie do szkoły, bo pobiłeś tego chłopaka.
Przełykam ślinę. To ze mną pobił się Alex. I ja podałem go do dyrekcji, chociaż to wcale nie była jego wina.
— Policzymy się, kiedy wrócimy. Wybiję ci z głowy takie gówno, rozumiemy się?
Chcę to wszystko odkręcić, wziąć na siebie winę, ale przecież nie mogę zrobić nic. Mogę tylko schylić głowę i w myślach przepraszać Alexa.
— Odpowiedz mi, do kurwy!
Uderzenie na policzku pojawia się razem ze łzami.

— Alex! Gdzie jest ten cholerny dzieciak?
Ktoś potrząsa moją ręką, a ja gwałtownie otwieram oczy. Chcę wrócić do snu, kiedy zmartwiona twarz zupełnie obcej kobiety mnie otrzeźwia.
— Alex, proszę. Nie chcesz go zdenerwować — szepcze.
W tym rzecz, że wcale nie mam na imię Alex.
— Nie chcesz, żebym tam po ciebie przyszedł!
— Proszę — powtarza desperacko kobieta.
Wstaję,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Obudziłam się i spróbowałam wstać z łóżka. Okazało się to bardzo trudne. Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że to z powodu mojego ciała. Było bardzo stare. Przez chwilę wpatrywałam się tępo w sufit. Chciałabym po prostu przespać cały ten dzień. Po chwili zauważyłam na stoliku nocnym pudełko z tabletkami. Westchnęłam. Nie chciałam, żeby przeze mnie coś stało się tej kobiecie. Z trudem wstałam i zabrałam uszykowane leki. W kuchni na lodówce dostrzegłam zdjęcie. Była na nim kobieta z trójką dzieci. Wszyscy wyglądali na takich szczęśliwych. Uznałam, że to pewnie córka i wnuczki kobiety. Z braku innych zajęć postanowiłam poszukać jakiegoś albumu ze zdjęciami albo czegoś. Znalazłam dziennik, z którego dowiedziałam się, że kobieta od dawna nie utrzymuje kontaktu z córką. Poczułam smutek. Ciało było już bardzo stare, nie wiedziałam, jak długo jeszcze pożyje, ale mimo to, uznałam, że nie zaszkodzi pomóc. Odnalazłam numer telefonu córki kobiety i zadzwoniłam. Z dziennika wiedziałam o co się pokłóciły i co czuła po tym starsza kobieta. Przeprosiłam w jej imieniu córkę, porozmawiałam z nią szczerze przez wiele godzin i umówiłam na spotkanie następnego dnia w mieszkaniu staruszki. Wszystko dokladnie opisałam w dzienniku, który zostawiłam otwarty na stoliku nocnym. Zasypiałam tego dnia ze świadomością, że zrobiłam coś dobrego, zmieniłam czyjeś życie na lepsze.

Obudziłam się i spróbowałam wstać z łóżka. Okazało się to bardzo trudne. Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że to z powodu mojego ciała. Było bardzo stare. Przez chwilę wpatrywałam się tępo w sufit. Chciałabym po prostu przespać cały ten dzień. Po chwili zauważyłam na stoliku nocnym pudełko z tabletkami. Westchnęłam. Nie chciałam, żeby przeze mnie coś stało się tej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Otwieram oczy, a wokół wszystko nowe. Nic nie poznaję. To nie mój dom. Rozglądam się wokół. Dostrzegam zdjęcia. Przecież to dom mojej nauczycielki od matematyki, którą tak bardzo lubiłam. Wstaję, a na wprost lustro, przyglądam się i nie wierzę w to co widzę. Ja nią jestem. To ja jestem swoją nauczycielką, ojej i co teraz!
Słyszę krzyk dzieci z dołu kiedy będzie śniadanie. Zupełnie nie wiem co robić. Ubieram się i schodzę na dół. Dzieci rzucają się na szyję, znaczy, że uwielbiają swoją mamę. Robię im śniadanie i mówię, że mam dziś dużo pracy i planuję spędzić ten dzień w szkole. Będę miała okazję zobaczyć jak to jest zobaczyć i doświadczyć tego wszystkiego z drugiej strony. Teraz to ja jestem nauczycielką, teraz to ja mam możliwość stawiać oceny.
Po całym dniu okazuje się jednak, że wcale nie jest to takie proste i przyjemne. Nauczyciel, to naprawdę ciężka i niewdzięczna praca,a co by nie zrobił, zawsze znajdzie się ktoś, kto nie będzie zadowolony.
Teraz dopiero doceniam co ona dla nas robiła, jak to wiele nam dawała siebie. Doceniam ciężką pracę i jej trud włożony w lekcje, bo to wcale nie takie łatwe.

Otwieram oczy, a wokół wszystko nowe. Nic nie poznaję. To nie mój dom. Rozglądam się wokół. Dostrzegam zdjęcia. Przecież to dom mojej nauczycielki od matematyki, którą tak bardzo lubiłam. Wstaję, a na wprost lustro, przyglądam się i nie wierzę w to co widzę. Ja nią jestem. To ja jestem swoją nauczycielką, ojej i co teraz!
Słyszę krzyk dzieci z dołu kiedy będzie śniadanie....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej