Gdybym tylko mogła, na jeden dzień zamieniłabym się ciałem z przywódcą kraju takim jak Putin, Trump lub Elżbieta II. Sprawują oni bardzo ważny urząd, dlatego ja robiłabym dokładnie przeciwieństwo tego. Dzwoniłabym do zwykłych ludzi lub odwiedzała ich w domach robiąc im żarty. Być może niezbyt śmieszne dla nich, ale wyobraźcie to sobie: przykładowo mogę wejść do kogoś do domu i zjeść całe jedzenie z lodówki. Potem taka osoba opowiada komuś innemu: -Elżbieta II jak gdyby nigdy nic wchodzi do mojego mieszkania, wyjada całe jedzenie jakie mam, rzuca dwa banknoty i mówi "reszty nie trzeba".
Brzmi to tak absurdalnie, że nikt przy zdrowych zmysłach by w to nie uwierzył.
- Putin zabrał mi pilota od telewizora i nie chciał oddać!
- Trump naniósł mi pełno błota na dywan!
- Tak, na pewno uwierzę, że głowa państwa przyszła właśnie do Ciebie i zrobiła coś takiego, przecież to bez sensu!
I jak dla mnie ten bezsens jest najpiękniejszy. Jako 'ja' nie sprawuję władzy i nie potrafiłabym tego robić, ale w ciele przywódcy mogłabym robić codzienne rzeczy, z którymi każdy z nas ma do czynienia, bo to potrafię robić doskonale. A przy tym pozostałabym niezauważona, ponieważ nikt nie byłby w stanie uwierzyć w coś takiego. To byłaby dla mnie niesamowita zabawa.

Gdybym tylko mogła, na jeden dzień zamieniłabym się ciałem z przywódcą kraju takim jak Putin, Trump lub Elżbieta II. Sprawują oni bardzo ważny urząd, dlatego ja robiłabym dokładnie przeciwieństwo tego. Dzwoniłabym do zwykłych ludzi lub odwiedzała ich w domach robiąc im żarty. Być może niezbyt śmieszne dla nich, ale wyobraźcie to sobie: przykładowo mogę wejść do kogoś do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Chciałabym być choć przez chwilę w ciele mam jej siostry. Te słowa powtarzałam sobie wielokrotnie do tego stopnia, że przestałam wierzyć, czy kiedykolwiek to się stanie. Powodów by spełnić to marzenie jest wiele. By poznać jej sekrety, by zemścić się za docinki z przeszłości i by wreszcie tak naprawdę ją poznać mimo całego życia spędzonego razem. Oczywiście, jej sekrety o chłopaku i wstydliwe wspomnienia z dzieciństwa będą ze mną bezpieczne...do czasu.

Chciałabym być choć przez chwilę w ciele mam jej siostry. Te słowa powtarzałam sobie wielokrotnie do tego stopnia, że przestałam wierzyć, czy kiedykolwiek to się stanie. Powodów by spełnić to marzenie jest wiele. By poznać jej sekrety, by zemścić się za docinki z przeszłości i by wreszcie tak naprawdę ją poznać mimo całego życia spędzonego razem. Oczywiście, jej sekrety o...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Tamtego dnia obudziłem się wcześnie rano. Spojrzałem na zegarek, który stał na szafce nocnej obok łóżka. Ale od razu się przeraziłem, bo to nie była moja szafka, ani mój zegarek! Już się przestraszyłem i zacząłem się zastanawiać co ja robiłem poprzedniej nocy… Czy przypadkiem z czymś nie przesadziłem. Ale z tego co pamiętałem, to poprzednią noc spędziłem przygotowując projekt do pracy. Porwałem się na równe nogi. Pokój był piękny. Obudziłem się w mieszkaniu jakiegoś bogacza. Poszedłem do łazienki i spojrzałem w lustro. Nie wierzyłem własnym oczom. Zamiast mojej twarzy w odbiciu pojawił się podstarzały uśmiech jednej z największych legend muzyki rockowej, Paula McCartney’a. Byłem przerażony. Zszedłem na dół domu, w poszukiwaniu jakiegoś stosownego ubrania. Dom był ogromny i zanim się wystroiłem, zgubiłem się koło sześciu razy. Na początku się bałem co się dzieje, ale po chwili stwierdziłem „co mi tam, zobaczymy jak to jest był gwiazdą”. Zamówiłem taksówkę i poprosiłem o zawiezienie do centrum Londynu. Okazało się, że to fatalny pomysł. Jak tylko wysiadłem z taksówki od razu byłem rozpoznawany przez tłumy ludzi. Co kilka kroków musiałem się zatrzymywać i robić z kimś zdjęcie. Po godzinie, przeszedłem dosłownie dwieście metrów i nie zdążyłem wejść do knajpy, a byłem tym wszystkim wyczerpany. Zjadłem szybko, bo czułem się przez wszystkich obserwowany. Wróciłem jak najszybciej do domu i siedziałem w sypialni, w której się obudziłem, prosząc, żeby wszystko wróciło do normy. Na następny dzień byłem już sobą. Ale wspomnienia zostały i okazały się dużo mniej kolorowe, niż były w rzeczywistości.

Tamtego dnia obudziłem się wcześnie rano. Spojrzałem na zegarek, który stał na szafce nocnej obok łóżka. Ale od razu się przeraziłem, bo to nie była moja szafka, ani mój zegarek! Już się przestraszyłem i zacząłem się zastanawiać co ja robiłem poprzedniej nocy… Czy przypadkiem z czymś nie przesadziłem. Ale z tego co pamiętałem, to poprzednią noc spędziłem przygotowując...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Budzi mnie potworny ból głowy. Jest tak silny, że ciężko mi otworzyć powieki. W gardle drapie mnie przy każdym wydechu powietrza, jak gdyby tlen był okropnie trującym gazem. Próbuję wstać. Niepokoi mnie to, że spodnie, które mam na sobie są brudne. W dodatku mam na stopach buty. Pewnie dlatego pościel jest taka brudna i... Teraz widzę skąd ten smród. Plamy z moczu zajmują moje posłanie. Chcę dojść do łazienki. Kręci mi się w głowie. Potykając się o składowisko butelek, łapię się za twarz i czuję niedbały zarost. Wreszcie napotykam lustro. Z przerażeniem oglądam podbite oko, opuchliznę wargi, sklejone włosy. Patrzę na tak bardzo ważnego dla mnie mężczyznę, któremu nie potrafię pomóc. Siadam na podłodze i płaczę. I czuję, że w tym właśnie momencie płaczemy oboje.

Budzi mnie potworny ból głowy. Jest tak silny, że ciężko mi otworzyć powieki. W gardle drapie mnie przy każdym wydechu powietrza, jak gdyby tlen był okropnie trującym gazem. Próbuję wstać. Niepokoi mnie to, że spodnie, które mam na sobie są brudne. W dodatku mam na stopach buty. Pewnie dlatego pościel jest taka brudna i... Teraz widzę skąd ten smród. Plamy z moczu zajmują...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Po chwili do łazienkowego okna podfrunął mały wróbelek. Otworzyłam, a on zaświergotał: Alex, masz jeden dzień na zmianę świata! I odleciał. Zatem, udałam się do kuchni, na stole leżał notes z telefonami i mapy Otworzyłam notes, znalazłam nr do Generalnego Gubernatora. Zadzwoniłam: Tu mówi Adolf. Natychmiast wycofujemy wojska z Polskich terenów! To jest rozkaz! Zdziwiony Hans odkrzyknął z drugiej strony: Tak jest wodzu! I odłożył słuchawkę. Następnie zatelefonowałam do głównego dyrektora obozu w Oświęcimu: Jurgen! Wyzwalasz więźniów! Dajesz nowe ubrania i wysyłasz do domu! Obóz burzysz! Raus! Przerażony Jurgen krzyknął: ja! I odłożył słuchawkę.
Kolejny telefon wykonałam do Raichstagu i krzyknęłam: Cały rząd stawić ma się dzisiaj o 13.00 na obradach! Szybko ubrałam mundur. Usiadłam przy biurku i zaczęłam pisać treść przemówienia, które miało zostać wygłoszone przed rządem.
Brzmiało ono mniej więcej tak: świadom ogromu zniszczeń popełnionych przez ostatnie dwa lata na całym świecie doszedłem do wniosku iż wojna ta nie ma żadnego sensu. Żydzi mają prawo do życia, a reszta ludu ma prawo żyć w spokoju. Wycofujemy wszystkie wojska, wracamy do Niemiec. Podpisujemy traktaty pokojowe ze wszystkimi krajami, z którymi wojujemy. Ja zaś oddaje się w ręce trybunału stanu i proszę o odpowiednie osądzenie, a was o szybkie działanie.
Nastąpiła grobowa cisza, ministrowie udali się do swych gabinetów aby pracować nad naprawą świata. A ja miałam poczucie, że właśnie ratuję świat.

Po chwili do łazienkowego okna podfrunął mały wróbelek. Otworzyłam, a on zaświergotał: Alex, masz jeden dzień na zmianę świata! I odleciał. Zatem, udałam się do kuchni, na stole leżał notes z telefonami i mapy Otworzyłam notes, znalazłam nr do Generalnego Gubernatora. Zadzwoniłam: Tu mówi Adolf. Natychmiast wycofujemy wojska z Polskich terenów! To jest rozkaz! Zdziwiony...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Budzę się głodna. Próbuje wstać ale coś mi tu nie gra, nie mogę wyskoczyć z łóżka. Podnoszę prawą nogę, lewą nogę och! Nie mogę w to uwierzyć! Mam dwie rozkoszne nóżki półrocznego bobaska! Piękne! Włożę sobie duży palec do buźki. Skarpetka jak skarpetka ileż można ją gryść muszę zacząć krzyczeć żeby ktoś mnie nakarmił. To wcale nie takie hop siup obudzić tych dorosłych. Muszę płakać głośniej. Już mi się łzy leją a tu nic. Jeszcze raz... No w końcu ktoś się do mnie śmieje. O widzę butelkę na horyzoncie mogę powoli się uspokoić. Nawet całkiem niezłe to mleko. Och chyba mi się przysnęło z tym mlekiem. Teraz mi mokro. Znowu muszę płakać...ehh nie pokazuj mi grzechotki tylko zaglądnij do pampersa! Jak ci dorośli nic nie rozumieją. O widzę że się zbliża łyżeczka, pewnie z zupką. Szału nie ma. Gdybym nie pamiętała smaku kanapki z szynką to może i zjadłabym wszystko ale ta zupa taka bez soli, bez smaku, bez niczego. Poczekam może później coś innego będą serwować. Teraz pośmieję się chwilę taka miła twarz stoi nademną i coś przyjemnie szepcze. A jak miło się przytulić. I ten zapach! Naprawdę jestem taka bezpieczna na tych rękach. Chyba mi się oczy zamykają...a przecież dopiero wstałam. Ta miła twarz na szczęście cały czas tu jest. Tak się dzisiaj zmęczyłam... Może jutro jak się obudzę będą mamą.

Budzę się głodna. Próbuje wstać ale coś mi tu nie gra, nie mogę wyskoczyć z łóżka. Podnoszę prawą nogę, lewą nogę och! Nie mogę w to uwierzyć! Mam dwie rozkoszne nóżki półrocznego bobaska! Piękne! Włożę sobie duży palec do buźki. Skarpetka jak skarpetka ileż można ją gryść muszę zacząć krzyczeć żeby ktoś mnie nakarmił. To wcale nie takie hop siup obudzić tych dorosłych....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Otworzyłam oczy i rozejrzałam się kim dziś jestem. Oho... Kobieta, w moim wieku... Nieźle.
Spojrzałam w lustro i wyrwał mi się głośny krzyk. O nie, nie, nie, nie...
Jak to możliwe, że obudziłam się w ciele tej platanowatej, wytapirowanej laluni! Wiedziałam, że to będzie ciężki dzień... I był.
Gdy próbowałam wyjść z domu, jej nadpobudliwa matka robiłam awanturę o nierówno ułożone włosy, zbyt delikatny makijaż i plan na popołudnie. "Jej matka to kompletna wariatka, współczuję" pomyślałam.
W drodze do szkoły spotkałam jej faceta. Co z tego, że to przystojniak, skoro jest gburem, nie obchodzą go jej problemy, bo zbył mnie gdy się odezwałam. On nie ma za grosz szacunku do kobiet. "Współczuję jej" pomyślałam.
Jej koleżanki nie były lepsze, wytapetowane lale donoszące... jej matce o tym co się dzieje. Zgroza...
I tak w świecie fałszu do wieczora...
Gdy wracałam jako ona do jej domu, pomyślałam, że to jaka jest, wynika z tego co przeżyła. Jak być szczerym wśród kłamstw i fałszu?
A jednak, nie doceniałam jej. Gdy wchodziłam do domu, zadzwonił jej telefon...
Wymawiając się matce wizyta u kosmetyczki pobiegłam...
To "plastikowa dziewczyna" miała więcej serca niż ktokolwiek by przypuszczał... W sekrecie pomagała w domu starców, przyjaźniła się z nimi i... tylko przy nich była sobą...
Dobrą dziewczyną z sercem na dłoni...
Kładąc się spać, świadoma, że jutro obudzę się w innym ciele, obiecałam, że już nigdy nie ocenię innych nie znając ich historii...

Otworzyłam oczy i rozejrzałam się kim dziś jestem. Oho... Kobieta, w moim wieku... Nieźle.
Spojrzałam w lustro i wyrwał mi się głośny krzyk. O nie, nie, nie, nie...
Jak to możliwe, że obudziłam się w ciele tej platanowatej, wytapirowanej laluni! Wiedziałam, że to będzie ciężki dzień... I był.
Gdy próbowałam wyjść z domu, jej nadpobudliwa matka robiłam awanturę o nierówno...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Obudziłabym się jako moja kuzynka. Nigdy nie potrafiłam jej zrozumieć, więc przekorny los wciągnąłby mnie w dzień z jej życia. Mamy podobny temperament chociaż ja swój temperuję, za to ona go skutecznie podkreśla. Nie miałam pupila, za to przez jej życie przewinęło się tyle domowych zwierzątek, że jakby je zebrać to wyszłoby z tego nie małe zoo (chociaż bez egzotycznych okazów).
Poranek to południe (przez wzgląd na nocki i imprezy). Co chwila wpadają znajomi, a w pokoju mały rozgardiasz (co się zbytnio nie różni od moich czterech ścian). Przerażałoby mnie osaczenie przez tyle zwierzaków, ale jakoś dałabym rade (w końcu jak trzeba to trzeba). W przeciwieństwie do mnie nie jest sama, więc musiałabym uważać, żeby jej związku nie zniszczyć. Za dużo by się nie działo, bo jak to często bywa, życie kręci się wokół pracy. Monotonne powtarzanie prostych czynności to nuda zabijająca szare komórki, jednak znajomi z pracy zawsze zapewnią jakąś rozrywkę (chcąc nie chcąc). Typowy dzień jak co dzień (do zniesienia).

Obudziłabym się jako moja kuzynka. Nigdy nie potrafiłam jej zrozumieć, więc przekorny los wciągnąłby mnie w dzień z jej życia. Mamy podobny temperament chociaż ja swój temperuję, za to ona go skutecznie podkreśla. Nie miałam pupila, za to przez jej życie przewinęło się tyle domowych zwierzątek, że jakby je zebrać to wyszłoby z tego nie małe zoo (chociaż bez egzotycznych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Budzę się w ładnie urządzonym pokoiku, nie mogąc utrzymać ciekawości na smyczy kieruję się do łazienki, by spojrzeć w lustro. Patrzę i widzę przystojnego mężczyznę, na oko pare lat przed trzydziestką. Przechadzam się po mieszkaniu, by zrobić rozeznanie kim jest osoba, w której ciele dziś się obudziłem. Po szkicach na biurku stwierdzam, że mężczyzna jest architektem oraz studiuje poradniki o walce z rakiem. Kolejnym rytuałem "wcielenia na dziś" jest sprawdzenie telefonu, by dowiedzieć się czegoś o łączących mnie relacjach. Podnoszę go z szafki nocnej, odblokowuje za pomocą odcisku palca i zaczynam kilkugodzinną lekturę. Dowiedziałem się z niej, że matka mężczyzny walczy z nowotworem złośliwym, jego uczucia są w stosunku do niej oziębłę przez bezradność panującą w głowie architekta, który nie potrafi poradzić sobie z sytuacją. Postanawiam napisać do niej długą wiadomość wyjaśniającą sytuację i przepraszam ją. Przepraszam za swoje lęki, strach i brak odwagi. Tylko tak mogę mu pomóc i dolać choć kroplę dobra do oceanu.

Budzę się w ładnie urządzonym pokoiku, nie mogąc utrzymać ciekawości na smyczy kieruję się do łazienki, by spojrzeć w lustro. Patrzę i widzę przystojnego mężczyznę, na oko pare lat przed trzydziestką. Przechadzam się po mieszkaniu, by zrobić rozeznanie kim jest osoba, w której ciele dziś się obudziłem. Po szkicach na biurku stwierdzam, że mężczyzna jest architektem oraz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Od ponad roku budzę się w obcym sobie ciele. Co ciekawe każdego dnia jest to ciało należące do innego właściciela, od którego to wypożyczam je, wraz z całą jego osobowością. Nie potrafiąc sobie tego wytłumaczyć, w końcu przyjąłem to za rzecz normalną. W szczególności, że los jest dla mnie łaskawy, bo jak tu narzekać, gdy człowiek budzi się w satynowej pościel, a do łóżka piękna, długonoga blondynka przynosi mu śniadanie? I tak milionerem, gwiazdą filmu i muzyki staję się wręcz regularnie. Raz udało mi się zostać nawet prezydentem i tu poza atutem sprawowania władzy, przysłużyłem się społeczeństwu i wyzwałem premiera, że tą całą swoją ustawę, może sobie wsadzić. Ale to jeszcze nic, bo prawie zawsze udaję mi się wskoczyć w ciało kogoś innego w najważniejszych momentach jego życia i tak na przykład, udało mi się zdobyć złoto w MŚ w skokach narciarskich i choć początkowo z przejęcia dostałem biegunki, to siadając na belce, cały strach minął, a samo odbicie, lot i lądowanie okazały się wyuczonym w myśl teorii Pawłowa czystym mechanizmem. Tak samo było z grą na gitarze, gdy riffy wydobywałem z gitary niczym sam mistrz Santana, a lot samolotem zdawał się nie bardziej skomplikowane od jazda na rowerze.
Dziś po raz pierwszy od momentu, kiedy to los obdarował mnie tym darem, poczułem gorycz porażki, gdy w odbiciu lustra pojawiła się najbardziej znana mi twarz na świecie. No cóż wszystko co dobre kiedyś się skończy. Tylko czy ja jeszcze w ogóle potrafię żyć swoim własnym życiem?

Od ponad roku budzę się w obcym sobie ciele. Co ciekawe każdego dnia jest to ciało należące do innego właściciela, od którego to wypożyczam je, wraz z całą jego osobowością. Nie potrafiąc sobie tego wytłumaczyć, w końcu przyjąłem to za rzecz normalną. W szczególności, że los jest dla mnie łaskawy, bo jak tu narzekać, gdy człowiek budzi się w satynowej pościel, a do łóżka...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej