Pierwsza randka zaczęła się dla mnie niezbyt fortunnie. W jeszcze przedkomórkowyh czasach umówiliśmy się na konkretny dzień i godzinę. Czekałam na autobus, by z prowincji gdzie mieszkam dotrzeć do miasta. Czekałam, czekałam i czekałam - a on nie przyjeżdżał. Niebo się zachmurzyło, pociemniało, zerwał się porywisty wiatr i zaczęła się typowa lipcowa burza. A ja czekałam, bez parasola, bez wiaty na przystanku, czekałam, bo wiedziałam, że jak nie pojadę teraz, to zobaczę go dopiero za dwa miesiące. W końcu! Jest! Stary autosan wtoczył się na przystanek, przemoczona wsiadłam i jadę. Lecz, czy on będzie czekał? Gdy dojechałam na miejsce przywitało mnie gorące słońce i suche chodniki. Wyszłam z autobusu, wciąż mokra, niepewna. Ale jest! Czekał na mnie mimo wszystko, choć spóźniłam się ponad godzinę. Podeszłam do niego, wyglądająca jak mokre nieszczęście, z ogromną radością w sercu. Potem były lody, spacer po starym mieście,po fortach. I nawet ulewa, która do miasta dotarła również, nie potrafiła nas odwieść od spaceru. Byliśmy mokrzy, całkowicie przemoczeni i niezmiernie szczęśliwi. Gdy, z drobnymi problemami, wróciłam do domu, dowiedziałam się, że pół miasta zalało.
Chyba był to dobry omen, bo dziś, choć od licealnych czasów minęło prawie dwadzieścia lat, wciąż jesteśmy razem.

Pierwsza randka zaczęła się dla mnie niezbyt fortunnie. W jeszcze przedkomórkowyh czasach umówiliśmy się na konkretny dzień i godzinę. Czekałam na autobus, by z prowincji gdzie mieszkam dotrzeć do miasta. Czekałam, czekałam i czekałam - a on nie przyjeżdżał. Niebo się zachmurzyło, pociemniało, zerwał się porywisty wiatr i zaczęła się typowa lipcowa burza. A ja czekałam, bez...

Moja pierwsza randka to huragan zmysłów, burza emocji, oczekiwanie, nagroda i kara. Mojego pierwszego chłopaka poznałam na czacie, miałam wtedy 17 lat, ślepo ufałam każdemu, kto tylko zechciał nawiązać ze mną rozmowę. Po kilku miesiącach czatowania, rozmów przez telefon, SMS-ów, wymiany e-maili oboje, zgodnie, doszliśmy do wniosku, że czas się spotkać w realu. K. zaprosił mnie do siebie, a mieszkał około 150 km ode mnie i to w innym województwie. Bez głębszej refleksji zgodziłam się. Pieniądze na bilet pożyczyłam od najstarszej siostry, rodzicom zmyśliłam historyjkę na poczekaniu i pojechałam na spotkanie z moim wybrankiem, z moim przeznaczeniem. Podróż trwała niemiłosiernie długo, ze względu na budżet wybrałam pociąg osobowy, który tłukł się ponad dwie godziny. Im bliżej byłam celu podróży, tym bardziej się stresowałam, myśli kłębiły mi się w głowie, czy mu się spodobam? Czy przyjdzie po mnie na dworzec? Czy będziemy mieli o czym ze sobą rozmawiać? Co powiedzą jego rodzice? Podroż dobiegła końca, gdy pociąg wjeżdżał z łoskotem na stację, zauważyłam jego sylwetkę. Serce waliło mi w piersi, dłonie miałam mokre,zaschło mi w ustach, nogi miałam jak z waty. Przyjechał, pożyczył samochód od ojca i zabrał mnie do domu. Jego mama była jeszcze w pracy, ale tato poczęstował mnie obiadem. Nie mieliśmy dla siebie zbyt wiele czasu, bo nieco ponad 2 godziny. Prawie nic nie mówiliśmy, napawaliśmy się swoją obecnością, swoim dotykiem i zapachem. Tkwiliśmy tak zawieszeni, nie było nikogo oprócz nas. Świat nie istniał, w milczeniu słyszeliśmy tylko swoje oddechy i miarowe bicie dwóch młodych serc. Oto spotkały się dwie dusze, które jeszcze nie umiały być razem, ale już nie wyobrażały sobie życia w samotności. W międzyczasie wielokrotnie dzwoniła moja mama i siostra. Jednak zlekceważyłam nieodebrane połączenia i cieszyłam się chwilą...W domu czekało mnie piekło. Mama zrobiła mi awanturę, zabroniła mi się spotykać z K., mówiła o straconym zaufaniu, o strachu, którego nie czuła nigdy wcześniej. Przyjęłam wszystko na klatę, ale z K. spotykałam się jeszcze 7 lat. Moja mama pokochała go całym sercem, stał się częścią naszej rodziny, kimś wyjątkowym, na kogo zawsze czekało się z otwartymi ramionami. Postawiłam wszystko na jedną kartę, ale było warto bo to był dobry czas i mimo, że nie zostaliśmy małżeństwem sporo dowiedziałam się o sobie samej.

Moja pierwsza randka to huragan zmysłów, burza emocji, oczekiwanie, nagroda i kara. Mojego pierwszego chłopaka poznałam na czacie, miałam wtedy 17 lat, ślepo ufałam każdemu, kto tylko zechciał nawiązać ze mną rozmowę. Po kilku miesiącach czatowania, rozmów przez telefon, SMS-ów, wymiany e-maili oboje, zgodnie, doszliśmy do wniosku, że czas się spotkać w realu. K. zaprosił...

Pierwsza randka w życiu? Szczerze wahałam się, czy w ogóle ją tu opisać, czy może udać, że jej nie było i zająć się kolejną, dużo przyjemniejszą... No ale bądźmy szczerzy, doświadczenie zmienia ludzi, a czasami warto stawić czoła swoim błędom z przeszłości.
Miałam 17 lat, chłopak w którym się podkochiwałam był kilka lat starszy i jak na złość w ogóle nie zwracał na mnie uwagi! Niby pisaliśmy, widywaliśmy się na imprezach, ale nic z tego. Nie miałam już pomysłu jak zwrócić na siebie jego uwagę i jak sprawić, żeby jednak chciał wejść ze mną w dłuższą relację i wtedy podjęłam się dość drastycznego kroku.
Koledzy mojego "wybranego" często do mnie pisali, łudząc się, że może jednak dam im szansę i zostawię swoje marzenia o byciu z kimś, kto tak naprawdę mnie nie chce. Jeden z nich zaprosił mnie pewnego dnia do kina i mimo że naprawdę go lubiłam, on w ogóle mi się nie podobał. Stwierdziłam, że to na pewno wywoła zazdrość w moim wybranku i tym razem się uda.
Ten wieczór wspominam pod znakiem zażenowania i złości na siebie. Ciągle myślałam tylko o tym jak złą osobą jestem, że wykorzystuje tego chłopaka do własnych celów. Na randce było całkiem miło, obejrzeliśmy film, potem poszliśmy do kina, a ja przez cały czas starałam się zrobić wszystko, żeby nie robił sobie zbyt wielkich nadziei. Do tej pory jest mi wstyd i wiem, że mogłam go z łatwością zranić, a nic nie jest warte bólu drugiej osoby. Na szczęście już po kilku dniach nasza znajomość znacznie się zmieniła, kiedy powiedziałam mu, że nic z tego nie będzie i przeszliśmy na kontakty czysto przyjacielskie.
A co z moim wybrankiem? Może i "złą kobietą byłam", ale po kilku latach powiedział, że dopiero moja randka z jego kolegą zabolała go tak bardzo, że otworzył oczy, a teraz? W czerwcu mamy piątą rocznice związku. ;)

Pierwsza randka w życiu? Szczerze wahałam się, czy w ogóle ją tu opisać, czy może udać, że jej nie było i zająć się kolejną, dużo przyjemniejszą... No ale bądźmy szczerzy, doświadczenie zmienia ludzi, a czasami warto stawić czoła swoim błędom z przeszłości.
Miałam 17 lat, chłopak w którym się podkochiwałam był kilka lat starszy i jak na złość w ogóle nie zwracał na mnie...

Ja i on plus kilka tysięcy ludzi na dokładkę. Taka randka na trybunach stadionu podczas meczu. Był listopad, aura niesprzyjająca ale atmosfera gorąca. Moje serce też w pełnej gotowości na nowe uniesienia. Mimo, iż jestem wielkim kibicem, to mecz tego wieczora interesował mnie znacznie mniej. Zresztą nie układał się i zakończył porażką, mojej ukochanej, a właściwie naszej ukochanej drużyny 1:3. Tak wiem to przez nas. :) Bo nasze miłosne uniesienia przysłoniły nam solidne kibicowanie. Po meczu był oczywiście fast food tak na pocieszenie. Najbardziej ekskluzywne miejsce na romantyczny posiłek- pomyślicie.Dla mnie owszem. Lepiej być nie mogło. Skoro do dziś pamiętam tą randkę i dzielę się nią z Wami to znaczy, że była nietypowa ale mega, mega wyjątkowa.

Ja i on plus kilka tysięcy ludzi na dokładkę. Taka randka na trybunach stadionu podczas meczu. Był listopad, aura niesprzyjająca ale atmosfera gorąca. Moje serce też w pełnej gotowości na nowe uniesienia. Mimo, iż jestem wielkim kibicem, to mecz tego wieczora interesował mnie znacznie mniej. Zresztą nie układał się i zakończył porażką, mojej ukochanej, a właściwie naszej...

Pierwsza randka.. to było tak dawno temu.. ale raczej nie wspominam jej zbyt dobrze. Pamiętam tylko, że byłam zestresowana, do tego było bardzo gorąco, co w efekcie doprowadziło do pojawienia się ciemnych plam pod pachami na cienkiej, różowej bluzce. Jakby tego było mało miałam na stopach buty, które po kilometrze spaceru, obtarły mi skórę do tego stopnia, że nie byłam w stanie iść dalej bez syczenia. Dotarłam tak do miejscowej lodziarni, współtowarzysz niedoli kupił 2 lody w wafelku. 5 minut później lód zaczął kapać mi po ręce (chwilowa konsternacja - zlizywać czy szukać chusteczki), aż w końcu kawałek wylądował na bluzce. Wyglądałam jak małe dziecko, a czułam się jak totalna niedorajda. Tak mnie to wszystko zdenerwowało, że nie mogłam skupić się na rozmowie z osobą, z którą chciałam się spotkać i poznać na żywo.
Jednak ku mojemu zaskoczeniu nie była to nasza ostania randka, ale.. jak się trochę później okazało - nie trzeba było się tak spinać, bo to zdecydowanie nie był chłopak dla mnie ;)

Pierwsza randka.. to było tak dawno temu.. ale raczej nie wspominam jej zbyt dobrze. Pamiętam tylko, że byłam zestresowana, do tego było bardzo gorąco, co w efekcie doprowadziło do pojawienia się ciemnych plam pod pachami na cienkiej, różowej bluzce. Jakby tego było mało miałam na stopach buty, które po kilometrze spaceru, obtarły mi skórę do tego stopnia, że nie byłam w...

Moja pierwsza randka to było coś cudownego. Długi spacer, który skończyliśmy na terenie ogródków działkowych siedząc w altance jednego z domków. Było cudownie. Jeszcze tego nie wiedziałam, ale zakochiwałam się w tym chłopaku: w jego troskliwości, pewnej nieporadności ( ach te licealne uczucia). Pamiętam ciepło jego dłoni, delikatny uśmiech i te rozmowy. O codzienności, ale zahaczyliśmy też o film i książkę. Były niewymuszone. Wspominaliśmy wyjazd na którym się poznaliśmy. Patrzyłam w jego niebieskie oczy i traciłam głowę. A na koniec, kiedy mnie przytulił wiedziałam, że to bliska mi osoba.

Moja pierwsza randka to było coś cudownego. Długi spacer, który skończyliśmy na terenie ogródków działkowych siedząc w altance jednego z domków. Było cudownie. Jeszcze tego nie wiedziałam, ale zakochiwałam się w tym chłopaku: w jego troskliwości, pewnej nieporadności ( ach te licealne uczucia). Pamiętam ciepło jego dłoni, delikatny uśmiech i te rozmowy. O codzienności, ale...

Chciałam tej randki, wyczekiwałam dnia jak chyba każda małolata. Spodziewałam się że będzie jak sobie zaplanuję, w końcu on mi się podobał i coś między nami ewidentnie zaiskrzyło. I tak właśnie było... przez pierwsze kilkanaście minut. Spotkaliśmy się na mieście, to była nie tylko pierwsza randka ale i pierwszy w życiu pocałunek, ach... błogostan, chwilo trwaj... Czułam że ulatuję gdzieś w górę razem z tą ławką, na której siedzieliśmy wtuleni. Ciemne niebo nad nami, latarnie romantycznie rzucały światło, czułam się fantastycznie, jak prawdziwa kobieta, lepiej niż to opisywały dziewczyny w popularnym pisemku BRAVO Girls. I dalej i wyżej ulatywałaby moja dusza gdybym nie... bach! Chwila nieostrożności i nagle spoglądałam w tę romantyczną przestrzeń z pozycji przyziemnej, z nogami na ławce, a głową na trawie (mimo że ławka nie miała oparcia, ktoś dobrze pomyślał by wokół był trawnik). Wtedy nie czułam nic, poza zażenowaniem i traumą do ławek bez oparcia po dziś dzień. Postanowiłam obrócić sprawę w udawany nieco śmiech, on podał mi rękę i jakoś udźwignął mój ciężar. Jego troska o mój sweterek, o zdrowie trochę mnie rozczuliła, jednak postanowiłam ewakuować się w trybie przyspieszonym. Długo wspominaliśmy jeszcze to zdarzenie, ale ja wolałam z perspektywy koleżeńskiej. I od tamtej chwili żadnej randki między nami nie było przez jakieś 7 lat... A potem to już inna historia.

Chciałam tej randki, wyczekiwałam dnia jak chyba każda małolata. Spodziewałam się że będzie jak sobie zaplanuję, w końcu on mi się podobał i coś między nami ewidentnie zaiskrzyło. I tak właśnie było... przez pierwsze kilkanaście minut. Spotkaliśmy się na mieście, to była nie tylko pierwsza randka ale i pierwszy w życiu pocałunek, ach... błogostan, chwilo trwaj... Czułam że...

Moja pierwsza randka...Była tak ważna i emocjonująca dla mnie, że wbrew wszystkim prawidłowościom nie pamiętam nic, dosłownie nic poza emocjami jakie mi towarzyszyły, a tak na prawdę - jakie mną zawładnęły. Nic wielkiego: zwykłe spotkanie, w zwykłej scenerii, latem; spacer po prostu - zakończony czułym rozstaniem....Lecz byłam pod takim wrażeniem JEGO, że było mi to wszystko obojętne. Dziś chyba nie do pomyślenia... Nie wiem jak był ubrany, nie zabrał mnie w żadne wyjątkowe miejsce, nie imponował mi niczym. Po prostu...byłam zakochana! Nie zapomnę natomiast cudownych emocji, poczucia szczęścia, radości, nutki pożądania...Najmniejszy dotyk był rozkoszą, każde spojrzenie pełne czarownego blasku i ten niezwykle pociągający zapach...Jego zapach. To tyle. A! Jeszcze szalone bicie serca, słyszalne własnym uchem. Tak było.I nie minęło! 1 kwietnia mieliśmy trzydziestą rocznicę ślubu (to nie Prima Aprilis). Tylko szalone bicie serca zdarza się rzadziej.

Moja pierwsza randka...Była tak ważna i emocjonująca dla mnie, że wbrew wszystkim prawidłowościom nie pamiętam nic, dosłownie nic poza emocjami jakie mi towarzyszyły, a tak na prawdę - jakie mną zawładnęły. Nic wielkiego: zwykłe spotkanie, w zwykłej scenerii, latem; spacer po prostu - zakończony czułym rozstaniem....Lecz byłam pod takim wrażeniem JEGO, że było mi to...

Jedna z randek odbyła się na spacerze. Było bardzo przyjemnie, ciepło. Bardzo miło się rozmawiało i nawet nie zdawaliśmy sobie sprawy, że przeszliśmy tyle kilometrów. Żadne z nas samo nie wybrałoby się na tak długi spacer. Spacerowaliśmy od wczesnego popołudnia do późnego wieczora. Nawet nie czuliśmy zmęczenia i nie pamiętam nawet czy coś jedliśmy, ale chyba nie. Miłość tak nas pochłonęła, że nie czuliśmy upływu czasu ani głodu.

Jedna z randek odbyła się na spacerze. Było bardzo przyjemnie, ciepło. Bardzo miło się rozmawiało i nawet nie zdawaliśmy sobie sprawy, że przeszliśmy tyle kilometrów. Żadne z nas samo nie wybrałoby się na tak długi spacer. Spacerowaliśmy od wczesnego popołudnia do późnego wieczora. Nawet nie czuliśmy zmęczenia i nie pamiętam nawet czy coś jedliśmy, ale chyba nie. Miłość tak...

Nie pamiętam, czy to była moja absolutnie pierwsza randka, a jeśli nie, to na pewno jedna z pierwszych. Miała miejsce kilka dni po Komunii Świętej. Było to w czasach, kiedy dzieciak obowiązkowo jako prezent komunijny dostawał rower i trzeba go było przetestować, więc kolega, który od jakiegoś czas zaczepiał mnie w szkole, pewnego słonecznego popołudnia zaprosił mnie na "randkę" na boisko szkolne. Oczywiście, obydwoje przyszliśmy z tatusiami, którzy stali sobie z boku i plotkowali, a ja wraz z moim pierwszym oficjalnym chłopakiem jeździliśmy grzecznie po obwodzie boiska, co jakiś czas ścigając się i próbując wyprzedzić. Było to dobre dwadzieścia kilka lat temu, a nadal gdy sobie o tym przypomnę, mam banana na twarzy, bo to takie zabawne i słodkie wspomnienie zarazem :D

Nie pamiętam, czy to była moja absolutnie pierwsza randka, a jeśli nie, to na pewno jedna z pierwszych. Miała miejsce kilka dni po Komunii Świętej. Było to w czasach, kiedy dzieciak obowiązkowo jako prezent komunijny dostawał rower i trzeba go było przetestować, więc kolega, który od jakiegoś czas zaczepiał mnie w szkole, pewnego słonecznego popołudnia zaprosił mnie na...