Ja od początku zdawałam sobie sprawę, że ta cała dorosłość jest do bani. Zawsze byłam bardziej rozważna niż moi rówieśnicy i podobnie jak bohaterka z książki, nigdy nie było dla mnie najważniejsze nocne zabawy czy ciągłe imprezy. Wolałam skupić się na czymś ważniejszym. Pełnoletności nie mogłam się doczekać tylko dlatego iż zależało mi aby mieć prawo jazdy. I faktycznie przydaje mi się od samego początku. Lecz na tym się kończy "fajność dorosłości". Owszem, bycie żoną i matką to coś wyjątkowego, ale czasami są chwile w moim, życiu że chciała bym znów być małą dziewczynką. Chciała bym chodź na 3 dni wrócić się do gimnazjum lub do tego wczesnego dzieciństwa, gdzie lato spędzałam na wsi u dziadków, pasłam z dziadkiem krowę , wieczorem paliło się ognisko z kiełbaskami a na koniec spało się w namiocie. Takie beztroskie dni, o których teraz mogę tylko pomarzyć. Lecz na stałe nie chciała bym się zamienić, ponieważ lubię pomagać innym i lubię czasami wracać wspomnieniami do dawnych, błogich lat.

Ja od początku zdawałam sobie sprawę, że ta cała dorosłość jest do bani. Zawsze byłam bardziej rozważna niż moi rówieśnicy i podobnie jak bohaterka z książki, nigdy nie było dla mnie najważniejsze nocne zabawy czy ciągłe imprezy. Wolałam skupić się na czymś ważniejszym. Pełnoletności nie mogłam się doczekać tylko dlatego iż zależało mi aby mieć prawo jazdy. I faktycznie...

Dorosłość mnie przygniotła: ukończone studia nie dały mi takiej pracy o jakiej marzyłam. Nie mogłam poradzić sobie bez wsparcia rodziców. Nie dostałam się na kolejne studia by móc pogłębiać wiedzę niezbędną do wykonywania wymarzonej pracy. Nie miałam chłopaka, a przyjaciele planowali wesela. Poczułam się jak nieudacznik. Ale dzięki temu zrozumiałam jak wielkie wsparcie otrzymałam od rodziców. Doceniałam ich obecność. Teraz powoli spełniam swoje cele i uświadamiam sobie, że jakieś potknięcia to nie koniec świata.

Dorosłość mnie przygniotła: ukończone studia nie dały mi takiej pracy o jakiej marzyłam. Nie mogłam poradzić sobie bez wsparcia rodziców. Nie dostałam się na kolejne studia by móc pogłębiać wiedzę niezbędną do wykonywania wymarzonej pracy. Nie miałam chłopaka, a przyjaciele planowali wesela. Poczułam się jak nieudacznik. Ale dzięki temu zrozumiałam jak wielkie wsparcie...

Pierwsze spotkanie z dorosłością miałam mając lat 14 i wracając ze Stanów. Razem z rodzicami musieliśmy wyemigrować do USA, ponieważ moi rodzice czekali na tą szansę bardzo dużo lat. Zdaje mi się, że raczej nikt się z tego nie cieszył za bardzo. Po tylu latach już dawno zapomnieliśmy o tym i jakoś zaczynało wszystko się powoli układać, wychodząc z biedy, powoli zaczynaliśmy wierzyć, że będziemy żyć dosyć normalnie. Wtedy zadzwonił telefon i wszystko się zaczęło. Nie chciałam jechać gdziekolwiek. Mając 13 lat, chciałam zostać ze znajomymi, nie wiedziałam co to za "wielka szansa" na mnie tam czeka. Nie rozumiałam tego. Wyjeżdżając każdy z nas miał w głowie iluzję i wyobrażenie pięknej Ameryki, bogatej i wspaniałej. Od razu to wszystko rozbiło się na kawałki. Bardzo dużo kłopotów nam to spożyło, więc w końcu postanowiliśmy wrócić. Nie wszyscy, mama została w Stanach, a ja z ojcem wróciliśmy też do niczego. Ojciec znowu dostał tą samą pracę co wcześniej jako kierowca ciężarówek, więc nie było go około tygodnia w domu. Wtedy mając 14 lat zostałam sama ze starszym bratem, który nie za bardzo się mną interesował. Musiałam dorosnąć. Zacząć sama sobie gotować obiady, prać ubrania, starać się ogarnąć własne życie. Nie mogę powiedzieć, że byłam rozczarowana dorosłością, bo tak naprawdę zdałam sobie z tego sprawę dopiero około 19 roku życia. Wtedy pomyślałam sobie, że po prostu nic się nie zmieniło od kilku lat mojego życia i tak jak teraz jestem dorosła tak i byłam wcześniej. Jednakże mając 14 lat byłam bardzo zestresowanym nastolatkiem. Za dużo rzeczy wpadło na moje barki i z perspektywy czasu mnóstwo bym zmieniła. Dużo lat już minęło od mojego “wejścia w dorosłość”, jedynie samotność bardzo mnie rozczarowała. Nigdy sobie nie wyobrażałam i nie wiedziałam o tym jak bardzo są samotni dorośli. Walczący z ciągłym brakiem czasu oraz niechęci do spotkań, brakiem motywacji. Napisałam kiedyś wiersz, w którym wyraziłam jakoby dorosłość była związana z uczuciem samotności nawet przy znajomych, bo jesteśmy bez tej ważnej osoby. Niezależnie czy to ukochany czy może rodzic, zawsze jest ta dorosła samotność.

Pierwsze spotkanie z dorosłością miałam mając lat 14 i wracając ze Stanów. Razem z rodzicami musieliśmy wyemigrować do USA, ponieważ moi rodzice czekali na tą szansę bardzo dużo lat. Zdaje mi się, że raczej nikt się z tego nie cieszył za bardzo. Po tylu latach już dawno zapomnieliśmy o tym i jakoś zaczynało wszystko się powoli układać, wychodząc z biedy, powoli zaczynaliśmy...

Kto z nas będąc dzieckiem, nie marzył o dorosłości? Ja na pewno. Miałam dosyć szkoły, rodzeństwa, wsi na której mieszkam. Teraz mam dosyć życia, a kocham moją rodzinę, spokojną okolicę i cisze która tu panuje. Kiedyś bycie dorosłym to przede wszystkim; alkohol- teraz go nienawidzę, jest obrzydliwy i powoduje przykre skutki w zachowaniu, nie mówiąc już o zdrowiu fizycznym; możliwość zrobienia prawa jazdy- super, tylko przykre, że w dorosłym życiu boje się pojechać gdziekolwiek dalej, ruszyć w wielkie miasto, bo obawiam się, że zrobię coś źle; beztroskie życie – jedna wielka bzdura. Kiedyś wszystko robili za mnie rodzice, nie zdawałam sobie sprawy, ile stresu mnie czeka. Umawianie się do różnych lekarzy, praca, mieszkanie, podatki. Teraz trzeba mieć w głowie wszystko: co zjem na obiad, muszę zaplanować zakupy, pogodzić to z pracą i innymi obowiązkami. Więc gdzie podział się ten czas beztroskiej zabawy w dorosłym życiu, gdzie nikt mnie nie kontroluje? Niestety, ale życie kontroluje i pilnuje nas bardziej niż surowy rodzic. Nie możesz mu odpyskować i pójść w drugą stronę. Najgorsze, że boję się mojego świata, dorosłego życia, wszystkiego. Czy dam radę stawić temu czoła? Nadal mieszkam z rodzicami, co bardzo ułatwia mi życie, ale czas wziąć sprawy w swoje ręce. Zginę albo wygram- jadę do Stolicy.

Kto z nas będąc dzieckiem, nie marzył o dorosłości? Ja na pewno. Miałam dosyć szkoły, rodzeństwa, wsi na której mieszkam. Teraz mam dosyć życia, a kocham moją rodzinę, spokojną okolicę i cisze która tu panuje. Kiedyś bycie dorosłym to przede wszystkim; alkohol- teraz go nienawidzę, jest obrzydliwy i powoduje przykre skutki w zachowaniu, nie mówiąc już o zdrowiu fizycznym;...

Oj, przyszło. I to przeżyłam gorzką lekcję. Na studiach urodziłam dziecko, szybko wyszłam za mąż, zero wsparcia męża, a do tego wieczne kłótnie i problemy. Nie tak miało to wyglądać. Inaczej sobie to wyobrażałam. Życie to nie komedia romantyczna o czym przekonałam się szybko i boleśnie. Dziś nie żałuję. Mam cudownego syna, a wszystkie ciężkie chwile wzmocniły mnie i nauczyły życia. Teraz z niego czerpię pełnymi garściami i cieszę się małymi rzeczami nie przejmując blahostkami. Przecież zawsze mogłoby być gorzej, a każde doświadczenie uboga a człowieka.

Oj, przyszło. I to przeżyłam gorzką lekcję. Na studiach urodziłam dziecko, szybko wyszłam za mąż, zero wsparcia męża, a do tego wieczne kłótnie i problemy. Nie tak miało to wyglądać. Inaczej sobie to wyobrażałam. Życie to nie komedia romantyczna o czym przekonałam się szybko i boleśnie. Dziś nie żałuję. Mam cudownego syna, a wszystkie ciężkie chwile wzmocniły mnie i...

Zdecydowanie dorosłość jest przereklamowana.
Patrząc na rodzinę, jak funkcjonują, w dorosłym świecie wiedziałam, że nie będzie łatwo. Stwierdziłam, że muszę znaleźć pracę, pierwszy rok po szkole pomagałam siostrze, w opiece przy dzieciaczku, odpowiadało mi to bo były to łatwe pieniążki, chociaż nie chciałam ich przyjąć. Mam 22 lata i stwierdziłam, że jednak chciałabym pójść na studia dzienne, ale żeby przynajmniej przez 2 miesiące się utrzymać na nich, musiałam znaleźć pracę. Owszem było dużo ofert, wysłałam z 50 CV do różnych firm i sklepów. Ale nie dostałam żadnej odpowiedzi. Zapytacie dlaczego? A dlatego że większość pracodawców oczekuje doświadczenia przynajmniej 10-letniego. Już miałam się poddać tej trudnej dorosłości, ale siostra na mówiła mnie, żeby poszła z CV do sklepu Kik, i tam od razu mnie przyjęła pani menadżer na rozmowę i już od miesiąca tam pracuję na pół etatu. Nie wiem jak, to będzie, gdy i czy dostanę się na studia, ale już wiem, że w dzisiejszym świecie wszyscy oczekują, że uczniowie po szkole powinni mieć już 21 lat i 30 lat doświadczenia. Ale prawda jest inna po szkole, trzeba łapać jakąkolwiek pracę, żeby doświadczenie zdobyć a jak już będziemy mieć doświadczenie, do będziemy za starzy, żeby pracować. Oto jest dorosłość i jej trudy. A jeszcze nawet nie mam problemów z mieszkaniem, ratami rachunkami i innymi rzeczami, którymi zajmują się moi rodzice i rodzeństwo starsze, w swoim dorosłym życiu.

Zdecydowanie dorosłość jest przereklamowana.
Patrząc na rodzinę, jak funkcjonują, w dorosłym świecie wiedziałam, że nie będzie łatwo. Stwierdziłam, że muszę znaleźć pracę, pierwszy rok po szkole pomagałam siostrze, w opiece przy dzieciaczku, odpowiadało mi to bo były to łatwe pieniążki, chociaż nie chciałam ich przyjąć. Mam 22 lata i stwierdziłam, że jednak chciałabym pójść...

Jak będę miał osiemnaście lat...Niech tylko będę pełnoletnia...Już wkrótce będę dorosła i...Takie myśli krążyły w mojej głowie przed przekroczeniem owej -jak mi się wydawało-magicznej bariery -ukończenia osiemnastu lat. Wydawało mi się, że po wejściu w świat pełnoletności będę mogła cieszyć się upragnioną wolnością, niezależnością, samodzielnością bez żadnych ograniczeń. Z początku życie rzeczywiście wydawało się atrakcyjniejsze. W końcu mogłam sama decydować o sobie! Z czasem przekonałam się, że dorosłość ma swoje dobre i złe strony. Przyjemnie jest kupić sobie coś za własnoręcznie zarobione pieniądze, decydować, gdzie chcę jechać na wakacje, założyć własną rodzinę, urządzać własny dom. Niestety, czasami pełnoletniość potrafi przytłaczać nadmiarem odpowiedzialności i obowiązków. Cieknący kran, płacenie rachunków, problemy w rodzinie, niepokój o pracę, mało czasu dla siebie- to tylko niektóre wady, które sprawiają, że czasami tęsknię za dzieciństwem i doceniam ten magiczny etap mojego życia. Och, jak to było wspaniale, gdy rodzice troszczyli się o wszystko,a ja mogłam spędzać czas na zabawie, nie martwiąc się o przyszłość. Gdy życie mnie przytłacza żałuję, że nie mam wehikułu czasu i nie mogę choć na jakiś czas stać się beztroskim dzieciaczkiem, który zawsze znajdzie ulgę, pocieszenie i wsparcie w ramionach rodziców.

Jak będę miał osiemnaście lat...Niech tylko będę pełnoletnia...Już wkrótce będę dorosła i...Takie myśli krążyły w mojej głowie przed przekroczeniem owej -jak mi się wydawało-magicznej bariery -ukończenia osiemnastu lat. Wydawało mi się, że po wejściu w świat pełnoletności będę mogła cieszyć się upragnioną wolnością, niezależnością, samodzielnością bez żadnych ograniczeń. Z...

Dla mnie wejście w dorosłość było jak dla pieszego idącego chodnikiem kolejny krok w sensie nic się nie zmieniło. Po prostu zwiększyła się liczba do 18 tak zwanych lat czy okrążeń Ziemi wokół Słońca. Być może inni po tym kroku w/w pieszego inni przechodnie czy też jego pies z którym jest na spacerze zaobserwowali jakąś zmianę. Lecz w środku jestem taki sam jak dzień, miesiąc, rok, dwa lata przed 18 - tymi urodzinami. Moim skromnym zdaniem ludzi zmieniają sytuacje w jakich się znajdują i wydarzenia w ich życiu, które mogą na nich wpłynąć lecz nie upływ czasu.

Dla mnie wejście w dorosłość było jak dla pieszego idącego chodnikiem kolejny krok w sensie nic się nie zmieniło. Po prostu zwiększyła się liczba do 18 tak zwanych lat czy okrążeń Ziemi wokół Słońca. Być może inni po tym kroku w/w pieszego inni przechodnie czy też jego pies z którym jest na spacerze zaobserwowali jakąś zmianę. Lecz w środku jestem taki sam jak dzień,...

Nic się nie zmieniło, mimo posiadania dowodu, mimo robienia "dorosłych" rzeczy, mimo całego mówienia o tym jak cudownie być dorosłym. W pierwszy dzień nic. W drugi też. Po tygodniu już nie czekałam na fajerwerki. Nic się nie zmieniło w dniu moich osiemnastych urodzin. Wciąż byłam zależna od rodziców i ich pieniędzy, wciąż u nich mieszkałam, wciąż musiałam chodzić do tej samej szkoły. Nie czułam żadnej zmiany.
Teraz po kilku latach od tego momentu wiem, że zmiany przychodzą powoli, że z biegiem czasu rzeczywiście coś się we mnie zmieniło, inaczej patrzę na świat niż wtedy. Mimo początkowego zawiedzenia się "cudowną dorosłością" teraz wiem, że spokojne dorośnięcie jest lepsze, bo pozwala nauczyć się siebie.

Nic się nie zmieniło, mimo posiadania dowodu, mimo robienia "dorosłych" rzeczy, mimo całego mówienia o tym jak cudownie być dorosłym. W pierwszy dzień nic. W drugi też. Po tygodniu już nie czekałam na fajerwerki. Nic się nie zmieniło w dniu moich osiemnastych urodzin. Wciąż byłam zależna od rodziców i ich pieniędzy, wciąż u nich mieszkałam, wciąż musiałam chodzić do tej...

Pełnoletnie piwo wcale nie różni się smakiem od tego nielegalnego. Kasjerki w sklepach wciąż nie zwracają się do Ciebie per "Pani". Jazda samochodem, choć początkowo ekscytująca, po 5 miesiącach staje się żmudną codziennością. Legalne wejścia do klubów i pokazywanie tego wyczekiwanego dowodu wcale nie cieszą tak jak myślałam. A ja wciąż jestem tą samą roztrzepaną, zasypiającą na pierwsze lekcje dziewczyną z głową w chmurach. Wciąż nie wiem kim chcę zostać w przyszłości. "Jesteś już dorosła, powinnaś mieć jakieś plany."- słyszę. Pełnoletnim stajemy się z dnia na dzień, ale nie dorosłym. Wciąż mamy prawo do popełniania błędów, szaleństw i zabawy. I nie, nie musimy z dniem stania się "dorosłym" znać tematu swojej pracy magisterskiej. ;)

Pełnoletnie piwo wcale nie różni się smakiem od tego nielegalnego. Kasjerki w sklepach wciąż nie zwracają się do Ciebie per "Pani". Jazda samochodem, choć początkowo ekscytująca, po 5 miesiącach staje się żmudną codziennością. Legalne wejścia do klubów i pokazywanie tego wyczekiwanego dowodu wcale nie cieszą tak jak myślałam. A ja wciąż jestem tą samą roztrzepaną,...