Tak, przyszło mi zderzyć się z rzeczywistością po wejściu w świat pełnoletności. Sądziłam, że permanentny smutek jest oznaką dojrzewania, że wahania nastrojów to tylko burza hormonalna tak typowa dla nastolatków. Niemożność porozumienia się z rodzicami w trudnych chwilach, a także brak rozmowy z kimkolwiek o tym, co siedzi głęboko w głowie - to wszystko sprawiało, że czułam się przeraźliwie zagubiona, jednak miałam tę malutką nadzieję, że to minie w momencie, gdy wkroczę w dorosłość. I nagle czar prysł.
Po dziesięciu latach od osiągnięcia pełnoletności wiem, że nieprzepracowane traumy nigdy nie dadzą o sobie zapomnieć. Że smutek, który nosi się w sobie nie zniknie, gdy się o nim nie opowie. Że lęk przed nieznanym nie przemieni się w wyzwanie, lecz na zawsze pozostanie lękiem. I przede wszystkim - że brak zrozumienia nigdy nie przestanie boleć.
Apeluję do rodziców dojrzewających dzieci - rozmawiajcie ze swoimi nastolatkami, a jeśli nie potraficie, zapewnijcie im psychologiczną pomoc.
Bo te wszystkie nieuświadomione negatywne emocje mogą przekształcić się w demony, które zagnieżdżą się w ich duszach na długie lata.

Tak, przyszło mi zderzyć się z rzeczywistością po wejściu w świat pełnoletności. Sądziłam, że permanentny smutek jest oznaką dojrzewania, że wahania nastrojów to tylko burza hormonalna tak typowa dla nastolatków. Niemożność porozumienia się z rodzicami w trudnych chwilach, a także brak rozmowy z kimkolwiek o tym, co siedzi głęboko w głowie - to wszystko sprawiało, że czułam...

Tak jak bohaterce powieści Sylwii Plath, przyszło mi zderzyć się z rzeczywistością po wejściu w świat pełnoletniości, i to nie raz, a każde takie zderzenie było niezwykle bolesne. Myślę jednak, że wszystkie doświadczenia życiowe należy traktować jak ważne lekcje, i starać się wykorzystać je jako nauczki na przyszłość. Warto podchodzić do złych wydarzeń z pokorą, gdyż czasem zwyczajnie musi boleć, abyśmy mogli się czegoś nauczyć.

Tak jak bohaterce powieści Sylwii Plath, przyszło mi zderzyć się z rzeczywistością po wejściu w świat pełnoletniości, i to nie raz, a każde takie zderzenie było niezwykle bolesne. Myślę jednak, że wszystkie doświadczenia życiowe należy traktować jak ważne lekcje, i starać się wykorzystać je jako nauczki na przyszłość. Warto podchodzić do złych wydarzeń z pokorą, gdyż czasem...

Kiedy stuknęła mi osiemnastka, zrobiłam kurs na prawo jazdy. Mój instruktor był przemiłym człowiekiem, nadawaliśmy na tych samych falach, w samochodzie zawsze było wesoło. Egzamin zdałam za pierwszym razem - znowu trafiłam na miłego, wyrozumiałego człowieka. Potem zostało już tylko złożyć papiery w urzędzie - wreszcie dostałam upragniony plastik i zostałam kierowcą!
Przez rok jeździłam ostrożnie i powoli, świadoma tego, że ciągle jestem zielona i niedoświadczona. Stopniowo nauczyłam się wjeżdżać do wąskiej bramy, manewrować na ciasnych parkingach, a nawet zmieniać koło. Mniej więcej po roku od otrzymania prawa jazdy przemknęła mi myśl, że chyba już jestem prawdziwym kierowcą...
Następnego dnia głośny zgrzyt lusterka o drzwi garażowe uświadomił mi donośnie, że taki ze mnie kierowca jak z koziej du..., ekhm, to znaczy, że muszę się jeszcze dużo nauczyć.

Kiedy stuknęła mi osiemnastka, zrobiłam kurs na prawo jazdy. Mój instruktor był przemiłym człowiekiem, nadawaliśmy na tych samych falach, w samochodzie zawsze było wesoło. Egzamin zdałam za pierwszym razem - znowu trafiłam na miłego, wyrozumiałego człowieka. Potem zostało już tylko złożyć papiery w urzędzie - wreszcie dostałam upragniony plastik i zostałam kierowcą!
Przez...

Pochodzę z małej miejscowości a po skończeniu studiów,zachciało mi się zostać w dużym mieście (Wrocław) i zacząć samodzielne życie. Wynajęłam mieszkanie i rozpoczęłam różne,dorywcze prace,mając nadzieję,że wkrótce znajdę pracę na etacie.Niestety,mocno zderzyłam się z rzeczywistością,bo nie miałam tupetu,pazerności i nie umiałam iść po trupach aby osiągnąć cel.Wielkie miasto okazało się dżunglą,w której walczyłam o przeżycie,a miał to być raj.W dodatku nie miałam wówczas prawa jazdy ,a wszędzie było daleko,do tego ogromne korki i w każde miejsce docierałam spóźniona. Bardzo szybko odechciało mi się wielkiego miasta i z ulgą wróciłam do swojego małego,przytulnego miasteczka,w którym znalazłam dobrą pracę na etacie i jestem w niej do dziś.Mimo wszystko nie żałuję tego doświadczenia,bo nauczyło mnie cenić pewne rzeczy i wartości,których wcześniej aż tak bardzo nie dostrzegałam.Uwielbiam Wrocław i cieszę się,że dane mi było tam pomieszkać,ale wiem teraz,że "wszędzie dobrze,ale w domu najlepiej" lub "wszędzie dobrze gdzie nas nie ma"

Pochodzę z małej miejscowości a po skończeniu studiów,zachciało mi się zostać w dużym mieście (Wrocław) i zacząć samodzielne życie. Wynajęłam mieszkanie i rozpoczęłam różne,dorywcze prace,mając nadzieję,że wkrótce znajdę pracę na etacie.Niestety,mocno zderzyłam się z rzeczywistością,bo nie miałam tupetu,pazerności i nie umiałam iść po trupach aby osiągnąć cel.Wielkie miasto...

W moim przypadku nie odczułam jakoś bardzo boleśnie uderzenia dorosłości. Dlaczego? Dlatego, że nie pozwalam na usunięcie ze swojego życia cząstki dzieciństwa. Nie chcę być jedną z tych poważnych, zapracowanych, dążących do niemożliwego ideału dorosłym, który widzi kapelusz, a nie słonia połkniętego przez węża. Zawsze staram się dostrzegać drobne i miłe rzeczy, te drobiazgi, które wywołują uśmiech na mojej twarzy oraz koją duszę. Po co mi ta gonitwa, która doprowadzi do chwilowego szczęścia, materialnego szczęścia, a stracę tę beztroskę, do której już nigdy nie uda mi się wrócić? Jestem zdania, że nigdy nie powinno się zapominać, że jest się dzieckiem, tylko po prostu w ciele trochę starszym, trochę pomarszczonym, trochę posiwiałym, ale dzieckiem pełnym życia, wyobraźni i prostego, zwykłego szczęścia.

W moim przypadku nie odczułam jakoś bardzo boleśnie uderzenia dorosłości. Dlaczego? Dlatego, że nie pozwalam na usunięcie ze swojego życia cząstki dzieciństwa. Nie chcę być jedną z tych poważnych, zapracowanych, dążących do niemożliwego ideału dorosłym, który widzi kapelusz, a nie słonia połkniętego przez węża. Zawsze staram się dostrzegać drobne i miłe rzeczy, te...

Eh, dorosłość... Jako dzieciak o niej marzyłam, teraz marzę o dzieciństwie!
Zawsze myślałam: "chcę w końcu iść do pracy, zarabiać własne pieniądze, a nie tkwić w tej nudnej szkole, która mnie wykańcza...". Tymczasem jest tak, że szkoła w porównaniu z pracą to była bułka z masłem!
Wcale nie jest tak łatwo znaleźć dobrą i satysfakcjonującą pracę i ją utrzymać. Każdy chciałby bowiem zarobić, a przy tym się NIE NAROBIĆ. Ale tak się nie da.
Miałam już wiele prac, w każdej po pewnym czasie czułam się źle, nie lubiłam tego co robię... Ciągła presja szefostwa, wyścig szczurów, stresujące sytuacje, w których nie radziłam sobie najlepiej.
Cały czas szukam własnej drogi, jak dotąd większość moich prac zarobkowych mnie męczyła, wysysała ze mnie życie i w końcu rezygnowałam...
Dorosłość, a także praca, to nie jest wcale łatwa sprawa. Chciałabym wrócić do szkoły, gdzie z perspektywy czasu wszystko wydaje się takie banalne...

Eh, dorosłość... Jako dzieciak o niej marzyłam, teraz marzę o dzieciństwie!
Zawsze myślałam: "chcę w końcu iść do pracy, zarabiać własne pieniądze, a nie tkwić w tej nudnej szkole, która mnie wykańcza...". Tymczasem jest tak, że szkoła w porównaniu z pracą to była bułka z masłem!
Wcale nie jest tak łatwo znaleźć dobrą i satysfakcjonującą pracę i ją utrzymać. Każdy chciałby...

Chyba jedyne, co mnie wtedy rozczarowało i rozczarowuje nadal, to ludzie, z którymi muszę mieć kontakt (bo praca, bo szkoła, bo kobieta w sklepie, bo sprawa w urzędzie, bo to, bo tamto...)
Psia krew, większość z dorosłych nie jest przez to ani mądrzejsza, ani dojrzalsza, ludziom brakuje pokory i uczciwości. Są niesłowni, nieterminowi, nieznośni. I wstydzą się tańczyć na chodniku, czekając na zielone na przejściu. Zbywają się milczeniem, oceniają. Nie chcą być najlepszą wersją siebie. Nie chcą, żeby nam wszystkim ze sobą było dobrze, czysto, bezpiecznie.
Jakie wyciągam wnioski?
Muszę dawać dobry przykład - choćby tym śmierdzącym sąsiadom z klatki. Nie pouczać, ale robić tak, żeby sami "wpadali" na "genialne pomysły". Dobrotliwie podpuszczać. I przy tym nie ufać zbyt łatwo, trzymać łajdactwo na dystans. Chronić swoje królestwo.

Chyba jedyne, co mnie wtedy rozczarowało i rozczarowuje nadal, to ludzie, z którymi muszę mieć kontakt (bo praca, bo szkoła, bo kobieta w sklepie, bo sprawa w urzędzie, bo to, bo tamto...)
Psia krew, większość z dorosłych nie jest przez to ani mądrzejsza, ani dojrzalsza, ludziom brakuje pokory i uczciwości. Są niesłowni, nieterminowi, nieznośni. I wstydzą się tańczyć na...

Dorosłość. Mnie trochę rozczarowało macierzyństwo. Bo przecież internet "kipi" od pięknych mam, które świetnie sobie radzą, wszystko ogarniają, a ich dzieci są wiecznie uśmiechnięte. Ale to tylko wycinek rzeczywistosci.

Z jednej strony piękna sprawa bycie mamą. Cały czas czujesz się potrzebna,rączki wyciągają się tylko do ciebie, nóżki tuptają tylko w twoją stronę. Bo jesteś całym światem.

Z drugiej masa nieprzespanych nocy, rozdrażnienie, nerwowość, zmęczenie, kumulacja emocji sprawiających, że czujesz się jakbyś miała zaraz zostać zawinięta w kaftan. Nie zawsze ogarniasz, obwiniasz się, że można lepiej, bo inne sobie radzą.

Cały czas odnajduję się w tej roli, która jednak nie jest tak kolorowa jak promują to media szeroko pojęte.

Dorosłość. Mnie trochę rozczarowało macierzyństwo. Bo przecież internet "kipi" od pięknych mam, które świetnie sobie radzą, wszystko ogarniają, a ich dzieci są wiecznie uśmiechnięte. Ale to tylko wycinek rzeczywistosci.

Z jednej strony piękna sprawa bycie mamą. Cały czas czujesz się potrzebna,rączki wyciągają się tylko do ciebie, nóżki tuptają tylko w twoją stronę. Bo...

Niedawno stałam się pełnoletnia, co odczułam już w dniu urodzin. Zostałam zaproszona na krótką rozmowę, której tematem było moja dalsza nauka, ponieważ personel szkoły uznał, że wraz z osiągnięciem pełnoletności mam prawo odmówić dalszego uczęszczania do ośrodka i mogę się wypisać (czasami wydaje mi się, że moje problemy odbierają jako niechęć dalszej nauki). Jako osoba pełnoletnia, muszę być świadoma, że podejmowane prze zemnie decyzje, będą miały konsekwencje, które będę musiała przyjąć. Będąc młodszą osobą, wyobrażałam sobie, że osiemnaste urodziny otwierają wielką bramę, która pozwala nam robić co chcemy. Byłam przekonana, że osoba pełnoletnia jest otoczona grupą przyjaciół, którzy tak jak i my, chcą zmieniać więcej, niż mogą. Pełnoletność zawsze kojarzyła mi się z momentem w którym natychmiast muszę stać się samodzielna, realizować wieloletnie plany i podążać za innymi. Jednak zrozumiałam, że pomimo, że jestem pełnoletnia, zawsze mogę liczyć na pomoc innych i nie zmuszać się do czegoś, czego wymagają ode mnie inni. Powinnam realizować cele, które sama sobie wyznaczę, zamiast próbować spełnić oczekiwania, które przez lata miałam okazję wysłuchiwać z ust wielu osób. Pełnoletność jest dla mnie nowym rozdziałem, który daje szansę na wiele zmian. Niektóre będą mniej ważne, ale inne wpłyną na resztę mojego życia.

Niedawno stałam się pełnoletnia, co odczułam już w dniu urodzin. Zostałam zaproszona na krótką rozmowę, której tematem było moja dalsza nauka, ponieważ personel szkoły uznał, że wraz z osiągnięciem pełnoletności mam prawo odmówić dalszego uczęszczania do ośrodka i mogę się wypisać (czasami wydaje mi się, że moje problemy odbierają jako niechęć dalszej nauki). Jako osoba...

Dorosłość - jaka jest, każdy widzi. A każdy patrzy na swój sposób, swoimi oczami i swoją miarą ją mierzy. Jedni spotykają ją na studiach, inni w pierwszej pracy, co poniektórzy dopiero, gdy mają dzieci. Ja 30 wiosen mam już za sobą, pracuje, spłacam kredyt i planuje ślub. Chodzę do urzędów, załatwiam sprawy, codziennie borykam się z masą "dorosłych problemów", ale kiedy wracam do domu zmęczona i zniechęcona, włączam laptopa i gram, następnie oglądam anime lub zwykłe kreskówki, wcinając przy tym żelki i powiem jedno, nie wiem jak to jest zderzyć się z dorosłością, bo jak mawia mój narzeczony, jestem dużym dzieckiem i chyba nigdy nie dorosnę!

Dorosłość - jaka jest, każdy widzi. A każdy patrzy na swój sposób, swoimi oczami i swoją miarą ją mierzy. Jedni spotykają ją na studiach, inni w pierwszej pracy, co poniektórzy dopiero, gdy mają dzieci. Ja 30 wiosen mam już za sobą, pracuje, spłacam kredyt i planuje ślub. Chodzę do urzędów, załatwiam sprawy, codziennie borykam się z masą "dorosłych problemów", ale...