Ciemność jest najgorsza. Najgłębsza i najbardziej żarłoczna kiedy jestem sama w domu. Otacza mnie, dusi nieubłaganie, aż pękam i krzyczę. Płaczę.

Leżę pod kołdrą i drżę bo wiem, że ten potwór nie zostawi mnie w spokoju. Uśmiecha się lubieżnie za każdym razem kiedy wychylam leciutko głowę spod pościeli. Jego ciche kroki to zbliżają się to oddalają, zupełnie jakby grał ze mną w jakąś grę. Wiem, że nosi maskę, skrywa swe przegniłe oblicze, a cienie są jego domem. Jedynie światło potrafi go zranić, jednak często po prostu je niszczy - rozbija żarówkę, wywraca lampę - a ja za bardzo boję się naprawić szkody.

Więc leżę i czekam. Podłoga często skrzypi. A noc nie mija. Wciąż trwa. Pieką mnie oczy, ale nie potrafię ich zamknąć. Muszę czuwać by potwór mnie nie połknął. Kiedy śpię jest dużo gorzej, wtedy z ledwością mu uciekam, najczęściej z pierwszym promieniem słońca.
Paraliż jest nie do wytrzymania... To wszystko jest nie do wytrzymania.
Zegar wybija trzecią, a szepty spod łóżka wypluwają jeszcze większe obrzydliwości. Czuje, że tym razem nie dam rady. Ciemność pochłonie mnie, a potwór dobije...
Podłoga znów skrzypi, tym razem bliżej.
Już nie mogę.
Nie wytrzymam.

Ciemność jest najgorsza. Najgłębsza i najbardziej żarłoczna kiedy jestem sama w domu. Otacza mnie, dusi nieubłaganie, aż pękam i krzyczę. Płaczę.

Leżę pod kołdrą i drżę bo wiem, że ten potwór nie zostawi mnie w spokoju. Uśmiecha się lubieżnie za każdym razem kiedy wychylam leciutko głowę spod pościeli. Jego ciche kroki to zbliżają się to oddalają, zupełnie jakby grał ze...

Słyszę płacz małej dziewczynki. Moje serce nie znosi płaczu, więc postanawiam ją pocieszyć.
-Nie płacz. Co się stało?
-Boję się - odpowiada przez łzy dziewczynka. Nie odpowie mi czemu, więc nie mam po co pytać.
-Każdy się czegoś boi... - odpowiadam zamiast tego.
-Naprawdę? A ty, czego się boisz?
-Opowiem Ci coś, dobrze? Słowa. Wszędzie są słowa. Na trawie, rękach, wszędzie. Płyną razem z łódkami, latają razem z wiatrem, ale nie pozwalają siebie dostrzec. Pozwalają na to tylko nielicznym, z czego jedni, zakochani w nich czyniom ich swymi przyjaciółmi, a drudzy, którzy nie potrafią ich docenić niedługo tracą to pozwolenie.
-Ale miałaś powiedzieć czego się boisz! Czego?
Uśmiecham się smutno;
-Tego, że będę jedną z tych drugich osób.
-Nie rozumiem...

Słyszę płacz małej dziewczynki. Moje serce nie znosi płaczu, więc postanawiam ją pocieszyć.
-Nie płacz. Co się stało?
-Boję się - odpowiada przez łzy dziewczynka. Nie odpowie mi czemu, więc nie mam po co pytać.
-Każdy się czegoś boi... - odpowiadam zamiast tego.
-Naprawdę? A ty, czego się boisz?
-Opowiem Ci coś, dobrze? Słowa. Wszędzie są słowa. Na trawie, rękach,...

Nieznane jednak nie okazało się najgorsze. Ciekawość pomagała przyjąć nowe doświadczenia, rozumieć zasadę ich działania. Dla Mateusza największą grozą było zaburzenie znanego porządku. Jeśli nagle natknie się na jakieś mityczne stworzenie to przecież może uznać, że one zawsze znajdowało się w tym świecie. Co jednak, gdy znana rzeczywistość przestaje być sobą?
Po raz kolejny wybudził się ze snu i trafił…Trafił do nowego snu. Zagubił się gdzieś, ale nie wiedział gdzie. Za każdym razem rozmyślał czy to miejsce jest prawdziwą rzeczywistością. W tyle głowy ciągle krzyczała niepewność a panika czekała za każdym rogiem. Wydawało się, że teraz już wrócił. Obudził się i może zapomnieć o tym szaleństwie.
Szedł do pracy w ciszy i spokoju, nie spotkał nikogo po drodze. To wcale nie było tak niesamowite. Zdziwienie przyszło dopiero, gdy wszedł do budynku. Wszędzie panowała cisza. Zegary tykały w jakiś dziwny sposób. Ten dźwięk nie wydawał się na miejscu. Spojrzał na siebie w lustrze, które koleżanka zawsze trzymała na półce. Wyglądał normalnie. Skąd niepokój?
Odruchowo spojrzał za siebie. Cała jego załoga z pracy stała i zwyczajnie patrzyła się na niego. Rzucił okiem na zegarek i włos mu się zjeżył. Wskazówki szły w odwrotną stronę. Z każdym ich ruchem ludzie poruszali się o krok do przodu. W dziwny, nienaturalny sposób zbliżali się do niego. Ich ruchy były pokręcone, nieludzkie, zwyczajnie szaleńcze. To musiał być sen. To tylko sen… - zamknął oczy licząc na przebudzenie.

Nieznane jednak nie okazało się najgorsze. Ciekawość pomagała przyjąć nowe doświadczenia, rozumieć zasadę ich działania. Dla Mateusza największą grozą było zaburzenie znanego porządku. Jeśli nagle natknie się na jakieś mityczne stworzenie to przecież może uznać, że one zawsze znajdowało się w tym świecie. Co jednak, gdy znana rzeczywistość przestaje być sobą?
Po raz kolejny...

Drżącą ręką ścieram pot z czoła. Wpadający przez okno promyk słońca sprawia, że otwieram oczy. Budzę się, jednak w zupełnie nieznanym mi pomieszczeniu. Nie mam pojęcia, gdzie jestem. Drapię się po głowie. Po chwili wszystko sobie przypominam. Trwa trzecia wojna światowa. Wraz z rodzicami chronimy się w schronie. Nawet nie wiem, przeciwko komu walczymy. Wszystko stało się tak nagle, że nawet nie zdążyliśmy zabrać przenośnego radia. Rodzice jeszcze śpią, nie zamierzam ich budzić. Nad nami rozlega się kakofonia dźwięków. Słychać jakieś wystrzały broni, mam wrażenie, że również i silniki pojazdów. Wczoraj było spokojniej- żadnych odgłosów. Jestem przerażona. „ Oby nas nie znaleźli"- modlę się w duchu. Po chwili rozlegają się czyjeś krzyki. Boję się. Nie wiem, czy to głosy w mojej głowie i oszalałam, czy też naprawdę je słyszę, jednak jeżeli są prawdziwe, to wolałabym oszaleć. Serce dudni mi w piersi. Zaczynam obgryzać paznokcie. Są tak niewyobrażalnie blisko. Jeszcze nigdy w życiu tak się nie martwiłam. Nagle wszystko ustaje. Z ulgą wypuszczam powietrze, gdy drzwi do schronu otwierają się z hukiem. Do pomieszczenia wkraczają uzbrojeni ludzie. Ich wyrazy twarzy są groźne, każdy z nich nosi mundur i trzyma w ręku karabin. Nagle jeden z nich, prawdopodobnie dowódca, mówi coś w niezrozumiałym dla mnie języku do pozostałych. Czekam na ich reakcję. Mam kruchą nadzieję, że zostawią nas w spokoju. Cofam się w kąt pomieszczenia. Niespodziewanie otwierają ogień w kierunku moich rodziców. Wrzeszczę. Mordują ich. Tak po prostu. Opadam na kolana. Ich krew i strzępki mózgu plamią moją twarz i ubranie. Nie mogę złapać oddechu. Mój świat się wali. Pragnę śmierci. Tylko to jest dla mnie istotne w owym momencie, gorzej już być nie może. Mylę się. Bardzo. Jeden z zabójców wyciągną ku mnie dłoń, odruchowo odsuwam się. Dostrzegam tylko tatuaż na jego ręku- „Piekło jest puste. Wszystkie diabły są tu", po czym wnika do mojej głowy. Jedyne co z początku czuję, to przenikający ból. Jakby ktoś wbił mi w ciało tysiąc igieł. Przed oczami mam tysiące obrazów. Pojawiają się twarze moich rodziców, zmasakrowane, pytające, czemu ich nie uratowałam. Po chwili widzę mężczyznę z piłą łańcuchową umazanego krwią. Trzyma coś w ręku. Przyglądam się dokładniej. To głowa mojego chłopaka. Krzyczę. To jest jak tortury. Najwyraźniej obcego przybysza zachęcają moje wrzaski, bo pokazuje mi znacznie więcej. Widzę egzorcyzmy. Ksiądz wyraźnie słabnie, a opętana osoba wygina się nienaturalnie. Słyszę trzask łamanych kości. Znowu to się dzieje, rozpoznaję moją przyjaciółkę. Histerycznie szlocham. Niech to się skończy. Błagam na kolanach. Nikt nie słucha. Znowu tak samo. Mój prześladowca jest nienasycony. Przed oczami staje mi jakiś mężczyzna gwałcący nastolatkę. Proszę, aby ta dziewczyna nie okazała się nikim bliskim. Na próżno. To moja siostra. Znowu krzyczę. Mam wrażenie, że zaraz wypluję płuca. Całe życie przelatuje mi przed oczami, poprzeplatane szeregiem dziwnych obrazów. Widzę setki ludzi prowadzonych na śmierć, widzę brutalne zabójstwo dziecka, oczy, nie wiem czyje, może jakiegoś demona.W tym momencie jestem skłonna uwierzyć w ich istnienie. Bo przecież jak inaczej to wytłumaczyć? Zaciskam pięści, wbijam sobie paznokcie do momentu, aż z moich rąk leci krew. To nic nie daje. Tajemniczy mężczyzna nadal kontroluje mój umysł. Mam wrażenie, że zaraz wypluję sobie płuca. To trwa całą wieczność. Czuję, że z nosa leci mi krew. Nie zadaję sobie trudu, by go wytrzeć. Wstrząsają mną dreszcze. Nadal widzę najgorsze okropieństwa tego świata. Przerażają mnie. Wariuję. Mam ochotę strzelić sobie kulką w łeb. Po jakimś czasie wszystko ustaje. Znów jestem w schronie. Obok leżą ciała rodziców. Koło mnie leży pistolet. Celuję w siebie. Nie mogę tak żyć. Pociągam za spust. Ciemność wyciąga po mnie swe macki. Strach wygrał.

Drżącą ręką ścieram pot z czoła. Wpadający przez okno promyk słońca sprawia, że otwieram oczy. Budzę się, jednak w zupełnie nieznanym mi pomieszczeniu. Nie mam pojęcia, gdzie jestem. Drapię się po głowie. Po chwili wszystko sobie przypominam. Trwa trzecia wojna światowa. Wraz z rodzicami chronimy się w schronie. Nawet nie wiem, przeciwko komu walczymy. Wszystko stało się...

Gdzie ja jestem? Czyje to łóżko? Czemu to ubranie tak strasznie drapie? Te spodnie i to na górze...ko..kof..kosz..cholera jak to się nazywa..a za oknem kwitną magnolie. Trzeba wyjść i podciąć gałęzie, nawóz powinien jeszcze być, kompost też. Ważne są proporcje i pestycydy. Ale to nie do magnolii.

- Tata?

Kim jesteś? Przyszlas mnie stąd zabrać? Muszę podciąć gałęzie, magn..mag, tym krzewom. I zapnij mi to cholerstwo. Gdzie jest moje ubranie? I łóżko?

-Tato, uspokój się. Za chwilkę przyjdzie pielęgniarka, da Ci coś na uspokojenie. Jesteś w swoim pokoju, to Twoje łóżko. Magnolie już dawno straciły kwiaty, jest zima.

Moje łóżko, moje magnolie. Zima. Czas szybko leci. A kim Ty jesteś?

-To ja tato, Henryka.

Pielęgniarka.

-Córka.

A gdzie jestem? Gdzie moje łóżko?

-W klinice, leczą tu pamięć, naprawiają wspomnienia.

A moją magnolie?

-Jak tylko nadejdzie wiosna

Wiosna.

Gdzie ja jestem? Czyje to łóżko? Czemu to ubranie tak strasznie drapie? Te spodnie i to na górze...ko..kof..kosz..cholera jak to się nazywa..a za oknem kwitną magnolie. Trzeba wyjść i podciąć gałęzie, nawóz powinien jeszcze być, kompost też. Ważne są proporcje i pestycydy. Ale to nie do magnolii.

- Tata?

Kim jesteś? Przyszlas mnie stąd zabrać? Muszę podciąć gałęzie,...

Najgorszy koszmar to ten, który trawi na codzień, a moim jest rodzinna klątwa - przekleństwo choroby powodującej gradualne zapominanie tego kim się jest, co się przeżyło, a w końcu kim są ci, którzy cię otaczają. Obsesyjnie prowadzę dzienniki, pamiętniki, robię notatki, aby mieć dowód na to, że żyłam, byłam, istniałam, gdyby klątwa dopadła i mnie. Kiedy nie mogę przypomnieć sobie detali z poprzedniego dnia, dopada mnie fala gorąca, lęk ściska gardło, w głowie huczy pytanie "czy to już?". Co z tego, że miało się życie, skoro nic się z niego nie pamięta? Czy nie lepiej w takim razie nie żyć w ogóle?

Najgorszy koszmar to ten, który trawi na codzień, a moim jest rodzinna klątwa - przekleństwo choroby powodującej gradualne zapominanie tego kim się jest, co się przeżyło, a w końcu kim są ci, którzy cię otaczają. Obsesyjnie prowadzę dzienniki, pamiętniki, robię notatki, aby mieć dowód na to, że żyłam, byłam, istniałam, gdyby klątwa dopadła i mnie. Kiedy nie mogę przypomnieć...

Dzień zaczynam normalnie, od budzika. Podnoszę rękę, by wyłączyć dzwoniący telefon, gdy czuję przenikliwy ból w lewym ramieniu. Z trudem dokańczam czynność, zaciskając zęby. Wstając z łóżka już płaczę, tak bardzo wszystko mnie boli.
Wlokę się do kuchni, krzycząc. Przybiega mama, woła mnie:
- Kochanie, czy wszystko w porządku? - pyta.
Ja jednak mogę tylko z trudem pokręcić głową.

Oto najgorszy scenariusz, jaki jestem w stanie sobie wyobrazić. Dla niektórych byłoby to zamknięcie z pająkami, klaunem, dla innych koniec świata. Ja jednak panicznie boję się bólu. Kiedy idę do dentysty, nie obchodzi mnie, czy stracę zęba, czy lekarz będzie mi grzebał w buzi - nie, ja po prostu boję się, że b ę d z i e b o l e ć. Z powodu mojego lęku nie chcę mieć w przyszłości dzieci, nie mogę normalnie pójść do dentysty. Ma to jednak swoje plusy, ponieważ nie robię żadnych niebezpiecznych rzeczy, w końcu gdy sobie coś zrobię, będę odczuwać ból.

Dzień zaczynam normalnie, od budzika. Podnoszę rękę, by wyłączyć dzwoniący telefon, gdy czuję przenikliwy ból w lewym ramieniu. Z trudem dokańczam czynność, zaciskając zęby. Wstając z łóżka już płaczę, tak bardzo wszystko mnie boli.
Wlokę się do kuchni, krzycząc. Przybiega mama, woła mnie:
- Kochanie, czy wszystko w porządku? - pyta.
Ja jednak mogę tylko z trudem pokręcić...

Jak tu ciemno, jak tu głucho… Mamo, jesteś tu? Tam ktoś jest, na pewno! Nie, nie zdaje mi się… Przecież widzę, zobacz! Rusza się! Nie, to nie otwarte okno… Za zasłoną ktoś się chowa!
Kto z nas nie zna tego strachu? Jednak czy dotyczy on tylko dzieci? Czy ten strach nie zostaje z nami również później?
Próbujemy go racjonalizować, tłumaczyć sobie, że przecież wszystko jest w porządku, że nikt nie chowa się pod łóżkiem ani za firanką. Ale sprawdzamy po raz kolejny, czy drzwi są zamknięte, czy nie ma kogoś w pokoju obok, czy na pewno nie zostawiliśmy uchylonego okna… Wbrew pozorom nasz strach jest bardziej realny, bo nie boimy się strasznego potwora, ale jeszcze straszniejszego, bo realnego, człowieka… Ile razy słyszeliśmy o włamaniach w środku nocy do mieszkań, nawet kiedy rodzina była w środku? O uśpieniu domowników, albo co gorsza, krzywdzeniu ich?
W świecie pełnym nienawiści i przemocy taki strach jest ciągle w nas obecny, zmienia tylko swoją postać. Czasami uda się go uśpić, sprawić by nie był zauważalny, jednak on nadal tam jest. I są noce, te bezsenne noce, kiedy uderza ze zdwojoną siłą. Dlatego czemu dziwić się dzieciom, że wymyślają potwora zza firanki? Może to odzwierciedlenie naszych strachów, do których czasem nie chcemy się przyznać?

Jak tu ciemno, jak tu głucho… Mamo, jesteś tu? Tam ktoś jest, na pewno! Nie, nie zdaje mi się… Przecież widzę, zobacz! Rusza się! Nie, to nie otwarte okno… Za zasłoną ktoś się chowa!
Kto z nas nie zna tego strachu? Jednak czy dotyczy on tylko dzieci? Czy ten strach nie zostaje z nami również później?
Próbujemy go racjonalizować, tłumaczyć sobie, że przecież wszystko jest w...

Każdy się czegoś boi. Nie ma ludzi nieustraszonych. Zazwyczaj przerażają nas rzeczy racjonalne takie jak śmierć, szybki upływ czasu oraz zbyt wiele nieprzeczytanych książek, które wciąż zalegają na półkach. Mój lęk jest jak najbardziej irracjonalny. Przerażają mnie ... gołębie. Spacerując po mieście, wciąż spotykam te skrzydlate szczury. Latają chaotycznie i ciągle mam wrażenie, że jeden z tych demonów zaraz wleci na mnie. Zazwyczaj zamieram na chodniku, próbując je ominąć. Inni ludzie wpatrują się we mnie i próbują nie parsknąć śmiechem. Jeśli mam pecha zwykły spacer zamienia się w próbę przetrwania. Przeciwnik jest silniejszy. Może zaatakować z góry...

Każdy się czegoś boi. Nie ma ludzi nieustraszonych. Zazwyczaj przerażają nas rzeczy racjonalne takie jak śmierć, szybki upływ czasu oraz zbyt wiele nieprzeczytanych książek, które wciąż zalegają na półkach. Mój lęk jest jak najbardziej irracjonalny. Przerażają mnie ... gołębie. Spacerując po mieście, wciąż spotykam te skrzydlate szczury. Latają chaotycznie i ciągle mam...

Sama w opuszczonym, starym domu. Wszędzie ciemno, schody skrzypią, na ścianach wiszą ogromne pajęczyny. Jestem schowana pod łóżkiem, przerażona. Wcisnęłam się tam, bo cały czas mam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Twarz za oknem, ręka wyskakująca zza szafy, czy zapadnia w podłodze prowadząca do lochów. Nagle wyskakujący zza rogu demon, karykatura człowieka. Kopiący prądem mikser, choć niepodłączony do kontaktu. Wciągająca włosy suszarka z zębiskami, czy nagle kamień rozbijający szybę w oknie. Wpadający, czarny jak śmierć, pies z czerwonymi oczami przez zamknięte drzwi. Tajemnicza, zakapturzona sylwetka przechadzająca się korytarzem, wypowiadająca jakieś słowa, ale tak, że ich nie słyszę. Dół, do któergo nagle wpadam, w ciemnościach i bez wyjścia. To wszystko to jeden wielki koszmar, który nawidza mnie w różnych postaciach w zależności od sytuacji.

Sama w opuszczonym, starym domu. Wszędzie ciemno, schody skrzypią, na ścianach wiszą ogromne pajęczyny. Jestem schowana pod łóżkiem, przerażona. Wcisnęłam się tam, bo cały czas mam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Twarz za oknem, ręka wyskakująca zza szafy, czy zapadnia w podłodze prowadząca do lochów. Nagle wyskakujący zza rogu demon, karykatura człowieka. Kopiący prądem...