Była kiedyś bardzo nieprzyjemna sprawa. Mój ówczesny były już w sumie chłopak nie mógł pogodzić się z tym, że układam sobie życie z kimś innym. No i puścił w obieg nieprawdziwe informacje na mój temat. Bolało, bo nie spodziewałam się tego po nim. Mieszkałam wtedy w małym mieście, gdzie każdy, każdego zna, chociaż z widzenia. Szalałam, płakałam, próbowałam wszystko odkręcać. Aż w końcu zrozumiałam, że to wszystko nie ma sensu. Kto mnie znał, wiedział, że to, co on rozpowiadał o mnie to wierutna bzdura. Ale było ciężko. Na szczęście niedługo później wyjechałam na studia na drugi koniec Polski a po paru miesiącach plotka umarła śmiercią naturalną. Zdarzało się, ze czasami ktoś wypowiadał się na temat tamtych plotek ale to już mnie nie ruszało.

Była kiedyś bardzo nieprzyjemna sprawa. Mój ówczesny były już w sumie chłopak nie mógł pogodzić się z tym, że układam sobie życie z kimś innym. No i puścił w obieg nieprawdziwe informacje na mój temat. Bolało, bo nie spodziewałam się tego po nim. Mieszkałam wtedy w małym mieście, gdzie każdy, każdego zna, chociaż z widzenia. Szalałam, płakałam, próbowałam wszystko...

Myślę, że kiedy ludzie w coś uwierzą to jakiekolwiek tłumaczenia będą daremne. Jeśli nie jesteśmy winni to najlepiej będzie RAZ powiedzieć swoją wersję wydarzeń, a potem już nie dyskutować na ten temat. Prawda sama wyjdzie na jaw.
Moja historia miała miejsce w szkole podstawowej. Zawsze przykładałam się do nauki, co dawało mi dobre stopnie i nienawiść ze strony dwóch innych dziewczynek. Wymyślały na mój temat różne opowiastki, ale mało kto w nie wierzył. Ja też się nie przejmowałam, nudne były te ich historie i tyle. Pewnego razu wymyśliły coś gorszego. Na zadanie z polskiego mieliśmy napisać opowiadanie. Uwielbiałam to! Na drugi dzień od oddania naszych prac polonistka zawołała mnie do siebie. Poprosiła bym opowiedziała jej całe swoje wypracowanie, nie pominając żadnych szczegółów. Na lekcji gdy czytała oceny dziewczyny patrzyły na mnie, chichotały i coś szeptały, żadna nowość zresztą. Wyczytała moje imię i powiedziała "celujący!". No i wtedy dziewczyny wpadły w szał, zaczęły krzyczeć i mówić, że one czytały moje wypracowanie i wiedzą, że było wulgarne, zboczone i jakieś tam jeszcze. Polonistka powiedziała, że w klasie są kamery i że teraz jest czas by przyznały się do winy. Rozplakały się i rzeczywiście powiedziały co zrobiły, nazywając to "niewinnym żartem". Oczywiście żadnych kamer nie było, ale i tak poznaliśmy prawdę. Wykradły moje wypracowanie, które wraz z innymi leżało na biurku, a w zamian podstawiły swoje, które potem za karę musiały przeczytać przy całej klasie.

Myślę, że kiedy ludzie w coś uwierzą to jakiekolwiek tłumaczenia będą daremne. Jeśli nie jesteśmy winni to najlepiej będzie RAZ powiedzieć swoją wersję wydarzeń, a potem już nie dyskutować na ten temat. Prawda sama wyjdzie na jaw.
Moja historia miała miejsce w szkole podstawowej. Zawsze przykładałam się do nauki, co dawało mi dobre stopnie i nienawiść ze strony dwóch innych...

Ja współczuję takim ludziom. Nie mają swojego życia, może jest ono nieciekawe, coś w nim nie tak, bądź po prostu się nudzą. I wiem, że dobro powraca, lecz zło także! Pewnego razu trafiłam do szpitala. Przyjechała do mnie kuzynka, która słysząc jak lekarze rozmawiają przy moim łóżku, postanowiła tą wiedzą podzielić się z innymi. A konkretnie z moją całą miejscowością, która do dużych nie należy. Nie dopytała o co chodzi. I tak następnego dnia, dotarła cała lawina pytań czy ze mną jest faktycznie aż tak źle. Jedni mnie żałowali, drudzy fałszywie współczuli: "taka młoda dziewczyna" a jeszcze inni już zbierali na wieniec pogrzebowy. Szczęśliwie wyszłam ze szpitala. Nie robiłam żadnych sprostowań, żadnych żali do kuzynki. Pogadają,przejdzie im, znajdą nową sensację. Tak też się stało i to dosyć szybko. A moja kuzynka? Cóż, w niedługim czasie poroniła, potem w wypadku samochodowym zginął jej chłopak. Współczułam jej mimo wszystko. I w przeciwieństwie do niej zachowałam milczenie. Nigdy nie dorównuje ludziom, którzy działają z zazdrości czy zawiści.

Ja współczuję takim ludziom. Nie mają swojego życia, może jest ono nieciekawe, coś w nim nie tak, bądź po prostu się nudzą. I wiem, że dobro powraca, lecz zło także! Pewnego razu trafiłam do szpitala. Przyjechała do mnie kuzynka, która słysząc jak lekarze rozmawiają przy moim łóżku, postanowiła tą wiedzą podzielić się z innymi. A konkretnie z moją całą miejscowością, która...

Myślę, że każdy z nas kiedyś walczył w obronie imienia swojego, czy nawet cudzego. Ja walczyłam i o obronę swojego imienia i cudzego. Moja przyjaciółka Kaśka oskarżyła mnie i inne koleżanki o to, że ukradłyśmy jej pieniądze. Ale my przecież tego nie zrobiłyśmy. Inne koleżanki próbowały jej to wyjaśnić, lecz do Kaśki nic nie docierało. W końcu ja wrzasnęłam i wytłumaczyłam jej,że my tego nie zrobiłyśmy i przyrzekamy jej na naszą przyjaźń. Ona nie chciała tego słyszeć i stwierdziła, że my jesteśmy złodziejkami. Przez dłuższy czas się do nas nie odzywała. Ja zaczęłam pytać dziewczyny, czy rzeczywiście nie wzięły tych pieniędzy, ale one stanowczo powiedziały, ze nie. Zaczęłam węszyć i natknęłam się na pewne zdjęcie, które przez przypadek zrobiłam. Chciałam obronić swoje imię i innych dziewczyn także.Wierzyłam im. Wracając do zdjęcia. Przyjrzałam się mu dokładnie i zobaczyłam koło torebki okradzionej koleżanki rękę, na której była błękitna bransoletka. Chwilę się zastanowiłam i przypomniałam sobie, że widziałam ją na ręce zazdrosnej koleżanki z innej paczki. Szybko poszłam do okradzionej koleżanki i jej to pokazałam, po czym poszłyśmy do zazdrośnicy. Na początku nie przyznawała się,ale później pokazałam jej zdjęcie i nie miała wyjścia.Wytłumaczyła nam, że ma trudną sytuację i oddała skradzione pieniądze. Przyjaciółka jej wybaczyła i nam także. Dzięki tej sytuacji nasza przyjaźń trwa i jest o wiele mocniejsza, a ja uratowałam dobre imię swoje i koleżanek.

Myślę, że każdy z nas kiedyś walczył w obronie imienia swojego, czy nawet cudzego. Ja walczyłam i o obronę swojego imienia i cudzego. Moja przyjaciółka Kaśka oskarżyła mnie i inne koleżanki o to, że ukradłyśmy jej pieniądze. Ale my przecież tego nie zrobiłyśmy. Inne koleżanki próbowały jej to wyjaśnić, lecz do Kaśki nic nie docierało. W końcu ja wrzasnęłam i wytłumaczyłam...

Sączę wódkę z sokiem, czyli najbardziej luksusowy towar na tego typu imprezach. Nie bawię się zbyt dobrze i fakt, że Luka też tu jest, nie poprawia mi humoru. Starałam się cały wieczór go unikać, gdy nagle siada obok mnie w świetnym, pijackim nastroju
- Oo moja ulubiona przyjaciółka! - mówi bełkoczącym głosem. Raczej była przyjaciółka - myślę. Nikt dokładnie nie wie, dlaczego nagle się nienawidzimy, nie chciałam oczerniać Luki w oczach znajomych. Może z uwagi na resztki uczuć, które do niego czułam, a może to wina mojego głupiego, dobrego serca.
- Co Cię tu sprowadza Luka? - starałam się zabrzmieć jak najbardziej neutralnie.
- Chciałem porozmawiać..
- Luka, czy to dobry czas i miejsce na rozmowę? Na imprezie, wśród znajomych? - mówię przez zaciśnięte zęby.
- Ja nie jestem pijanyy - bełkocze - a znajomi..Niech zobaczą jaka jesteś! Nie chcesz dać mi szansy!
- Dostałeś już ich wystarczająco wiele - prawię krzyczę
Nie mogę zrozumieć jak on może pieprzyć takie bzdury. Dostawał szansę za szansą ale zamiast którąś wykorzystać, to uganiał się za co nowo poznaną koleżanką, a jak mu nie wychodziło to przypominał, że istnieje taka naiwna Rose, która go wysłucha..
- NIE CAŁY ŚWIAT KRĘCI SIĘ WOKÓŁ CIEBIE SUKO - krzyczy i nagle odwracają się wszyscy goście. Jego oczy mówią, że żałuje tych słów ale ja wiem, że tego sie nie da naprawić. Już nie.
Nie mówię nic. Każdy, kto mnie zna, nie będzie go słuchał. Inni? Cóż.. Wyciągam papierosa z kieszeni płaszcza i wychodzę.

Sączę wódkę z sokiem, czyli najbardziej luksusowy towar na tego typu imprezach. Nie bawię się zbyt dobrze i fakt, że Luka też tu jest, nie poprawia mi humoru. Starałam się cały wieczór go unikać, gdy nagle siada obok mnie w świetnym, pijackim nastroju
- Oo moja ulubiona przyjaciółka! - mówi bełkoczącym głosem. Raczej była przyjaciółka - myślę. Nikt dokładnie nie wie,...

Nie wiem, czy to była walka i nie wiem, czy ją do końca wygrałam, ale wierzę w to, że światopogląd wielu ludzi można zmienić zaczynając od jednostek. 7 lat temu urodziłam pierwsze dziecko, dla mnie najcudowniejsze na świecie, jednak było jedno ale... Mój syn urodził się ze złożoną wadą serca, niby wszyscy wiedzą, ze takie rzeczy się zdarzają, że świat nie jest idealny i nie mamy na wszystko wpływu, jednak z czasem coraz częściej dochodziły do mnie informację o tym, że panuje powszechna opinia, iż takie dzieci rodzą tylko pijaczki, narkomanki, a "normalnym" rodzicom takie dzieci się nie przytrafiają. Doszukiwali się przyczyn w nas. Przez wiele miesięcy jak nie lat tłumaczyłam ludziom o takich poglądach, że jesteśmy ludzmi takimi samymi jak inni, że dbamy o siebie i swoje dziecko tak jak tylko potrafimy najlepiej, a także opowiadałam o sytuacjach, które były w szpitalu, ponieważ tak na prawdę przez ten czas poznałam mnóstwo wspaniałych ludzi, którzy też mają chore dzieci, a z "patologią" (jak nas nazywano) mają mało wspólnego. Dziś wiem, ze ta walka nie poszła na marne, bo widzę jak zmieniło się postrzeganie naszego dziecka przez otaczających nas ludzi.

Nie wiem, czy to była walka i nie wiem, czy ją do końca wygrałam, ale wierzę w to, że światopogląd wielu ludzi można zmienić zaczynając od jednostek. 7 lat temu urodziłam pierwsze dziecko, dla mnie najcudowniejsze na świecie, jednak było jedno ale... Mój syn urodził się ze złożoną wadą serca, niby wszyscy wiedzą, ze takie rzeczy się zdarzają, że świat nie jest idealny i...

Najlepszą bronią na osądy jest uśmiech. Nic tak nie boli wroga jak podniesiona wysoko głowa i szeroki uśmiech. Nie dać się!

Najlepszą bronią na osądy jest uśmiech. Nic tak nie boli wroga jak podniesiona wysoko głowa i szeroki uśmiech. Nie dać się!

Tak,przez cały okres szkoły podstawowej i zawodowej.Dzień w dzień,udowadniać.Że nie zasługuję by być pośmiewiskiem.

Tak,przez cały okres szkoły podstawowej i zawodowej.Dzień w dzień,udowadniać.Że nie zasługuję by być pośmiewiskiem.

Kilka lat temu miałam nieprzyjemność współpracy z młodą kobietą, która uwielbiała szerzyć plotki, wymyślać niestworzone historie. Potrafiła jak nikt rozpętać burzę w szklance wody. Niestety razu pewnego padłam ofiarą jej pomówień. Dziewczyna posądziła mnie o coś, co nie miało miejsca. Byłam wściekła. Nie bardzo miałam jak sprostować tę informację, ponieważ w tej firmie pracowało około 40 osób, z którymi nie byłam w bezpośrednim kontakcie. Na szczęście ci, którzy zdążyli mnie dobrze poznać, sami mówili mi przy okazji spotkań, że nie wierzą w to, co opowiadała nasza "koleżanka". Natomiast pozostali.. no cóż.. stwierdziłam, że skoro jej przyklaskują, to są siebie warci i że takim nie ma sensu niczego wyjaśniać. W sumie tak nawet się mawia, że tylko winny się tłumaczy.
Niemniej jednak było mi przykro. Do dziś nie rozumiem ludzi, którzy świadomie opowiadają o kimś nieprawdziwe rzeczy. Na moje szczęście - krzywe spojrzenia niektórych osób nie trwały długo, bo współpracownica szybko "wskoczyła" na kogoś innego i zaczęła wymyślać kolejne historie.
Współczuję tym, którzy mają takich ludzi w swoim otoczeniu. Myślę, że jeśli ktoś ma w sobie dużo siły, to może próbować jawnie przeciwstawiać się takiej plotkarze i jej świcie (chociaż istnieje prawdopodobieństwo, że zniżą nas do swojego poziomu). Mniej odważnym i ceniącym spokój radzę przeczekać. Ta sprawa umrze śmiercią naturalną, ludzie szybko zapomną, a kto ma z nami być, to i tak będzie bez względu na słowa głupców.

Kilka lat temu miałam nieprzyjemność współpracy z młodą kobietą, która uwielbiała szerzyć plotki, wymyślać niestworzone historie. Potrafiła jak nikt rozpętać burzę w szklance wody. Niestety razu pewnego padłam ofiarą jej pomówień. Dziewczyna posądziła mnie o coś, co nie miało miejsca. Byłam wściekła. Nie bardzo miałam jak sprostować tę informację, ponieważ w tej firmie...

Znałam moją koleżankę od dziecka. Mieszkałyśmy kilka domów od siebie, wspólnie bawiłyśmy się lalkami Barbie, jeździłyśmy rowerami po osiedlu i wymieniałyśmy się sekretami. Po wspólnie spędzonym gimnazjum, trafiłyśmy też do jednej klasy w liceum. Czasami siedziałyśmy w jednej ławce, co zwykle wypadało na przedmioty ścisłe, z których byłam bardzo dobra. Moja koleżanka nie miała do nich smykałki, ale starałam się jej tłumaczyć zadania z matematyki, podpowiadałam na sprawdzianach z fizyki czy wspierałam przy projektach informatycznych. Przecież o bliskich ludzi należy dbać.
Aż nadszedł wyjątkowo trudny sprawdzian z matematyki. Nieco więcej czasu niż zwykle zajęło mi wyliczenie moich zadań, ale i tak starałam się pomóc koleżance. Niestety nie wszystko udało się zrobić.
Po oddaniu okazało się, że dostałam 5, a ona 2. Części zadań nie zrobiła, a ja pomyliłam się w obliczeniach, kiedy jej podpowiadałam. Oskarżyła mnie o złośliwość, że jeśli nie chciałam jej pomagać, to mogłam powiedzieć, a nie podpowiadać źle. Nie chciała zrozumieć, że ja też mogę się pomylić...
Jedno wydarzenie przysłoniło całą moją kilkuletnią pomoc. Innym opowiadała, że złośliwie wrobiłam ją w kiepską ocenę. Na szczęście większość osób nie uwierzyła. Nie rozmawiałyśmy od prawie 10 lat, mimo, że nasi rodzice nadal mieszkają kilka domów od siebie.

Znałam moją koleżankę od dziecka. Mieszkałyśmy kilka domów od siebie, wspólnie bawiłyśmy się lalkami Barbie, jeździłyśmy rowerami po osiedlu i wymieniałyśmy się sekretami. Po wspólnie spędzonym gimnazjum, trafiłyśmy też do jednej klasy w liceum. Czasami siedziałyśmy w jednej ławce, co zwykle wypadało na przedmioty ścisłe, z których byłam bardzo dobra. Moja koleżanka nie...