-Pobudka! Jest 10, zgodnie z Twoją rutyną, budzisz się o 8. - odezwał się nieznajomy - chociaż w weekendy potrafisz spać do 9.
O nie...poznaję ten głos. Nawiedzał mnie przez tyle lat. Do czasu, aż wywalczyłam sądowy zakaz zbliżania się, który w tej chwili złamał, siedząc kilka centymetrów ode mnie na moim łóżku. W moim domu.
-To...Ty..- tylko tyle udało mi się wydusić.
-Owszem, najdroższa, to ja!
-Co..Ty tu robisz?! Nie wolno Ci tu być. Masz zakaz zbliżania się. Dzwonię po policj..
Prześladowca doskoczył do mnie i zakrył mi usta dłonią.
-Cii..nikt się nie dowie. Pobawimy się. Ty masz tylko siedzieć i patrzeć. Długo myślałem, dlaczego mnie odrzuciłaś. Przecież kochasz mnie do szaleństwa! I nagle mnie olśniło - winni są Twoi przyjaciele, rodzina. Od zawsze nastawiali Cię przeciwko mnie! Póki żyją, nie będziemy razem. Dlatego są tutaj z nami! - skierował moją głowę w ich stronę. Wszyscy związani, spuchnięci, pokaleczeni... - Poświęcą swoje nędzne życia dla naszej miłości. A Ty "BĘDZIESZ NA TO PATRZYŁ(A)"

-Pobudka! Jest 10, zgodnie z Twoją rutyną, budzisz się o 8. - odezwał się nieznajomy - chociaż w weekendy potrafisz spać do 9.
O nie...poznaję ten głos. Nawiedzał mnie przez tyle lat. Do czasu, aż wywalczyłam sądowy zakaz zbliżania się, który w tej chwili złamał, siedząc kilka centymetrów ode mnie na moim łóżku. W moim domu.
-To...Ty..- tylko tyle udało mi się wydusić.
...

-…halo, ocknij się wreszcie..-powiedział diabeł uderzając otwartą dłonią anioła przywiązanego do krzesła.
-Obudź się wreszcie, oglądaj ten spektakl.
Anioł otworzył oczy, po czym grymas przerażenia wykrzywił mu twarz. To co zobaczył było zbyt okropne.
Diabeł kontynuował:
-Tak, tak, tłumaczyłeś mu, że: „nie powinien”, „nie może”, że to go „pogrąża” i oddala od upragnionego celu, że nie osiągnie go. Ja cały czas czekałem na okazję, wiedziałem, że przyjdzie mój czas. Teraz ty będziesz na to patrzył, na to, jak on się pogrąża. Wiedziałem, że nie wytrzyma, zbyt wiele pokus jak na jednego człowieka. Takim mrocznym siłom nie da się oprzeć.
Nagle diabeł zaczął krzyczeć w przestrzeń, rozglądając się na boki jakby mówił do niewidzialnej osoby.
-Tak zrób to przecież już tyle dzisiaj pochłonąłeś! Twój głód jest nienasycony! Idź za jego głosem!

Synek, o czym tak myślisz? –zapytała mama.
Damian ocknął się z zamyślenia. Siedział przy wigilijnym stole.
-O niczym mamo.
-Najadłeś się? Smakowało?
-Tak, dziękuję, ale jeszcze zjem kawałek serniczka…

-…halo, ocknij się wreszcie..-powiedział diabeł uderzając otwartą dłonią anioła przywiązanego do krzesła.
-Obudź się wreszcie, oglądaj ten spektakl.
Anioł otworzył oczy, po czym grymas przerażenia wykrzywił mu twarz. To co zobaczył było zbyt okropne.
Diabeł kontynuował:
-Tak, tak, tłumaczyłeś mu, że: „nie powinien”, „nie może”, że to go „pogrąża” i oddala od upragnionego...

- Lubiłeś to... Wręcz kochałeś, więc BĘDZIESZ NA TO PATRZYŁ. O tak... - Głos szaleńca rozbrzmiewał w uszach Jakuba, jego żony i synka.
- Ja nie wiem o czym mówisz...
- Nie pamiętasz? - Barczysty mężczyzna mierzył do skrępowanego więzami Kuby. - Lubiłeś patrzeć na gwałconych chłopców. Kochałeś im to robić. Zmuszałeś ich rodziny, by na to patrzyły, a potem podcinałeś rodzicom dzieciaka gardła. Jesień 2014 roku, mały jednorodzinny domek. Chłopiec o imieniu Maks. Jego ojca odratowano, bo dziwnym przypadkiem cięcie było zbyt płytkie. - Mężczyzna odchylił fragment czarnego golfu, pozwalając rodzinie zobaczyć widniejącą na szyi bliznę. - Już sobie przypominasz?
- Jakub, o czym on mówi? - Płacz Anny przeciął pomieszczenie. - Powiedz, że to nie prawda, że to nie ty.
Ale to prawda i Jakub doskonale zdawał sobie z tego sprawę.
- Jestem ręką Boga. Boga Zemsty. Czas, byś to ty cierpiał, byś patrzył na to, co sam kazałeś znosić innym...
- Błagam, to tylko dziecko, nie krzywdź go - Anna spojrzała na mściciela z nadzieją. - Błagam.
- Och, nie zawiniłaś, byłbym niesprawiedliwy, każąc i ciebie - mruknął mężczyzna, a potem rozległ się odgłos strzału. - Znaj moją litość...
- Ty potworze! - krzyknął Jakub, szarpiąc się przeraźliwie. - Morderco!
- Cóż za hipokryzja... - Adam zacmokał i uśmiechnął się do dziecka. - No mały, zaraz się bliżej poznamy...
Z każdą chwilą, z każdą minutą, z każdą sekundą zbliżało się to co nieuniknione. Nadciągała boska zemsta...

- Lubiłeś to... Wręcz kochałeś, więc BĘDZIESZ NA TO PATRZYŁ. O tak... - Głos szaleńca rozbrzmiewał w uszach Jakuba, jego żony i synka.
- Ja nie wiem o czym mówisz...
- Nie pamiętasz? - Barczysty mężczyzna mierzył do skrępowanego więzami Kuby. - Lubiłeś patrzeć na gwałconych chłopców. Kochałeś im to robić. Zmuszałeś ich rodziny, by na to patrzyły, a potem podcinałeś...

Będziesz na to patrzył[bookLink]4850174|Będziesz na to patrzył[/bookLink]

Będziesz na to patrzył[bookLink]4850174|Będziesz na to patrzył[/bookLink]

 [bookCover]4850174|Będziesz na to patrzył[/bookCover]