- Agentka specjalna Nina Ochocka. Proszę usiąść. Mam kilka pytań. Na początku proszę się przedstawić. Przypomnę, że cała rozmowa jest nagrywana.
- Danuta Bund.
- Lat?
- 46.
- Prowadzimy śledztwo i podejrzewamy, że może pani udzielić nam bardzo istotnych informacji. Proszę podać personalia rodziców?
- Ale chodzi o adopcyjnych czy biologicznych?
- Biologicznych, jeżeli ich pani zna.
- Nie znam rodziców biologicznych, chyba nazywali się Jolanta i Ryszard.
- Prowadziła pani poszukiwania?
- Część to jakieś wspomnienia z dzieciństwa, ale szukam też ich od 28 lat – na początku pomagali mi rodzice adopcyjni, ale kilka lat temu zginęli w dziwnym wypadku samochodowym.
- Tak, wypadek. Jeżeli minister w końcu podpiszę zgodę wznowimy śledztwo w tej sprawie. Teraz pokaże zdjęcie i proszę powiedzieć czy kogoś pani na nim rozpoznaje.
- Ale przecież, jak to?! Ta dziewczynka w zielonej sukience to ja. Kim jest reszta?
- To pani biologiczna rodzina. Dalej poszukujemy pani rodzeństwa: Dariusz powinien mieć 41 lata, Krystyna -38. Niestety, muszę panią poinformować, że rodzice nie żyją.
- Mam rodzeństwo? Ja… Co się stało z rodzicami?
- Prowadzimy śledztwo dotyczące akcji SB „Przebiśnieg” przeprowadzonej w latach 1980-81. Przez lata był opór przed ruszeniem tego, ale wszyscy wiemy, że nie wszyscy winni z tamtego okresu zostali ukarani. Pani rodzice byli działaczami „Solidarności”. Akcja „Przebiśnieg” dotyczyła ok 240 osób co daje ok 300 dzieci, które zostały rozdzielone. Proszę Pani… Pomocy! Świadek zemdlał!

- Agentka specjalna Nina Ochocka. Proszę usiąść. Mam kilka pytań. Na początku proszę się przedstawić. Przypomnę, że cała rozmowa jest nagrywana.
- Danuta Bund.
- Lat?
- 46.
- Prowadzimy śledztwo i podejrzewamy, że może pani udzielić nam bardzo istotnych informacji. Proszę podać personalia rodziców?
- Ale chodzi o adopcyjnych czy biologicznych?
- Biologicznych, jeżeli ich...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Agentka przebiegła przez drogę o milimetry unikając nadjeżdżającego samochodu. Reflektory oświetliły ją, ale było na tyle ciemno, że nie zauważyła twarzy kierowcy tylko biegła dalej patrząc na zegarek.
Trzy minuty.
Po wkroczeniu do opuszczonego hangaru cierpliwie czekała.
-Widzę, że się pani jednak zjawiła- głos za nią był zniekształcony, mechaniczny. Raz słyszała nutę dziecka, raz dorosłego. Nieprzenikniona ciemność.
-Nie jest tak łatwo przebiec pół miasta.
Zniekształcony śmiech.
-To chyba pani powinno zależeć na tym spotkaniu.
-Przejdźmy do rzeczy. Kto jest na zdjęciach?
-My
-To znaczy?
- Każdy z nas- mieszane głosy zlały się w jedno.
-Nie graj ze mną. Jesteś hackerem, wiesz wszystko. Umówiliśmy się.
-Chyba nie rozumiesz moja droga. Nie jesteśmy ciałem, już nie.
-Jak...jak to?!
-Jesteśmy umysłem zamkniętym w komputerze. Nasze osobowości zostały skopiowane, a mózgi przeniesione do bazy danych. Jesteśmy jednym. Chcemy żeby zapłacili- głosy stały się groźne- Ale agentko nie waż się mówić nikomu, jesteśmy wszędzie.
Telefon kobiety nagle zadzwonił.
-Wszędzie
Kamerka, którą miała za kołnierzem wypadła przeciążona dużym ładunkiem energii
- Nie pogdywaj z nami.
-Kto wam to zrobił?
-Oni nie chcą wiedzieć bo się boją, wysyłają cię na pewną śmierć agentko. Uciekaj, nie ufaj nikomu i znajdź tych, co są najwyżej. Bali się naszych umysłów. Jesteśmy za silni. Będziemy przy tobie. Uciekaj.
Nagle rozległ się trzask a do hangaru wjechał terenowy samochód.

Agentka przebiegła przez drogę o milimetry unikając nadjeżdżającego samochodu. Reflektory oświetliły ją, ale było na tyle ciemno, że nie zauważyła twarzy kierowcy tylko biegła dalej patrząc na zegarek.
Trzy minuty.
Po wkroczeniu do opuszczonego hangaru cierpliwie czekała.
-Widzę, że się pani jednak zjawiła- głos za nią był zniekształcony, mechaniczny. Raz słyszała nutę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Panie Krzysztofie, wezwaliśmy tu pana, bo mamy kilka pytań odnośnie tragicznej sytuacji, która dotknęła pana rodzinę wiele lat temu. Rozumiem, że to dla Pana trudne, żeby po raz kolejny wracać do tego tematu, ale pojawił się nowy wątek, nad którym pracujemy i potrzebujemy zadać Panu kilka pytań, w porządku? - zapytała agentka Geller.
- W porządku - mężczyzna obojętnie wzruszył ramionami, co nie umknęło uwadze kobiety. Pomyślała, że jego podejście jest dziwnie obojętne, jakby już się z tym pogodził, a ona niepotrzebnie obchodzi się z nim jak z jajkiem. - No trudno - pomyślała - przepisy to przepisy, działam jak profesjonalista.
- Dobrze, taka jak mówiłam znaleźliśmy nowy trop. Nie mogę zdradzić szczegółów, ale jest to fotografia, na której widać Pana płonący dom i...
- Piękny widok, prawda? - przerwał jej w pół zdania.
- Słucham? - zapytała z niedowierzaniem.
- Pię-kny-wi-dok - przesylabizował powoli wpatrując się w nią z jakimś szalonym rozbawieniem w oczach.
- Co ma Pan na myśli?
- Że to było piękne widowisko. Agentko Geller - zaczął powoli, jakby zmęczony tłumaczeniem po raz kolejny - jeszcze tyle Pani nie wie. Aż rozczula mnie Pani słodka naiwność. Proszę być ostrożną, dookoła czają się wilki, które lubią się bawić zapałkami z małymi chłopcami.

- Panie Krzysztofie, wezwaliśmy tu pana, bo mamy kilka pytań odnośnie tragicznej sytuacji, która dotknęła pana rodzinę wiele lat temu. Rozumiem, że to dla Pana trudne, żeby po raz kolejny wracać do tego tematu, ale pojawił się nowy wątek, nad którym pracujemy i potrzebujemy zadać Panu kilka pytań, w porządku? - zapytała agentka Geller.
- W porządku - mężczyzna obojętnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Agentka Emilia Frankowska obserwowała wejście do jednej z największych firm w Warszawie. Było już grubo po 22. Co on tam jeszcze robi? - zastanawiała się i nagle go zobaczyła. Włączyła światła żeby mógł ją zobaczyć. Po chwili znalazł się w jej samochodzie.
-Wiktor nie przepracowujesz się? Zobacz która godzina - powiedziała na powitanie i nerwowo potarła kark.
-Widzę, że się denerwujesz. Niepotrzebnie. Chcesz zapytać o to zdjęcie. Nie zrobiłaś tego przy swoim przełożonym bo...?
-Daj spokój, nie chciałam robić zamieszania. Możemy to najpierw wyjaśnić sami, prawda?
-Nie zrobiłaś tego bo mnie kochasz i chcesz mnie chronić.
-Chcę poznać prawdę. To zdjęcie było w aktach sprawy. Ktoś się go pozbył, ale nie wiedział, że w archiwum są kopie. Na tym zdjęciu byłeś Ty i...
-I zakopywałem zwłoki mojego kolegi - dokończył za nią - miałem wtedy 14 lat.
-Żartujesz. Powiedz, że to żart.
-Zaczynasz się bać prawda?
-Nie - rzekła stanowczo Emilia i sięgnęła do kabury - osłania mnie komisarz Jabłonowski, który prowadził tę sprawę przed laty.
-I który Cię zabije kochanie bo to mój ojciec. Wiele złych rzeczy zrobił żeby mnie z tego wyciągnąć, przed tym też się nie cofnie.
Spojrzała we wsteczne lusterko. Jabłonowski siedział w aucie zaparkowanym tuż za nią. To musi być blef - pomyślała.
-Wiem co myślisz. Inne nazwiska. Tak, adoptował mnie a ja zostałem przy nazwisku moich biologicznych rodziców. Kochanie, gdybyś tylko tak nie węszyła zakończenie byłoby zupełnie inne. Szkoda, wielka szkoda.

Agentka Emilia Frankowska obserwowała wejście do jednej z największych firm w Warszawie. Było już grubo po 22. Co on tam jeszcze robi? - zastanawiała się i nagle go zobaczyła. Włączyła światła żeby mógł ją zobaczyć. Po chwili znalazł się w jej samochodzie.
-Wiktor nie przepracowujesz się? Zobacz która godzina - powiedziała na powitanie i nerwowo potarła kark.
-Widzę, że się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Sophie, gdyby nie fakt, że twój lekarz, Franck, ześwirował na starość i zaczął sypać, departament nigdy nie wpadły na to, kim jest dziewczynka ze zdjęcia - rzekła Sorensen do kobiety, przy stole.
Sophie przyciągnęła do siebie fotografię sprzed dwudziestu laty, na której widniała z ojcem. Doktor Borg, szanowany lekarz zawsze działał bezbłędnie.
Poza tym jednym razem, gdy zmuszony był zabrać dwunastoletnią wtedy Sophie na spektakl. Wyglądała jak randomowa dziewczynka, która znalazła się w zasięgu kadru.
- Owszem, Borg to mój ojciec, ukrywał moje narodziny. W dokumentach "usunięto mnie" w jedenastym tygodniu, ale matka nie zniosła milczenia i...
- Postanowił ją zamordować, fałszując kolejne papiery, które wskazywały na schizofrenię paranoidalną - dokończyła Sorensen.
- Tak - potwierdziła Sophie - Zrobił wszystko, by wyszło na to, że matka go zaatakowała, a on się bronił. Byłam przy tym.
- Doktor Franck, świrus, dał nam do zrozumienia, że byłaś przez ojca wykorzystywana, czy to prawda?
Sophie opuściła głowę i wpatrując się we wzorek na dywaniku zamilkła na długą chwilę.
- To mi wystarczy za odpowiedź. Twój ojciec nie żyje, a Franck został zamknięty w Nykobing, jesteś bezpieczna. Powiedz, czy Franck usunął wtedy jego dziecko?
- Nie. Swoje. Franck był jego przyjacielem i... - głos jej uwiązł.
- O Boże - Sorensen przetarła dłońmi twarz.
- Ole, Henrik, Lone, Jens, Mia! Chodźcie tutaj - Sophie zawołała swoje dzieci - pora wyjawić prawdę.
- Chryste - jęknęła Sorensen.

- Sophie, gdyby nie fakt, że twój lekarz, Franck, ześwirował na starość i zaczął sypać, departament nigdy nie wpadły na to, kim jest dziewczynka ze zdjęcia - rzekła Sorensen do kobiety, przy stole.
Sophie przyciągnęła do siebie fotografię sprzed dwudziestu laty, na której widniała z ojcem. Doktor Borg, szanowany lekarz zawsze działał bezbłędnie.
Poza tym jednym razem, gdy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Jednak nie zmieniamy się zbytnio. Czas zdaje się nie zmieniać naszej wyjątkowości – Anna przypatrywała się małemu chłopcu na zdjęciu. Pomimo dziecięcej niewinności oraz zabawie pochłaniającej jego uwagę, coś budziło głęboki niepokój.
- Tak. Nasz psychika rozwija się, ale zawsze w głębi duszy jesteśmy dziećmi – mężczyzna odpowiedział spokojnie. W jego oczach była jednak prowokacja, na poziomie wzroku wszystko było jasne. Psycholog policyjny wspierający ją i jej kolegów od lat. Wiedział o niej wszystko, wiedział o wszystkich wszystko. Był przy nich w czasie dołków, wysłuchał wszystkie tajemne wyznania. Gdy przypomniała sobie jakie rzeczy wie o niej, po jej skórze przebiegły ciarki.
- Wiele lat rozmawia pan ze złoczyńcami oraz tymi, którzy ich ścigają. Mimo to – spojrzała na bok, nie potrafiła znieść jego wzroku. - Nie potrafi pan rozpoznać sprawcy. Jak to możliwe?
- Jestem tylko człowiekiem. Nie wiem wszystkiego, czasami także popełniam błędy – przechylił się w jej stronę, jego wzrok świdrował ją jak podczas ich sesji terapeutycznych. – Potrafię jednak je naprawić. Jeżeli w czymś zawiniłem, proszę niech pani mnie uświadomi.
- Pan wie…Pan wie co jest problemem – zebrała siły, ale przypominała bardziej przestraszoną dziewczynkę niż przenikliwego detektywa.
- Wiem. Dokładnie wiem. Chce pani o tym porozmawiać? – czułe słowa całkowicie nie współgrały ze złośliwym uśmiechem. Czuła, że nie będzie w stanie mu sprostać. Nie z jego wiedzą…

- Jednak nie zmieniamy się zbytnio. Czas zdaje się nie zmieniać naszej wyjątkowości – Anna przypatrywała się małemu chłopcu na zdjęciu. Pomimo dziecięcej niewinności oraz zabawie pochłaniającej jego uwagę, coś budziło głęboki niepokój.
- Tak. Nasz psychika rozwija się, ale zawsze w głębi duszy jesteśmy dziećmi – mężczyzna odpowiedział spokojnie. W jego oczach była jednak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Oni są tuż tuż. Trochę dziwna wiadomość jak na seryjnego zabójce i prześladowce nastolatek z domu dziecka. Dziwniejsze jest że dziewczyna znajduje się na zdjęciu razem z Zuzanną z okresu dzieciństwa. Zdjęciu, które znaleźliśmy przy ciele Zuzi.
-Ktoś zamordował twoją koleżankę, tobie też coś może grozić, dlatego musisz ze mną współpracować. W jakich odstępach czasu znajdowałaś te karteczki z wiadomościami?
-Pierwsza niedziela każdego miesiąca- Julia spojrzała na mnie swymi błękitnymi oczami które już gdzieś na pewno widziałam.
-Czemu tego nie zgłosiłaś?- rozmówczyni wzrusza ramionami.
-Ktoś cie śledził, chciał się z tobą skontaktować?
-Nie.
-Komuś o tym powiedziałaś?
-Zuzie. Też je dostawała co pani zapewne już wie. Nie wierze, że ona- urwała w pół zdania i wstrząsnął nią dreszcz.
-Kto w niedziele bywa w domu dziecka z osób z zewnątrz?
-Zakonnice albo czasami osobiście pojawia się biskup- po czym dodała po cichu-są jak rodzina, której nie mamy.
-Tydzień temu przesłuchiwał cię agent Korman, czemu nie odpowiadałaś na jego pytania- dziewczyna spojrzała na mnie ze zdziwieniem.
-O czym pani mówi. Współpracuje od początku, na wszystko odpowiadałam. Nawet na dziwne pytania o biskupa..- agentka nie była w stanie ukryć zdziwienia, ponieważ raport z ostatniego przesłuchania wyraźnie mówił że dziewczyna nie chciała odpowiadać.
-O biskupa? O co pytał pan Korman- nastolatka wyraźnie zaczęła się denerwować, tak samo jak agentka.
-Chciał wiedzieć jak się z nim dogadujemy i wypytywał co o nim wiem.
O co tu do cholery chodzi. A może...
Korman i biskup pojawili się tu dwa lata temu, w tym samym czasie. Ktoś daje nastolatkom wiadomości, dziewczyny potem giną. Korman nie przykłada się do śledztwa, zmienia raport. "Są jak rodzina", tekst karteczki, te oczy. Błękitne spojrzenie biskupa. Potrzebne testy na ojcostwo. Natychmiast...

Oni są tuż tuż. Trochę dziwna wiadomość jak na seryjnego zabójce i prześladowce nastolatek z domu dziecka. Dziwniejsze jest że dziewczyna znajduje się na zdjęciu razem z Zuzanną z okresu dzieciństwa. Zdjęciu, które znaleźliśmy przy ciele Zuzi.
-Ktoś zamordował twoją koleżankę, tobie też coś może grozić, dlatego musisz ze mną współpracować. W jakich odstępach czasu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dzień Dobry
Agentka Maggie O'Dell.Chcę z panią przeprowadzić rozmowę,czy możemy zaczynać?
-Tak oczywiście
Megie O'Dell- Widzi pani to zdjęcie?Kto na nim jest?
-To ja zaginiona siostra Rydera Creeda
Maggie O'Donell -To pani?
- Tak to ja.
Maggie O'Donell-To czemu pani całkiem inaczej wygląda
-Zamieniłam się sama ze sobą.
Meggie O'Donell jest pani sama?
-Nie żyje ze swoim facetem.
Maggie O'Dell-Czy to Ryder Creed?
-Nie to ktoś inny
Maggie O'Dell-Czy aby na pewno?Przypominam prowadzimy śledztwo w sprawie pani zaginięcia.A okazuję się że pani żyje.Coś tu nie gra.
To tak było zaplanowane.Wprowadzam Was w błąd bo jestem psychicznie chora.
Maggie O'Dell Gdzie zatem jest Ryder Creed?
Niewiem
Maggie O'Dell -Za składanie fałszywych zeznań grozi kara więzienia.
Powtarzam .Niewiem nie żyje.
Maggie O'Dell-Powiem pani coś.Wiemy ,że on żyje.Po co więc pani kłamie?
Dobra.Kazałam mu spiepszać gdie pieprz rośnie....,a wszystko po to by rodzina nie dowiedziała się ,że jestem ze swoim bratem.Czemu te śledztwo prowadzicie tak nie udolnie,że nie możecie się skapnąć?
Maggie O'Dell- To wy jesteście temu winni.Utrudniacie nam je jak tylko możecie.
-Takie było nasze zadanie Ha Ha (śmieje się agentce w twarz.Jak łatwo Was wykiwać.
Maggie O'Dell- Dobra już wszystko jasne,a za utrudnianie śledztwa i próbę składania fałszywych zeznań zostanie pani skazana na karę w zawieszeniu.Na dzisiaj to już wszystko dziękuję za rozmowę.

Dzień Dobry
Agentka Maggie O'Dell.Chcę z panią przeprowadzić rozmowę,czy możemy zaczynać?
-Tak oczywiście
Megie O'Dell- Widzi pani to zdjęcie?Kto na nim jest?
-To ja zaginiona siostra Rydera Creeda
Maggie O'Donell -To pani?
- Tak to ja.
Maggie O'Donell-To czemu pani całkiem inaczej wygląda
-Zamieniłam się sama ze sobą.
Meggie O'Donell jest pani sama?
-Nie żyje ze swoim...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Agentka specjalna Nel Nowak weszła do obskurnego baru i usiadła naprzeciwko młodego mężczyzny.
- No dobrze Rogers, jestem tak, jak się umawialiśmy. Dlaczego mnie tu ściągnąłeś?
- Chodzi o śledztwo, chyba chcesz poznać prawdę?
- Po co te gierki? Dlaczego nie mogłeś tego powiedzieć w bazie?
- Nie chcę, aby inni poznali prawdę, ta sprawa ich nie dotyczy.
- Dlaczego mam Ci wierzyć?
- Bo jesteś inna.
Nel spojrzała podejrzliwie na swego rozmówcę.
- Proszę, wytłumacz mi jakim cudem, znajdujesz się na starym zdjęciu, które znaleźliśmy na miejscu zbrodni? To jakiś fotomontaż?
- Niestety nie, to zdjęcie zrobiono, kiedy miałem 13 lat.
- Konkrety, Rogers, konkrety.
- Poczekaj, zaraz wszystko opowiem. Pochodzę z innej krainy, przez wieki podróżowałem między innymi światami, ale ostatnio moi ziomkowie mnie znaleźli, to oni nie chcieli, aby ktoś poznał prawdę, dlatego zacierali ślady i mordowali.
- Do cholery, brałeś coś, nie będę traciła czasu na...
- Wiem, jak to brzmi, ale to prawda. Równoległe światy naprawdę istnieją, nie mogłem oprzeć się pokusie i chciałem poznać ich więcej, nie miałem pojęcia, że kiedyś moje wybory będą zagrażać Tym, na których mi zależy, że na świat, który pokochałem, ściągnę wielkie niebezpieczeństwo.
- Nadal Ci nie wierzę.
- Wiem, dlatego proszę, podaj mi dłoń. Pokażę Ci moje życie. Jeżeli mam wygrać ze Strażnikami muszę mieć sprzymierzeńców, którzy wierzą.
Nel spojrzała na Rogersa, niechętnie podała mu swoją dłoń...

Agentka specjalna Nel Nowak weszła do obskurnego baru i usiadła naprzeciwko młodego mężczyzny.
- No dobrze Rogers, jestem tak, jak się umawialiśmy. Dlaczego mnie tu ściągnąłeś?
- Chodzi o śledztwo, chyba chcesz poznać prawdę?
- Po co te gierki? Dlaczego nie mogłeś tego powiedzieć w bazie?
- Nie chcę, aby inni poznali prawdę, ta sprawa ich nie dotyczy.
- Dlaczego mam Ci...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 [authorPhoto]19300|Alex Kava[/authorPhoto] Alex Kava[authorLink]19300|Alex Kava[/authorLink]
 [authorPhoto]30502|Piotr Górski[/authorPhoto] Piotr Górski[authorLink]30502|Piotr Górski[/authorLink]
Instynkt łowcy[bookLink]4861752|Instynkt łowcy[/bookLink]
Gorszy[bookLink]4854314|Gorszy[/bookLink]

 [authorPhoto]19300|Alex Kava[/authorPhoto] Alex Kava[authorLink]19300|Alex Kava[/authorLink]
 [authorPhoto]30502|Piotr Górski[/authorPhoto] Piotr Górski[authorLink]30502|Piotr Górski[/authorLink]
Instynkt łowcy[bookLink]4861752|Instynkt łowcy[/bookLink]
Gorszy[bookLink]4854314|Gorszy[/bookLink]

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post