Bartek właśnie dostał się na wymarzone studia w Warszawie. Przyjechał do ciotki na wieś. Na wakacje. Na festynie poznał Kasię. Młodzi szybko zakochali się w sobie i stali się nierozłączni. Pod koniec lata Kasia miała mu do przekazania pewną wiadomość. Bartek powiedział, że musi to przemyśleć i wrócił do Warszawy. Zwierzył się koledze z kłopotu: "Gdzie ty chłopie chciałeś szukać MIŁOŚCI? NA DZIESIĄTEJ WSI? Lepiej znajdź sobie dziewczynę tu, w Warszawie." Kasia tymczasem czekała i płakała, ale Bartek nie odezwał się już nigdy. Taką zapłakaną zastał ją w sadzie Maciek, jej najlepszy przyjaciel z dzieciństwa. Powiedziała mu o ciąży i o tym, że Bartek ją zostawił. Chłopak ani myśląc, przyklęknął: "Więc wyjdź za mnie! Nie widzisz, że kocham Cię od kołyski?"
Dziś Katarzyna i Maciej obchodzą złote gody. Zjechała się cała rodzina. Czworo dzieci, wnuki i prawnuki. Świętują, bo w dobrym zdrowiu i miłości przeżyli już 50 lat! A Bartek mimo, że upłynęło tyle czasu, nadal żałuje tego, jak postąpił wtedy z Kasią.

Bartek właśnie dostał się na wymarzone studia w Warszawie. Przyjechał do ciotki na wieś. Na wakacje. Na festynie poznał Kasię. Młodzi szybko zakochali się w sobie i stali się nierozłączni. Pod koniec lata Kasia miała mu do przekazania pewną wiadomość. Bartek powiedział, że musi to przemyśleć i wrócił do Warszawy. Zwierzył się koledze z kłopotu: "Gdzie ty chłopie chciałeś...

Lubię szczęśliwe zakończenia, ale od zawsze książki zakończone smutnym rozstaniem wydawały mi się bardziej życiowe. W końcu nie zawsze życie pisze szczęśliwe scenariusze.

Siedziała samotnie nad brzegiem rzeki. Było chłodno a jej smutne oczy zalane były łzami. Podszedł do niej znienacka. Chciał ją przytulić lecz odsunęła się.
-Jutro wyjeżdżam. Chodź. Pomożesz mi się spakować. Zjemy ciepły posiłek. Pożegnamy się.
-Nie, zostanę tutaj.
-Czemu? Nie chcesz iść ze mną?
-Posiedzę jeszcze chwilę.
-Chodź, otrzyj łzy. To zaledwie kilka miesięcy. Później wrócę. Zabiorę Cię. Będziemy razem.
-Dla Ciebie to kilka miesięcy a dla mnie wieczność.
-Wiesz, że nie mam wyboru. To dla mnie propozycja nie do odrzucenia. Możliwość zrobienia kariery. Spadła na mnie jak grom z jasnego nieba. Jeśli ją zmarnuję nie uda mi się otworzyć mojej wymarzonej przychodni weterynaryjnej. Bez odpowiedniej sumy pieniędzy nie osiągnę swoich planów.
-Plany planami. A my?
-Będę dzwonił, będę pisał. Będziemy się widzieć na kamerkach.
-To dla mnie trudne.
-Wiem, ale pomyśl... w przyszłości my, dom, nasze ukochane zwierzęta, nasza klinika. To nasza przyszłość, to nasze plany. Zrealizujemy je razem, ale... daj mi czas.
-Harry? Czy możliwa jest MIŁOŚĆ NA DZIESIĄTEJ WSI? Ja tu Ty, w wielkim mieście?
-Uda się, to tymczasowe. Uda się.
Anna zapłakała raz jeszcze. Harry przytulił ją mocno i złapał za rękę.
-Uda się - jeszcze raz powtórzył.

Lubię szczęśliwe zakończenia, ale od zawsze książki zakończone smutnym rozstaniem wydawały mi się bardziej życiowe. W końcu nie zawsze życie pisze szczęśliwe scenariusze.

Siedziała samotnie nad brzegiem rzeki. Było chłodno a jej smutne oczy zalane były łzami. Podszedł do niej znienacka. Chciał ją przytulić lecz odsunęła się.
-Jutro wyjeżdżam. Chodź. Pomożesz mi się...

Poranek dzisiejszego dnia nie różnił się niczym od innych jakie Bóg dał Joli przeżyć na wsi.Jak zwykle zalała kawę o brzasku dnia i podziwiała wschód słońca.Ten widok budził Ją do życia przez 60lat.Nie mogła uwierzyć,że dożyła tego wieku?Przecież umarła wielokrotnie?Pierwszy raz śmierć rozdarła jej serce i duszę,gdy Milicjant przekazywał jej wiadomość o śmierci męża.Nie mogłaby się pozbierać,gdyby nie czwórka malutkich dzieci.Starała się zapomnieć o wypalonej dziurze i żyć w rytm oddechu dnia codziennego.Obowiązki,ciężka praca i cień człowieka.Jednak po kilku latach poznała Ziutka,który przyjechał naprawić centralne i został z nią i dziećmi.Życie w Dziesiątej Wsi było znowu pełne kolorów,a kwiaty na łąkach pachniały jak nigdy.Drugi raz umarła trzykrotnie,dostając wiadomość o tragicznym wypadku samochodowym swoich młodocianych dzieci.Dwoje zmarło na miejscu.Umierajacego Syna zdążyła jeszcze ucałować na pożegnanie w szpitalu.Rozpacz zmieniła jej życie w piekło i podcięła nogi kładąc Ją do szpitalnego łóżka na kilka lat!Lekarze podłączyli kroplówki.Była odrętwiała i nieprzytomna.Chciała zasnąć na wieki.Ponoć już odchodziła,gdy ciepło ludzkiej dłoni przebiło się przez skorupę otępienia,a kilka gorących łez skapło na jej twarz.Usłyszała rozpaczliwy głos Zenka:”Kochana,nie odchodź!Nie zostawiaj mnie samego.To Ja,twoja MIŁOŚĆ NA DZESIĄTEJ WSI i twoja jedyna Córka Zosia!Nie umiemy bez Ciebie żyć!”W tym momencie ponownie się urodziła uświadamiając sobie,że nie może Im tego zrobić…

Poranek dzisiejszego dnia nie różnił się niczym od innych jakie Bóg dał Joli przeżyć na wsi.Jak zwykle zalała kawę o brzasku dnia i podziwiała wschód słońca.Ten widok budził Ją do życia przez 60lat.Nie mogła uwierzyć,że dożyła tego wieku?Przecież umarła wielokrotnie?Pierwszy raz śmierć rozdarła jej serce i duszę,gdy Milicjant przekazywał jej wiadomość o śmierci męża.Nie...

Dominik, jak co tydzień, spacerował po okolicznych lasach swojej miejscowości. Uwielbiał ten klimat, cisza przeplatana śpiewem ptaków i szumem drzew. Piesze wycieczki pomogły mu, gdy dwa lata temu zostawiła go żona.
- Pomyliłam się, zbyt pochopnie podjęłam decyzję o ślubie. W sumie to chyba nigdy cię nie kochałam - oznajmiła wtedy.
Osiem miesięcy, tak długo byli mężem i żoną, po czym ona odeszła do innego, zostawiając go niczym porzuconą garsonkę..
- Ojej! Przepraszam pana bardzo - wyrwał go z rozmyślań kobiecy głos i lekki ból w plecach.
Gdy odwrócił się, by zobaczyć kto się z nim zderzył, natrafił na gąszcz splątanych włosów w kolorze miodowego blondu i parę niebieskich oczu.
- Jestem Izabela i dopiero się tutaj przeprowadzilam - powiedziała, jednocześnie wyciągając rękę w geście przywitania.
- A ja mam na imię Dominik i mieszkam tu od urodzenia czyli dobre trzy dekady. Jeśli chcesz pokażę ci najpiękniejsze miejsca na tym obszarze - zaproponował, sam sobie dziwiąc.
- Nie, dziękuję - odpowiedziała Iza - Jestem tu w celach zdrowotnych.
- Astma? - próbował zgadnąć Dominik
- Nie, serce - odparła Iza, tym samym pokazując dołeczki w policzkach - pół roku temu zostało złamane przez kogoś, kto ślubował miłość po grób.
Tak oto zaczęła się znajomość Dominika i Izabeli, którzy dziś obchodzą swoje złote gody. I choć się tego nie spodziewali MIŁOŚĆ dopadła ich NA DZIESIĄTEJ WSI, wśród łąk pachnących ziołami i urokliwych zakamarków.

Dominik, jak co tydzień, spacerował po okolicznych lasach swojej miejscowości. Uwielbiał ten klimat, cisza przeplatana śpiewem ptaków i szumem drzew. Piesze wycieczki pomogły mu, gdy dwa lata temu zostawiła go żona.
- Pomyliłam się, zbyt pochopnie podjęłam decyzję o ślubie. W sumie to chyba nigdy cię nie kochałam - oznajmiła wtedy.
Osiem miesięcy, tak długo byli mężem i...

-Nie wierzę! - byłam wściekła. Miałam jechać na szkolenie z Nim! -Nienawidzę Go!
Pracowałam z Piotrem w jednej z agencji szkoleniowych.Nie lubiłam go ze względu na to, że był przydupasem dyrektora. I miał wredny charakter. Naprawdę wredny...A teraz mieliśmy jechać razem robić szkolenie w jakiejś firmie na drugim końcu Polski.
-A dlaczego ja? - marudziłam pakując się.
-Albo się pozabijacie albo się dogadacie - wzruszyła ramionami mama słuchając mojego zrzędzenia.
Jechaliśmy pociągiem. Piotr od razu wyciągnął swojego laptopa. Ja zabrałam się za lekturę książki.
-Grube to - usłyszałam w pewnej chwili. - Co to?
-MIŁOŚĆ NA DZIESIĄTEJ WSI - wzruszyłam ramionami.
-Lubisz romansidła, co? - wkurzyło mnie, ze nawet na chwilę nie odwrócił spojrzenia od ekranu laptopa. Zdecydowałam się nie reagować na jego zaczepki. Założyłam na uszy słuchawki, puściłam muzykę i odpłynęłam w świat książki. Na miejscu okazało sie, ze pracownicy firmy, których mieliśmy przeszkolić, zorganizowali na nasze powitanie nieoficjalną imprezę. Efekt był taki, że Piotra trzeba było zanieść do jego pokoju. Rano obudził mnie telefon od szefa, który nie mógł dodzwonić się do Piotra. Uspokoiłam go nie wspominając o wczorajszej imprezie. Fakt, Piotra nie lubię ale sprzedawać go nie będę. Szkolenie przeprowadziłam sama - Piotr siedział z tyłu sali co chwila popijając wodę. Reszta tygodnia mijała w miarę spokojnie. Piotrowi wpadła w oko niejaka Magda. Latał za nią jak...Najgorzej, że zrobiłam sie o nią zazdrosna. A była całkiem fajną dziewczyną. Zaczęłam unikać Piotra. Do niedawna nie było to takie trudne ale w pewnym momencie coś się zmieniło. Nieraz łapałam jego zamyślone spojrzenie. Miałam wrażenie, że na każdym rogu wpadam na niego. Ale z drugiej strony w każdym pokoju był pierwszą osobą, za którą się rozglądałam. Ostatni dzień był dość ciężki dla mnie i na imprezie pożegnalnej byłam jedynie chwilę. Piotr mnie unikał ewidentnie.Siedział przyklejony do Magdy. W pewnym momencie w oczach stanęły mi łzy. Wykręciłam się bólem głowy. Wróciłam do swego pokoju i z płaczem rzuciłam się na łóżko. Sama nie wiedziałam co mi jest. Wtem usłyszałam, że uchylają się drzwi na taras. Poderwałam się przerażona. Że też zapomniałam je zamknąć.
-Kasia? - do pokoju wszedł Piotr. - Co się dzieje?
-Nic! - odwróciłam sie od niego.- Wszystko w porządku.
-Aha - położył się obok mnie na łóżku. - Kogo chcesz oszukać?
Poczułam na plecach jego rękę a za chwilę oddech na karku. Zadrżałam. Chcąc go pogonić odwróciłam się i tym samym zatrzymałam sie na jego ustach. Przysunął mnie do siebie a pocałunek trwał wieki...
-To jakiś żart - mruknęłam ale nie odsunęłam sie. - Nie wiem co ty sobie wyobrażasz!
-Bardzo dużo - uśmiechnął sie. - Przede wszystkim chcę zobaczyć czy to wypali...
-Co takiego?
-Ja i ty - uśmiechnął się. - Chcesz spróbować?
Nie wiem co mnie podkusiło by przystać na to. Ale wiem jedno - nie żałuję...

-Nie wierzę! - byłam wściekła. Miałam jechać na szkolenie z Nim! -Nienawidzę Go!
Pracowałam z Piotrem w jednej z agencji szkoleniowych.Nie lubiłam go ze względu na to, że był przydupasem dyrektora. I miał wredny charakter. Naprawdę wredny...A teraz mieliśmy jechać razem robić szkolenie w jakiejś firmie na drugim końcu Polski.
-A dlaczego ja? - marudziłam pakując się.
-Albo...

Czekała na mnie w kawiarni, widziałem ją już z ulicy, bo jak zwykle zajęła miejsce tuż przy witrynie. Gdyby mogła, Nina nie odrywałaby się od okien – urzekało mnie to nawet teraz, choć nie czułem już do niej tego, co kiedyś. Dziewczyna była marzycielką i gdybym miał ją namalować, użyłbym samych ciepłych kolorów.
Wszedłem i podszedłem do stolika. Nina jakby wyczuła moją obecność – podniosła wzrok, zamykając książkę, dzięki czemu mogłem zobaczyć jej tytuł: „Miłość na dziesiątej wsi”. Dostała ją ode mnie.
- Cześć – przywitałem się i zająłem miejsce naprzeciwko. Czekała na mnie już kawa. – Dzięki.
- Nie ma sprawy – odparła, po czym zamilkliśmy.
Tak naprawdę nie mieliśmy sobie już nic do powiedzenia. Sam nie wiem, dlaczego tu się spotkaliśmy – może chcieliśmy po prostu wszystko sobie wyjaśnić? W końcu łączyło nas coś naprawdę wspaniałego. Pragnąłem, żeby między nami było wszystko w porządku, nawet jeśli nie mieliśmy się już przyjaźnić.
- Wiedz, że wcale nie jestem na ciebie zła – powiedziała w końcu. Najwyraźniej myślała tak samo.
Przymknąłem oczy, czując w piersi pustkę.
- Chcę, żebyś był szczęśliwy – dodała.
- Ja też – odparłem. – Mam nadzieję, że ci się ułoży. Naprawdę.
Przez chwilę myślałem, że mnie dotknie, ale nie zrobiła tego. Uniosłem powieki i spojrzałem na jej twarz – tą, którą swego czasu nie mogłem przestać rysować.
- Wszystko się ułoży, po prostu nie byliśmy tworzeni dla siebie – wstała, zabierając książkę. – Powodzenia w Warszawie, Wiktor. Zwojuj ten świat, dobrze?
- Dobrze.

Czekała na mnie w kawiarni, widziałem ją już z ulicy, bo jak zwykle zajęła miejsce tuż przy witrynie. Gdyby mogła, Nina nie odrywałaby się od okien – urzekało mnie to nawet teraz, choć nie czułem już do niej tego, co kiedyś. Dziewczyna była marzycielką i gdybym miał ją namalować, użyłbym samych ciepłych kolorów.
Wszedłem i podszedłem do stolika. Nina jakby wyczuła moją...

Zdecydowanie wolę pozytywne zakończenia, ale dziś przedstawię historię miłości, która nie skończy się dobrze.

Oliwia i Antek poznali się rok temu u swojego wspólnego znajomego. On szybko się zaangażował, ona długo była wycofana. Spotykali się realnie, w przeciwieństwie do swoich rówieśników, którzy wirtualnie poznawali potencjalnych partnerów na znanym portalu randkowym "Miłość na dziesiątej wsi". On w sposób dojrzały walczył o jej względy: służył silnym ramieniem, gdy pokłóciła się z matką, zapraszał na obiady, gdy uprzedzała, że nie będzie miała czasu przygotować czegoś u siebie. Spędzał z nią czas tak, jak lubiła, kupował kwiaty (bez okazji). Ona to wszystko przyjmowała z wdzięcznością. Nie potrafiła jednak do końca otworzyć swojego serca.
Pewnego dnia wydarzyło się coś, co zmieniło wszystko w zachowaniu Oliwii. Wracając z pracy, uderzył w nią samochód. Dziewczyna nieprzytomna, z licznymi obrażeniami ciała - trafiła do szpitala. Antek był u niej codziennie. Kiedy się obudziła i dowiedziała, że chłopak był przy niej przez cały czas - coś w niej pękło. Podczas kolejnych odwiedzin powiedziała mu, że dziękuje za wszystko i że bardzo go kocha. To była wzruszająca chwila dla nich obojga.
Niestety wtedy, gdy ich miłość mogła się już rozwijać, Oliwia zmarła. Obrażenia ciała były tak poważne, że nie udało się jej uratować. Zamiast radości była wielka rozpacz, ból i łzy. Historia tej miłości nie trwała długo, ale na pewno niejednego mogłaby wiele nauczyć..

Zdecydowanie wolę pozytywne zakończenia, ale dziś przedstawię historię miłości, która nie skończy się dobrze.

Oliwia i Antek poznali się rok temu u swojego wspólnego znajomego. On szybko się zaangażował, ona długo była wycofana. Spotykali się realnie, w przeciwieństwie do swoich rówieśników, którzy wirtualnie poznawali potencjalnych partnerów na znanym portalu randkowym...

- Halo! Halo! Nie słyszę Cię! - wykrzykuje słuchawki Patrycja. Po relaksującej kąpieli, w turbanie na głowie i wielkim włochatym szlafroku wygodnie usadowiła się na kanapie, bo wie, że pogaduchy z przyjaciółką trochę potrwają.
- Halo! Anka, słyszysz mnie? Tfu, oplułam słuchawkę! - wzdrygnęłam się Patrycja.
- Pati, kogo oplułaś?
- Nie kogo, tylko co. Słuchawkę oplułam drąc się do niej jak opętana, żeby usłyszeć Cię z tej Twojej dziury. Jak żyjesz? Rozpakowałaś się już?
- Yhm
- No to sobie pogadałyśmy! Która to już Twoja przeprowadzka, 7-8?
- Dziesiąta - zaśmiała się głupkowato Anka.
- A Tobie co tak wesoło?... Czekaj, poznałaś kogoś! Czyli spotkałaś MIŁOŚĆ NA DZIESIĄTEJ WSI
- Yhm

- Halo! Halo! Nie słyszę Cię! - wykrzykuje słuchawki Patrycja. Po relaksującej kąpieli, w turbanie na głowie i wielkim włochatym szlafroku wygodnie usadowiła się na kanapie, bo wie, że pogaduchy z przyjaciółką trochę potrwają.
- Halo! Anka, słyszysz mnie? Tfu, oplułam słuchawkę! - wzdrygnęłam się Patrycja.
- Pati, kogo oplułaś?
- Nie kogo, tylko co. Słuchawkę oplułam drąc...

- To ta nowa. Ma nawet coś z kangura – mówi piegowata piękność.
Jej towarzyszki śmieją się głośno. Śmiech jednej z nich przypomina rechot żaby. Druga rży, jak koń.
- Oj dziewczyny, dałybyście spokój – poucza Cichy, wycierając blat.
Stawiając colę na barze krzyczy:
- Ej, nowa! Napijesz się?
Róża podchodzi nieśmiało.
- Skąd wiesz, że jestem tu nowa?
- Też pytanie - odpowiada. - Mieszkasz w domu tej Żydówki?
- Tak, czemu pytasz?
- Tak tylko. Ponoć to była straszna kobieta.
- Ach tak? – pyta zamyślona Róża.
- Rozkochała w sobie pradziadka Cichego. Potem odeszła do bogatszego. Cichy też taki kochliwy. Co Cichy? – dodaje Ruda. – To była miłość na dziesiątej wsi. Oni ciągle się przeprowadzali. W każdym porcie…
- Daj spokój Ruda!
Róża zerka na Cichego.
- Miłość przychodzi niespodziewanie - mówi dziewczyna. Odkłada szklankę z niedopitym napojem i znika w tłumie.
- Cichy! Ogarnij się! - skrzeczy Ruda do chłopaka, który wzrokiem podąża za nową.
Zabawa się rozkręca. Cichy ma ręce pełne roboty. O trzeciej nad ranem wynosząc skrzynki z pustymi butelkami słyszy:
- Idziemy do mnie, czy do ciebie?
Podnosi głowę.
- Miłość przychodzi niespodziewanie – mówi Róża, kładąc dłoń na jego ramieniu.
Gdy Cichy budzi się, dziewczyna siedzi na łóżku, przekładając stare listy.
- Moja prababcia kochała Janka. On o tym wiedział. Nie mogli postąpić wtedy inaczej. Do śmierci Sary pisali listy.
Po twarzy spływa jej ogromna łza. Cichy całuje ją w policzek.
- Z nami będzie inaczej – szepce jej do ucha.

- To ta nowa. Ma nawet coś z kangura – mówi piegowata piękność.
Jej towarzyszki śmieją się głośno. Śmiech jednej z nich przypomina rechot żaby. Druga rży, jak koń.
- Oj dziewczyny, dałybyście spokój – poucza Cichy, wycierając blat.
Stawiając colę na barze krzyczy:
- Ej, nowa! Napijesz się?
Róża podchodzi nieśmiało.
- Skąd wiesz, że jestem tu nowa?
- Też pytanie -...