Jako nastolatka marzyłam o wyprawie na Syberię. Kojarzyła mi się z Bajkałem, najpiękniejszym i najczystszym jeziorem na świecie, z nieskończonymi przestrzeniami tundry i tajgi - krajobrazami o zapierającej dech w piersiach urodzie. A także z duchowym dziedzictwem Ewenków, których szamani potrafili rozmawiać z bogami i herosami podczas swoich transowych podróży do innych światów. Moją wyobraźnię rozgrzewała tajemnica Katastrofy Tunguskiej z 1908 roku – eksplozji tysiąc razy silniejszej od wybuchu bomby atomowej zrzuconej na Hiroshimę, która powaliła drzewa w tajdze na obszarze wielu kilometrów, zarejestrowanej przez sejsmografy na całym świecie, a której pochodzenia wciąż przekonująco nie wyjaśniono. Dziś jednak Syberia dla mnie to nie tylko kraina tajemnic i duchowych olśnień. To także historia gehenny i upodlenia – zsyłki, gułagi i ekstremalne formy ludzkiego okrucieństwa przesłoniły w moim umyśle naturalne piękno tego terenu. Przekleństwem Syberii stały się również pozostałości sowieckiego przemysłu. Potężne kopalnie, miasta-centra wydobycia ropy naftowej i gazu, huty aluminium i niklu, zakłady produkujące broń biologiczną i chemiczną, nieliczące się z konsekwencjami ekologicznymi, przyniosły skażenie radioaktywne, zatrucie gleby metalami ciężkimi, przekroczenie wszelkich norm zanieczyszczenia powietrza i wody. Przy miejscach takich jak Norylsk, Krasnojarsk, Brack, Mirny i Magnitogorsk czarnobylska zona nie wydaje się już taka przerażająca. Teraz nie chcę tam jechać.

Jako nastolatka marzyłam o wyprawie na Syberię. Kojarzyła mi się z Bajkałem, najpiękniejszym i najczystszym jeziorem na świecie, z nieskończonymi przestrzeniami tundry i tajgi - krajobrazami o zapierającej dech w piersiach urodzie. A także z duchowym dziedzictwem Ewenków, których szamani potrafili rozmawiać z bogami i herosami podczas swoich transowych podróży do innych...

Dziadek mojego męża odbył taką podróż i Syberia zamieszkała w nim i w jego rodzinie już na zawsze. Wychował swoje dzieci (w tym moja teściową) na ludzi szanujących jedzenie, pracę i uczciwych ponad miarę. Gdy chleb spadnie na ziemie moja teściowa go po podniesieniu całuje. U niej w kuchni nic się nie marnuje. Nadal robi bułkę tartą z suchego pieczywa. Jeżeli zostanie jej coś z obiadu i ma już dwa dni zanosi do zakonnic aby dały biednym. Jest to piękne nie marnowanie jedzenia w dzisiejszych czasach. Staram się tego od niej nauczyć. o jej gospodarności można napisać książki z poradami.

Dziadek mojego męża odbył taką podróż i Syberia zamieszkała w nim i w jego rodzinie już na zawsze. Wychował swoje dzieci (w tym moja teściową) na ludzi szanujących jedzenie, pracę i uczciwych ponad miarę. Gdy chleb spadnie na ziemie moja teściowa go po podniesieniu całuje. U niej w kuchni nic się nie marnuje. Nadal robi bułkę tartą z suchego pieczywa. Jeżeli zostanie jej...

Znajoma opowiadała mi że była na Syberii z Mamą i rodzeństwem. Nie bardzo chciała wracać do tamtych czasów i trudnych warunków. Opowiedziała mi o jednej kobiecie Rosjance, której było szkoda małych dzieci i jak nikt nie patrzył i jej udało się coś zorganizować przynosiła im "jedzenie ": obierki po różnych warzywach, po ziemniakach,zamarzniętego buraka wykopanego w nocy z pola. Czasami udało się jej ukraść trochę kaszy lub garść zboża. Były tam też kury i one jadły różne zielska ale niektóre nadawały się do jedzenia. Znajoma mówiła że gdyby nie ta Pani nie wiadomo co by było bo racje żywności były małe

Znajoma opowiadała mi że była na Syberii z Mamą i rodzeństwem. Nie bardzo chciała wracać do tamtych czasów i trudnych warunków. Opowiedziała mi o jednej kobiecie Rosjance, której było szkoda małych dzieci i jak nikt nie patrzył i jej udało się coś zorganizować przynosiła im "jedzenie ": obierki po różnych warzywach, po ziemniakach,zamarzniętego buraka wykopanego w nocy z...

Nigdy nie byłem na Syberii. Nie byłem nawet w Rosji. Fizycznie nie byłem. A oczami wyobraźni? Nie raz i nie pięć. Żyję w pięknych czasach, w których tworzą znakomici pisarze wydając doskonałe książki o tej niezwykłej krainie. Dwaj szczególnie zapadli mi w pamięć - to Jacek Pałkiewicz i Romuald Koperski. Obaj opisują Syberię w sposób spektakularny - w taki, że nie chcemy tam być, przyynajmniej ja. To z ich książek dowiedziałem się, że mroźna tajga to nie zabawa, nie tylko zimą ale też latem. Co mnie przeraża w Syberii? Miliony muszek, które mogą człowieka 'pożreć żywcem', mróz który sprawia, że woda zamarza w powietrzu. Co jeszcze? Odludzie, gdzie kierowca ciężarówki, która ulegnie awarii lub wpadnie do zamarzniętej rzeki, zdany jest tylko na siebie, wie że gdy zgasi silnik, to zamarznie i rano nie ruszy. Ale Syberia to też bogata w zasoby ziemia, generująca miliony rubli. I tylko one się liczą - człowiek i środowisko to sprawy drugorzędne. To bez wątpienia kraina piękna, ale przerażająca zarazem.

Nigdy nie byłem na Syberii. Nie byłem nawet w Rosji. Fizycznie nie byłem. A oczami wyobraźni? Nie raz i nie pięć. Żyję w pięknych czasach, w których tworzą znakomici pisarze wydając doskonałe książki o tej niezwykłej krainie. Dwaj szczególnie zapadli mi w pamięć - to Jacek Pałkiewicz i Romuald Koperski. Obaj opisują Syberię w sposób spektakularny - w taki, że nie chcemy tam...

Starzy ludzie, stare sprawy. Komu by się chciało pochylać nad rzewnymi historyjkami sprzed dekad - przecież to jest prehistoria! Zwłaszcza, gdy jej fragmenty, nierzadko w rożnych wersjach, słyszy się nad wigilijnym stołem, wielkanocną święconką. Głuchniemy. Wolelibyśmy chyba zapchać się barszczem (bez względu na to czy biały on, czy czerwony...). Czy tak? Od dziecka oprócz domowymi wędlinami i wonnymi wypiekami karmiono mnie właśnie opowiadaniami babci pochodzącej z Kresów, która to nawiasem mówiąc była naocznym świadkiem zbrodni we Wschodniej Małopolsce. Czuję, że u mnie jedynego, seniorka znajdywała zrozumienie. Może to fascynacja historią, może pokora wobec siwego włosa. Anegdotyczne wspomnienia miłe mi są w odbiorze. Jak choćby takie: młodziutka podówczas babcia była podglądana przez sowieckiego sołdata przez okna kołchoźnego baraku. Przekorny, ostry temperament natychmiast dał o sobie znać - chlusnęła w jego zdziwioną twarz wodą z blaszanego kubka. Takie to chyba akty lekkomyślnej odwagi pomagały przetrwać ludziom trudne chwile. Byle dać popalić tamtym. Byle do lepszego. I tak oto tu jesteśmy. Na naszym skrawku ziemi, bez zerkających czerwonych ślepi.

Starzy ludzie, stare sprawy. Komu by się chciało pochylać nad rzewnymi historyjkami sprzed dekad - przecież to jest prehistoria! Zwłaszcza, gdy jej fragmenty, nierzadko w rożnych wersjach, słyszy się nad wigilijnym stołem, wielkanocną święconką. Głuchniemy. Wolelibyśmy chyba zapchać się barszczem (bez względu na to czy biały on, czy czerwony...). Czy tak? Od dziecka oprócz...

Wojennych opowieści słucham już od najmłodszych lat, ponieważ zarówno babcia jak i dziadek byli jej naocznymi świadkami. Poznałam historie niewyobrażalne, przerażające i wzruszające, historie, które przede wszystkim należy ocalić od zapomnienia. Syberia jednak daleka była tym opowieściom, ponieważ dramat wojenny mojej rodziny toczył się w Polsce, a mimo to ta mroźna rosyjska kraina jest w mojej głowie. Skąd się tam wzięła?
Zawdzięczam to książce 'Rosyjska namiętność' (R. Monforte), która pozwoliła mi spojrzeć na wojnę z perspektywy kobiety przepełnionej głębokim uczuciem. Historia Liny, hiszpańskiej piękności, skazanej na morderczą pracę w zimnym, niezwykle nieprzystępnym i brutalnym łagrze trwale zapadła mi w pamięć. Książka w bardzo dużym skrócie udowadnia również jak jasnym światełkiem w mroku może być prawdziwa miłość.
Ponadto w moim przypadku 'Rosyjska namiętność' dość niespodziewanie rozbudziła we mnie ogromną ciekawość do historii, a ja myślałam, że zaczęłam czytać kolejne, przewidywalne romansidło … ;-)

Wojennych opowieści słucham już od najmłodszych lat, ponieważ zarówno babcia jak i dziadek byli jej naocznymi świadkami. Poznałam historie niewyobrażalne, przerażające i wzruszające, historie, które przede wszystkim należy ocalić od zapomnienia. Syberia jednak daleka była tym opowieściom, ponieważ dramat wojenny mojej rodziny toczył się w Polsce, a mimo to ta mroźna...

ja znam Syberia tylko z filmów i opowiadań historycznych.
Wyobrażam ja sobie jako zimny surowy klimat. Warunki ciężkie do życia.
Dzika zwierzyna błąkająca się po lasach.
Chętnie dowiem się coś więcej niż moja obecna wiedza.

ja znam Syberia tylko z filmów i opowiadań historycznych.
Wyobrażam ja sobie jako zimny surowy klimat. Warunki ciężkie do życia.
Dzika zwierzyna błąkająca się po lasach.
Chętnie dowiem się coś więcej niż moja obecna wiedza.

Rosja fascynowała mnie od młodości. W szkole zakochałam się w Dostojewskim i Bułhakowie. Podjęłam pierwsze nieśmiałe kroki nauki języka rosyjskiego. Zaczęłam słuchać rosyjskiej muzyki, kultowego Kina czy Sektoru Gaza. Jednak dopiero w zeszłym roku wzięłam się za siebie zapisałam na intensywny kurs języka rosyjskiego i przepadłam. Reportaże o Rosji chłonę jak gąbka, zaczytuje się w Swietłanie Aleksjejewicz, znam na pamięć przygody Hugo-Badera na północy, a Imperium Kapuścińskiego przeczytałam w jeden dzień. Najbardziej w historii północy Rosji fascynują mnie losy prawdziwych ludów północy np. Ewenków, Nienców czy Jakutów. Syberia i Bajkał oddziaływują na moją wyobraźnię, zbieram pieniądze żeby ujrzeć kiedyś te niezmierzone przestrzenie, lasy niedoogarnięcia wzrokiem, dziką i niezwyciężoną naturę. Chciałabym też poznać żyjących tam ludzi prostych, naznaczonych nieludzką historią, walczących o każdy dzień, przygniecionych ciężarem Rosji, a zarazem tak od niej odcięci.

Rosja fascynowała mnie od młodości. W szkole zakochałam się w Dostojewskim i Bułhakowie. Podjęłam pierwsze nieśmiałe kroki nauki języka rosyjskiego. Zaczęłam słuchać rosyjskiej muzyki, kultowego Kina czy Sektoru Gaza. Jednak dopiero w zeszłym roku wzięłam się za siebie zapisałam na intensywny kurs języka rosyjskiego i przepadłam. Reportaże o Rosji chłonę jak gąbka,...

"Wujasa" na oczy nie widziałam i nawet nie pamiętam czy był bratem pradziadka czy szwagrem prababci, a może pokrewieństwo było jeszcze inne... W każdym razie znam opowieść od taty.
Jak "wujas" trafił na Syberię nie mam pojęcia. Jak i kiedy z niej wrócił tym bardziej. Wiem za to, że do końca życia chodził w grubym skórzanym płaszczu, nawet upalnym latem, a w kieszeniach nosił "zapasy na czarną godzinę" w postaci kiełbasy, boczku i kilku innych rzeczy, które uważał za niezbędne, gdyby przytrafić mu się miało to na powrót...

"Wujasa" na oczy nie widziałam i nawet nie pamiętam czy był bratem pradziadka czy szwagrem prababci, a może pokrewieństwo było jeszcze inne... W każdym razie znam opowieść od taty.
Jak "wujas" trafił na Syberię nie mam pojęcia. Jak i kiedy z niej wrócił tym bardziej. Wiem za to, że do końca życia chodził w grubym skórzanym płaszczu, nawet upalnym latem, a w kieszeniach...