Od dziecka słyszałam: "dziewczynkom nie wypada grać w piłkę", "dziewczynkom nie wypada chodzić w dresie", "dziewczynkom nie wypada skakać po drzewach".
Jednak ja zawsze się buntowałam przeciwko tym zakazom.
Tak, grałam z chłopakami w piłkę, mimo niezadowolenia mamy.
Tak, chodziłam w dresie gdy miałam na to ochotę.
Tak, skakałam z chłopakami po drzewach.
I są to najlepsze wspomnienia z mojego dzieciństwa.
Teraz mam własną córkę i codziennie jej powtarzam,żeby była sobą i nie bała się opinii innych.
Ostatnio mój mąż rzekł do naszej 4-latki:
- Kochanie, bawisz się samochodzikami? Przecież to dla chłopców...
Zirytowana odrzekłam:
- Marek,skoro pewne sprawy są tylko dla chłopców, to czemu Ty też robisz "kobiece" rzeczy? Chodzisz do fryzjera, regulujesz brwi, używasz mojego balsamu...
-Dobrze, już dobrze. Każdy ma prawo robić to, na co ma ochotę. Masz rację kochanie.
Ha, wygrałam! Od tamtej pory w naszym domu nie ma stereotypowych zakazów i nakazów. A my jesteśmy po prostu szczęśliwi.

Od dziecka słyszałam: "dziewczynkom nie wypada grać w piłkę", "dziewczynkom nie wypada chodzić w dresie", "dziewczynkom nie wypada skakać po drzewach".
Jednak ja zawsze się buntowałam przeciwko tym zakazom.
Tak, grałam z chłopakami w piłkę, mimo niezadowolenia mamy.
Tak, chodziłam w dresie gdy miałam na to ochotę.
Tak, skakałam z chłopakami po drzewach.
I są to najlepsze...

-Ja codziennie myję podłogi i robię obiad.Zawsze mam czyściutki dom."-podkreśla 60 letnia Wanda
-A co robią Pani dorosłe Córki i Mąż?-pytam Ja
-Ciężko pracują!Jeszcze obrobię działkę przed ich powrotem!-podkreśla Pani Wanda i przechodzi do tematu chorego kręgosłupa.
-Przecież Pani też pracuje zawodowo?"-stwierdzam
Pani Wanda zabija mnie wzrokiem i z irytacją dodaje: -To mi nigdy nie przeszkodziło dbać o dom i rodzinę.Każda Kobieta powinna o tym pamiętać!
-A ten mój,to Mnie ostatnio do nerwicy doprowadza!Ma do mnie pretensję,że nie podałam mu obiadu!Nie zauważył że mam gorączkę i ledwo chodzę?A ja mu przez całe życie wszystko pod nos podawałam.-dodała Małgosia z żalem w głosie
-A wiecie co?Jak Ja wracam do domu,to wszystko zależy od Mojego humoru.Nie sprzątam jak nie chcę!Nie tknę niczego jak dorwę ciekawą książkę lub film,a nawet serial.Jak Mój mężczyzna jest w domu to zawsze mam pyszny obiad,który On ugotuje i poda.Nie lubię myć naczyń i prać dywanów wiec wyręcza Mnie Syn lub Mąż-odparłam zadowolona.
Były w szoku, a ich wzrok przewiercał Mnie na wylot.
-To marna z ciebie Gospodyni-skwitowały
Następny temat to hobby.Obie panie zajmowały się domem,ogrodem i rodzinom,ale nigdzie od dawna nie były.Gdy przyszła moja kolej,to rozwinęłam temat rzekę o tym,co robię dla Siebie i gdzie byłam.
-Ale jak to tak?Moim zdaniem zaniedbujesz rodzinę.-podsumowała Wanda
-Nie prawda.Wykorzystuje ich umiejętności,aby mieć więcej czasu dla nich i dla siebie i nie ryje na działce.Oszczędzam kręgosłup!

-Ja codziennie myję podłogi i robię obiad.Zawsze mam czyściutki dom."-podkreśla 60 letnia Wanda
-A co robią Pani dorosłe Córki i Mąż?-pytam Ja
-Ciężko pracują!Jeszcze obrobię działkę przed ich powrotem!-podkreśla Pani Wanda i przechodzi do tematu chorego kręgosłupa.
-Przecież Pani też pracuje zawodowo?"-stwierdzam
Pani Wanda zabija mnie wzrokiem i z irytacją dodaje: -To...

Jedyne czego nie wypada kobietom, to sikać do pisuaru. Reszta to kwestia kultury, podejścia i odwagi.

Jedyne czego nie wypada kobietom, to sikać do pisuaru. Reszta to kwestia kultury, podejścia i odwagi.

W dzieciństwie słyszałam od rodziców: "Dziewczynka powinna być grzeczna" oraz "dziewczynki powinny zajmować się porządkami". Myślałam, że chłopakom jest lepiej, a gdy na zajęcia sztuki walki zapisali zamiast mnie brata, mimo że niechętnie poszedł, obraziłam się nie na żarty. Zakradałam się wieczorami pod salę szkolną, żeby podglądać przez szyby zajęcia. Brat zrezygnował, a mnie marzył się czarny pas. - "To nie zmagania dla dziewczyn" - orzekł tata.
Westchnęłam ciężko wspominając chłopca z podwórka, który dokuczał nam. Bracia potulnie wrócili do domu, gdy ten zakazał im zabawy. Przez chwilę szłam solidarnie z nimi, dopóki nie obudził się we mnie wojownik. Obróciłam się na pięcie, po czym strzeliłam chłopca pięścią w nos.
Jestem obecnie kobietą fizycznie niepełnosprawną. Mogę co najwyżej powiesić zdjęcie mistrza karate w pokoju. Apeluję do rodziców: Nie odbierajcie dzieciom marzeń z powodu własnych uprzedzeń!

W dzieciństwie słyszałam od rodziców: "Dziewczynka powinna być grzeczna" oraz "dziewczynki powinny zajmować się porządkami". Myślałam, że chłopakom jest lepiej, a gdy na zajęcia sztuki walki zapisali zamiast mnie brata, mimo że niechętnie poszedł, obraziłam się nie na żarty. Zakradałam się wieczorami pod salę szkolną, żeby podglądać przez szyby zajęcia. Brat zrezygnował, a...

Jest też taki jeden stereotyp, być może otwarcie niekrzywdzący kobiety, ale stawiający je w świetle kury domowej. Otóż mówi się czasem do mężczyzny, że brakuje mu w domu „kobiecej ręki”, albo ogólnie, że mężczyzna nie poradzi sobie tak dobrze z prowadzeniem domu jak kobieta. Oczywiście jest to głupi stereotyp, który też pokazuje, że mężczyźni są niezaradni w domu, ale ja nie o tym. Chciałabym opowiedzieć historyjkę, która wydarzyła się naprawdę i udowadnia, że - niestety - stereotypy skądś mają swoje źródło.
Moja znajoma wyjechała na tygodniową podróż zostawiając w domu swojego męża z już dorosłym synem. Zamroziłam im pierogi, zrobiła zupę na dwa dni i powiedziała, że jak zjedzą wszystko, to niech sobie coś sami ugotują. Kiedy wróciła z urlopu nie zszokowało ją kilka kartonów po pizzy, którą jedli na obiad, ale to, że zużyli wszystkie sztućce, lecz nie chciało im się ich umyć, więc pojechali do sklepu i kupili sobie plastikowe widelce i łyżeczki.
Brawo panowie.

Jest też taki jeden stereotyp, być może otwarcie niekrzywdzący kobiety, ale stawiający je w świetle kury domowej. Otóż mówi się czasem do mężczyzny, że brakuje mu w domu „kobiecej ręki”, albo ogólnie, że mężczyzna nie poradzi sobie tak dobrze z prowadzeniem domu jak kobieta. Oczywiście jest to głupi stereotyp, który też pokazuje, że mężczyźni są niezaradni w domu, ale ja...

Od kobiet wymaga się bycia perfekcyjnym w każdej dziedzinie życia. Od makijażu bo etykietę werbalną i niewerbalną. Jednym z największych stereotypów, który przylgnął do kobiet, jest przeświadczenie, że mózg blondynek nie wykazuje zbyt dużej aktywności, co czyni je mniej inteligentne, od reszty społeczeństwa. Jednakże co ma kolor włosów do wiedzy, doświadczenia, kręgosłupa moralnego i całej reszty, która kształtuje naszą osobowość i poglądy? Śmieszki za plecami, gdy blondynka dostaje pracę w dużej firmie. Śmieszki Panów na chodniku, gdy blondynka parkuje, śmieszki, gdy blondynka wchodzi na siłownie, bo co ona może wiedzieć o ćwiczeniach. W pewnych momentach jest to nawet krzywdzące. W tak postępowym świecie trzymanie się takich bredni, to nonsens.

Od kobiet wymaga się bycia perfekcyjnym w każdej dziedzinie życia. Od makijażu bo etykietę werbalną i niewerbalną. Jednym z największych stereotypów, który przylgnął do kobiet, jest przeświadczenie, że mózg blondynek nie wykazuje zbyt dużej aktywności, co czyni je mniej inteligentne, od reszty społeczeństwa. Jednakże co ma kolor włosów do wiedzy, doświadczenia, kręgosłupa...

Może nie historia, ale osobiście kiedy słyszę "nie wypada" "nie powinnaś", a uwierzcie mi słyszę często... Typ buntownika, w pracy opartej jednak na pewnych zasadach, tak ma i słyszy to wkoło! Zawsze odpowiadam:
A dlaczego dziewczyny mają mieć nudniej..., mniej wygodnie, tak poważnie, tak szablonowo? Bo co?
I wiecie, w sumie w zdecydowanej większości odpowiedzią jest cisza.
A skoro wyjaśnień brak, stereotyp obalony :)
I dalej zasuwam w trampkach, na tle szpilek innych! ;)
Znając swoją wartość wcale nie czuję się gorzej. Pewność, a tym samym i kobiecość - wręcz promieniują.

Może nie historia, ale osobiście kiedy słyszę "nie wypada" "nie powinnaś", a uwierzcie mi słyszę często... Typ buntownika, w pracy opartej jednak na pewnych zasadach, tak ma i słyszy to wkoło! Zawsze odpowiadam:
A dlaczego dziewczyny mają mieć nudniej..., mniej wygodnie, tak poważnie, tak szablonowo? Bo co?
I wiecie, w sumie w zdecydowanej większości odpowiedzią jest...

Holenderskie, półsłodkie, w polewie czekoladowej, w dodatku świeżutkie - herbatniki wylądowały na stole, tuż przed moim nosem.
- Oczywiście robisz to specjalnie - mówię do Norberta, który z miną niewiniątka wpakował trzy na raz do buzi.
- Ale co? - ledwie wymruczał pomiędzy łykiem kawy, a kolejnymi ciastkami, które w trybie błyskawicznym zmierzały mu jego ustom.
- W sumie nic... - biorę do ręki ciacho i rozkoszuję się maślanym smakiem i słodyczą czekolady.
- Hej! Hola! Wesele jest za miesiąc, miałaś trzymać dietę, a ja w razie potrzeby miałem Cię pilnować - mówi mi, próbując wyjąć z ręki resztki herbatnika.
- Przecież trzymam linię, wczoraj byłam na diecie niskotluszczowej, a od dziś jestem na wysokocukrowej. Jeden dzień wstrzemięźliwości, jeden na luzie. To nowość. Znalazłam dwa dni temu w sieci. Największym plusem jest brak stresu wywołany odmawianiem sobie słodyczy - tłumaczę, kłamiąc jak z nut.
- Aaa... chyba że tak. I działa? - pyta Norbert mierząc mnie wzrokiem, znad kubka kawy.
- To ty oceń - pytam wyzywająco, zanurzając kolejny herbatnik w ciepłej kawie.
- Dla mnie bomba - odpowiada z dwuznacznym uśmiechem.
- Nawet nie wiesz ile kobieta musi się nacierpieć i nawyrzekać, żeby dobrze wyglądać - podsumowuję jednocześnie pakując do ust namokniete kawą i ociekajace czekoladą ciasteczko - te ciągłe diety potrafią człowieka wykończyć.

Holenderskie, półsłodkie, w polewie czekoladowej, w dodatku świeżutkie - herbatniki wylądowały na stole, tuż przed moim nosem.
- Oczywiście robisz to specjalnie - mówię do Norberta, który z miną niewiniątka wpakował trzy na raz do buzi.
- Ale co? - ledwie wymruczał pomiędzy łykiem kawy, a kolejnymi ciastkami, które w trybie błyskawicznym zmierzały mu jego ustom.
- W...

Najbardziej irytujący stereotyp o kobietach? Hmm od małego słyszałam o tym, że muszę być schludna, mieć porządek w pokoju, być poukładana. Trzymanie ubrań na podłodze w pokoju dziewczyny? Nie do pomyślenia! Niestaranne pismo w zeszycie? Dziewczyny tak nie piszą! Eh nawet w pracy, zatrudniono mnie, licząc na to, że skoro jestem kobietą, to zapanuję nad chaosem w biurze męskim, ogarnę dokumentację, pomyję pleśniejące kubeczki, załagodzę konflikt kobiet z górnego biura z dolną męską norą. Pierwszego dnia do pracy przyszłam w dresie, oj tak w dresie z nadrukiem frytek, włosy jakby piorun we mnie trafił i wielkie okulary. Część dokumentów przełożyłam na podłogę, aby móc dokopać się do swojego stanowiska, poczułam się tam dobrze, nie odczuwałam potrzeby sprzątania, skoro mężczyzną nie przeszkadza ten stan rzeczy od 10 lat, to ja nowa pracownica nie będę tego zmieniać. Niestety co jakiś czas, wpadała do nory żona prezesa i robiła nam wyrzuty o to, jak możemy się odnaleźć w tym chaosie i jakim cudem mnie kobiecie to nie przeszkadza, dlaczego nie posprzątam. Pewnego dnia zirytowana odpowiedziałam:
-Nie zostałam zatrudniona jako sprzątacza!
Od tego dnia byłam już swoja, nie kryli się przy mnie, że piją w miejscu pracy, chętnie opowiadali o przekrętach i swoich przewinieniach. Stereotyp pokładanej kobiety legł w gruzach, nikt już nie zwracał mi uwagi, że powinnam zaparzyć kawę, posprzątać i ogarnąć chaos w męskiej norze.

Najbardziej irytujący stereotyp o kobietach? Hmm od małego słyszałam o tym, że muszę być schludna, mieć porządek w pokoju, być poukładana. Trzymanie ubrań na podłodze w pokoju dziewczyny? Nie do pomyślenia! Niestaranne pismo w zeszycie? Dziewczyny tak nie piszą! Eh nawet w pracy, zatrudniono mnie, licząc na to, że skoro jestem kobietą, to zapanuję nad chaosem w biurze...

Stereotyp: "kobiety do garów"

I dzień
- jestem!- Zenek woła od progu.
- fajnie, ja też jestem. Dopiero wróciłam - celowo podkreślam ostatnie słowa.
- co na obiad? - małżonek siada przy stole i czeka aż kuchenna wyda posiłek.
- pomidorowa z rosołu z wczoraj, już podgrzewam i pierogi.
- a z czym te pierogi?
- z kapustą i grzybami.
- a tam, wolę ruskie - patrzy na mnie zniechęcony.
Chyba pora zmienić zasady gry! - myślę stawiając przed nim talerz.

II dzień
- wróciłem! co jemy? - słyszę standardowe pytanie Zenka.
- otworzyć ci puszkę? - pytam śmiejąc się pod nosem.
- co?! -patrzy na mnie wyraźnie zaskoczony.
- nie miałam czasu ugotować, także dziś jemy konserwę.
- no jak musimy... - rozczarowany małżonek wstaje po chleb i słoik z ogórkami, które przygotowałam kilka miesięcy wcześniej.

III dzień
- cześć, co na obiad?
Tym razem odpowiadam mu śpiewająco:
- weź nie pytaj, weź się przytul.
Po czym całuję go w policzek i wychodzę z kuchni. Jego mina jest bezcenna.

IV dzień
Tym razem to mąż jest pierwszy w domu, od samego wejścia unosi się zapach smażonych kotletów.
- cześć kochanie, zaskoczona?
- cześć, zaskoczona-pozytywnie - mówię widząc na stole pełen zestaw obiadowy przygotowany przez Zenka.
Chyba moje radykalne zachowanie przyniosło skutki. Po uczcie chwalę męża. Mam nadzieje, iż zrozumiał, że skoro obydwoje chodzimy do pracy, to obydwoje możemy gotować. Jeśli jest równouprawnienie w takiej kwestii, to może być też w każdej innej.

Stereotyp: "kobiety do garów"

I dzień
- jestem!- Zenek woła od progu.
- fajnie, ja też jestem. Dopiero wróciłam - celowo podkreślam ostatnie słowa.
- co na obiad? - małżonek siada przy stole i czeka aż kuchenna wyda posiłek.
- pomidorowa z rosołu z wczoraj, już podgrzewam i pierogi.
- a z czym te pierogi?
- z kapustą i grzybami.
- a tam, wolę ruskie - patrzy na mnie...