Wspominając dotychczasowe życie za wspaniałą sprawę jaka mnie spotkała uważam wieloletnią przyjaźń z pewnym mężczyzną. Mówi się, że przyjaźń damsko-męska nie istnieje, a my jesteśmy najlepszym przykładem na nieprawdziwość tej teorii. Znamy się chyba od zawsze, od kiedy pamiętam wszędzie bywaliśmy razem - najpierw w piaskownicy, potem w pubach i na dyskotekach, teraz również regularnie się odwiedzamy. Był świadkiem na moim ślubie, został ojcem chrzestnym mojego drugiego syna. Przyjaźni się również z moim mężem, tak jak ja z jego żoną.
Niebawem urodzi mu się drugie dziecko, a ja już zostałam poproszona o bycie matką chrzestną - to właśnie ten najmilszy moment, kiedy wiesz, że spośród wielu kandydatów spokrewnionych zostajesz wybrana właśnie Ty - osoba genetycznie zupełnie obca, a tak bardzo wiele znacząca w jego życiu. Niesamowite jest to jak bardzo ten gest potrafi uskrzydlić człowieka.

Wspominając dotychczasowe życie za wspaniałą sprawę jaka mnie spotkała uważam wieloletnią przyjaźń z pewnym mężczyzną. Mówi się, że przyjaźń damsko-męska nie istnieje, a my jesteśmy najlepszym przykładem na nieprawdziwość tej teorii. Znamy się chyba od zawsze, od kiedy pamiętam wszędzie bywaliśmy razem - najpierw w piaskownicy, potem w pubach i na dyskotekach, teraz również...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Koniec stycznia, na chodnikach śniegowo-błotnista breja, z nieba leci deszcz ze śniegiem. A ja biegnę przez Krakowski Rynek pod sam Wawel, gdzie czeka mnie zaliczenie jednego z ważniejszych egzaminów.
I, oczywiście, musiałam poślizgnąć się. Przez chwilę tylko własne stopy mignęły mi przed oczami, a ja sama wylądowałam w tych brunatnych resztkach śniegu. W dodatku jak na złość miałam na sobie jasno różowy płaszcz. Nie poleżałam długo w kałuży, bo niemal od razu poczułam szarpnięcie pod pachami i zostałam energicznie postawiona na nogi. Na ratunek przybyło mi dwóch chłopaków - z wyglądu typowe krakowskie "dresy", którzy chętnie spytają się o problem i pomogą w pozbyciu się zbędnych gadżetów typu portfel, torebka, telefon.
Tym razem zostałam naprawdę mile zaskoczona. Chłopcy wypytywali czy nic mnie nie boli, czy nic mi się nie stało, wyzbierali moje rozsypane rzeczy z chodnika. Jeden czyścił chusteczką mój upaćkany płaszcz, a drugi pobiegł po kawę. Nigdy, ale to przenigdy nie byłam w większym szoku. I nigdy nie spotkało mnie nic milszego. Odprowadzili mnie pod samą uczelnię, miło rozmawialiśmy i na koniec życzyli mi zdanego egzaminu. :)
Z tamtego dnia nie zapomnę także miny koleżanki, która czekała na mnie w drzwiach uczelni i widziała, kto mnie przyprowadził. Gdy zobaczyła, w jakim jestem stanie z wielkim przerażeniem spytała: "CO?? Napadli cię??"

Koniec stycznia, na chodnikach śniegowo-błotnista breja, z nieba leci deszcz ze śniegiem. A ja biegnę przez Krakowski Rynek pod sam Wawel, gdzie czeka mnie zaliczenie jednego z ważniejszych egzaminów.
I, oczywiście, musiałam poślizgnąć się. Przez chwilę tylko własne stopy mignęły mi przed oczami, a ja sama wylądowałam w tych brunatnych resztkach śniegu. W dodatku jak na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najpiękniejsza chwila w moim życiu miała miejsce jakieś pięć miesięcy temu, pamiętam, że było mi smutno, bardzo smutno. Moja mała córeczka bawiła się misiem i w pewnym momencie spojrzała na mnie, poleciała mi wówczas łza, malutka podniosła się trochę nieporadnie, przyszła do mnie, wdrapała mi się na kolana, objęła mnie mocno swoimi malutkimi rączkami i powiedziała
- Kociam Ciem
Co oczywiście miało znaczyć kocham cię. I tymi dwoma słowami sprawiła, że dzień z ponurego, wręcz gradowego, stał się słoneczny i tęczowy.

Najpiękniejsza chwila w moim życiu miała miejsce jakieś pięć miesięcy temu, pamiętam, że było mi smutno, bardzo smutno. Moja mała córeczka bawiła się misiem i w pewnym momencie spojrzała na mnie, poleciała mi wówczas łza, malutka podniosła się trochę nieporadnie, przyszła do mnie, wdrapała mi się na kolana, objęła mnie mocno swoimi malutkimi rączkami i powiedziała
- Kociam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Patrzę na dzieciaki biegające po korytarzu na przerwie i przypomniała mi się taka sytuacja sprzed czterech lat, kiedy jeszcze były gimnazja. Weszłam do mojej ulubionej klasy (choć w całej szkole nikt ich nie lubił) przeprowadziłam lekcje, a na koniec powiedziałam, że widzimy się po raz ostatni (to była 2 klasa więc wiadomym było, że już się nie zobaczymy, jak wrócę), zaczęli marudzić, że nie mogę itp., ale nie to jest istotne. Gdy zadzwonił dzwonek, nie śpieszyli się do wyjścia tylko przychodzili i ściskali mnie, mówiąc, że lekcje historii beze mnie nie będą już takie same. Po 10 min zaczęłam ich wyganiać, bo się rozbeczałam, dwóch chłopaków nie dało się wyrzucić. Pierwszy przyszedł i dał mi „wizytówkę” – kartkę papieru, na której napisał „Niania 24 godziny na dobę, swoje imię oraz numer telefonu”, poza tym nie powiedział nic, przytulił mnie jak wszyscy, uśmiechnął się i wyszedł z sali. Kartkę mam do dzisiaj w portfelu. Drugi czekał do końca, podszedł niepewnie i powiedział
- Dziękuję – nie wiedziałam o co mu chodzi, ale on się uśmiechnął, po chwili wahania dodał
- Pani wie za co - kręciłam głową, bo naprawdę nie wiedziałam.
- Za to, że Pani jedna we mnie wierzyła i tylko Pani starała mi się pomóc.
W tym momencie dotarło do mnie, o co mu chodzi.
Przytuliłam go i zaczęłam jeszcze bardziej płakać. To była najlepsza chwila w moim życiu, wtedy pomyślałam sobie, że było warto, dla tych słów. Pamiętam je do dzisiaj i nigdy nie zapomnę.

Patrzę na dzieciaki biegające po korytarzu na przerwie i przypomniała mi się taka sytuacja sprzed czterech lat, kiedy jeszcze były gimnazja. Weszłam do mojej ulubionej klasy (choć w całej szkole nikt ich nie lubił) przeprowadziłam lekcje, a na koniec powiedziałam, że widzimy się po raz ostatni (to była 2 klasa więc wiadomym było, że już się nie zobaczymy, jak wrócę),...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gdy odchodziłam z pracy , którą lubiłam, mój szef powiedział, że jestem nie odżałowaną stratą. Nigdy tego nie zapomnę.

Gdy odchodziłam z pracy , którą lubiłam, mój szef powiedział, że jestem nie odżałowaną stratą. Nigdy tego nie zapomnę.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Najmilsza rzecz jaka kiedykolwiek spotkała mnie ze strony drugiego człowieka? Wydaje mi się, że miało to miejsce w tym roku, w moje urodziny.
Tak się pięknie składa, że moja ciocia świętowała pięćdziesiątkę dzień przed moimi urodzinami i postanowiła wyprawić je na sali. Zjechał się ogrom rodziny, były tańce, zabawy,dobre jedzenie, ale jak wracaliśmy do domu około 4 nad razem następnego dnia, jedyne o czym myślałam było moje łóżko. Marzyłam tylko o tym, by położyć się i pójść spać. Wszystko szło zgodnie z planem, dopóki koło 5 , nie obudziły mnie jakieś głosy i światła. Moim oczywistym odruchem była próba zatknięcia sobie uszu i odgonienia źródła, które przerwało mój sen.
Przeżyłam prawdziwy szok, gdy okazało się, że światło pochodzi od palących się świeczek na torcie, a głos należy do mojej przyjaciółki.
To była prawdziwa niespodzianka!
Był to chyba najmilszy gest, jaki pamiętam.

Najmilsza rzecz jaka kiedykolwiek spotkała mnie ze strony drugiego człowieka? Wydaje mi się, że miało to miejsce w tym roku, w moje urodziny.
Tak się pięknie składa, że moja ciocia świętowała pięćdziesiątkę dzień przed moimi urodzinami i postanowiła wyprawić je na sali. Zjechał się ogrom rodziny, były tańce, zabawy,dobre jedzenie, ale jak wracaliśmy do domu około 4 nad...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

…rozpłynęłam się… jak tabliczka czekolady w kąpieli wodnej 😊
Zapragnęłam uczestniczyć w uroczystym otwarciu domu kultury w innej dzielnicy mego miasta. Wyszłam wcześniej z mieszkania z zamiarem zjedzenia drugiego śniadania na mieście. Przyjechałam i okazało się, że knajpka otwarta będzie za godzinę. A w moim żołądku czas i miejsce na posiłek. Co robić? Iść w prawo, czy w lewo? Zobaczyłam otwartą galerię jednego dzieła, weszłam, zapoznałam się z twórczością, porozmawiałam z Panią tam pracującą. Przy pożegnaniu zapytałam o najbliższą „jadłodajnię” przyznając się do burczenia w brzuchu. Pani chwilę pomyślała i, niestety, nie ucieszyła mnie dobrą informacją, ale zaproponowała, bym chwilkę poczekała. Udała się na zaplecze, przyniosła tabliczkę czekolady z orzechami, tej z „okienkiem” i, jakby tłumacząc się, rzekła: -Przykro mi, nic więcej nie mam, bo kanapkę już zjadłam, ale proszę poczęstować się czekoladą... Pomyślałam, że słowo ciałem się stało – głodnego nakarmić. Ten gest ogromnie mnie wzruszył, zrobiło mi się ciepło, przyjemnie i… (patrz pierwsze zdanie).

…rozpłynęłam się… jak tabliczka czekolady w kąpieli wodnej 😊
Zapragnęłam uczestniczyć w uroczystym otwarciu domu kultury w innej dzielnicy mego miasta. Wyszłam wcześniej z mieszkania z zamiarem zjedzenia drugiego śniadania na mieście. Przyjechałam i okazało się, że knajpka otwarta będzie za godzinę. A w moim żołądku czas i miejsce na posiłek. Co robić? Iść w prawo, czy w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jedną z najmilszych rzeczy, jaka mnie spotykała miała miejsce w prześlicznym zamku.
Byłam na obozie o tematyce związanej z Harrym Potterem, a jednego dnia był w planie bal. Tak jak w poprzednim roku, ubrałam moją ulubioną sukienkę, ładnie upięłam włosy i nałożyłam lekki makijaż. Czułam się cudownie. Nic nie mogło zepsuć mi nastroju. No, prawie nic. Gdy bal się rozpoczął tańczyliśmy w parach. Moja partnerka (bo chłopców było aż 20 na 70 dziewczyn) źle się poczuła; więc od razu poszła do pokoju. Zostałam sama. Większość balu spędziłam na balkonie nie tańcząc z nikim, bo nikt mnie nie zaprosił. Ewentualnie parę razy dziewczyny z pokoju podeszły i wygłupiałyśmy się chwilę, lecz to nie trwało długo. Kiedy chciałam już pójść, to coś mnie zatrzymało. A raczej ktoś. Jeden z chłopców zapytał, czy nie zechciałabym z nim zatańczyć. Zgodziłam się. Te trzy proste słowa: "zatańczysz ze mną?" naprawiły mój wieczór. Było mi naprawdę miło.

Jedną z najmilszych rzeczy, jaka mnie spotykała miała miejsce w prześlicznym zamku.
Byłam na obozie o tematyce związanej z Harrym Potterem, a jednego dnia był w planie bal. Tak jak w poprzednim roku, ubrałam moją ulubioną sukienkę, ładnie upięłam włosy i nałożyłam lekki makijaż. Czułam się cudownie. Nic nie mogło zepsuć mi nastroju. No, prawie nic. Gdy bal się rozpoczął...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czasami nie musi być fanfar, drobny gest potrafi podnieść na duchu.

Wsiadłam do tramwaju i usiadłam na wolnym miejscu. Siadając niechcący trąciłam łokieć starszego pana, który siedząc za mną opierał się o moje oparcie. Od razu przeprosiłam za swoją niezdarność, a Pan odpowiadając uśmiechem powiedział, że to w sumie jego wina. Żeby tak się nie spierać, kto zawinił bardziej powiedziałam, że starczy miejsca dla nas obojga i przyjęłam może mało wygodną pozycję, ale umożliwiającą Panu dalszą podróż w ułożeniu, które było komfortowe ze względu na jego tuszę. Cała ta sytuacja została skwitowana przez pana takim nostalgicznym westchnięciem i powiedzeniem "Ach, ale pani jest miła...".
To było zarazem miłe i niesamowicie smutne, że wystarczy taki drobny gest żeby komuś choć na chwilę przywrócić wiarę w ludzi. Mała rzecz, a cieszy... nie zapominajmy o tym na co dzień.

Czasami nie musi być fanfar, drobny gest potrafi podnieść na duchu.

Wsiadłam do tramwaju i usiadłam na wolnym miejscu. Siadając niechcący trąciłam łokieć starszego pana, który siedząc za mną opierał się o moje oparcie. Od razu przeprosiłam za swoją niezdarność, a Pan odpowiadając uśmiechem powiedział, że to w sumie jego wina. Żeby tak się nie spierać, kto zawinił bardziej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej