Sierpniowy dzień 2009 roku. Dzień, który organizatorzy Sopot Festival poświęcili pamięci Czesława Niemena; zasiądę na widowni Opery Leśnej. Niespiesznie, spacerowym krokiem zmierzam w jej stronę. W pewnym momencie słyszę, że zbliżające się za moimi plecami auto zwalnia i zrównuje ze mną. Idę dalej. Ale czuję, że ktoś mi się przygląda, a samochód nie przyspiesza. Wreszcie spoglądam w prawą stronę i widzę, jak z otwartego okna pojazdu wychyla się szeroko uśmiechnięta twarz. Nie mylę się, to Pan Zbigniew Wodecki! Odwzajemniam uśmiech, a wówczas – nieznany mi przecież osobiście artysta – szarmancko skinął głową i pojechał dalej. Tego samego dnia widziałam Pana Wodeckiego drugi raz – na scenie Opery Leśnej. Zapamiętałam ten, adresowany tylko do mnie uśmiech: szeroki, szczery, wyrażający radość i taką serdeczność. Trwał on kilkanaście chwil, ale jego wspomnienie jest we mnie do dzisiaj. Sama staram się częściej uśmiechać. Czyżby to było zaraźliwe 😉? Panie Zbigniewie – dziękuję!

Sierpniowy dzień 2009 roku. Dzień, który organizatorzy Sopot Festival poświęcili pamięci Czesława Niemena; zasiądę na widowni Opery Leśnej. Niespiesznie, spacerowym krokiem zmierzam w jej stronę. W pewnym momencie słyszę, że zbliżające się za moimi plecami auto zwalnia i zrównuje ze mną. Idę dalej. Ale czuję, że ktoś mi się przygląda, a samochód nie przyspiesza. Wreszcie...

Byłam w drugiej klasie gimnazjum kiedy spodobał mi się bardzo pewien Tomek. Był to znajomy mojej siostry. Ciągle prosiłam, aby mi go przedstawiła, ale cały czas powtarzała, że jakoś się nie składa.
Któregoś popołudnia siedziałam z moją przyjaciółką Kaśką u mnie w domu. Urządziłyśmy sobie koncert. Często dość nam się to zdarzało, chociaż żadna z nas nie miała talentu muzycznego. Właśnie byłyśmy w trakcie "śpiewania", a raczej darcia się do piosenki Zbigniewa Wodeckiego "Pszczółka Maja", kiedy w drzwiach ujrzałam siostrę z koleżanką i Tomkiem! Jakby mało było, że usłyszał nasze fałszowanie, to na dodatek w wieku gimnazjalnym do bajki, która wtedy często puszczana była jeszcze jako wieczorynka! To dopiero był obciach! Tomek pewnie pomyślał, że straszne z nas dzieciuchy. Od tej pory się z nim znam, ale na randkę niestety mnie nigdy nie zaprosił!

Byłam w drugiej klasie gimnazjum kiedy spodobał mi się bardzo pewien Tomek. Był to znajomy mojej siostry. Ciągle prosiłam, aby mi go przedstawiła, ale cały czas powtarzała, że jakoś się nie składa.
Któregoś popołudnia siedziałam z moją przyjaciółką Kaśką u mnie w domu. Urządziłyśmy sobie koncert. Często dość nam się to zdarzało, chociaż żadna z nas nie miała talentu...

Miałam przyjemność być na koncercie Pana Zbigniewa Wodeckiego w moim rodzinnym mieście, nie mogę uwierzyć, że już go nie ma wśród nas. Wybrałam się na niego z moją mamą, która jest fanką twórczości Pana Zbigniewa. To ona zapoznała mnie z jego twórczością, dzięki niej pokochałam jego piosenki, na owym koncercie byłam jedną z najmłodszych osób stojących bardzo blisko sceny, moje zaangażowanie w śpiew, było najbardziej widoczne i "słyszalne" przy utworach "Chałupy welcome to" oraz "Zacznij od Bacha". Te dwie piosenki towarzyszą mi w życiu bardzo często.

Miałam przyjemność być na koncercie Pana Zbigniewa Wodeckiego w moim rodzinnym mieście, nie mogę uwierzyć, że już go nie ma wśród nas. Wybrałam się na niego z moją mamą, która jest fanką twórczości Pana Zbigniewa. To ona zapoznała mnie z jego twórczością, dzięki niej pokochałam jego piosenki, na owym koncercie byłam jedną z najmłodszych osób stojących bardzo blisko sceny,...

Od dziecka kochałam muzykę. Moi rodzice zdecydowali, że będę uczyła się gry na skrzypcach, skończyłam szkołę muzyczną pierwszego i drugiego stopnia. Wytrwale i z zacięciem ćwiczyłam popołudniami i wieczorami, chyba miałam talent, bo przychodziło mi to z łatwością, chociaż bywały i trudniejsze momenty, kiedy się buntowałam i miałam ochotę wyrzucić skrzypce.
Może czasami tęskniłam za swobodą i beztroską moich rówieśników, którzy czas po lekcjach spędzali na zabawie, nie było to jednak dla mnie dużym wyrzeczeniem. Równolegle prowadziłam normalne życie - skończyłam szkołę podstawową, potem liceum, zawierałam nowe znajomości, zastanawiałam się jak pokierować swoim życiem po maturze. I tutaj pojawił się problem - nie wiedziałam czy mam wybrać studia na Akademii Muzycznej czy może coś bardziej "przyziemnego". Wiele miesięcy o tym myślałam, radziłam się innych, ale szczególnie pamiętam jeden moment z tego okresu. Analizując po raz setny plusy i minusy każdej z decyzji wsiadłam do busa. W radio leciał utwór "Zacznij od Bacha" i wtedy zdecydowałam - rok przerwy, jeśli będę pewna że chcę być zawodowym muzykiem zdaję na Akademię Muzyczną, jeśli nadal będę się biła z myślami - wybiorę coś innego.
Nie zostałam zawodową skrzypaczką. Nie żałuję.

Od dziecka kochałam muzykę. Moi rodzice zdecydowali, że będę uczyła się gry na skrzypcach, skończyłam szkołę muzyczną pierwszego i drugiego stopnia. Wytrwale i z zacięciem ćwiczyłam popołudniami i wieczorami, chyba miałam talent, bo przychodziło mi to z łatwością, chociaż bywały i trudniejsze momenty, kiedy się buntowałam i miałam ochotę wyrzucić skrzypce.
Może czasami...

Należę do pokolenia lat dziewięćdziesiątych, a moje dzieciństwo przypadło na pierwsze lata XXI wieku, więc Pana Zbigniewa jako dziecko kojarzyłam głównie jako "Pana z telewizji" i tego pana "od Pszczółki Mai". Z czasem gdy moje muzyczne horyzonty zaczęły się poszerzać zapoznałam się z całą twórczością tego nieodżałowanego artysty. Anegdota, którą przytoczę będzie jednak dotyczyła lat dziecięcych. Kiedy chodziłam do szkoły podstawowej, na antenę wszedł program "Taniec z Gwiazdami", gdzie jednym z jurorów był Zbigniew Wodecki. Jako, że po lekcjach spędzałam dużo czasu na świetlicy, czekając aż rodzice mnie odbiorą wymyśliłyśmy z koleżankami zabawę polegającą na organizowaniu takiego "Tańca z Gwiazdami". Na zmianę tańczyłyśmy ze sobą i udawałyśmy jurorów. Ze względu na to, że od dziecka noszę okulary to ja najczęściej odgrywałam rolę Pana Zbigniewa. W dodatku jako rekwizyty posłużyły nam tzw. liczmany czyli tabliczki, które nosiłyśmy na matematykę, aby pokazywać nauczycielce otrzymane wyniki. W naszej zabawie pełniły one rolę tabliczek z punktacją za zaprezentowany przez parę taniec. Dziś z nostalgią wspominam zarówno Pana Zbigniewa jak i dziecięce lata.

Należę do pokolenia lat dziewięćdziesiątych, a moje dzieciństwo przypadło na pierwsze lata XXI wieku, więc Pana Zbigniewa jako dziecko kojarzyłam głównie jako "Pana z telewizji" i tego pana "od Pszczółki Mai". Z czasem gdy moje muzyczne horyzonty zaczęły się poszerzać zapoznałam się z całą twórczością tego nieodżałowanego artysty. Anegdota, którą przytoczę będzie jednak...

Moje pierwsze spotkanie ze Zbigniewem Wodeckim, to Pszczółka Maja, Rudolf Czerwononosy. Później był dla mnie panem z telewizji, tak na dłużej. Aż do 2015 roku, kiedy trafiłam na album '1976: A Space Odyssey' nagrany przez niego wspólnie z Mitch & Mitch Orchestra. Na co dzień słucham innej muzyki, a tu coś takiego! Wspaniały głos, hipnotyzująca muzyka w tle... Czasami, gdy rozmawiam z kimś o muzyce, to mówię, że to dla mnie rodzaj podróży w czasie. Zapamiętuję ludzi, sytuacje. I tak 'Zakazane piosenki' przypominają mi mojego dziadka, 'Mój świat bez Ciebie' Lady Pank i przed oczami mam dzień ślubu, Midnight Oil 'Beds are burning' leciało w radiu, gdy pierwszy raz poczułam się pewniej za kierownicą samochodu, jeszcze na kursie nauki jazdy... I między tymi wszystkimi zapadkami w moim mózgu jest piosenka 'Rzuć to wszystko co złe', która kojarzy mi się z... bieganiem. Tak, naprawdę, z bieganiem. Nigdy nie byłam typem sportowca. Niestety, to i siedzący tryb pracy poskutkowało porządnymi bólami kręgosłupa. Dostałam receptę na 'ruch'. No więc nieśmiało wciągnęłam dres, na uszy słuchawki i wyszłam z domu. Początkowo truchtanie przez 1 min było wyzwaniem, potem wydłużałam czas. Motywowała mnie muzyka. Ok, mówiłam do siebie, biegniesz jeszcze przez półtorej piosenki. Biegałam z zespołami, których uwielbiam słuchać. Biegałam z Lady Pank, Franz Ferdinand, Imagine Dragons, Hurts. Ale jakimś cudem najlepiej mi się biegało z Wodeckimi i Mitchami. Gdy w ramach sprawdzianu, po pół roku trenowania zapisałam się na bieg na 5 km, w słuchawkach na zapętleniu miałam piosenki Wodeckiego z orkiestrą. I udało się dobiec, a w uszach jeszcze długo słyszałam refren: 'Rzuć to wszystko co złe/ co gnębi cię (...)'.

Moje pierwsze spotkanie ze Zbigniewem Wodeckim, to Pszczółka Maja, Rudolf Czerwononosy. Później był dla mnie panem z telewizji, tak na dłużej. Aż do 2015 roku, kiedy trafiłam na album '1976: A Space Odyssey' nagrany przez niego wspólnie z Mitch & Mitch Orchestra. Na co dzień słucham innej muzyki, a tu coś takiego! Wspaniały głos, hipnotyzująca muzyka w tle... Czasami, gdy...

♥Pan Zbysiu Wodecki♥ kochał i szanował muzykę i ludzi:) o czym się przekonałam "ja" dorastająca niegdyś nastolatka! Tam gdzie mój wujek dokładnie w tej samej klatce mieszkała rodzina Pana Wodeckiego. Którejś pięknej niedzieli wracalysmy ze spaceru z kuzynka i z racji tego że spiewalysmy w chórze szkolnym wyspiewywalysmy na głosy piosenkę którą cwiczylysmy przed występem (na klatce super odbija się głos echem:) i nagle słyszymy kroki delikatne murmurando i oklaski! Oniemialysmy choć wczesniej kuzynka wspominala o panu Zbyszku ale nigdy wcześniej nie miała okazji stanąć z nim twarzą w twarz!Uśmiech,radosne spojrzenie ,piękny zapach markowych perfum, cudowne rozwichrzone gęste włosy!Pan Wodecki przywitał się z nami podając każdej mocna dłoń powiedział :takie piękne dziewczynki i do tego tak pięknie śpiewają!wielki szacunek dla Was!cudownie! Pochwała uznanie od profesjonalisty! Byłyśmy w siódmym niebie!...niestety często zagladalam do kuzynki ale już nigdy nie udało mi się mieć szczęście spotkać tego Wielkiego Sercem Człowieka!W Naszych sercach zostanie na Zawsze!♡♡♡

♥Pan Zbysiu Wodecki♥ kochał i szanował muzykę i ludzi:) o czym się przekonałam "ja" dorastająca niegdyś nastolatka! Tam gdzie mój wujek dokładnie w tej samej klatce mieszkała rodzina Pana Wodeckiego. Którejś pięknej niedzieli wracalysmy ze spaceru z kuzynka i z racji tego że spiewalysmy w chórze szkolnym wyspiewywalysmy na głosy piosenkę którą cwiczylysmy przed występem (na...

W przeciwieństwie do wielu osób, ja pana Wodeckiego w dzieciństwie... szczerze nie znosiłam! A czym ten biedny muzyk zawinił, że go kilkulatka tak nie cierpiała? Otóż tym, że kiedy tylko gdzieś w telewizji pojawiał się Zbigniew Wodecki, to moja mama zaraz biegła do pilota niczym jamajska sprinterka i podgłaśniała dźwięk, a bo on tak ładnie śpiewa, jak pięknie gra na skrzypcach, a po występach tak ładnie się wypowiada, a do tego jeszcze takie ładne włosy ma, że aż miło popatrzeć i nic tylko mu tej bujnej czupryny pozazdrościć... i wtedy właśnie chciałam ze złości rzucać kredkami, bo przecież jedynym mężczyzną, którym zachwycać się mogła mama, mógł być tylko i wyłącznie tatuś, który niestety ani śpiewać nigdy jakoś za ładnie nie potrafił, zagrać umiał czasem tylko na grzebieniu, którego zresztą nie potrzebował, bo i włosów nawet tak w połowie bujnych jak pan Zbigniew nie posiadał. Musiało minąć kilka ładnych lat zanim "przeprosiłam" się z panem Wodeckim i zrozumiałam, że nie grozi nam z jego strony rozpad naszej rodziny ;)

W przeciwieństwie do wielu osób, ja pana Wodeckiego w dzieciństwie... szczerze nie znosiłam! A czym ten biedny muzyk zawinił, że go kilkulatka tak nie cierpiała? Otóż tym, że kiedy tylko gdzieś w telewizji pojawiał się Zbigniew Wodecki, to moja mama zaraz biegła do pilota niczym jamajska sprinterka i podgłaśniała dźwięk, a bo on tak ładnie śpiewa, jak pięknie gra na...

Piosenki wykonywane przez Zbigniewa Wodeckiego towarzyszą mi od najmłodszych lat. Najpierw, we wczesnej młodości, pan z burzą włosów kojarzył mi się z „Tę pszczółkę, którą tu widzicie, zowią Mają…”. Mało tego, czupryna muzyka i jego uśmiech nieodzownie wiązały się w mojej dziecięcej główce z dobranockowym wyglądem Mai.

Potem był czas, kiedy „Chałupami…” pan Wodecki stracił w moich oczach, bo jakie golasy… itp. nagusy?! Ohyda. Czekałam, aż w dźwięku trąbki, delikatności skrzypiec „Znajdę (go) znowu”, by doznać „Oczarowania”. „Zaczęłam od Bacha”, by „(Po)lubić wracanie tam, gdzie byłam”.

W końcu, rok po śmierci Zbigniewa Wodeckiego, podczas spotkania z Jackiem Cyganem, zakręciła mi się łza w oku, gdy jako podkład w tle rozbrzmiał jeden z ostatnich utworów Wodeckiego „Chwytaj dzień”. Od tego momentu zdałam sobie sprawę, że jego utwory, głos i kunszt instrumentalisty towarzyszą mi podczas całego mojego prawie czterdziestoletniego życia.

Zatem „Cieszę się chwilą. Żyję. Idę za głosem serca”, a w tle często rozbrzmiewają wykonania Zbigniewa Wodeckiego.

Piosenki wykonywane przez Zbigniewa Wodeckiego towarzyszą mi od najmłodszych lat. Najpierw, we wczesnej młodości, pan z burzą włosów kojarzył mi się z „Tę pszczółkę, którą tu widzicie, zowią Mają…”. Mało tego, czupryna muzyka i jego uśmiech nieodzownie wiązały się w mojej dziecięcej główce z dobranockowym wyglądem Mai.

Potem był czas, kiedy „Chałupami…” pan Wodecki stracił...