-Twoje dni są policzone.
Popatrzyłam na ławkę, siedziała tam kobieta w średnim wieku.
- Słucham?
- Twoje dni są policzone. Już niewiele Ci zostało.
- O czym Pani mówi?
- Wiem kiedy umrzesz.
-Co Pani za bzdury wygaduję. Do widzenia.
Co za dziwna baba pomyślałam. I nagle poczułam wielki ból w głowie.Czyli o tym mówiła ta kobieta. Nie zdążyłam się z nikim pożegnać.

-Twoje dni są policzone.
Popatrzyłam na ławkę, siedziała tam kobieta w średnim wieku.
- Słucham?
- Twoje dni są policzone. Już niewiele Ci zostało.
- O czym Pani mówi?
- Wiem kiedy umrzesz.
-Co Pani za bzdury wygaduję. Do widzenia.
Co za dziwna baba pomyślałam. I nagle poczułam wielki ból w głowie.Czyli o tym mówiła ta kobieta. Nie zdążyłam się z nikim pożegnać.

Sądziłam, że będzie inaczej. Myślałam, że wieszczka oświadczy, iż zostało mi 10 lat życia, a ja, zadowolona, będę mogła planować przyszłość z przyjemną pewnością, że jeszcze trochę sobie pożyję, ale umrę odpowiednio wcześnie, aby nie dosięgła mnie upokarzająca starość. A teraz wiem, że został mi tylko tydzień. Nie mam nawet tyle pieniędzy, aby ten czas spędzić w podróży dookoła świata. Zresztą w siedem dni nawet bym pewnie całego nie okrążyła.
Postanowiłam nie mówić o tym mojemu narzeczonemu, który z pewnością wpadłby w rozpacz. I tak na pewno wpadnie, jak umrę za tydzień. Wpadł mi do głowy pomysł, aby jak najszybciej zrobić coś, za co mógłby mnie znienawidzić i przyjąć moją rychłą śmierć z mniejszym żalem. Myślałam o tym, aby zaaranżować lipną zdradę tak, aby przyłapał mnie na gorącym uczynku, albo po prostu go pobić.
Żałuję, że będę musiała go opuścić. A już najbardziej szkoda mi tego, że nie dowiem się, jak potoczą się losy podboju kosmosu przez człowieka, co zawsze mnie niezwykle ciekawiło. Gdybym pożyła jeszcze kilkadziesiąt lat, mogłabym obserwować lądowanie ludzi na Marsie…
Jestem ateistką, więc nie trzymam się życia za wszelką cenę, bo wiem, że nie czeka na mnie żadne bzdurne piekło. Mam jedynie nadzieję, że nie będzie za bardzo bolało. Wieszczka nie mogła mi wyjawić, w jaki sposób pożegnam się ze światem. Znając mojego pecha, będzie to pewnie coś żenującego, jak na przykład zgniecenie przez wyrzuconą z samolotu i zamarzniętą w atmosferze zawartość pokładowej toalety.

Sądziłam, że będzie inaczej. Myślałam, że wieszczka oświadczy, iż zostało mi 10 lat życia, a ja, zadowolona, będę mogła planować przyszłość z przyjemną pewnością, że jeszcze trochę sobie pożyję, ale umrę odpowiednio wcześnie, aby nie dosięgła mnie upokarzająca starość. A teraz wiem, że został mi tylko tydzień. Nie mam nawet tyle pieniędzy, aby ten czas spędzić w podróży...

"Chować żarcie, bo Głodzilla idzie" - właśnie taki tekst wykrzyczał przechodząc przez próg pokoju.
- Zgaduję, że masz już temat do naszego filmu, bez którego nie zaliczymy semestru.
- Powiedziałbym raczej, że mam kogoś na główną bohaterkę naszej pracy semestralnej.
- A konkretniej? Nie wiem, czy wiesz, ale ustaliliśmy, że początkujące modelki i aktorki odpadają.
- W naszym akademiku jest panna, która uważa, że potrafi przewidzieć datę śmierci każdego człowieka. Ze sprawdzonego źródła wiem o sporym odsetku potwierdzonych przepowiedni.
- I kto ci o nich powiedział? Ona? Zmarli, co już przeżyli swoją śmierć?
- Członkowie bliskich rodzin. Nie potrafią pogodzić się z faktem, że ona wiedziała co się stanie i nic na to nie zaradziła. Obwiniają ją.
- Nawet jeśli coś w tym jest, to ja nie kręcę filmów o zabobonach, a tej pannie serdecznie współczuję.
- Czemu jej współczujesz?
- Kto jak kto, ale ty powinieneś wiedzieć, że "głupi" żyją szczęśliwiej!
- Czyli nie pójdziesz do niej, bo mogłaby potwierdzić, albo zaprzeczyć domniemanej diagnozie?
- Niewiedza jest błoga, a dzieci skutecznie udowadniają tą tezę!

"Chować żarcie, bo Głodzilla idzie" - właśnie taki tekst wykrzyczał przechodząc przez próg pokoju.
- Zgaduję, że masz już temat do naszego filmu, bez którego nie zaliczymy semestru.
- Powiedziałbym raczej, że mam kogoś na główną bohaterkę naszej pracy semestralnej.
- A konkretniej? Nie wiem, czy wiesz, ale ustaliliśmy, że początkujące modelki i aktorki odpadają.
- W naszym...

Oparłam się plecami o zimny mur, czując jak oddech pali mnie w gardło, podczas gdy świat jakby nigdy nic toczył się dalej, otaczając mnie wielkomiejskim gwarem; nikt nie zwracał na uwagi na moją osobę, wszyscy zajęci byli własnymi sprawami.
Po co ja do niej poszłam? Po co, po co, po co?
Niepotrzebnie zadawałam sobie to pytanie, bo doskonale znałam odpowiedź. Dlatego, że byłam ciekawa – bo chciałam wiedzieć, nawet jeśli jakiś cichy głosik z tyłu mojej głowy podpowiadał mi, że to nie jest dobry pomysł.
- Przykro mi – powiedziała jasnowidzka, zupełnie jakby naprawdę czuła żal. – Umrzesz już niebawem, drugiego dnia następnego miesiąca. Bardzo, bardzo niemądra śmierć.
Nie potrafiłam oddychać już wtedy, gdy mi to mówiła. Przyłożyłam dłoń do piersi, czując pod palcami jak serce wybija szalony rytm, mocno obijając się o żebra.
Nigdy nie wierzyłam w przeznaczenie. Dlaczego więc pozwalam, aby atak paniki pozbawiał mnie oddechu?
Wróciłam do mieszkania, lekko się zataczając, bo moje nogi wciąż się trzęsły. Wyciągnęłam spod łóżka torbę i zaczęłam się pakować, nie bardzo zwracając uwagę, co właściwie wkładam to walizki.
- Co ty robisz? – zapytała mnie współlokatorka.
- Wyjeżdżam – powiedziałam, zastanawiając się, czy powinnam jej powiedzieć prawdę. Spojrzałam na nią i słowa jakby same wyleciały z moich ust.
- Cholera – mruknęła przyjaciółka, gdy już wszystkiego wysłuchała.
- Tak – zgodziłam się, drżącymi dłońmi mocując się z suwakiem. – Tak więc wyjeżdżam. Jak najdalej od tej przepowiedni.

Oparłam się plecami o zimny mur, czując jak oddech pali mnie w gardło, podczas gdy świat jakby nigdy nic toczył się dalej, otaczając mnie wielkomiejskim gwarem; nikt nie zwracał na uwagi na moją osobę, wszyscy zajęci byli własnymi sprawami.
Po co ja do niej poszłam? Po co, po co, po co?
Niepotrzebnie zadawałam sobie to pytanie, bo doskonale znałam odpowiedź. Dlatego, że...

Rozmowa telefoniczna przyjaciółek.
- Czy Ciebie już powaliło do reszty?! O czym Ty do mnie mówisz?! Mierzyłaś sobie temperaturę?
- No ale, koleżanka Olki mówiła...
- A co mnie obchodzi koleżanka Olki?! Czy Ty zdajesz sobie sprawę z konsekwencji?
- A z czym Ty masz taki wielki problem?
- Z czym?! Już Ci mówię! Zamiast żyć, zacznę odliczać. Zamiast korzystać z życia, podejmować ryzyko i cieszyć się z tego, co może nadejść, będę ciągle kalkulować! Czy warto zakładać rodzinę, skoro za chwile mogę umrzeć i ich osierocić? Czy warto założyć firmę, o której zawsze marzyłam, skoro i tak się nią nie nacieszę? Po co dbać o zdrowie biegając na siłownię i jedząc sałatę, skoro mogę się nażreć świństwa, bo i tak umrę. Nie, nie chcę wiedzieć, choćby to miałoby być jutro.
- O matko! Nie pomyślałam o tym w ten sposób. Jakie to głupie!
- Ufff
- To co, masz dzisiaj czas?
- Na co?
- Na zbieranie wspomnień!

Rozmowa telefoniczna przyjaciółek.
- Czy Ciebie już powaliło do reszty?! O czym Ty do mnie mówisz?! Mierzyłaś sobie temperaturę?
- No ale, koleżanka Olki mówiła...
- A co mnie obchodzi koleżanka Olki?! Czy Ty zdajesz sobie sprawę z konsekwencji?
- A z czym Ty masz taki wielki problem?
- Z czym?! Już Ci mówię! Zamiast żyć, zacznę odliczać. Zamiast korzystać z życia,...

Gdybym tylko zastanowiła się dwa razy... albo dziesięć czy jedenaście to zapewne nie robiłabym dziś rachunku sumienia i nie drżała jak osika wracając do domu ciemną ulicą.
24 LISTOPADA 2017. To właśnie tą datę usłyszałam, gdy dla żartu postanowiłam zapytać starej nawiedzonej Nietoperzycy z osiedla kiedy umrę. Nie spodziewałam się, że ta szalona kobieta wywróży mi sześć dni życia! Sześć krótkich dni! Na początku śmiałam się z tego ogromnie. Ale dziś, w dniu, który cały był serią niefortunnych zdarzeń czułam niepokój. Dochodziła godzina 24, a ja wracałam z nocnej zmiany w pracy. Dziś musiałam zostać po godzinach, przez co nie zdążyłam na autobus i musiałam pokonywać te patologiczne dzielnice na piechotę. Bałam się.
Podskoczyłam, słysząc dziwny hałas. Zegar na jednym ze zniszczonych bloków wskazywał 23.50, więc musiałam przetrwać jeszcze dziesięć minut. To właśnie w tej chwili poczułam obezwładniające mnie łapska i zimną stal przy szyi.
- Będzie Ci dobrze, laleczko.
Potem był tylko strach i ból. Wskazówki zegara powoli zmierzały ku północy. Godzina 23.59 - poczułam jak zawładnęła mną ciemność. Ból zaczął ustępować. Czy to to mój koniec? Czy jeszcze zobaczę nowy dzień?

Gdybym tylko zastanowiła się dwa razy... albo dziesięć czy jedenaście to zapewne nie robiłabym dziś rachunku sumienia i nie drżała jak osika wracając do domu ciemną ulicą.
24 LISTOPADA 2017. To właśnie tą datę usłyszałam, gdy dla żartu postanowiłam zapytać starej nawiedzonej Nietoperzycy z osiedla kiedy umrę. Nie spodziewałam się, że ta szalona kobieta wywróży mi sześć dni...

No cóż...gdybym była nastolatką może skusiłbym się na wizytkę u wróżki, która przepowiada datę śmierci. Teraz jest inaczej. Wolałabym nie wiedzieć. Wczoraj, w czasie spaceru, Irenka zapytała od niechcenia: czy myślałaś kiedyś, że za dziesięć, piętnaście lat trzeba będzie się”zabierać z tego świata?” Oby nie wcześniej, przerwałam jej zdecydowanie. Właściwie przed ostatnią operacją byłam przygotowana na wszystko, tak na wszelki wypadek spowiedź, ukryty list z instrukcją dla męża ze spisem spraw, które są najważniejsze do załatwienia, tak na wszelki wypadek...Nie wierzyłam, że umrę..., ale gdybym jednak znała ten termin? Dzisiaj w audycji radiowej słyszałam, że ludzie, którzy spiszą testament żyją dłużej. Żyją dłużej nie z powodu samego faktu spisania testamentu, są po prostu lepiej zorganizowani. Testament? Śmiechu warte... dzieci i tak nie wrócą do N. Mieszkanie sprzedadzą, podzielą się pieniędzmi...Jest ich tylko dwóch. Zaraz... są przecież książki. Ich mieszkania są za małe, żeby pomieścić gromadzony latami księgozbiór. Może kilka tytułów uda się sprzedać, parę książek sobie wybiorą, ale czy w ogóle będą mieli ochotę tym się zajmować? Do bibliotek nawet nie przyjmują starych książek... Szkoda tych z autografami. Uśmiechnęłam się na wspomnienie spojrzenia Miłosza, kiedy podawałam mu do podpisu zniszczony egzemplarz „Zniewolonego umysłu”z 1981 roku. Przedruk z edycji Instytutu Literackiego. Tak trzeba się tym zająć. Przecież nie będą zaglądać do każdej książki. Muszę te książki wydzielić i powiedzieć, żeby je zachowali dla wnuków.
Do pokoju wszedł Witold i zapytał: co robisz?
-Dzielę nasz księgozbiór...
-Zwariowałaś? Po co?

No cóż...gdybym była nastolatką może skusiłbym się na wizytkę u wróżki, która przepowiada datę śmierci. Teraz jest inaczej. Wolałabym nie wiedzieć. Wczoraj, w czasie spaceru, Irenka zapytała od niechcenia: czy myślałaś kiedyś, że za dziesięć, piętnaście lat trzeba będzie się”zabierać z tego świata?” Oby nie wcześniej, przerwałam jej zdecydowanie. Właściwie przed ostatnią...

Wysiadam w jakiejś wiosce. Sam nie wiem jak tu się znalazłem. Wszystko przez tą przepowiednię. Głupek! Nie trzeba było wyśmiewać się z cyganki- „Ooo, wielka cyganka, może mi powiesz kiedy umrę?”. Musiała to potraktować serio? Trudno. Dzisiaj się przekonam. Według przepowiedni dzisiaj mam umrzeć, a skoro tak to przynajmniej spełnię jakieś swoje marzenie.
Wchodząc na niewielkie wzgórze zapominam jednak o wszystkim. Stoję wśród przebarwiających się na jaskrawoczerwony kolor klonów palmowych a w oddali widać górę Fudżi. Zawsze chciałem zobaczyć ten widok.
Idąc w kierunku zabudowań i zastanawiając się jak sobie poradzę w obcym kraju bez znajomości języka nagle słyszę odgłos samochodu gdzieś za mną. Głupek! Przecież w Japonii jeździ się po lewej. Jestem na niewłaściwej stronie. Jest już jednak za późno. …
……
- Dzień dobry.
-Dzień dobry, gdzie ja jestem?
- W szpitalu, w miejscowości Fujikawaguchiko- odpowiada piękna brunetka o słowiańskiej urodzie i niewiarygodnie zielonych oczach.
Okazuje się, że jest Polką mieszkającą od dwóch lat w Japonii. Po dłuższej rozmowie okazuje się, że mamy ze sobą wiele wspólnego. Umawiamy się ze sobą następnego dnia, a gdy spacerujemy przypominam sobie przepowiednię. Zerkam na datę w telefonie
-Czyli cyganka się myliła. No tak, jak mogłem uwierzyć w coś takiego
- Cyganka? Wierzysz w cygańskie przepowiednie?
- Nie, nie, oczywiście, że nie
W myślach jednak mam odmienne zdanie. Czy właśnie nie zaczynam nowego życia? Może przepowiednia była prawdziwa.

Wysiadam w jakiejś wiosce. Sam nie wiem jak tu się znalazłem. Wszystko przez tą przepowiednię. Głupek! Nie trzeba było wyśmiewać się z cyganki- „Ooo, wielka cyganka, może mi powiesz kiedy umrę?”. Musiała to potraktować serio? Trudno. Dzisiaj się przekonam. Według przepowiedni dzisiaj mam umrzeć, a skoro tak to przynajmniej spełnię jakieś swoje marzenie.
Wchodząc na...

Mogę wiedzieć wszystko. Kiedy na moim grobie znajdą się herbaciane róże i kiedy pokocham tego jedynego. Mogę wiedzieć wiele od tej niebieskookiej. Podchodzę do niej. Jej naszyjniki dzwonią o siebie co nadaje im charakterystyczny dźwięk.
-Złotko, co cię do mnie sprowadza?
Dobrze wiedziała co.
-Chcę wiedzieć wszystko. Wszystko. Gdzie. Kiedy umrę.
-Podejdź, proszę.
Po czym dotknęła mojej głowy. Czarnych włosów. Poczułam waniliowy odór. Upadłam. Miałam wizję.
Jest rok 2025. Mroźna zima. Uciekam lasem. Potykam się. Wstaje. Przeraźliwe zimno chwyta mnie w każde zakątki umysłu. Byłam ubrana w dżinsową kurtkę. Mój styl. Słyszę wycie wilków. Bicie własnego, zamarzniętego serca. Biegnę dalej, ale kilka metrów dalej czuję znów waniliowy zapach.
-Tu jesteś skarbie.- olśniewający blondyn złapał mnie za dłonie.
Dziwne. Wiedziałam, dlaczego go kochałam. Wysoki. Przystojny. Inny. Elegancki. Ale te oczy. Oczy dzikiej furii. Oczy skłonne do mordu. Pocałował mnie, a po chwili wyciągnął sztylet.
-Sama tego chciałaś. Nie trzeba było uciekać. Mogłaś tam siedzieć. Cicho jak mysz.
Po czym wbił mi sztylet prosto w skute lodem serce. Biały śnieg zamienił się w różaną kałużę.

Mogę wiedzieć wszystko. Kiedy na moim grobie znajdą się herbaciane róże i kiedy pokocham tego jedynego. Mogę wiedzieć wiele od tej niebieskookiej. Podchodzę do niej. Jej naszyjniki dzwonią o siebie co nadaje im charakterystyczny dźwięk.
-Złotko, co cię do mnie sprowadza?
Dobrze wiedziała co.
-Chcę wiedzieć wszystko. Wszystko. Gdzie. Kiedy umrę.
-Podejdź, proszę.
Po czym...

Monolog podczas golenia:
Nie, NIE pójdę do niej! Nie chcę być zakładnikiem wiedzy z pogranicza alchemii i ezoteryki. Wiedzy, która zapewne utrułaby moje, bądź co bądź harmonijne życie. A poza tym to niechrześcijańskie
( jestem dumny, że wyraziście różnicuję chrześcijaństwo od katolicyzmu). Dla mnie liczy się tu i teraz. Przeżywania teraźniejszości bez uciekania w cukier, wódę lub posępność jest moim sukcesem. Po wielu porażkach, słomianych zapałach i fantastycznych projekcjach nadeszła pora na dojrzałość. Jestem szczęśliwy, a zdrowy rozsądek nazywam charyzmatycznym darem dla poczciwych średniaków takich jak ja.

Monolog podczas golenia:
Nie, NIE pójdę do niej! Nie chcę być zakładnikiem wiedzy z pogranicza alchemii i ezoteryki. Wiedzy, która zapewne utrułaby moje, bądź co bądź harmonijne życie. A poza tym to niechrześcijańskie
( jestem dumny, że wyraziście różnicuję chrześcijaństwo od katolicyzmu). Dla mnie liczy się tu i teraz. Przeżywania teraźniejszości bez uciekania w cukier,...