Chwila przed zmrokiem, przez gałęzie przedzierają się ostatnie promienie. Po co był mi ten wyjazd w góry, gdzie ja w ogóle jestem?! -ostatnia myśl przemknęła mi przez głowę. Podczas szalonego biegu przez las, oglądając się za siebie, uderzyłam w COŚ. Kontakt z ziemią. Dezorientacja. Dzięki niej bezmyślnie złapałam wyciągniętą do mnie rękę.
-Kiedy zbyt często oglądamy się za siebie, nie widzimy tego, co na nas czeka.-powiedział mężczyzna. Wysoki, przeraźliwie chudy, z lekkim zarostem i idealnie gładką głową. Po 50tce. Ubrany w długi, szary, puchowy płaszcz. W ręku trzymał starą lampę kolejową.
-Przepraszam. Pójdę już.
-Kochana, teraz ja przeproszę-dokąd idziesz taką ciemnicą sama?
-Zgubiłam się…
-Zapraszam do siebie. Jesteś daleko od szlaku, do najbliższego schroniska są 4 godziny drogi.Za późno tam zmierzać.–mówił głosem bez emocji.–Nic Ci nie grozi. Jestem pustelnikiem.
Skinęłam głową. Ruszyliśmy do malutkiej, drewnianej chaty. Pustelnik zaproponował herbatę i wyszedł po drzewo do kominka. Przez chwilę odetchnęłam z ulgą. Może ja mogłabym tak żyć? Mój wzrok zatrzymała czerwona okładka na stoliku przy wejściu. Kalendarz. Zapięcie na skórzany paseczek. Rok 2012.Chyba dawno nie przebywał wśród ludzi-pomyślałam. Otworzyłam znalezisko. Pierwsza strona przywitałam mnie słowami-Własność Lissy. CHOLERA JASNA! Kalendarz upadł na podłogę a ja złapałam za klamkę z myślą „jak najdalej stąd”. Drzwi zagrodził mi pustelnik.
-Wychodzisz? Byłem przekonany, że opowiesz mi, co zrobiłaś Lissy.

Chwila przed zmrokiem, przez gałęzie przedzierają się ostatnie promienie. Po co był mi ten wyjazd w góry, gdzie ja w ogóle jestem?! -ostatnia myśl przemknęła mi przez głowę. Podczas szalonego biegu przez las, oglądając się za siebie, uderzyłam w COŚ. Kontakt z ziemią. Dezorientacja. Dzięki niej bezmyślnie złapałam wyciągniętą do mnie rękę.
-Kiedy zbyt często oglądamy się...

Siedziałam na werandzie i wpatrywałam się w ciemność. Była tak gęsta, że nie widziałam nic poza kilkoma tańczącymi w powietrzu świetlikami.Zamknęłam na moment oczy, a kiedy je otwarłam stał obok mnie. Miał białą brodę i starannie ostrzyżone siwe włosy. Patrzył na mnie swoimi niebieskimi oczami i lekko się uśmiechał. Był pustelnikiem, a opuszczona leśniczówka jego domem. Dlatego drzwi były zaryglowane i nie mogłam dostać się do środka. Usiadł obok mnie i poczułam zapach, który tak uwielbiałam, zapach mężczyzny. Stronił od ludzi i nienawidził zgiełku wielkich miast. Powiedział mi, że najbardziej brakuje mu w tej samotni kobiet i delikatnie musnął moje usta. Weszliśmy do środka i poddałam się nastrojowi chwili. Czułam się bezpieczna przy tym nieznajomym, gdzieś w gęstwinie lasu.
- Dziękuję, że mnie uratowałeś? – szepnęłam.
- Wcale tego nie zrobiłem – stał się śmiertelnie poważny- Wiesz, że nie możesz tu zostać.
- Zgubiłam się w lesie, nie planowałam cię odwiedzać, do dziś nawet nie wiedziałam o twoim istnieniu.
- Obserwowałem cię po drodze tutaj. Kilkakrotnie pytałaś grzybiarzy, gdzie jest stara leśniczówka, bo nie mogłaś już znaleźć drogi.
- Śledziłeś mnie? Zaplanowałeś to wszystko? – spojrzałam wściekła na nasze zmięte ubrania, leżące na podłodze.
- Ty coś zaplanowałaś, Lissy. Pragnęłaś sprawdzić, czy ktoś wie. Mieszkałaś tutaj jako dziecko, znalazłem zdjęcia. Ale nie martw się, nikt jeszcze nie odkrył, co zrobiłaś z matką tamtej listopadowej nocy…

Siedziałam na werandzie i wpatrywałam się w ciemność. Była tak gęsta, że nie widziałam nic poza kilkoma tańczącymi w powietrzu świetlikami.Zamknęłam na moment oczy, a kiedy je otwarłam stał obok mnie. Miał białą brodę i starannie ostrzyżone siwe włosy. Patrzył na mnie swoimi niebieskimi oczami i lekko się uśmiechał. Był pustelnikiem, a opuszczona leśniczówka jego domem....

Chyba ich zgubiłam… Drogę też. Jestem głodna, zmęczona, nie czuję już nóg. Jestem w środku wielkiego lasu, słyszę tylko trzask łamanych gałązek, gdy idę, i szelest liści. Zatrzymuję się na rozdrożu. Nie mam pojęcia, które rozwidlenie powinnam wybrać, ale nie mogę też się wrócić, wtedy mogą mnie jeszcze znaleźć. Już wiedzą… Jim i LISSY, moje „kochane” rodzeństwo, bawiące się w detektywów, dochodzące do prawdy po latach.
Zza zakrętu wychodzi powoli stary pomarszczony człowiek. Wędrowiec ma długą siwą brodę, nadającą mu niezwykle majestatyczny wygląd. Jednak to nie ona przyciąga najbardziej uwagę, a modre oczy przepełnione mądrością, zdające się mówić: „Widziałem wszystko o czym się wam nawet nie śniło”. Ubrany w podarte szaty i odziany w zniszczone buty staje naprzeciw mnie i, nie odzywając się słowem, czeka aż podejdę.
Patrząc w jego oczy nie czuję strachu, raczej ciekawość i dziwne wrażenie, jakbym kiedyś go spotkała, w innym świecie, innej rzeczywistości. Kiedy stoję już bardzo blisko, mówi:
- Panienka jest w środku lasu, a zbliża się noc.
- Nie jestem pewna, w którą stronę iść.
- Dokądkolwiek pójdziesz, nic to nie zmieni – wydaje mi się, jakby jego spojrzenie prześwietlało mnie
- A pan… dokąd zmierza?
- Do prawdy, od wielu lat.
- A w którą stronę jest ta prawda? Daleko?
- Od dwudziestu lat się od niej oddalasz. Najlepiej, byś w końcu nie uciekała. Przecież zabiłaś tego człowieka.
Cofam się, chcę biec. A on szepcze:
- Nie ważne, ile będziesz uciekać, prawda cię odnajdzie.

Chyba ich zgubiłam… Drogę też. Jestem głodna, zmęczona, nie czuję już nóg. Jestem w środku wielkiego lasu, słyszę tylko trzask łamanych gałązek, gdy idę, i szelest liści. Zatrzymuję się na rozdrożu. Nie mam pojęcia, które rozwidlenie powinnam wybrać, ale nie mogę też się wrócić, wtedy mogą mnie jeszcze znaleźć. Już wiedzą… Jim i LISSY, moje „kochane” rodzeństwo, bawiące się...

Chmury kładły się aksamitnym płaszczem nad koroną drzew. Powoli zaczęła opadać wieczorna mgła. Ścieżka wyglądała znajomo ale w wieczornym świetle inaczej niż ja zapamiętałem. Na pewno dobrze idę? To pytanie towarzyszyło mi już od dobrej godziny i coraz głośniej brzęczało za uchem.
- A Pan tu czego szuka?
Usłyszałem za sobą. Obróciłem się szybko i zobaczyłem mężczyznę, ogorzałego, w wieku trudnym do określenia przez przerośnięty zarost i włosy.
- Wracam z wycieczki.
- To jest teren prywatny, opuść go. – Powiedział mężczyzna.
- Chyba się zgubiłem.
Nieznajomy w ogóle nie zareagował na te słowa. Stał dalej bez ruchu czujnie mnie obserwując.
- Mógłby mi Pan wskazać drogę? – przerwałem ciszę.
-Za mną. – powiedział mężczyzna, i zaczął iść.
Potulnie poszedłem za nim. Szliśmy w milczeniu przez las. Nie znałem tej okolicy, ale mężczyzna miał tak pewny krok, że nie śmiałem wątpić w jego znajomość terenu.
Nagle mężczyzna się zatrzymał.
- Pójdziesz tędy prosto – wskazał ręką kierunek – i wyjdziesz na drogę.
- Dziękuję bardzo. – Powiedziałem pospiesznie i popędziłem we wskazanym kierunku. Coś mnie niepokoiło w tym nieznajomym.
- Lissy.- usłyszałem już na plecami.
- Słucham? – odwróciłem się.
- Lissy. – powtórzył nieznajomy – Dziewczyna którą potrąciłeś i zostawiłeś w rowie aby się wykrwawiła.
Serce mi przyspieszyło, to było tak dawno… jak inne życie.
W ręku nieznajomego błysnęła broń.

Chmury kładły się aksamitnym płaszczem nad koroną drzew. Powoli zaczęła opadać wieczorna mgła. Ścieżka wyglądała znajomo ale w wieczornym świetle inaczej niż ja zapamiętałem. Na pewno dobrze idę? To pytanie towarzyszyło mi już od dobrej godziny i coraz głośniej brzęczało za uchem.
- A Pan tu czego szuka?
Usłyszałem za sobą. Obróciłem się szybko i zobaczyłem mężczyznę,...

Biegła na oślep, byle jak najdalej od tej nory. Grobu. Gałęzie smagały nagie, podrapane ciało. Oddech zamierał w piersiach. Jeszcze tylko dwa kroki, krok. Uda się!
Potknęła się i wyleciała w górę. Upadek był bolesny i gdy już prawie się poddała, płacząc z bezsilności, zobaczyła, że jest na starej, zarośniętej ścieżce. Zaczęła przedzierać się mozolnie ku światłu, gdy w oddali zamajaczył poruszający się powoli kształt. Człowiek! Stanęła jak wryta, ze strachu i niepewności. Coś w niej chciało krzyczeć, wołać o pomoc, poskarżyć się, ale przerażenie zacisnęło krtań w twardy węzeł. A jeśli to wspólnik?
Postać była już blisko. Mężczyzna. Bardzo chudy, długowłosy, zaniedbany. Wyciągnął ręce w uspokajającym, ostrożnym geście. Jego oczy były ogromne w wychudzonej twarzy i straszliwie smutne. Patrzył z przerażeniem i przejęciem.
- Lissy małe dddwa... - ni to zanucił, ni to wyjąkał.
Zakręciło jej się w głowie, upadłaby, gdyby przybysz nie zdążył objąć jej i podtrzymać. Nie mogła się ruszyć, sparaliżowana lękiem. A jednak. A więc to koniec.
- Nie bój się. Pomogę ci - odezwał się nieznajomy. - Ale najpierw ty pomożesz mi. Od zeszłej jesieni, od kiedy moja ukochana siostra wróciła do domu i nigdy już nie była taka sama, błądzę po tym lesie, próbując znaleźć miejsce, z którego uciekła. Jak ty. Znaleźć tego człowieka. I skończyć z nim. Raz na zawsze skończyć z całym tym chorym szajsem. Pomożesz mi?
Jego spojrzenie było szalone, paliło. Jak zahipnotyzowana skinęła powoli głową. Tak. O, tak.

Biegła na oślep, byle jak najdalej od tej nory. Grobu. Gałęzie smagały nagie, podrapane ciało. Oddech zamierał w piersiach. Jeszcze tylko dwa kroki, krok. Uda się!
Potknęła się i wyleciała w górę. Upadek był bolesny i gdy już prawie się poddała, płacząc z bezsilności, zobaczyła, że jest na starej, zarośniętej ścieżce. Zaczęła przedzierać się mozolnie ku światłu, gdy w...

Las wabił mnie swoją tajemniczością, zapachem sosen, świergotem ptaków. Miałam w nim też zaprzyjaźniona brzozę, z której czerpałam energię. Przy odrobinie szczęścia mogłam zobaczyć też płochą sarnę albo dzika z młodymi. Las rozpościerał niedaleko moich włości swoje uroki. Uwielbiałam zapuszczać się w nieznane , przemierzać nowe ścieżki odkrywać niesamowite zakątki i wsłuchiwać się w leśną muzykę. Dziś też poczułam to magiczne przyciąganie lasu. Obrałam kierunek północno wschodni. Tak jakby to miało znaczenie. Nagle gałęzie zaczynały złowrogo poruszać się, a wiatr wydawał jęki i szumiał demonicznie. Ciężkie krople zaczęły spadać z ciemnoszarych chmur, które przypełzły nie wiadomo skąd. Nie byłam przygotowana na takie warunki pogodowe. Był to czas odwrotu. Energicznie ruszyłam w przeciwnym kierunku. Chcąc jak najszybciej wrócić do domu błąkałam się wśród flory mchów, paproci, różnych bylin i nieznanych mi drzew. Zdawało mi się, że to las wypowiada me imię: Lisy, Lissy, Lissy. Ale to nie był las. To był pustelnik.
- Witaj Lissy. Jestem Torkil.
- Lissy? Skąd znasz moje imię?
- Znam cię od dawna szmaragdowa Lissy.
- Skąd wiesz o szmaragdzie?'
- Zam twoją rodzinną historię szmaragdu . Pomogę ci wrócić do domu i rozwikłać szmaragdową zagadkę.
- Dziękuję Torkilu.

Las wabił mnie swoją tajemniczością, zapachem sosen, świergotem ptaków. Miałam w nim też zaprzyjaźniona brzozę, z której czerpałam energię. Przy odrobinie szczęścia mogłam zobaczyć też płochą sarnę albo dzika z młodymi. Las rozpościerał niedaleko moich włości swoje uroki. Uwielbiałam zapuszczać się w nieznane , przemierzać nowe ścieżki odkrywać niesamowite zakątki i...

- Zostaw! Puść mnie! - krzyczałam w stronę starszego mężczyzny, który próbował podnieść mnie z ziemi. Siwe, gęste włosy opadały mu na ramiona i sięgały aż po pas. W ręce trzymał długi kij. Jego czoło było poorane zmarszczkami. Ubranie miał znoszone, ale całe i czyste. Jedynie na butach dojrzałam ślady błota i trawy.
Nic nie mówił. Podniósł mnie i przerzucił sobie przez ramię. Gdybym tylko nie upadła... - powtarzałam sobie w myślach. - Zostaw mnie... - wyszeptałam ostatkiem sił. Nie wiem, ile biegłam przez las, gdy udało mi się uciec od porywaczy, którzy próbowali wywieźć mnie gdzieś samochodem.
Starzec zaniósł mnie do swojej skromnej chaty. Byliśmy gdzieś w wysokich górach, co mnie zaskoczyło. Na Nizinie Francuskiej? Mężczyzna opatrzył mi ranę na nodze i podał kubek gorzkiej, aczkolwiek ciepłej herbaty. Podał mi też koc. Nic nie mówił. Ale jego spojrzenie przewiercało mnie na wskroś.
Mój towarzysz na coś czekał. Westchnęłam i powiedziałam:
- Proszę Pana, dziękuję za pomoc, ale nie mam czasu na pogawędki. Właśnie jechałam z Paryża na południe, do Orleanu...
Starzec nagle głośno się zaśmiał i spytał:
- Przez LISSY i Melun? Wątpię. Wiem, gdzie byłaś.
Zmieszałam się. Nie sądziłam, że ktoś mógłby odkryć to, po co przyjechałam do Francji.
- Las Fontainebleau, Puszcza Bière. Mówi ci to coś?
Zamarłam.
- Nie przez przypadek znalazłaś się ze mną w Pirenejach.
- W Pirenejach?!
- Wiem, dlaczego cię ścigają. I wiem, co ukryłaś w puszczy...

- Zostaw! Puść mnie! - krzyczałam w stronę starszego mężczyzny, który próbował podnieść mnie z ziemi. Siwe, gęste włosy opadały mu na ramiona i sięgały aż po pas. W ręce trzymał długi kij. Jego czoło było poorane zmarszczkami. Ubranie miał znoszone, ale całe i czyste. Jedynie na butach dojrzałam ślady błota i trawy.
Nic nie mówił. Podniósł mnie i przerzucił sobie przez...

Gdy otworzyłam oczy byłam w jakiejś chacie i to nie była zwykła chata, bo stała w środku bardzo gęstego lasu. Wszędzie tylko drzewa. Stałam, patrzyłam i niedowierzałam. Nagle poczułam wzrok na swoich plecach odwróciłam się i przestraszyłam. Tego mężczyznę widziałam po raz pierwszy na oczy. Stara koszula i podarte jeansy wskazywały na to, że dawno nie widział się w lustrze, a długa broda upewniła mnie, że mam rację.
- Przestraszyłem Cię - odezwał się delikatnie, miał bardzo przyjemny głos.
-Nie sądziłam, że obudze się w takim miejscu, zamiast we własnym łóżku.
- Nie martw się, Ty nadal śnisz - uśmiechnął się łagodnie.
- Ale...
- Cii, spokojnie, posłuchaj mnie. Jestem Twoim sąsiadem, nie długo przyjedzie moja córka Lissy i bardzo chciałbym żebyś pomogła jej się tu zaklimatyzować. - uśmiechnął się i znikł.
Ja się obudziłam i zdekoncentrowana nie wiedziałam co o tym myśleć. Zeszłam na śniadanie i opowiedziałam wszystko rodzicom. Okazało się, że sąsiad bardzo mnie lubił, ale zmarł, gdy byłam jeszcze mała. Obiecałam sobie, że spełnie jego prośbę i gdy tylko Lissy przyjechała pomogłam jej się zaklimatyzować. Zaprzyjaźniłyśmy się i teraz jestem częstym gościem w tej chatce.

Gdy otworzyłam oczy byłam w jakiejś chacie i to nie była zwykła chata, bo stała w środku bardzo gęstego lasu. Wszędzie tylko drzewa. Stałam, patrzyłam i niedowierzałam. Nagle poczułam wzrok na swoich plecach odwróciłam się i przestraszyłam. Tego mężczyznę widziałam po raz pierwszy na oczy. Stara koszula i podarte jeansy wskazywały na to, że dawno nie widział się w lustrze,...

Obudziło mnie przeraźliwe wycie. Podniosłam sie zaskoczona ciemnością.
-Co jest grane? - mruknęłam. Razem z przyjaciółmi i chłopakiem wybrałam się na biwak. Musiałam im powiedzieć prawdę. Niestety nie wyszło tak jak trzeba. Już przy rozbijaniu namiotów pokłóciłam się z Bartkiem. W złości pobiegłam w las. W końcu zatrzymałam sie na jakiejś polanie zaryczana jak małe dziecko. Bo wiecznie te kłótnie. Musiałam zasnąć. Ale gdzie ja jestem. A gdzie Ola, Bartek? Nie szukali mnie? Wycie rozległo sie nieco bliżej. Gdzieś z oddali odpowiedziało mu kolejne. Zerwałam sie na równe nogi. Nigdy nie było tu wilków. Dzikie psy? Wcale nie lepiej. Rozejrzałam się w koło ale w ciemnościach mało co widziałam. Kolejne wycie jeszcze bliżej. Zerwałam sie do biegu. Nie zwracałam uwagi na to gdzie biegnę, byle dalej od tego wycia. W końcu wypadłam na jakąś drogę. Nie wiedziałam w którą stronę pójść. Kolejne wycie przyspieszyło moją decyzję. Ruszyłam biegiem ale szybko opadłam z sił. Dobrze, że nie słyszałam już wilków czy cokolwiek to było. Zatrzymałam sie i pochyliłam do przodu próbując odzyskać normalny oddech.
-Nie za późno na bieganie po lesie? - mało co nie wyskoczyłam z butów. Nie wiadomo skąd za mną na drodze pojawił sie jakiś mężczyzna. Odsunęłam się nieco i przyjrzałam uważni. Nie wyglądał groźnie. Szczupły, nie za wysoki, zarośnięty. W ciemnościach nie mogłam przyjrzeć sie jego twarzy ale było jednak coś niepokojącego w tym jak sie uśmiechał. Oczy nie wyrażały nic. Żeby tylko nie chował tej drugiej ręki. Co on w niej trzyma?
-Zabłądziłam - bąknęłam. - Przyjechałam na biwak i ...
-Aha - spojrzał na mnie uważniej. - Sprzeczka z chłopakiem?
-Tak - drgnęłam. - Skąd pan wie?
-Biedna pobiegłaś prosto w las - mówił łagodnie. - Biedna, zapłakana LISSY...
Sparaliżowało mnie. Skądś znałam ten głos. Czułam jak po nogach pełznie mi coś lodowatego. Ponownie rozległo się wycie.
-A gdzie twoi przyjaciele, Lissy? - spytał. - Nie szukają cię?
-Skąd pan wie jak mam na imię? - udało się mi w końcu zadać pytanie.
Przyglądał mi się uważnie. Nagle poczułam w kieszeni bluzy wibracje. Telefon. Zapomniałam o telefonie. Gorączkowo wyszarpnęłam z kieszeni. Oczywiście kilkanaście nieodebranych połączeń i sms-ów. Jak ja mogłam tego nie słyszeć?
-Przepraszam - powiedziałam cicho i odeszłam nieco od mężczyzny. - Muszę oddzwonić do przyjaciółki.
-Proszę bardzo - uśmiechnął sie lekko. - Musisz ich zawiadomić, ze nic ci nie jest, prawda?
Niestety nikt nie odbierał. Bezradnie spojrzałam na mężczyznę.
-Niecały kilometr stąd jest stara leśniczówka, w której mieszkam - powiedział. - Jak pójdziemy skrótem będzie szybciej. Zjesz coś, prześpisz sie a rano spróbujemy znaleźć twoich przyjaciół. Pasuje?
Nie pasowało ale chyba nie miałam wyjścia. Niechętnie ruszyłam za nim.
-Te wycie...
-Nic nam nie zrobią! - uciął szybko. - Nie martw się tym.
-Nie odpowiedział mi pan na pytanie... - zaczęłam ostrożnie ale zdawał sie tego nie słyszeć.
Wzruszyłam ramionami i zrezygnowana szłam w milczeniu. Całe szczęście, ze niebo było bezchmurne i księżyc wyraźnie oświetlał las. W końcu dotarliśmy na miejsce. Budynek robił nieco upiorne wrażenie.
-Zaczekaj tu chwilę - mężczyzna burknął i zniknął za budynkiem. Ponownie wyciągnęłam telefon zastanawiając się jakim cudem wcześniej nie pomyślałam żeby zadzwonić do Olki, Bartka czy kogokolwiek innego. Stwierdziłam, ze spróbuję jeszcze raz zadzwonić do przyjaciółki. Dłuższą chwilę czekałam na sygnał połączenia. Nagle jakiś dźwięk sprawił, że telefon niemal wyleciał mi z rąk. Opuściłam rękę z komórką i zaczęłam nadsłuchiwać. Gdzieś spod moich nóg rozlegała znana mi melodia. Telefon Olki...

Obudziło mnie przeraźliwe wycie. Podniosłam sie zaskoczona ciemnością.
-Co jest grane? - mruknęłam. Razem z przyjaciółmi i chłopakiem wybrałam się na biwak. Musiałam im powiedzieć prawdę. Niestety nie wyszło tak jak trzeba. Już przy rozbijaniu namiotów pokłóciłam się z Bartkiem. W złości pobiegłam w las. W końcu zatrzymałam sie na jakiejś polanie zaryczana jak małe...

Cholerny samochód, zawsze zepsuje się w najmniej odpowiednim momencie... I do tego te szpilki! Chyba sam szatan wymyślił, że tylko w nich kobieta będzie wyglądała odpowiednio elegancko. Dlaczego musiałam zatrzymać się akurat w środku lasu w dzień, który może okazać się najwspanialszy w moim życiu- Henry w końcu mi się oświadczy. Czuję to w kościach. Ale najpierw muszę się jakoś wydostać z tej dziury...
- Puk, puk - słyszę pytanie w szybę i niewyraźną postać mężczyzny. Może jednak opatrzność nade mną czuwa? Opuszczam szybę.
- Dzień dobry, jakiś problem z samochodem? - pyta niedbale ubrany, starszy mężczyzna.
-Tak, coś zaczęło stukać i nagle stanął. Nie mam pojęcia co się stało, a wie Pan... spieszę się. - odpowiedziałam, rzucając mu uśmiech numer 5.
- Teraz nic nie zrobimy, jest za ciemno. W domu mam telefon stacjonarny, proszę ze mną to wezwie Pani pomoc. - no tak, nie ma zasięgu. Chcąc, nie chcąc wygramoliłam się z auta i poszłam za mężczyzną. Przecież nawet nie wiedziałam gdzie dokładnie jestem, więc ten nieznajomy spadł mi z nieba.
- To tylko kawałek, ale obawiam się że buty mogą ucierpieć- powiedział patrząc mi prosto w oczy a następnie ruszył w głąb lasu.
Po paru minutach dotarliśmy do małego domku, zarośniętego drzewami. Poczułam... nie, to trochę dziwne, ale poczułam jakbym tu już kiedyś była.
- Proszę, tam jest telefon - powiedział nieznajomy wskazując mi półkę. Na półce obok telefonu, w zdobionej ramce było zdjęcie dziewczynki. Mała patrzyła wprost w obiektyw i uśmiechała się szeroko. Dziwne, bo nie zauważyłam nigdzie zabawek ani rozrzuconych ubrań świadczących o obecności dziecka czy nawet nastolatki.
- Śliczne zdjęcie, kto to jest?
Mężczyzna spojrzał na mnie smutno i powiedział:
- Nie poznajesz... Nic dziwnego, minęło już tak wiele czasu. Ale to przecież Ty Lissy...

Cholerny samochód, zawsze zepsuje się w najmniej odpowiednim momencie... I do tego te szpilki! Chyba sam szatan wymyślił, że tylko w nich kobieta będzie wyglądała odpowiednio elegancko. Dlaczego musiałam zatrzymać się akurat w środku lasu w dzień, który może okazać się najwspanialszy w moim życiu- Henry w końcu mi się oświadczy. Czuję to w kościach. Ale najpierw muszę się...