Dawno temu, daleko stąd, starałem się odkryć, jakie książki (w jakiejś mierze także filmy), a właściwie jakie stereotypowe elementy literatury sprawiają, że pewne dzieła mi się podobają. Wydawało mi się, że jeśli zidentyfikuję ten element, to bardziej trafnie będę dobierał swoje lektury, nie tracąc czasu na te pozycje, które nie mają szans mi się spodobać.
Nieomalże od zawsze zdawałem sobie sprawę, że nie chodzi tu o gatunek literacki – zanim zostałem księgarzem czytałem powieści kryminalne, historyczne, sensacyjne, obyczajowe, przygodowe, s-f, romanse, biografie, reportaże, scenariusze filmowe i inne. A skoro nie gatunek, nie tematyka nawet, to co?

Zanim nastał czas komputerów, internetu, blogów, portali społecznościowych, robiłem notatki w zeszycie. Pamiętam jeszcze, bo mi gdzieś, kiedyś zaginął, brulion w kratkę, formatu B5, 160-kartkowy. Na szczęście zdążyłem solidnie przeanalizować swoje notatki (zeszyt był zapisany w trzech czwartych) i odkryłem owo „coś”.

Właściwie mogłem się domyślić wcześniej, że w książkach podświadomie szukał będę tego, czego mi brakuje oraz tego, o czym marzę. Tak więc elementem, którego szukałem okazał się być bohater – prawy, odważny do zuchwalstwa, absolutnie pewny siebie (o to, to!), przystojny, elegancki, wykształcony i bogaty. Ale takich jest wielu, więc musiałem dodać jeszcze jedną cechę – taki nieco wyalienowany, trochę nierozumiany i często niesprawiedliwie oceniany, choć oczywiście na koniec wszystko się wyjaśniało.
I to było to!

Dawno temu, daleko stąd, starałem się odkryć, jakie książki (w jakiejś mierze także filmy), a właściwie jakie stereotypowe elementy literatury sprawiają, że pewne dzieła mi się podobają. Wydawało mi się, że jeśli zidentyfikuję ten element, to bardziej trafnie będę dobierał swoje lektury, nie tracąc czasu na te pozycje, które nie mają szans mi się spodobać.
Nieomalże od...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Miejsce: planeta oddalona od naszego układu słonecznego o 192 mln lat świetlnych.
Czas: niedaleka przyszłość rok 2098.
Bohaterowie: trzej przemytników zagrożonych wyginięciem kosmicznych stworzeń, kosmiczna flota, która stara się ich powstrzymać, dziewczyna posiadająca niezwykle rzadkie stworzenie, stworzenie rozumiane ludzka mowę.
Akcja: szaleńczy miedzygwiezdny pościg przemytników za dziewczyna floty za przemytnikami kończący się bitwa na jednej z planet. Plus wątek romantyczny dziewczyna plus jeden z przemytników
Narracja: pierwszosobowa z punktu widzenia dziewczyny.


Nie ma lepszej formy pisania niż zabawa własną wyobraznia do granic możliwości a co za tym idzie zabawa wyobraźnia czytelnika. :)

Miejsce: planeta oddalona od naszego układu słonecznego o 192 mln lat świetlnych.
Czas: niedaleka przyszłość rok 2098.
Bohaterowie: trzej przemytników zagrożonych wyginięciem kosmicznych stworzeń, kosmiczna flota, która stara się ich powstrzymać, dziewczyna posiadająca niezwykle rzadkie stworzenie, stworzenie rozumiane ludzka mowę.
Akcja: szaleńczy miedzygwiezdny pościg...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Może ten motyw nie jest bardzo stereotypowy, ale zdecydowanie mój ulubiony - książka w książce. Zaczęło się chyba od "Niekończącej się opowieści" i od tego czasu jak tylko natrafiam na sytuację, że bohater książki, którą czytam też ma swojego ulubionego bohatera, albo jego życie zmienia się po odkryciu jakiejś książki (Zafon) bądź jakąś książkę cytuje - to uśmiecham się pod nosem.
Aha, zwracam też uwagę w których książkach jest mowa o Polakach (np. Wiktor Mrok- Mała baletnica- podobno jajecznica po polsku jest najlepsza).

Może ten motyw nie jest bardzo stereotypowy, ale zdecydowanie mój ulubiony - książka w książce. Zaczęło się chyba od "Niekończącej się opowieści" i od tego czasu jak tylko natrafiam na sytuację, że bohater książki, którą czytam też ma swojego ulubionego bohatera, albo jego życie zmienia się po odkryciu jakiejś książki (Zafon) bądź jakąś książkę cytuje - to uśmiecham się pod...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Uwielbiam życie codzienne przedstawione w zdecydowanie niecodziennych realiach. Troski gospodyni domowej w roku 3000, dobry i zły glina w świecie pełnym magii, trolli, krasnoludów i innych ogrów, miłość dwunastonogich, fioletowych kosmitów, galaktyczna restauracja... Mistrzami opowieści tego typu są Terry Pratchett i Mike Resnick, ale podobnych perełek można doszukać się i wśród rodzimych twórców, jak choćby "Grillbar Galaktyka" Kossakowskiej. Pole do popisu jest ogromne, w końcu (nie)codzienne inspiracje czekają na każdym kroku!

Uwielbiam życie codzienne przedstawione w zdecydowanie niecodziennych realiach. Troski gospodyni domowej w roku 3000, dobry i zły glina w świecie pełnym magii, trolli, krasnoludów i innych ogrów, miłość dwunastonogich, fioletowych kosmitów, galaktyczna restauracja... Mistrzami opowieści tego typu są Terry Pratchett i Mike Resnick, ale podobnych perełek można doszukać się i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

A ja najbardziej lubię przemiany głównych bohaterów. Lubię czytać o złych charakterach, które pod wpływem kogoś lub czegoś przechodzą na dobrą drogę. Daje to nadzieję,że gdzieś tam głęboko każdy z nas jest dobry, trzeba tylko znaleźć swój drogowskaz.

A ja najbardziej lubię przemiany głównych bohaterów. Lubię czytać o złych charakterach, które pod wpływem kogoś lub czegoś przechodzą na dobrą drogę. Daje to nadzieję,że gdzieś tam głęboko każdy z nas jest dobry, trzeba tylko znaleźć swój drogowskaz.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Mnie niemal zawsze cieszy typowy czarny charakter - często przystojny, choć surowej urody; inteligentny i cyniczny,typ outsidera, którego losy kończą się jeśli nie niewiadomą, to czymś tragicznym.

Mnie niemal zawsze cieszy typowy czarny charakter - często przystojny, choć surowej urody; inteligentny i cyniczny,typ outsidera, którego losy kończą się jeśli nie niewiadomą, to czymś tragicznym.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Osobiście najbardziej bawię się konwencją nadwrażliwego pseudo-romantyka. Jest to przeważnie młodzieniec o pergaminowym licu, długich palcach i spojrzeniu przyćmionym mgiełką miłości własnej. Włosy długie, często zaczesane w kitkę. Nadgarstki zaplecione rzemieniami i nieodzowne okulary " Lenonki ". Biała, lniana koszula z ręcznie haftowaną stójką. Acha i koniecznie wybitnie długi paznokieć małego palca u lewej ręki - enigma dla społeczeństwa. Fascynacja Bieszczadami, Gombrowiczem i Franzem Kavką. Samotność.

Osobiście najbardziej bawię się konwencją nadwrażliwego pseudo-romantyka. Jest to przeważnie młodzieniec o pergaminowym licu, długich palcach i spojrzeniu przyćmionym mgiełką miłości własnej. Włosy długie, często zaczesane w kitkę. Nadgarstki zaplecione rzemieniami i nieodzowne okulary " Lenonki ". Biała, lniana koszula z ręcznie haftowaną stójką. Acha i koniecznie wybitnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moim ukochanym stereotypowym motywem w książkach jest bad-boy i szara myszka. Przewija się on w większości młodzieżówek, ale chyba każda z nas marzy (lub marzyła będąc nastolatką) o spotkaniu "złego" chłopaka, który pod jej wpływem staje się lepszy.

Moim ukochanym stereotypowym motywem w książkach jest bad-boy i szara myszka. Przewija się on w większości młodzieżówek, ale chyba każda z nas marzy (lub marzyła będąc nastolatką) o spotkaniu "złego" chłopaka, który pod jej wpływem staje się lepszy.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Najbardziej stereotypowy element w książkach, który uwielbiam, to motyw poszukiwań czegoś ukrytego bądź zaginionego. Bohaterowie trafiają na wskazówkę, później na kolejną, i jeszcze następną, i tym oto sposobem zmierzają nieuchronnie do upragnionego momentu odnalezienia, pokonując zawsze wszystkie trudności, jakie spotkają po drodze. Z sentymentem wspominam poszukiwania Kamienia Filozoficznego, czy też jaja Hallidaya w Player One. Zawsze wiadomo, jaki będzie finał i niby pomysły oparte na tym schemacie mogą nudzić, ale mimo to człowiek po drodze świetnie się bawi, próbując rozwikłać zagadkę razem z bohaterami. Tak nierzadko też było w moim przypadku i zwykle traktowałam tę schematyczność z przymrużeniem oka.

Najbardziej stereotypowy element w książkach, który uwielbiam, to motyw poszukiwań czegoś ukrytego bądź zaginionego. Bohaterowie trafiają na wskazówkę, później na kolejną, i jeszcze następną, i tym oto sposobem zmierzają nieuchronnie do upragnionego momentu odnalezienia, pokonując zawsze wszystkie trudności, jakie spotkają po drodze. Z sentymentem wspominam poszukiwania...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Uwielbiam kryminały, książki z elementami sensacji oraz thrillery. Nic więc dziwnego, że w tych książkach będę szukać zagadki, jakieś tajemnicy, która tak wciąga, że nie mogę oderwać od książki wzroku.
Niepewność, strach, nieprzewidziane zwroty akcji oraz bohaterowie, których trudno rozgryźć, to elementy, które przyciągają mnie niczym magnez. Kocham momenty w których, autor mnie zaskakuje, do tego stopnia, że muszę potem zbierać szczękę z podłogi.
Lubię też, kiedy bohaterowie książek, muszą wybierać między dobrem i złem, między moralnością a niemoralnością. Zawsze jestem ciekawa ich przemyśleń, psychologicznych pobudek, dlaczego postąpili tak, a nie inaczej.

Uwielbiam kryminały, książki z elementami sensacji oraz thrillery. Nic więc dziwnego, że w tych książkach będę szukać zagadki, jakieś tajemnicy, która tak wciąga, że nie mogę oderwać od książki wzroku.
Niepewność, strach, nieprzewidziane zwroty akcji oraz bohaterowie, których trudno rozgryźć, to elementy, które przyciągają mnie niczym magnez. Kocham momenty w których, autor...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej