Wsiadam w autobus linii nr 12. Dziś nie biorę ze sobą książki. Chcę skupić uwagę na tym co oglądam zza szyby. Wzrok wlepiam w chodniki, które czym bliżej centrum tym bardziej nierówne. Krążą po nich ludzie, wśród których c jakiś czas dostrzegam znajomą twarz. Jest ciepło, więc przez otwarte okno do pojazdu wpada zapach spalin, zmieszany ze specyficznym odorem pobliskiej fabryki kartonów. Nie długo po tym mijam swe podwórko z dziecięcych lat. Od razu w głowie przewijają się setki wspomnień związanych z tym miejscem. Widzę siebie sprzed kilkunastu lat, twarze znajomych, których wtedy uważałem za przyjaciół do końca życia. W kąciku ust pojawia się lekki uśmiech, gdy mijam knajpę, gdzie bardzo często spędzaliśmy weekendy paczką znajomych. Gdzie poznało się mnóstwo dziewczyn. Tuz zaraz mijam miejsce gdzie spotkałem przyszłą żonę po raz pierwszy. I nagle przystanek. Muszę wysiadać, kończąc tym samym wycieczkę przez wspomnienia, wycieczkę przez mój ukochany Grudziądz.

Wsiadam w autobus linii nr 12. Dziś nie biorę ze sobą książki. Chcę skupić uwagę na tym co oglądam zza szyby. Wzrok wlepiam w chodniki, które czym bliżej centrum tym bardziej nierówne. Krążą po nich ludzie, wśród których c jakiś czas dostrzegam znajomą twarz. Jest ciepło, więc przez otwarte okno do pojazdu wpada zapach spalin, zmieszany ze specyficznym odorem pobliskiej...

Moim ukochanym miejscem jest Olecko, niewielkie miasto w północno-wschodniej Polsce. Nie jeden raz wyjeżdżałam stąd - nie zależnie od tego czy na dłużej, czy na krócej - zawsze tu wracam. Można by powiedzieć, że jestem jak bumerang. Znam tu każdą ulicę, każdy zakamarek. Z wieloma miejscami mam wspaniałe wspomnienia z lat dzieciństwa i z okresu, kiedy miałam naście lat. Musi coś tu być,skoro nawet wokalista kultowego zespołu Lady Pank czuje się związany z tym miastem. Od lipca tego roku ma nawet tu swoją ławeczkę :D. Jednak niestety powoli od jakiegoś czasu miasto starzeje się - młodzi wyjeżdżają za praca i jedynie latem Olecko rozkwita. Być może niedługo znów stad wyjadę ale wiem jedno - na zawsze zostanie w moim sercu. I choćbym nie wiem jak była daleko - zawsze tu wrócę.

Moim ukochanym miejscem jest Olecko, niewielkie miasto w północno-wschodniej Polsce. Nie jeden raz wyjeżdżałam stąd - nie zależnie od tego czy na dłużej, czy na krócej - zawsze tu wracam. Można by powiedzieć, że jestem jak bumerang. Znam tu każdą ulicę, każdy zakamarek. Z wieloma miejscami mam wspaniałe wspomnienia z lat dzieciństwa i z okresu, kiedy miałam naście lat. Musi...

Często wracam pamięcią do Szklarskiej Poręby, miejsca mojej pierwszej letniej kolonii i w pewnym sensie powiewu wolności i nauki samodzielności. Wspaniała lekcja życia i niezapomniane przygody z nowo poznanymi kolegami pamiętam do dziś. Nowe miejsce, nowy pokój na poddaszu z zapachem świeżego drewna robiło na mnie podwójne wrażenie. Szkoda tylko, że z tamtego okresu pozostała mi tylko jedna grupowa fotografia. Obrazy temtego miejsca nieco się juz zatarły w pamięci, a też drugi raz niestety nie miałem okazji odwiedzić tego miejsca, ale wszystko jeszcze przede mną.

Często wracam pamięcią do Szklarskiej Poręby, miejsca mojej pierwszej letniej kolonii i w pewnym sensie powiewu wolności i nauki samodzielności. Wspaniała lekcja życia i niezapomniane przygody z nowo poznanymi kolegami pamiętam do dziś. Nowe miejsce, nowy pokój na poddaszu z zapachem świeżego drewna robiło na mnie podwójne wrażenie. Szkoda tylko, że z tamtego okresu...

Obecnie mieszkam na wsi, ale moje życie od dzieciństwa toczy się w pobliżu Płocka i to miasto jest mi bliskie. Jego obraz zawsze jest w moich wspomnieniach. Piękne, mało chyba znane - nie tak jak Lwów, ale równie stare i warte zainteresowania. Jako dziecko zapamiętałam niezwykłą, wysoką skarpę nadwiślaną. Nigdzie tak jak tu Wisła nie płynie w takiej dolinie i nie jest tak potężna, piękna... Broniewski pięknie pisał o tym mieście i tej rzece. To nic, że dziś ma często opinię poety - komunisty. To nie zmienia faktu, że nikt tak pięknie nie pisał o Mazowszu i o Płocku właśnie...Płock to prastary gród pamiętający czasy chrztu Polski, siedziba książąt mazowieckich, swego czasu nawet był stolicą Polski. Mój syn założył się o to ze swoimi przyszłymi teściami, którzy nie mieli o tym pojęcia... I...wygrał zyskując ich szacunek. Płock to piękna Katedra na jeszcze piękniejszym Tumskim wzgórzu,gdzie spoczywa jeden z władców Polski - Władysław Herman. Tuż obok Pałac Książąt Mazowieckich - pilnowany przez dwa kamienne lwy (czy ktoś wspominał o Lwowie...?). Jako dziecko będąc z mamą w Płocku zawsze odwiedzałyśmy tumy i książęce lwy...Myśląc o Płocku - czuję się jak w mojej małej ojczyżnie, jak u siebie. Tu ludzie żyją, pracują i tworzą od tysiąca lat...Dziś miasto pięknieje i rozwija się ku nowoczesności, ale nie zapomina o prastarych korzeniach. A ja niekiedy odwiedzam dumne lwy tak samo dostojne jak za mojego dzieciństwa...i na pewno zapoznam z nimi moje wnuki...

Obecnie mieszkam na wsi, ale moje życie od dzieciństwa toczy się w pobliżu Płocka i to miasto jest mi bliskie. Jego obraz zawsze jest w moich wspomnieniach. Piękne, mało chyba znane - nie tak jak Lwów, ale równie stare i warte zainteresowania. Jako dziecko zapamiętałam niezwykłą, wysoką skarpę nadwiślaną. Nigdzie tak jak tu Wisła nie płynie w takiej dolinie i nie jest tak...

Większość osób, związana jest sentymentalnie ze swoim rodzinnym miastem. Moje miasto, w którym się urodziłam jest dla mnie ważne, ale podrożę kształcą. Ja miałam okazję zwiedzić Wiedeń i z tym miastem jestem też związana sentymentalnie. W Wiedniu byłam kilkakrotnie. Podróż do Wiednia, była podróżą w inny świat. Poznałam kulturę tego kraju, mentalność ludzi, język i wchłaniałam zakamarkami mojego ciała to, czego nie doznałam w mojej małej ojczyźnie. Podróż ta, wywarła wpływ na postrzeganie otaczającego mnie świata oraz ludzi. Niektórzy mówią, że nabrałam trochę innych nawyków. Przywołując wspomnienia mogłam mentalnie podróżować po Wiedniu, poczuć się jak księżniczka Sissi, przywoływać smak kawy i tortu Sachera. Do tych wiedeńskich wspomnień wracam zawsze z sentymentem. Moje serce nadal pozostanie w moim mieście, mojej ulicy. Więc teraz zwiedzam dwa światy. Ten mój prawdziwy, i ten, który zachowałam w pamięci będąc w Wiedniu.

Większość osób, związana jest sentymentalnie ze swoim rodzinnym miastem. Moje miasto, w którym się urodziłam jest dla mnie ważne, ale podrożę kształcą. Ja miałam okazję zwiedzić Wiedeń i z tym miastem jestem też związana sentymentalnie. W Wiedniu byłam kilkakrotnie. Podróż do Wiednia, była podróżą w inny świat. Poznałam kulturę tego kraju, mentalność ludzi, język i...

Jestem sentymentalnie związana z Zamościem. Uwielbiam to miasto, bo ma cudowną, zabytkową starówkę. W dzieciństwie często podróżowałam w jego kierunku wraz z rodzicami i rodzeństwem. Sądzę, że to miasteczko ma duszę. Nie bez przyczyny nazwane zostało ,,Perłą Renesansu''. Cenię to miejsce. Przyciąga ono rzeszę turystów, którzy podobnie jak ja są zachwyceni zabytkową architekturą. Można tu spędzić cały dzień. Znajdzie się coś dla najmłodszych np zoo oraz dla koneserów jak chociażby katedra. Ja pokochałam to miasto od najmłodszych lat. Przywodzi mi na myśl rodzinne wycieczki i często do niego wracam.

Jestem sentymentalnie związana z Zamościem. Uwielbiam to miasto, bo ma cudowną, zabytkową starówkę. W dzieciństwie często podróżowałam w jego kierunku wraz z rodzicami i rodzeństwem. Sądzę, że to miasteczko ma duszę. Nie bez przyczyny nazwane zostało ,,Perłą Renesansu''. Cenię to miejsce. Przyciąga ono rzeszę turystów, którzy podobnie jak ja są zachwyceni zabytkową...

Mój dom, Złoty Stok. Kocham każdą zaplutą płytę chodnikową tego miasteczka. Cokolwiek by się nie stało, jakby los mnie rzucił gdzieś daleko, zapewne każdy mój sen rozgrywałby się pomiędzy brudnymi murami kamienic tej zapomnianej przez boga dziury. Śniłoby mi się, że łamię nogę na tej przeklętej krzywej kostce brukowej, która ciągnie się dawną Langestrasse. Listopad, nawet w najczystszym miejscu na ziemi, będzie mi przypominał o wchodzącym do mieszkania dymie z pieców węglowych, w których każdy pali co popadnie. Gryząca mgła, która każdego jesiennego wieczoru zasnuwa moją ulicę. Niewiele dobrego nie potrafię o tym mieście powiedzieć, ale kocham je całym sercem.

Mój dom, Złoty Stok. Kocham każdą zaplutą płytę chodnikową tego miasteczka. Cokolwiek by się nie stało, jakby los mnie rzucił gdzieś daleko, zapewne każdy mój sen rozgrywałby się pomiędzy brudnymi murami kamienic tej zapomnianej przez boga dziury. Śniłoby mi się, że łamię nogę na tej przeklętej krzywej kostce brukowej, która ciągnie się dawną Langestrasse. Listopad, nawet w...

Moje miasto z którym jestem związana to Bolesławiec, tam się urodziłam i mieszkałam do 7 klasy szkoły podstawowej, tam miałam komunię świętą i jakoś tak zostało że często odwiedzam znajomych i miasto. Lubię pochodzić po nim i popatrzeć co się zmieniło

Moje miasto z którym jestem związana to Bolesławiec, tam się urodziłam i mieszkałam do 7 klasy szkoły podstawowej, tam miałam komunię świętą i jakoś tak zostało że często odwiedzam znajomych i miasto. Lubię pochodzić po nim i popatrzeć co się zmieniło

Moja kochana Stalowa Wola, jak tęsknie...
Wyszłam za mąż za chłopa ze wsi 50 km od miasta rodzinnego. Totalne zadupie. Wynajmowaliśmy mieszkanie w Stalowej jednak nasza sytuacja tak się potoczyła, że musieliśmy zamieszkać u niego z teściami. Ta wieś... jak tu jest nudno, jacy tu są dziwni, zacofani, plotkujący ludzie. Czuje się odizolowana od świata. Bez prawka, bez niczego. Sama bo mąż wiecznie w pracy. Z teściami gdzie jedno pije, drugie się wtrąca.

Niestety na zamieszkanie w moim kochanym mieście na chwilę obecną nas nie stać ale będziemy dążyć do tego by tam wrócić jak najszybciej.

Tak bardzo tęsknie za rodzicami, babcią, znajomymi, klasztorem Braci Kapucynów w którym spędzałam tyle czasu śpiewając dla Boga, któremu tak dużo zawdzięczam. To że nie zbłądziłam. Za możliwością wyjścia gdzieś (i żeby to nie było gołe pole) chociażby na pizze! Tak, tęsknie za pizzą.

Tak bardzo tęsknie za cywilizacją. Za bierzącą ciepłą wodą, za spotkaniami z innymi mamami na spacerku. Tam się wychowałam, tam jest moje serce i krwawi przez tą odległość. Często się zastanawiam, dlaczego? Dlaczego tak się mi życie potoczyło? Dlaczego nie mieliśmy wyjścia?

Widzę, że przez to wszystko ucieka gdzieś nasza relacja, ja wiecznie nerwowa, w dołku. Mąż wiecznie pracy by zapewnić nam przyszłość bez teściów w lepszym miejscu.
I choć jestem co tydzień u rodziców, mało mi. To wszystko tylko w biegu, odwiedziny i do widzenia. Pragnę tam zostać na dłużej, na zawsze.

Moja kochana Stalowo, kiedyś wróce...
Boże pomóż naszemu małżeństwu.

Moja kochana Stalowa Wola, jak tęsknie...
Wyszłam za mąż za chłopa ze wsi 50 km od miasta rodzinnego. Totalne zadupie. Wynajmowaliśmy mieszkanie w Stalowej jednak nasza sytuacja tak się potoczyła, że musieliśmy zamieszkać u niego z teściami. Ta wieś... jak tu jest nudno, jacy tu są dziwni, zacofani, plotkujący ludzie. Czuje się odizolowana od świata. Bez prawka, bez...

Mam w sercu dwa miasteczka: Puck, gdzie się urodziłam i dorastałam oraz Tczew, gdzie spędzam swoje dorosłe życie.
Sentymentem darzy się zwykle miejsca utracone... i tak jest w moim przypadku. Kocham Puck i swoje wspomnienia o nim.
Szpital, w którym przyszłam na świat, dawny internat (obecnie ekskluzywny hotel), gdzie mieszkałam z rodzicami - nauczycielami, szkołę nad Zatoką - skąd na dużej przerwie uciakaliśmy na plażę.
Pamiętam zabytkowy szpitalik - teraz już Muzeum, do którego biegłam na dźwięk dzwonków, by klęcząc na pastowanej na czerwono podłodze, odmawiać razem z innymi dziećmi i starą panią Naczk, gospodynią, Anioł Pański. Obrywałam za zabrudzone kolana białych bawełnianych rajstop, ale... następnego dnia znowu, i znowu. Lato na plaży, kąpiele w bezpiecznej Zatoce Puckiej pamiętam, wypady do portu po flądry prosto z kutra i na pogaduszki z rybakami, panem Budziszem, Kąkolem...
I przyjaciół pamiętam, są głęboko we mnie, choć tak wielu z nich śpi juz na klimatycznym cmentarzu "Nad Zatoką". Piszę i serce mi płacze, a przeciaż... nie jestem sentymentalna?

Mam w sercu dwa miasteczka: Puck, gdzie się urodziłam i dorastałam oraz Tczew, gdzie spędzam swoje dorosłe życie.
Sentymentem darzy się zwykle miejsca utracone... i tak jest w moim przypadku. Kocham Puck i swoje wspomnienia o nim.
Szpital, w którym przyszłam na świat, dawny internat (obecnie ekskluzywny hotel), gdzie mieszkałam z rodzicami - nauczycielami, szkołę nad...